Morgunblaðið - 10.11.2018, Síða 34

✝ Guðbjörg El-ísabet Ragn-
arsdóttir, fæddist
17.12. 1971 á Ak-
ureyri. Guðbjörg
lést, í faðmi fjöl-
skyldu sinnar, á
HSN á Sauðárkróki
28. október 2018 eft-
ir erfiða baráttu við
illvígan sjúkdóm.
Foreldrar hennar
eru þau Ragnar Þrá-
inn Ingólfsson, fæddur 17.01.
1950, og Elísabet Skarphéð-
insdóttir, fædd 9.09. 1951. Systk-
ini Guðbjargar eru Hildur Rós, f.
18.09. 1975, Inga Bára, f. 7.09.
1984, og Skarphéðinn Páll, f.
13.03. 1990. Guðbjörg bjó í Grund-
argerði á Akureyri ásamt foreldr-
um sínum frá 1971-1986 þá fluttist
hún með þeim ásamt systrum sín-
um að Hóli 2 í Eyjafjarðarsveit en
þar bjó hún 1986-
1988. Það ár hóf hún
nám við Bændaskól-
ann á Hólum og lauk
þar búfræðinámi á
Hestabraut 1990. Á
þessum tíma kynnt-
ist hún Ágústi Andr-
éssyni, f. 11.05. 1971,
frá Bergstöðum í
Skagafirði og felldu
þau hugi saman.
Foreldrar Ágústar
eru Sigrún Aadnegard og Andrés
Viðar Ágústsson, búsett á Bergs-
stöðum. Guðbjörg og Ágúst fluttu
svo saman í Hól 2 og bjuggu þar á
neðri hæð hjá foreldrum hennar
1990-1992, á þeim tíma nam hún
til sjúkraliða við VMA og útskrif-
aðist sem slík 1993 og síðar, eða
vorið 2015 útskrifaðist hún sem
stúdent frá FNV. Á Akureyri
bjuggu þau í fjögur ár frá árinu
1992 til ársins 1996 og á þeim
tíma vann Guðbjörg á Kristnesi
við umönnun aldraðra og end-
urhæfingu.
Á Akureyri eignuðust Guð-
björg og Ágúst fyrsta barnið,
hana Rakel Rós, þann 22.08. 1994
og svo Viðar 03.01. 1996. Þau
fluttu svo til Sauðárkróks 1. febr-
úar 1996 og þar eignuðust þau
seinni tvö börnin, Ragnar 25.09.
2001 og hana Marín Lind 12.11.
2003. Guðbjörg og Ágúst giftu sig
1. desember 2001.
Á Sauðárkróki starfaði Guð-
björg við Öldrunardeild HSN frá
1996-2000 og hjá Íbúðalánasjóði
frá 2000-2005. Þá tók hún starf
sem hótelstjóri og meðeigandi á
Hótel Tindastól og stýrði því til
2012, þá færði hún sig aftur til
Íbúðalánasjóðs og var þar starf-
andi til 2015 eða þar til hún grein-
ist með alvarlegan sjúkdóm og
varð að hætta að vinna sökum
þess.
Útför hennar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 10. nóv-
ember 2018, klukkan 14 og verð-
ur útsending í Safnaðarheimilinu,
Bifröst og í sal Frímúrarahússins.
Elsku Guðbjörg mín.
Nú er baráttunni lokið, barátt-
unni sem þú gafst þig aldrei í, fyrr
en á síðustu andartökum þínum.
Sterkari manneskju hef ég aldrei
kynnst. Þú gafst mér svo margt á
þessum tæpu 30 árum okkar,
studdir mig og hvattir áfram.
Þegar þú veiktist sumarið
2015, þá vorum við á hátindi lífs
okkar, full af orku sífellt að takast
á við ný verkefni í starfi og leik.
Þú sagðir einhvers staðar „lífið
var gott, kannski of gott“.
Við fengum yndislegan tíma
með þér en þó stendur upp úr
ferð okkar um Evrópu með
krökkunum okkar og tengdadótt-
ur í vor. Þar naust þú þín vel og
okkur tókst að skapa dýrmætar
minningar með þér. Ferð okkar
til Nýja-Sjálands þar sem við
flugum hringinn í kringum hnött-
inn með góðum vinum okkar. Og
óvissuferðin sem þú tókst mig í á
afmæli mínu og við enduðum úti í
Grímsey, útilegur o.fl. Aðalmálið
fyrir þér var þó að geta varið sem
mestum tíma með fjölskyldunni.
