Morgunblaðið - 10.11.2018, Page 35

en sú ákvörðun var tekin og ég
fékk að passa Rakel Rós á meðan.
Vonaði ég að af þessu yrði svo við
gætum öll hist oftar. Sú varð raun-
in og mér finnst ég þekkja börnin
þín mjög vel og þykir svo undur-
vænt um þau.
Við fórum í nokkrar veiðiferðir
saman og er þá sérstaklega minn-
isstæð ferðin í Langá en það er
ekki vegna þess að veiðin hafi ver-
ið svo mikil. Nokkrar utanlands-
ferðir fórum við, fyrst til Dublin
og í þá ferð fengu Gústi og Bubbi
að fara með. Stuttu síðar fórum
við tvær saman og þá var ekki
slegið slöku við í búðunum. Við
fórum til Spánar 2005 í fjölskyldu-
ferð og var sú ferð yndisleg í alla
staði. Fyrir ári fórum við til Birm-
ingham ásamt mömmu og Hall-
dóru og vorum frekar slappar í
búðum í þeirri ferð. Þegar við fjöl-
skyldan fórum til Flórída var ég
svo heppin að þú lánaðir okkur
Ragnar og Marín Lind og voru
þau frábærir ferðafélagar.
Við fórum saman á nokkur ung-
lingalandsmót en vegna veikinda
þinna í sumar áttir þú ekki heim-
angengt. Í staðinn hittumst við
tvær ásamt Gústa, Bubba,
mömmu og pabba í Birkihlíðinni
og borðuðum dýrindismat sem
Gústi eldaði og spjölluðum fram á
rauðanótt. Ég er líka þakklát fyrir
að þú treystir þér til að koma í af-
mælið hennar Tinnu Rutar 20.
október sl., þrátt fyrir alvarleg
veikindi.
Þú kvaddir okkur sunnudaginn
28. október, umvafin þínum nán-
ustu, Gústa, Rakel Rós, Viðari,
Ragnari, Marín Lind, Rósönnu og
Hönnu, ásamt mörgum fleirum,
þú varst svo vinmörg. Barátta þín,
Guðbjörg, þessi síðustu ár er
aðdáunarverð og þú horfðir alltaf
fram á veginn og ætlaðir ekki að
gefast upp. En því miður þá er það
svo að við fáum litlu ráðið og eftir
sitjum við og skiljum ekki tilgang-
inn með þessu öllu.
Góð vinátta er dýrmætari en
allir heimsins fjársjóðir. Elsku
Guðbjörg, takk fyrir allar góðu
stundirnar.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Elsku Gústi, Rakel Rós, Viðar,
Rósanna, Ragnar, Hanna, Marín
Lind og aðrir ástvinir Guðbjargar,
megi góðar minningar ylja ykkur
um ókomna tíð.
Kristrún, Sigurbjörn,
Tinna Rut, Alex Már,
Bryndís Rut og Bogi.
Eitt fegursta og litríkasta
blómið í vinagarði mínum er fallið
frá, langt fyrir aldur fram. Hug-
urinn ber mig til æskuára okkar á
Akureyri. Guðbjörg ólst upp í ást-
ríkri og góðri fjölskyldu, stundaði
hestamennsku, var félagslynd og
átti góðan vinahóp. Hún var traust
og góð vinkona, skemmtileg,
hreinskilin, raungóð, hlý og hlát-
urmild.
Minningarnar hlaðast upp svo
sætar og ljúfar. Við saman í sól og
sumaryl, hjólandi í hesthúsið eða í
heimsókn til afa hennar og ömmu.
Við að leika okkur úti með krökk-
unum í hverfinu eða gista hvor hjá
annarri, hlusta á tónlist, hlæja
saman og njóta lífsins sem við
héldum að nóg væri eftir af. Það
var venja hjá okkur seint á að-
fangadagskvöld að hittast, jafnvel
fara í smá göngutúr og horfa upp
á stjörnubjartan himinin þar sem
norðurljósin og Fjósakonurnar
þrjár virtust veifa niður, þær voru
okkar stjörnur.
