Morgunblaðið - Sunnudagur - 21.10.2018, Side 14

MISSKILNINGUR
14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21.10. 2018
H afandi farið í fyrsta skipti til útlanda til Portúgals þegar égvar tveggja ára skildi ég málin þannig næstu utanlands-
ferðir að Portúgal væri það sem við kölluðum að „lenda í útlönd-
um“,“ segir Geir Finnsson, varaborgarfulltrúi og verkefnastjóri,
um ýmiss konar misskilning æsku sinnar.
„Í forsetakosningunum 1996 var ég mjög veikur en krafðist
þess að fara á kjörstað með móður minni, því ég leit þannig á mál-
in að ég gæti kosið hana. Þannig virkuðu svona kosningar, var
það ekki? Hún var reyndar
ekki í framboði en maður lætur
svoleiðis ekkert stöðva sig.“
Geir rétt hvíslar því að lok-
um, og ætlar að sleppa létt, að
hann hafi haldið að börnin
kæmu út um munninn.
„Jú, það var víst þannig. Ég
sá það ljóslifandi fyrir mér að
þetta yrði sérstök athöfn, nokk-
urn veginn svona: Móðirin kall-
ar saman gesti í sínu fínasta
pússi og svo gubbar hún
barninu úr sér, „tadaaa!““
Börnin koma út um …
Morgunblaðið/Kristinn Magnússon
Geir Finnsson
E inn helsti síðari tíma misskilningur Stefáns Pálssonarsagnfræðings tengist Feneyjatvíæringnum. „Maður
sér alltaf fréttir um Feneyjatvíæringinn. Sem ég gaf mér
alltaf að héti eftir einhvers konar báti – tvíæringi, enda
Feneyjar allar fullar af einhverjum síkjum og gondólum og
svona. Löngu síðar fattaði ég að hann er haldinn annað
hvert ár. Í hvert sinn sem ég segi þessa sögu fæ ég við-
brögðin: „Ég hélt þetta líka!“
Fyrir utan persónulegan misskilning þá er allt fullt af mis-
skilningi okkar sem samfélags. Til dæmis talar allur heimurinn
um Ferris Wheel sem herra Ferris bjó til og setti upp í Chicago
en einhverjum Íslendingi misheyrðist líklega og þetta varð
parísarhjól hjá okkur. Útlendingar borða passion fruit, sem vísaði í
píslarsöguna og ætti að vera passíualdin, en við héldum að þetta hefði eitt-
hvað með ástríður að gera og bjuggum til fávitalega orðið ástaraldin.“
Ástríðulaust aldin
Stefán Pálsson
Morgunblaðið/RAX
Y ngri var ég talsverð tepra, mjög viðkvæm fyrir öllu og vegnaþessa var ég alltaf í nettu áfalli yfir auglýsingum um nauð-
ungaruppboð, sem ég las sem nauðgunaruppboð. Ég bæði skildi
ekkert af hverju væri verið birta þetta og var í áfalli yfir því að hvert
mál var merkt með einhverjum númerum, fannst sýna hversu al-
gengt þetta var. Þetta truflaði mikið þegar fjölskyldan fór í gegnum
dagblaðalestur því ég þorði ekki að ræða þetta,“ segir Sólveig Guð-
mundsdóttir leikkona um misskilning ýmissa æviskeiða.
„Ég hef aldrei verið góð í lagatextum. Þegar Sykurmolarnir voru
að meika það í Bretlandi og lagið Hit kom út, þar sem Björk syngur;
I lie in my bed,“ hélt ég að hún væri að syngja „I like England best.“
Mér fannst alveg óþarfi að þótt þau væru að meika það í Bretlandi
að vera eitthvað að dissa Ísland, ekkert smart hjá þeim.
Á svipuðum tíma sat ég í ensku-
tíma í Menntaskólanum í Reykja-
vík og var búin að hugsa dálítið
lengi um BC og AC. Ég orðaði
þessar pælingar mínar upphátt:
„Ef BC merkir „before Christ“, er
þá ekki AD „after Djísus?“ Sam-
nemendur mínir sneru sér við í
þögn.“
Fyrir og eftir Jesú
Sólveig
Guðmundsdóttir
Morgunblaðið/Ásdís
Þ egar Dóra Jóhannsdóttir leikkona varsex ára hélt hún að tónlistarmaðurinn
Michael Jackson væri að syngja um að hann
væri rúm og þegar hann söng „You know
I’m bad, I’m bad, you know it“ var hún viss
um að hann væri að reyna að sannfæra alla
um að hann væri rúm.
Öllu verri er helsti misskilningur hennar
á seinni árum:
„Þegar ég var nýflutt að heiman var ég
algjörlega vanhæf í eldhúsinu. Ég drakk
heldur ekki kaffi. Mágkona mín kom í heim-
sókn og ég hugsaði að ég ætti nú að bjóða
henni upp á kaffi, án þess að hafa hugmynd
um hvernig maður gerir það.
Þannig að ég setti hraðsuðuketil úr plasti
í samband og svo ofan á hellu sem ég
kveikti á. Svo sat ég að spjalli við mágkon-
una þegar við fórum að finna mjög skrýtna
lykt og sáum alveg bráðnaðan ketilinn ofan
á eldavélinni.“
Misskilda uppáhellingin
Dóra
Jóhannesdóttir
Morgunblaðið/Hari
É g hélt vandræðalega lengi,fram eftir öllum aldri að
djákni og böðull væru sama, hvað
á maður að segja, starfið,“ segir
Kamilla Einarsdóttir, rithöf-
undur og bókavörður.
„Ég hef sennilega eitthvað
bara verið að rugla út af Djákn-
anum á Myrká eða eitthvað slíkt.
En alla vega, þá lenti ég svo í
því eitt árið í jólaboði að systir
pabba var nýskilin við manninn
sinn og ég var svona eitthvað að
spyrja hana út í hvernig hún væri
að takast á við það og hún svaraði
mér, alveg grafalvarleg, að hún
væri á leiðinni í Háskólann til að
læra að verða djákni og ég al-
veg hneig niður af
hlátri. Mér fannst
þetta svo óborgan-
lega svartur húmor
hjá þessari kær-
leiksríku og góðu
föðursystur minni og
dáðist svo að henni að
segja mér svona svip-
brigðalaust frá þessu.
Svo gekk ég um all-
an bæ og sagði fólki
þessa að mér fannst
ógeðslega fyndnu sögu. Ég fékk
samt yfirleitt litlar undirtektir,
en ég skrifaði það að sjálfsögðu
bara á húmorsleysi hlustenda.
Svo í einhverri fermingar-
veislu nokkru síðar fer þessi
sama frænka svo að segja frá því
að hún sé farin að vinna á leik-
skóla og þar komi þetta djákna-
nám hennar að góðum notum og
þá verð ég að viðurkenna að það
fóru að renna á mig tvær grímur,
því að þó að ég fíli svartan húmor
finnst
mér það
ekkert rosa
fyndið að fara að
grínast með einhverjar
barnaaftökur, það er svona
smá yfir strikið.
Svo ég fór að gúgla betur.
Það kemur í ljós að það er
engum kennt að afhausa
neinn í djáknanáminu í
Háskóla Íslands og ég er
með endalausan móral
eftir að hafa gert svona
grín að námsvali elsku
frænku minnar sem
hefur alltaf bara viljað
láta gott af sér leiða.“
Föðursystir
ekki böðull
Kamilla
Einarsdóttir