Og þitt aðaláhugamál síðustu ár
var að fylgjast með börnunum
okkar spila körfubolta, styrkja
þau og hvetja, það má eiginlega
segja að þú hafir dálítið lifað fyrir
það. Og ég veit hvaðan þau hafa
sína varnarbaráttu á vellinum.
Við fengum þrjú góð ár og fyrir
það er ég þakklátur, og þá fyrst
og fremst þakklátur þér, fyrir að
hafa ekki gefist upp. Sporin þegar
ég fylgdi þér úr Birkihlíðinni í
hinsta sinn eru þau þyngstu sem
ég hef tekið, er ég þó þakklátur
fyrir það hversu lengi þú gast
verið heima í hreiðrinu okkar. Við
ræddum það að við ættum svo að
setjast niður og skipuleggja
hvernig þú vildir hafa hlutina. En
það var aldrei tímabært í þínum
huga. Þú skrifaðir, „finnst eins og
þá sé ég að játa mig sigraða“. Þú
hélst í þína trú en hélst henni vel
fyrir þig. Á dánarbeði þínum held
ég að ég hafi komið þér á óvart,
þegar ég spurði krakkana hvort
þau væru ekki tilbúin að fara með
faðirvorið, með mér, fyrir þig.
Sem við gerðum og mér fannst
eins og það kæmi á þig lítið bros,
já ástin mín, ég kunni það enn og
mun alltaf kunna. Þú kvaddir eft-
ir erfiða baráttu í faðmi fjölskyld-
unnar í góðri umgjörð á HSN á
Sauðárkróki.
Ástin mín, ég mun geyma
minninguna um þig í hjarta mér
meðan ég lifi og leyfa mér að trúa
því að leiðir okkar eigi eftir að
liggja saman á ný.
Tíminn flýgur áfram og hann teymir
mig á eftir sér
og ekki fæ ég miklu ráðið um það hvert
hann fer.
En ég vona bara að hann hugsi svolítið
hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til þín.
(Megas)
Mig langar að kveðja þig með
texta sem sem ég hef svo oft
sungið og tileinkað þér. „Wonder
of you“ er lag sem mun alltaf
minna mig á þig.
When noone else can understand
me
When everything I do is wrong
You give me hope and consolation
You give me strength to carry on
And you’re always there to lend a
hand
In everything I do
That’s the wonder
The wonder of you
And when you smile the world is
brighter
You touch my hand and I’m a king
Your kiss to me is worth a fortune
Your love for me is everything
I’ll guess I’ll never know the reason
why
You love me like you do
That’s the wonder
The wonder of you
(Baker K.)
Takk fyrir allt, ástin mín.
Þinn
Ágúst.
Til þín, elsku Guðbjörg okkar,
þín verður sárt saknað.
Guðbjörg, elsku dásamlega þú
sem farin ert frá okkur nú
hvernig eigum við þessu að taka
lifa áfram og með minningum vaka?
Litla stúlkan sem vildi verða stór
10 mánaða gömul um allt gangandi
fór
ársgömul altalandi barnið var
stoltir foreldrar voru þar.
„Strákastelpa“ hugsaði pabbi
stundum
í hesthúsinu saman undum
hugljúf, hugrökk, kjörkuð og sterk
afkastamikil, kom öllu í verk.
Stúlkan hestinn vel hún sat
og dýrum flestum unnað gat
margt stúlkunni var til lista lagt
sund, handbolti og svo ótal margt.
Að setja á sig varalit
fannst stúlkunni óþarfa strit
hvað þá að klæða sig í kjóla
hún heldur lét sig dreyma um
Hólaskóla.
Stúlkan okkar þar Gústa sinn fann
og elskaði hún ætíð drenginn þann
með honum átti hún börnin sín
fjögur,
minningar og fallegar sögur.
Við áttum allt sem við þráðum
heitast
hví þurfti lífið að breytast?
lífið sem nú er kalt og grátt
ástvinir sem sakna sárt.
En loforð foreldrar gefa stúlkunni sinni
hún verður þeim ætíð í minni
og börnin vita af sínu skjóli
heima hjá afa og ömmu á Hóli.
(Katrín Ösp Jónsdóttir)
Ástar- og saknaðarkveðjur,
Mamma og pabbi.
Við trúum því ekki að við sitj-
um hér að skrifa minningargrein
um þig, elsku mamma. Við héld-
um að við hefðum lengri tíma, en
svona getur lífið verið hverfult og
oft á tíðum ósanngjarnt. Það var
bara núna í vor sem við ferðuð-
umst um Evrópu öll saman með
það markmið að skapa minningar
og eyða tíma saman. Við verðum
ævinlega þakklát fyrir þá ferð,
minningarnar sem við bjuggum til
ylja okkur á þessum erfiðu tím-
um.