Guðbjörg fór í Hólaskóla,
kynntist Ágústi og varð ástfangin.
Þau settust að á Sauðárkróki og
börnin fjögur komu hvert af öðru
svo yndisleg og góð. Guðbjörg var
góð móðir og undirbjó börnin sín
vel út í lífið. Hún fylgdi þeim og
hvatti þau áfram í tómstundum og
var ákaflega stolt af þeim. Þær
voru sannarlega dýrmætar gæða-
stundirnar sem Guðbjörg átti með
sínu fólki, ýmist á ferðalögum eða
heima við eldhúsborðið þar sem
þau komu saman og spjölluðu,
púsluðu eða nutu góðrar veislu
sem Ágúst töfraði fram.
Árin liðu en svo kom skellurinn.
Veikindi sem sárt var að horfa upp
á. Endalausar slæmar fréttir og
erfiðar meðferðir sem tóku sinn
toll með tilheyrandi niðurbroti á
sál og líkama. En Guðbjörg var
ákveðin í að gefast ekki upp. Hún
var baráttukona og ætlaði sér að
gera svo margt í lífinu. „Þú þarft
ekki að hlífa mér, þú manst, ég er
nagli,“ sagði hún við mig um dag-
inn. Og það var rétt, hún var ótrú-
lega sterk í baráttunni við veik-
indin. Hún þráði ekkert heitara en
að fá að horfa á börnin sín vaxa og
dafna, verða amma og njóta kom-
andi ára með fjölskyldunni. Þeirra
missir er mikill en fjölskyldan er
samheldin og saman hafa þau
staðið sem klettar við hlið Guð-
bjargar í veikindunum.
Við vorum duglegar að hittast
og áttum notalegar stundir saman
ýmist hjá mér eða henni, yfir
kaffibolla og góðu spjalli, í göngu-
túrum í fjörunni eða með smá
skilaboðum okkar á milli. Hún
kallaði mig vonarberann sinn. Það
var fallegt og einlægt þegar hún
sagði það. Sagði að allir sem
stæðu í erfiðum veikindum þyrftu
að eiga vonarbera sem héldi uppi
voninni þegar vonleysið næði tök-
um og ég væri hennar. Ég varð
meyr, því Guðbjörg sýndi vænt-
umþykju meira í verki en orði og
sagði stundum í gríni að það
mætti nú ekki hrósa of mikið því
þá gæti maður orðið montinn. Svo
hló hún sínum dillandi hlátri. Hún
reyndist mér líka vel og saman
áttum við dýrmæta vináttu í rúm
43 ár.
Því miður rann stundin upp
sem við forðumst að hugsa um,
stundin þar sem allt virðist taka
enda og við þráum ekkert heitara
en að geta spólað til baka aftur í
tímann til að njóta samverunnar
upp á nýtt.
Ég trúi því að Guðbjörg vaki yf-
ir okkur eins og stjörnubjartur
himinn á fallegu vetrarkvöldi og
hver veit nema lífsblómin okkar
fái að dafna saman aftur um síðir í
nýjum garði á nýjum stað. En
þangað til, takk fyrir allt, elsku
vinkona mín. Minning þín er ljós
sem lýsir um ókomin ár.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldu Guðbjargar, foreldra,
systkina og tengdafólks.
Þin
Védís.
Í dag kveðjum við Guðbjörgu
Ragnarsdóttur sem ég hef verið
þeirrar gæfu aðnjótandi að kalla
vinkonu mína í um tvo áratugi.
Guðbjörg hafði barist við 4
stigs krabbamein af einurð og lét
ekki óvininn hefta sig í að ferðast
og taka þátt í félagslífi. Guðbjörg
er okkur sem eftir lifum fyrir-
mynd um það að láta ekki óvinin
yfirtaka lífið. Mér kemur í hug
orðtakið; Eigi skal haltur ganga
meðan báðir fætur eru jafnlangir,
þannig hetja var Guðbjörg.
