Morgunblaðið - 10.11.2018, Page 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. NÓVEMBER 2018
ist af sömu einlægninni og fyrr.
Sömu hógværu en samt glaðlegu
framkomunni sem honum fannst
sennilega best eiga við gagnvart
okkur, á aldri við afa hans og
ömmu, en virtist þó vera þannig í
fasi frammi fyrir öllum öðrum,
fölskvalaus og góðhjartaður.
Hlynur Snær var skemmtilega
forvitinn og fróðleiksfús, sökkti
sér ofan í tónlist og bækur, tók í
trommusett úti í bílskúr og átti
það til að spyrja mann þar til svör-
in þraut.
Fyrir skömmu fluttum við úr
Grafarvogi yfir í miðborgina. Þá
kom skýrt fram hve mikils Hlynur
Snær mat okkur og við hann. Við
söknuðum hans og hann saknaði
okkar. Nú er söknuðurinn marg-
falt dýpri og fjarvera hans óaft-
urkræf.
Hlynur Snær náði að heim-
sækja okkur einu sinni á nýja
staðnum og sú ljúfa samvera verð-
ur okkur skýrust allra minninga
um hann.
Við vottum foreldrum, fjöl-
skyldu, og vinum Hlyns Snæs
innilega samúð.
Ari Trausti Guðmunds-
son og María G.
Baldvinsdóttir.
Það var alltaf jafn gaman að
hitta Hlyn Snæ. Alveg sama
hversu langt leið á milli heim-
sókna var alltaf eins og við hefð-
um hist í gær. Hann hafði mjög
hlýja og þægilega nærveru og
það var alltaf auðvelt að tala við
hann. Við frændsystkinin áttum
það sameiginlegt að hafa áhuga
á bókum, og þá sérstaklega
Harry Potter og öðrum ævin-
týrabókum. Við töluðum oft og
mikið saman um alls konar æv-
intýraheima og deildum skoðun-
um sem voru yfirleitt þær sömu.
Við höfum aldrei þekkt neinn,
nema hann, sem var jafnmikill
Harry Potter-aðdáandi og við.
Hann setti spurningamerki við
hluti úr Harry Potter-heiminum
sem við höfðum varla hugsað um
og kom með alls konar skemmti-
legar hugleiðingar og pælingar
sem opnuðu augu okkar enn
meira fyrir öllum töfrunum við
Harry Potter. Það var alveg
ómetanlegt að eiga allar þessar
stundir og deila töfraheiminum
með honum. Það jafnast ekkert
á við það að tala við manneskju
sem er sammála manni um hlut-
ina sem skipta okkur máli og
veit alltaf hvað maður er að tala
um.
Hjá honum var alltaf stutt í
næsta brandara og alltaf mikið líf í
kringum hann. Hann var mjög op-
inn og talaði um mjög áhugaverða
og skemmtilega hluti. Hann gat
breytt (leiðinlegum) fjölskyldu-
boðum í mjög skemmtilegar sam-
verustundir. Hann var mjög vin-
sæll hjá yngri systkinum okkar og
börnum almennt og við munum
eftir því að hann komst varla út á
trampólín þegar hann kom í heim-
sókn án þess að allir væru komnir
með honum, því hann sagði alltaf
já og leyfði alltaf öllum að vera
með.
Núna er heimurinn einni ævin-
týrapersónu fátækari og við mun-
um sakna hans mikið.
Allt til loka.
Nína Guðrún og Katrín.
Hlynur Snær er dáinn. Þessi
orð bergmála í eyrum okkar og
allt verður skyndilega svo kalt,
grátt og dapurt. Ungur piltur
kveður þetta líf allt of snemma og
eftir sitja foreldrar, fjölskylda og
vinir harmi slegnir.
Líf Hlyns Snæs hófst of
snemma því honum lá mikið á að
koma í heiminn ári eftir að bróðir
hans lést, aðeins nokkurra daga
gamall. Fljótlega kom í ljós að
Hlynur myndi spjara sig enda á
ferðinni duglegur strákur sem
sigraðist á öllum þeim hindrunum
sem á vegi hans urðu.
Hlynur var einstaklega ljúfur
og góður drengur. Hann vildi öll-
um vel og var vinur vina sinna.
Hann leit lífið og tilveruna öðrum
augum en við flest. Foreldrar
hans stóðu þétt við bak hans og
studdu hann með ráðum og dáð og
gerðu allt til þess að honum liði
sem best.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elsku Árni og Gulla, missir
ykkar er mikill og sorgin svo sár.