Þú varst svo góðhjörtuð og góð
fyrirmynd fyrir okkur krakkana.
Allir voru velkomnir heim og allt-
af voruð þið pabbi tilbúin til þess
að rétta fram hjálparhönd þegar
við eða vinir okkar þurftu á að
halda. Enda var heimilið okkar
oftar en ekki eins og félagsheimili.
Þú eltir okkur íþróttahúsanna á
milli að fylgjast með okkur öllum
spila körfubolta víðsvegar um
landið og meira segja út fyrir
landsteinana. Það var okkur
ómetanlegt, þú varst svo stolt af
okkur og afrekum okkar og það
gaf okkur svo mikið.
Eitt af því sem þú hafðir unun
af voru útilegur og ferðalög og
getum við systkinin ekki talið úti-
legurnar sem við fórum í sem
krakkar. Þú varst svo ótrúlega
dugleg að dröslast með okkur
fjóra krakkana, oft ein, um land
allt hvort sem það var unglinga-
landsmót, ættarmót eða bara í úti-
legur með vinafólki. Við erum
heppin að eiga þær minningar.
Svo rættist loksins draumurinn,
þú eignaðist nýtt hjólhýsi og þú
varst svo ánægð með það. Því mið-
ur náðum við ekki að nota það eins
mikið og við hefðum viljað.
Tilhugsunin um að þú sért ekki
lengur til staðar er erfið. Það var
alltaf svo gott að koma til þín og fá
ráð eða bara spjalla þegar manni
leið illa, þú varst alltaf með lausn-
ir. Það var alltaf svo stutt í brosið
og hláturinn hjá þér og þú gast
alltaf komið okkur til þess að
brosa. Ef þú varst búin að ákveða
eitthvað var erfitt að fá þig ofan af
því, sama hvað, elsku þrjóskan. Í
allri þinni baráttu var aldrei í boði
að gefast upp, við sáum það svo
vel, elsku mamma, þú varst svo
dugleg.
Síðustu stundirnar okkar voru
erfiðar en dýrmætar. Baráttan
var svo mikil, en að sjá frið færast
yfir þig og að þú fékkst loksins
hvíldina var ólýsanleg tilfinning.
Elsku mamma okkar, þú ert
komin á betri stað en við vitum að
þú munt áfram fylgjast með okkur
og hvetja okkur áfram hvort held-
ur sem er á vellinum eða í ein-
hverjum öðrum verkefnum sem
við tökum okkur fyrir hendur.
Engar áhyggjur, mamma, við
pössum pabba.
Við munum standa saman og
passa upp á hvert annað, alltaf.
Við elskum þig, mamma.
Elsku tengdamamma, að þessi
dagur hafi komið svona snemma
er öllum óskiljanlegt. Ég vil þakka
þér fyrir að hafa hleypt mér með
opnum örmum í fjölskylduna þína
og öll þau skipti sem þú eltir mig á
hringvöllinn, það er ómetanlegt.
Ég veit að þú varst hrifin af mér
og Spræk og ætlum við að halda
áfram að vera dugleg, ég veit að
þú fylgist áfram með okkur.
Hvíldu í friði.
Þín börn og tengdadætur,
Rakel Rós, Viðar, Rós-
anna, Ragnar, Hanna
Rún og Marín Lind.
Það þarf fólk eins og þig, fyrir
fólk eins og mig, sagði Rúnar Júl. í
laginu sínu. Þessi orð eiga svo vel
við þegar ég hugsa til þín, elsku
Guðbjörg mín. Ég verð þér æv-
inlega þakklát fyrir að hafa valið
stóra bróður minn sem þinn föru-
naut í lífinu og að ég hafi fengið að
hafa þig í lífi mínu öll þessi ár. Ég
hef verið heppin að eiga nokkur
heimili sem ég hef getað kallað
mína griðastaði og hefur heimili
ykkar Gústa alltaf verið eitt af
þeim. Fyrst á Akureyri þar sem
ég fékk að vera svo vikum skipti
og fékk að hjálpa til í hesthúsinu
eða að passa Rakel Rós. Við rifj-
uðum oft upp daginn sem við urð-
um veðurtepptar á Höskuldsstöð-
um og gátum við alltaf hlegið jafn
mikið að því.