Guðbjörg bar marga hatta, var
bókari, hestamaður, hótelstjóri og
síðast en ekki síst móðir og eig-
inkona. Við minnumst þess að
ávallt þegar Guðbjörg talaði um
börnin sín þá breiddist stolt og
hamingja yfir svipmót Guðbjargar
og öllum sem töluðu við hana var
ljóst að þar stóð stolt móðir.
Sorg Gústa vinar okkar og
barnanna er óumræðilega stór í
dag og samhryggjumst við þeim
innilega á þessum erfiða tíma.
Margs skemmtilegs er að
minnast frá þeim tíma sem við átt-
um saman, hvort heldur það var í
Skagafirði, Borgarfirði eða
Reykjavík, og vil ég sérstaklega
minnast þess og þakka fyrir þá
ótrúlegu gestrisni sem Guðbjörg
sýndi mér þegar ég var margar
helgar gestkomandi á heimili
þeirra Gústa og þótti þá ekki til-
tökumál að eitthvert barna þeirra
gengi úr rúmi fyrir gestinn. Þessi
sama gestrisni og umhyggja naut
sín svo fullkomlega þegar þau
hjón áttu Hótel Tindastól og Guð-
björg stóð þar vaktina með sóma
sem hótelstjóri.
Það er skarð í vinahópnum
pabbaklúbbnum þar sem Guð-
björg var áður, skarð sem aldrei
verður fyllt.
Við kveðjum þig, sterka vin-
kona, með söknuði og trega.
Tryggvi og Selma.
Að eignast vini tekur andartak,
en að vera vinur tekur alla ævi.
Þetta er lýsandi fyrir margra
ára vináttu okkar þríeykisins, eins
og við köllum okkur. En saman
höfum við átt ótal ánægjustundir
og gengið samhliða í gegnum ólgu
lífsins.
Þrátt fyrir sáran söknuð yfir
því að Guðbjörg okkar sé farin eft-
ir hetjulega baráttu sem hún háði
af miklu æðruleysi, er þakklæti og
góðar minningar okkur efst í
huga.
Skarðið í vinkonuhópnum okk-
ar fyllum við með minningum,
hugsum hlýtt til hennar þegar við,
sem eftir stöndum, hittumst og
höldum uppi hennar heiðri.
Innilegar samúðarkveðjur til
Gústa og barnanna þeirra, fjöl-
skyldu og ættingja. Saknaðar-
kveðja,
Berglind og Lilja.
Árið 1996 varð til saumaklúbb-
ur hér á Krók sem samanstóð af
konum úr ólíkum áttum. Mark-
miðið var að hittast, spjalla, hlæja
og gleyma í smástund hinu dag-
lega amstri, heimilisverkum og
barnauppeldi. Síðan þá hefur
þessi félagsskapur starfað óslitið
með sterkan kjarna kvenna í
stafni. Guðbjörg Ragnarsdóttir
var sannarlega ein af þeim. Það er
því stórt skarð höggvið í klúbbinn
okkar sem aldrei verður fyllt.
Við minnumst Guðbjargar með
hlýju, væntumþykju og stolti yfir
að hún hafi verið í okkar hópi.
Guðbjörg var hrein og bein í sam-
skiptum, skoðanaföst, traustur
vinur og mikill persónuleiki. Hún
var sterk kona sem kenndi okkur
margt. Í veikindum sínum sýndi
hún okkur æðruleysi í verki, hún
talaði hreint út um veikindi sín á
þann hátt að við vorum í tárum
meðan hún útskýrði fyrir okkur
stöðuna á mjög yfirvegaðan hátt.
Guðbjörg talaði líka um hvað það
væri mikilvægt að setja sér mark-
mið, hafa eitthvert plan eins og
hún orðaði það. Þannig fór hún í
gegnum veikindi sín, auk þess sem
hún sótti sér styrk til fjölskyldu og
góðra vina. Guðbjörg var dugleg
við að ferðast og reyndi að njóta
lífsins eins og hún mögulega gat
miðað við aðstæður. Hún elskaði
lífið og hélt alltaf í vonina um að
bjartara væri bak við skýin, sem
því miður hrönnuðust upp á
skömmum tíma, þrátt fyrir hetju-
lega baráttu hennar.