Megið þið finna styrk til þess að
takast á við þessa miklu sorg.
Sverrir, Greta, Baldur og
Elísa.
Það var okkur fjölskyldunni
mikil gæfa að hafa fengið að kynn-
ast Hlyni Snæ en hann var traust-
ur vinur Kolbeins frá því í 1. bekk.
Hlynur var engum öðrum líkur.
Alltaf svo hlýr, góður og umhugað
um aðra og honum þótti einstak-
lega vænt um vini sína.
Einn atburður er einkennandi
fyrir þann mikla kærleik sem bjó í
Hlyni. Þeir vinirnir voru enn ung-
ir drengir, nýbyrjaðir að æfa
frjálsar og voru að taka þátt í sínu
fyrsta móti. Þegar þeir kepptu í
400 metra hlaupi varð Kolbeinn
fyrir því óhappi að detta snemma í
hlaupinu. Þegar Hlynur tók eftir
því að vinur hans lá á jörðinni þá
hætti hann hlaupinu og sneri við
til að athuga með vin sinn. Kol-
beinn hafði eitthvað meitt sig við
fallið og við foreldrarnir fórum
með hann heim. Hann var hins
vegar ekki alvarlega meiddur og
var fljótt orðinn sprækur aftur.
Um kvöldið fengum við símtal frá
Gullu mömmu Hlyns sem vildi at-
huga hvernig Kolbeinn hefði það.
Þá var Hlynur búinn að vera mjög
áhyggjufullur um vin sinn og átti
erfitt með að fara að sofa án þess
að fá fréttir af honum. Þannig var
Hlyni best lýst, alltaf að hugsa um
aðra.
Hlynur var alltaf líflegur og
glaðlyndur. Þegar hann kom
heim til okkar til að hitta vin sinn
þá gaf hann sér alltaf tíma til að
spjalla við okkur líka. Oft fengum
við knús og fallegt hrós. Stundum
sagði hann okkur gamansögur af
sjálfum sér, t.d. ef hann hafði fok-
ið til á leiðinni, gleymt sér í
strætó eða sagt eitthvað vand-
ræðalegt. Hann hafði nefnilega
alltaf mikinn húmor fyrir sjálfum
sér og var alltaf fyrstur manna til
að gera grín að eigin uppákom-
um.
Núorðið þá verður okkur alltaf
hugsað til Hlyns þegar við sjáum
eitthvað mjög appelsínugult en
appelsínugulur var uppáhaldslit-
urinn hans. Það fengum við oft að
heyra en það festist sérstaklega í
minni fyrir einu eða tveimur ár-
um. Hlynur var nýkominn í heim-
sókn og verður litið inn í hjóna-
herbergið. Við vorum ekki búin að
búa um rúmið og á því voru
splunkuný appelsínugul lök.
Hlynur hrópaði upp yfir sig af
kæti og áður en við vissum af þá
hafði hann hoppað upp í rúmið til
að knúsa þessi fallegu lök. Þetta
þótti honum sjálfsagt mál og
pældi ekkert í því að þetta gæti
verið vandræðalegt fyrir miðaldra
fólk.
Hlynur fyllti líf allra sem hann
þekkti af lit og hlýju. Við munum
sakna hans sárt.
Elsku Gulla og Árni, það er sárt
að missa góðan dreng og við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð.
Guðný, Friðrik, Kolbeinn
og Eydís.
Elsku vinur, ég trúi ekki að þú
sért farinn.
Það eina sem situr eftir eru all-
ar yndislegu minningarnar. Hvað
þú varst alltaf góðhjartaður,
traustur, skemmtilegur og komst
manni alltaf til að hlæja. Ég á eft-
ir að sakna þín svo óendanlega
mikið, þú áttir svo stóran þátt í lífi
mínu og ég vildi að þú gætir hald-
ið því áfram. Við kynntumst fyrst
þegar ég var sjö ára og þú níu ára.
Ég var nýflutt í hverfið og við átt-
um heima hlið við hlið, þú fékkst
það hlutverk að labba samferða
mér í skólann og tókst það mjög
alvarlega. Ég held að fyrsta
minningin okkar saman sé líklega
hlaupahjólakeppnin, við vorum á
götugrilli. Við renndum okkur á
hlaupahjólunum fram og til baka
um botnlangann og reyndum að
verða fyrst í mark. En mér dettur
milljón aðrar minningar í hug ef
ég hugsa um allar ferðirnar í skól-
ann. T.d. þegar við létum okkur
fjúka í vindinum og húfurnar
duttu af því það var svo vont veð-
ur og við þurftum að finna okkur
skjól, en svo sáum við nokkra
yngri krakka labba fram hjá eins
og ekkert væri. Síðan var líka eitt
atriði þegar ég sagðist alltaf
byrja að labba í takt þegar ég
heyrði einhver lög. Þú fórst bara
að hlæja og byrjaðir svo að söngla
einhver lög og ég labbaði í takt.