Eftir að þið Gústi fluttuð á
Krókinn héldu samverustundir
okkar áfram og minningar söfn-
uðust í bankann. Góðir tímar
koma upp í hugann sem við áttum
á Hótelinu. Og auðvitað sá staður
sem stendur manni næst og hefur
verið mitt annað heimili undanfar-
in ár, Birkihlíð 1, ég held stundum
að bróðir minn hafi haldið að ég
væri flutt inn. Birkihlíðin minnir
nú kannski stundum meira á fé-
lagsmiðstöð, því þar hafa alltaf all-
ir verið velkomnir og var alltaf í
boði að hafa spilakvöld og annað
þar og varst þú sjaldnast langt frá.
Við pössum upp á að þetta breyt-
ist ekki. Ég gleymi því aldrei þeg-
ar ég fékk símtalið fyrir rúmum
þremur árum þegar þú greindist.
Vonin og kannski smá þrjóska
sagði manni þó alltaf á þeim tíma
að þetta yrði allt í lagi og þetta
væri eitthvað sem þú myndir bara
tækla og sigrast á. Síðan þá hafa
verið tímar sem hafa reynt virki-
lega á vonina og innri styrk. Í dag
fara margar hugsanir í gegnum
hugann, spurningar sem enginn
getur svarað og erfitt er að sætta
sig við lífið eins og það er. Risa-
stórt skarð hefur verið höggvið í
hópinn okkar, en maður þakkar
fyrir hvað við erum öll náin og
stöndum þétt við bakið hvert á
öðru í gegnum þennan erfiða tíma.
Ég er ótrúlega þakklát fyrir þær
minningar sem við sköpuðum og
kannski sérstaklega að hafa feng-
ið þennan tíma eftir að þú greind-
ist og að þú hafir getað barist
þetta lengi, þú ert algjör hetja!
Ég er þakklát fyrir að aðstæður
í lífi mínu breyttust sem gerðu
mér kleift að eyða meiri tíma hér
heima og þar af leiðandi með þér.
Ferðirnar til Birmingham og
Washington DC í vor standa klár-
lega upp úr í minningabankanum.
Það voru ófáir körfuboltaleikir og
körfuboltakvöld sem við horfðum
á saman og ræddum fram og til
baka. Ég er sérstaklega þakklát
fyrir að hafa fengið að horfa á síð-
asta leikinn með þér, þar sem
strákarnir þínir voru svo flottir,
allir sem einn, því jú, þú átt nú
ansi mikið í nokkrum í Tindastóls-
liðinu. Ég veit þú heldur áfram að
fylgjast með þeim og stelpunum
þínum og þau halda áfram að fylla
þig stolti. Minningarnar halda
áfram að ylja manni og það er
huggun að vita að þú þarft ekki að
berjast við þennan hræðilega
sjúkdóm lengur.
Guðbjörg mín, ég segi bara
takk fyrir kaffið og með því, þar til
næst. Ég veit þú verður alltaf
nærri og ég kem alltaf til með að
halda áfram að leita til þín. Takk
fyrir að vera mágkona mín.
Halldóra.
Elsku Guðbjörg, stóra systir
okkar.
Mikið rosalega er sárt að horfa
á eftir þér. Þú sem hefur alltaf
verið til staðar fyrir okkur systk-
inin. Við kveðjum þig með sorg í
hjarta og von um að við hittumst
aftur á nýjum stað.
Sumir hverfa fljótt úr heimi hér
skrítið stundum hvernig lífið er,
eftir sitja margar minningar
Þakklæti og trú.
Þegar einhvað virðist þjaka mig
þarf ég bara að sitja og hugsa um þig,
þá er eins og losni úr læðingi
lausnir öllu við.
Þó ég fái ekki að snerta þig
veit ég samt að þú ert hér,
og ég veit að þú munt elska mig
geyma mig og gæta hjá þér
Og þegar tími minn á jörðu hér,
liðinn er þá er ég burtu fer,
þá ég veit að þú munt visa veg
og taka á móti mér
(Ingibjörg Gunnarsdóttir)
Þó söknuður okkar sé óendan-
lega sár mun minningin um þig
ætíð veita okkur gleði og huggun.
Þú lifir í hjörtum okkar.
Ástar- og saknaðarkveðjur,
Hildur Rós, Inga Bára,
Skarphéðinn Páll og fjöl-
skyldur.
Nú vaki ég alein, og komið er kvöld
og kyrrð yfir heimilið mitt.
Ég skrifa á himinsins heiðríkju tjöld
í huganum nafnið þitt.
(Friðrik Hansen)
Fyrsti snjór vetrarins hefur
fallið, sumar og haust að baki.
Dagurinn styttist og birtan þverr,
það dimmir og kólnar.