Fjölskyldan var alltaf í fyrir-
rúmi hjá Guðbjörgu. Ást, um-
hyggja og stolt skein í gegn þegar
hún talaði um sína nánustu. Til
marks um þetta var Guðbjörgu
tamt að bæta eignarfornöfnum
aftan við nöfn þeirra sem hún
ræddi í það og það skiptið; Marín
mín, Ragnar minn, Viðar minn,
Rakel mín og Gústi minn heyrðist
mjög oft úr munni Guðbjargar.
Hún mátti líka vera stolt af börn-
unum sínum, sem eru einstaklega
vel gerðir einstaklingar og hafa öll
náð þeim glæsta árangri að spila
með meistaraflokki í íþrótt sinni,
körfuboltanum.
Kæra fjölskylda, haldið fast ut-
an um hvert annað og yljið ykkur
við minningar um magnaða
mömmu og yndislega konu. Það
ætlum við að gera í klúbbnum
okkar.
Anna Steinunn, Erla,
Magga, Kristbjörg,
Vilborg og Þórunn Elfa.
Ástkær vinkona hefur nú yfir-
gefið þessa jarðvist alltof
snemma. Eftir nokkurra ára bar-
áttu við krabbamein er hún nú far-
in til annarra starfa í annarri vídd.
Farin frá fjórum börnum og eig-
inmanni sem horfir á eftir ástríkri
eiginkonu og vini.
Einhvern tíma hefði verið sagt
um Guðbjörgu að hún væri dreng-
ur góður. Og það var hún. Guð-
björg var yndisleg kona og góður
vinur sem hafði góð áhrif á alla
sem kynntust henni og umgeng-
ust hana.
Við vorum svo heppnar að
kynnast henni ungri er við vorum
á Bændaskólanum á Hólum og
þar varð til vinátta sem hélst alla
tíð. Það var góður tími. Margt var
brallað og námið varð að skemmti-
legum leik í góðum félagsskap
þeirra sem þar dvöldu. Guðbjörg
hafði mikil áhrif á daglegt líf nem-
enda og kennara sem þar voru ár-
in 1988-1990. Þau áhrif voru góð.
Hún var einstakt ljúfmenni, hafði
góða nærveru og vildi öllum vel.
Hún stóð með þeim sem máttu sín
lítils og gat alltaf fundið eitthvað
jákvætt um þá sem við umgeng-
umst. Ef við vorum eitthvað að
hnýta í einhvern (kennarann),
sem okkur þótti kannski hafa ver-
ið ósanngjarn við okkur, þá fann
hún alltaf eitthvað jákvætt til að
segja um hann eða einhverja út-
skýringu á að hann hefði komið
svona fram. Og þegar Guðbjörg
hafði sagt sína skoðun, litum við
hin hvert á annað og samþykkt-
um. Það þurfti ekki að ræða þetta
neitt frekar. Svona var það bara.
Gústa sínum kynntist hún er
við vorum á Hólum, „Tarsan“ eins
og skólafélagarnir kölluðu hann.
Með þeim tókust ástir sem entust
fram á síðasta dag. Það var greini-
lega sönn ást. Ást sem var heil-
steypt, hrein og trygg. Ekki vitum
við til að nokkurn tíma hafi borið
skugga á þeirra samband og eiga
þau fjögur yndisleg börn saman
og var Guðbjörg dugleg að fylgja
þeim og styðja í hvívetna eins
lengi og henni var unnt.
Allri hennar fjölskyldu vottum
við innilega samúð.
Lovísa Herborg og Hulda.
Það er ekki auðvelt að skrifa
minningargrein, allra síst þegar í
hlut á ung kona sem hrifin er burt
frá okkur í blóma lífsins, burt frá
eiginmanni og fjórum börnum, for-
eldrum, systkinum og öllum þeim
fjölda vina og ættingja sem standa
hnípin eftir. En svona er lífið, ekki
fer allt eins og óskað er eftir.