Þetta var samt ekkert óvart en
samt hlóstu bara endalaust að
mér þó að þú vissir líklega að ég
væri bara að þykjast. En það
hvað þú hlóst alltaf að mér og
spjallaðir við mig eins og jafn-
aldra þýddi rosalega mikið fyrir
mig. Ég leit svo mikið upp til þín
og byrjaði meira að segja að taka
upp taktana þína. Þú varst líka
alltaf svo stundvís og þú mættir
alltaf tímanlega til mín og aldrei
man ég eftir því að við höfum
komið seint í skólann. En samt
varstu svo þolinmóður þegar þú
þurftir að bíða eftir mér á hverj-
um morgni af því ég var svo
óstundvís. Þú varst ferlega uppá-
tækjasamur, þegar það var ösku-
dagur klæddir þú þig upp eins og
cherioos-pakki. Mér fannst þetta
alveg ótrúlega góð hugmynd og
þú komst sjálfur með hana. Síðan
áttum við eitt sameiginlegt
áhugamál sem var Harry Potter.
Það var ekkert lítið talað um
Harry Potter á leiðinni. En svo er
ein minning sem ég fékk ekki að
eiga með þér en ég man hvað mér
fannst fyndið þegar þú sagðir
mér frá því. Á þessum tíma elsk-
aðir þú Justin Bieber og mamma
þín sagði þér að hann væri að
koma í götuna, þú fórst út og
beiðst og beiðst þangað til það
kom í ljós að það var fyrsti apríl.
Þú varst svo yndislegur, rólegur
og alltaf svo þægilegur í sam-
skiptum. Þú gast talað við fólk öll-
um aldri. Þegar þú talaðir við full-
orðna þá varstu alltaf svo
þroskaður. Ef þú varst með yngri
börnum varstu svo skilningsríkur
og þolinmóður og ef þú varst með
jafnöldrum þá hélstu bara áfram
að vera æðislegi þú. Mér þykir
svo óendanlega vænt um þig og
ég veit ekki hvenær ég á eftir að
samþykkja þetta fyrir sjálfri mér.
Af hverju lífið þarf að vera svona
grimmt.
En, elsku Hlynur, ég vil bara
segja takk fyrir að bregðast mér
aldrei. Ég er svo þakklát að hafa
fengið þann heiður að kynnast
þér. Ég sendi Gullu og Árna inni-
legar samúðarkveðjur, þið eruð
svo dugleg og góð.
Hulda Berglind
Tamara Apolinario.
Með sorg í hjarta kveðjum við
fyrrverandi nemanda okkar, Hlyn
Snæ. Hann var viðkvæmur dreng-
ur sem gaf lífinu lit með hlýju
sinni og umhyggju fyrir þeim sem
minna máttu sín.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt
(Matthías Jochumsson)
Við þökkum fyrir allt það sem
Hlynur Snær var okkur og geym-
um með okkur minningu um ljúf-
an dreng sem öllum vildi vel.
Foreldrum hans, Árna og Guð-
laugu, vottum við okkar innileg-
ustu samúð.
Bára Jóhannsdóttir,
Magnea Guðný
Hjálmarsdóttir,
og Þórgunnur
Stefánsdóttir.
Útskriftardaginn 7. júní síðast-
liðinn kvaddi ég 10. bekkingana
mína með gleði í hjarta yfir merk-
um áfanga í þeirra lífi en líka smá
trega, eins og alltaf. Útskriftar-
dagurinn felur alltaf í sér von um
að öllum nemendum vegni sem
best í lífinu og að Tjarnarskóla-
árin þeirra hafi komið þeim áleið-
is, bæði námslega en ekki síður í
lífinu og tilverunni. Ég minnist
þess nú að á kennarastofunni síð-
astliðið vor sagði ég eitthvað á þá
leið að ég myndi aldrei gleyma
honum Hlyni Snæ. Hann var ein-
hvern veginn þannig að hann fann
sér stað í hjartanu og þar verður
hann.