Fyrsta sunnudag í vetri kvaddi
þennan heim elskuleg tengdadótt-
ir mín, Guðbjörg Ragnarsdóttir,
eftir hetjulega baráttu við illvígt
krabbamein, sem hún greindist
með fyrir rúmum þremur árum.
Ágúst sonur minn og Guðbjörg
voru 17 ára þegar þau fóru að vera
saman. Það var mikil gæfa að fá
Guðbjörgu inn í fjölskylduna og
Gústa mikið lán. Þrátt fyrir ungan
aldur þegar þau hófu búskap luku
þau bæði námi. Um árabil áttu
þau Hótel Tindastól og sá Guð-
björg að mestu um reksturinn
ásamt því að stunda nám í ferða-
málafræðum og sinnti stóru heim-
ili. Guðbjörg var ótrúlegur dugn-
aðarforkur.
Fyrstu árin bjuggu þau á Ak-
ureyri og hjá foreldrum Guð-
bjargar á Hóli. Fluttu síðan á
Sauðárkrók og hafa búið síðustu
árin í Birkihlíð 1. Þar komu þau
sér vel fyrir á fallegu heimili sem
stóð öllum opið og virkaði eins og
félagsmiðstöð fyrir frændsystk-
inahóp barnanna og vini þeirra.
Guðbjörg og Gústi eignuðust fjög-
ur börn, Rakel Rós, Viðar, Ragnar
og Marín Lind. Guðbjörg var mik-
il mamma, studdi og hvatti börnin
sín í námi, íþróttum og störfum.
Keyrði með þau á leiki og íþrótta-
mót um allt land og það með tjald-
vagn í eftirdragi. Systkinin eru öll
mikið íþróttafólk. Í sumar fór
Guðbjörg til Danmerkur að fylgj-
ast með Marín Lind í landsliði
U15 í körfubolta þrátt fyrir erfið
veikindi.
Guðbjörg og Gústi hafa verið
dugleg að ferðast. Fóru þau í ut-
anlandsferðir ýmist tvö ein eða
með fjölskyldunni og eru það dýr-
mætar perlur í minningasjóði
þeirra sem eftir lifa. Fyrir mér er
ógleymanleg aðventuferðin sem
við Guðbjörg fórum ásamt Krist-
rúnu og Halldóru til Birmingham.
Samverustundirnar um stórhátíð-
ir sem og samvera við slúttara- og
laufabrauðsbakstur, kartöflu-
rækt, réttarstörf, afmælisfagnaði,
kaffi- og matarboð og steikta
brauðið í Birkihlíðinni, Brekku-
túninu, Gilstúninu og á Bergstöð-
um eru stundir sem ekki gleym-
ast.
Árin eftir að Guðbjörg greind-
ist með illvígan sjúkdóm hafa tek-
ið mikið á, en hún stappaði stálinu
í aðra, vel studd af Gústa, Rakel
Rós, Viðari, Rósönnu, Ragnari,
Hönnu og Marín Lind. Védís
æskuvinkona Guðbjargar reynd-
ist henni afar vel í veikindunum og
Kristrún veitti þeim styrk og
stuðning á erfiðum tímum.
Ég horfi í ljóssins loga
sem lýsir í hugskot mitt
og sé á björtum boga
brosandi andlit þitt
(SG)
Elsku fjölskylda í Birkihlíð 1 og
aðrir ástvinir Guðbjargar, góðar
minningar um yndislega eigin-
konu, kærleiksríka móður, dóttur,
systur, mágkonu og vinkonu
munu hjálpa okkur öllum að halda
áfram, eins og Guðbjörg hefði vilj-
að. Síðustu orð Guðbjargar þegar
ég kvaddi hana kvöldið áður en
hún dó voru „mér þykir svo vænt
um þig“, þannig kveð ég Guð-
björgu. Takk fyrir að vera tengda-
dóttir mín, okkur Viðari þykir svo
vænt um þig, þín er og verður sárt
saknað. Góða ferð í Sumarlandið,
sjáumst.
Sigrún.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson)
Reglulega erum við minnt á að
ekkert er óendanlegt. Á þeim
stundum er gott að staldra við, líta
um öxl og hugsa um allar þær dýr-
mætu perlur sem orðið hafa til í
hafsjó minninganna.
Elsku Guðbjörg, það er það
sem ég ætla að gera. Margs er að
minnast frá þeirri stundu er ég
kynntist þér, en það var þegar þið
Gústi bróðir tókuð saman. Ég
gladdist þegar þið tókuð ákvörðun
um að flytja á Krókinn. Man þeg-
ar Gústi fór í atvinnuviðtalið áður
Guðbjörg Elísabet
Ragnarsdóttir
34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. NÓVEMBER 2018