Hún Guðbjörg var nánast eins
og fósturdóttir okkar. Þegar við
hjónin fluttum í íbúð okkar með
elsta barnið 1974 kom hún nokkr-
um mánuðum síðar ásamt foreldr-
um sínum í næstu íbúð við hliðina
á okkar, þá þriggja ára og bjó þar í
ellefu ár. Á þessum tíma bættust
við tvær systur hjá Guðbjörgu og
tvær systur í okkar íbúð og þau ól-
ust upp saman þessi ár eins og ein
fjölskylda. Mæður þeirra voru líka
systur svo tengslin voru mikil.
Ekki var bankað heldur bara
hlaupið inn á öðrum hvorum
staðnum, sest að matar- eða kaffi-
borði eins og heima hjá sér, sofið
þeim megin sem betur hentaði
hverju sinni. Leikið sér saman alla
daga og Guðbjörg stjórnaði að
sjálfsögðu ferðinni, enda aðeins
elst. Alla tíð síðan hafa þessi
systkinabörn verið afskaplega ná-
in og sterk taug milli þeirra og
þessi tenging minnkaði ekki þó
systkinahópurinn stækkaði. Þeg-
ar Guðbjörg fluttist með foreldr-
um sínum fram í Hól II í Eyja-
fjarðarsveit minnkaði að
sjálfsögðu þessi náni samgangur
en alltaf voru fagnaðarfundir þeg-
ar frændsystkinin hittust.
Guðbjörg gekk hefðbundna
skólagöngu en það blundaði alltaf
í henni þrá til að komast í Hóla-
skóla og læra þau vísindi sem þar
voru kennd. Þar kynntist hún
ungum, skagfirskum pilti, honum
Ágústi, Gústa á Bergsstöðum, og
ekki leið á löngu áður en þau
ákváðu að ganga saman sinn ævi-
veg. Bjuggu þau fyrst á Akureyri
meðan Gústi lauk sínu námi í kjöt-
iðn en fluttu svo vestur á Sauð-
árkrók þar sem þau bjuggu alla tíð
síðan. Gekk þeim þar allt í haginn,
Gústi fékk góða vinnu og Guð-
björg, eins og svo margar konur,
helgaði sig heimilinu, ól upp fjögur
börn þeirra Gústa, stundaði meira
nám og dreif sig svo út á vinnu-
markaðinn af fullum krafti. Börn
þeirra eru Rakel Rós, Viðar,
Ragnar og Marín Lind. Öll eru
þau öflug og kraftmikil, íþrótta-
fólk í fremstu röð. Nú nýlega birt-
ist í staðarblaðinu Feyki opnuvið-
tal við þessi fræknu systkini og
veit ég að Guðbjörg varð afskap-
lega stolt við þann lestur.
Fyrir rúmum þremur árum
greindist Guðbjörg með alvarleg-
an sjúkdóm og hefur tíminn síðan
þá farið í baráttu, mikla og
stranga baráttu þar sem hún sló
ekkert af og þar munaði miklu sá
mikli stuðningur sem hún naut frá
Gústa sínum og öllum ættingjum
og vinum, en að lokum laut Guð-
björg höfði og játaði sig sigraða.
Hún lést á Sauðárkróki 28. októ-
ber sl., 46 ára gömul. Guðbjörg
var yndisleg kona, afburða dugleg
og hugsaði einstaklega vel um sína
nánustu. Óteljandi eru þær ferðir
sem hún fór með börnin sín í
keppnisferðir út um allt land og
studdi þau af öllu afli allt til hinstu
stundar.
Elsku Gústi, börn og tengda-
börn, foreldrar, systkini og allir
sem stóðu Guðbjörgu nærri. Inni-
legar samúðarkveðjur.
Alda og Jón.
Með sorg í hjarta rita ég þessi
kveðjuorð. Í dag fylgi ég kærri
vinkonu minni síðasta spölinn, það
eru þung spor.
Leiðir okkar lágu saman fyrir
um það bil 24 árum. Ég man svo
vel hversu ánægð ég var þegar þið
Gústi ákváðuð að flytja á Krókinn.