„Má ég gefa þér knús?“ sagði
hann stundum, alveg upp úr
þurru. Það voru alltaf ljúf knús.
Hann var greindur og skemmti-
legur strákur, húmoristi og góður
félagi. Tjarnarskóli er lítill skóli á
þremur hæðum og hann kvartaði
stundum hástöfum yfir að þurfa
að fara upp alla stigana en þangað
lá gjarnan leiðin hans, aftur og
aftur, til að spjalla við okkur
kennarana, dvelja á 3. hæðinni
hjá okkur, læra oft á skrifstofunni
hjá Sigrúnu Eddu, ritara, sem
mætti alla daga til vinnu með
skólahundinn Mola. Þau þrjú
urðu perluvinir og það var afar
fallegt að horfa á samspilið á milli
Mola og Hlyns.
Hlynur fór stundum inn á
heimspekilegar grundir en fannst
líka gaman að segja okkur frá því
sem honum fannst vera hluti af
persónuleika sínum, t.d. að hann
væri ekki hrifinn af oddatölum!
Sléttu tölurnar voru þær sem
hann var sáttari við og það fór
heldur ekki fram hjá okkur að
appelsínugulur var uppáhaldslit-
urinn hans. Bara skemmtilegt! Í
því samhengi rifja ég upp daginn
sem hann færði Helgu Júlíu, um-
sjónarkennaranum sínum, appels-
ínugult kerti af engu sérstöku til-
efni. Það kerti hefur verið á
kennarastofuborðinu undanfarna
daga.
Á þeim dögum sem liðið hafa
frá því hann kvaddi lífið höfum við
í Tjarnarskóla hlúð hvert að öðru,
kveikt á kertaljósum, rifjað upp
og rætt saman um Tjarnarskóla-
árin hans Hlyns og fundið fyrir
samhygðinni. Það hefur verið
notalegt.
Í útskriftarkveðju frá bekkjar-
félögum lýstu þeir honum með
orðum eins og meistari, tölvu-
leikjasnillingur, krútt, góð mann-
eskja sem getur allt sem hann ætl-
ar sér, skemmtilegur, klár og
einlægur. Góð upprifjun.
Hlynur átti einstaka foreldra.
Á þeim þremur árum sem Hlynur
var í skólanum myndaðist traust
og afar góð samvinna við þau Guð-
laugu og Árna. Þau voru alltaf til
staðar fyrir hann og lögðu sig
fram um að styrkja strákinn sinn í
hvívetna og fylgja málum vel eftir.
Sú samvinna var bæði lærdóms-
rík, eftirminnileg og gefandi. Nú
eru sporin þeirra þung.
Bekkjarfélagar, nokkrir eldri
skólafélagar hans og foreldrar
hittust í skólanum í síðustu viku til
þess að eiga samverustund með
okkur starfsfólkinu og Elínborgu,
nágrannaprestinum okkar í Dóm-
kirkjunni. Við sameinuðumst í að
senda foreldrum hans hlýja
strauma og finna fyrir þakklæti
fyrir að hafa fengið að eiga hann
fyrir eftirminnilegan og góðan fé-
laga.
Það er erfitt að meðtaka að
hann komi ekki aftur.
Hann verður áfram í minning-
um okkar.
Þær eru með appelsínugulu
ívafi.
Margrét Theódórsdóttir.
Það voru þungbærar fréttir
sem okkur fjölskyldunni bárust
þegar okkur var tjáð að hann
Hlynur Snær væri látinn.
Þegar ég hugsa um Hlyn Snæ
hlýnar mér í hjarta og ég fyllist
þakklæti fyrir dásamlegar stundir
sem ég og börnin mín áttum með
honum.
Elsku Hlynur Snær, takk fyrir
samverustundirnar, fallegi strák-
urinn okkar. Alltaf varstu með
þetta stóra og gefandi hjarta.
Þegar þú tókst að þér að koma
Huldu Berglindi í skólann varstu
svo bróðurlegur og ábyrgur. Og
svo voruð þið eins og systkini þeg-
ar ég kvaddi ykkur og knúsaði
bless á morgnana.
Á meðan þú beiðst eftir henni
fengum við Kjartan Óli oft að
njóta þess að spjalla við þig, og þá
sýndir þú öllu því sem hann var að
sýna þér svo mikinn áhuga og
lékst svo stundum við hann í fót-
bolta. Kjartani Óla þykir svo mik-
ið vænt um þig, og þú áttir alltaf
svo mikið í honum. Hann skilur
ekkert í þessu öllu saman.