Með okkur skapaðist góður vin-
skapur, sem efldist með árunum.
Það var margt sem sameinaði
okkur, börnin, leikfimishópur,
saumaklúbbur og ekki má gleyma
kvenfélaginu, vinnu okkar þar og
ferðalögum. Við fórum saman í
ferðir með kvenfélaginu, til Spán-
ar, Prag og Heidelberg. Þar
stendur Spánarferðin upp úr þar
sem við börðumst við kakkalakka
fyrsta kvöldið, röltum með skottið
á milli fótanna til hinna
kvennanna og fengum gistingu
hjá þeim um nóttina, svo réðumst
við í að eitra hressilega hjá okkur.
Það eru ekki nema ca. þrjár
vikur síðan við vorum að tala um
það hversu frakkar við vorum að
fara út með kvenfélaginu í heilar
tvær vikur og skilja mennina eftir
heima með börn og bú. Þrátt fyrir
að við yxum aðeins í sundur vegna
vinnu og ólíkra áhugamála þá
héldum við alltaf sambandi. Þeir
voru ófáir kaffibollarnir sem við
drukkum hérna við eldhúsborðið
hjá mér.
Ég man þann dag er þú komst
til að segja mér þessar hörmulegu
fréttir að þú værir með krabba-
mein og að þú færir í aðgerð eftir
nokkra daga. Þú sast þarna með
blöð og útskýrðir þetta allt fyrir
mér eins og ekkert væri. Þannig
ræddir þú alltaf um þinn sjúkdóm,
hrein og bein eins og ekkert væri,
ég dáðist að þér Guðbjörg mín
hvað þú varst hörð og sterk alla
leið.
Mér þótti óendalega vænt um
þegar þú hringdir í mig og spurðir
hvort ég vildi koma með þér til
Danmerkur til að fylgja Marín í
U15 í körfu. Ferðin út gekk vel, á
öðrum degi lögðum við í lestar-
ferðir og strætó til að fara á milli
leikja. Þetta var góður og
skemmtilegur dagur hjá okkur.
Daginn eftir fannst þú fyrir slapp-
leika en samt vildir þú að við fær-
um niður á Nýhöfn, þar snæddum
við og höfðum það notalegt.
Seinnipart þessa dags varst þú
komin með hita, leitaðir í fram-
haldi til læknis og varst lögð inn á
sjúkrahús. Ég get ekki líst líðan
minni er ég sat þarna hjá þér. Það
var þér líkt að þú vildir að ég færi
og skoðaði mig um í Kaupmann-
höfn meðan þú værir í rannsókn-
um, en það var mér mjög erfitt.
Mikil óvissa var um að þú kæmist
heim með fluginu okkar. En sem
betur fer fékkstu grænt ljós og við
náðum fluginu heim.
Síðustu mánuðir voru þér erf-
iðir því þú fékkst ekki að njóta
þeirra lífsgæða sem þú vildir, eins
og að fara á unglingalandsmót
eins og þú hafðir gert til svo
margra ára með börnunum. Þú
stóðst alltaf svo þétt við börnin í
þeirra áhugamálum og þeirra lífi.
Ekki bjóst ég við því þegar við
komum til ykkar í bröns fram í
Varmahlíð að þetta yrði síðasta
skiptið sem við ættum notalega
stund saman.
Hvíl í friði, elsku Guðbjörg mín,
minning þín lifir.
Þótt sólin nú skíni á grænni grundu,
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varstu kölluð á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga og
góða,
svo gestrisin, einlæg og hlý.
En örlög þín ráðin - mig setur hljóða,
við hittumst ei framar á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima,
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ókunnur.)
Megi góður Guð styrkja fjöl-
skyldu Guðbjargar og ástvini á
erfiðum stundum.
Kveðja frá Gili.
Þín vinkona,
Vilborg.
MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. NÓVEMBER 2018
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Systir mín,
ELÍN SIGURLAUG HARALDSDÓTTIR,
Hamrahlíð 35,
lést 21. október.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Erlendur Haraldsson