Einhvern veginn náðir þú að
fanga strax stóran hluta af hjarta
okkar og sennilega allra sem þú
kynntist.
Þú áttir svo auðvelt með að
setja þig í alls kyns gervi með þín-
um skemmtilega látbragðsleik,
enda varstu mikill húmoristi.
Það eru þung spor að þurfa að
kveðja þig í hinsta sinn, elsku
drengurinn okkar.
Þú munt alltaf eiga stóran stað í
hjarta okkar og minningin um þig
mun lifa áfram.
Elsku Gulla, Árni og fjölskylda,
megi allar vættir heimsins styrkja
ykkur og styðja á þessum erfiðu
tímum.
Þótt farin þú sért,
og horfin ert burt þessum heimi.
Ég minningu þína,
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína, ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Guðrún Margrét
Kjartansdóttir.
Kveðja frá starfsfólki
Borgarholtsskóla
Það er haust. Borgarholtsskóli
fyllist af iðandi lífi, eftirvænting
og spenningur skín úr hverju and-
liti. Nýnemar eru áberandi enda
eru þeir að leggja af stað í nýja
vegferð – óvissuferð með nýjum
áskorunum, nýir félagar, nýir
kennarar. Svo margt nýtt.
Að þessu sinni var einn nýnem-
inn óvenju appelsínugulur en það
var Hlynur Snær Árnason sem fór
ekki dult með sinn uppáhaldslit.
Hann var áhugasamur, umbúða-
laus, einlægur og hreinskilinn.
Það var eftir honum tekið og
ósjálfrátt þótti samferðafólki hans
vænt um hann enda var hann
mjög lunkinn við að koma nem-
endum og kennurum til að hlæja.
Húmorinn var græskulaus á þann
hátt að hjartað hló með og svo
varð það honum svo fallega eðl-
islægt að veita samnemendum
sínum aðstoð sem voru strand.
Vinnusemin var einstök – það var
ekki hætt fyrr en verkefnið var
ásættanlega leyst og haldið áfram
að ræða við kennarann eftir að
kennslustundum lauk ef Hlyni
Snæ fannst vanta skýringar.
Nú er Hlynur Snær aftur lagð-
ur af stað í nýja vegferð. Við trú-
um því að þar sé appelsínugult og
þar sé gleði og húmor, vellíðan og
græskuleysi. Hlynur Snær skilur
eftir sig góðar minningar en einn-
ig tár á hvarmi og fiðring í hjarta.
Starfsfólk Borgarholtsskóla send-
ir foreldrum, ættingjum og vinum
innilegustu samúðarkveðjur.
Ársæll Guðmundsson,
skólameistari.
 Fleiri minningargreinar
um Hlyn Snæ Árnason bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Kær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
RICHARD KRISTJÁNSSON,
Boðaþingi 24,
andaðist á Landspítalanum miðvikudaginn
7. nóvember.
Hann verður jarðsunginn frá Seljakirkju
fimmtudaginn 15. nóvember klukkan 15.
Blóm og kransar afþakkaðir.
Guðrún Richardsdóttir Gunnar Brynjólfsson
Árný Richardsdóttir Ívar Atlason
Gísli Richardsson
Vignir Richardsson
Frosti Richardsson Auður Sigurðardóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
ERLING ÞÓR ÞORSTEINSSON,
Breiðuvík 31, Reykjavík,
lést á heimili sínu sunnudaginn
4. nóvember.
Útför hans fer fram frá Grafarvogskirkju miðvikudaginn
14. nóvember klukkan 13.
Þórdís Erlingsdóttir Jón Valgeirsson
Elísabet Dröfn Erlingsdóttir
Konný Sif Erlingsdóttir Davíð Gunnarsson
barnabörn og barnabarnabarn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
GUÐMUNDUR SIGURSTEINSSON,
bifreiðastjóri,
Yrsufelli 15, Reykjavík,
lést á Landspítala við Hringbraut
miðvikudaginn 24. október. Útför hans fer fram frá Seljakirkju
mánudaginn 12. nóvember klukkan 13.
Ólöf Guðrún Elíasdóttir
Þuríður Guðmundsdóttir
Finnur I. Guðmundsson Aðalgerður Guðlaugsdóttir
Sigrún J. Guðmundsdóttir Björgólfur H. Ingason
Sigursteinn Guðmundsson Þorbjörg Ó. Björgvinsdóttir
afa- og langafabörn