Morgunblaðið - 13.11.2018, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. NÓVEMBER 2018
Ég man ekki hve-
nær ég hitti Egil
frænda minn síðast.
Við höfðum bæði
verið búsett erlendis lengi og eins
verið misdugleg við að mæta í
fjölskylduboð svo það er sama
hvað ég reyni að róta í mínu
aumkunarverða minni, ég bara
man ekki hvenær ég hitti Egil síð-
ast.
Það er afskaplega sárt.
Þær glefsur sem mér tekst að
kalla fram – slitrótt gulnuð mynd-
skeið aftast úr heilahvelinu –
segja mér að hann hafi verið
nokkuð flottur til fara, hlýr í fasi
og með rólyndislegt yfirbragðið á
sínum stað. Svo man ég það
reyndar vel hvað mér fannst hann
líkur pabba mínum.
Seint á tíunda áratugnum hafði
ég stúderað andlitið á Agli þar
sem hann sat á brúna Chester-
field-sófanum heima hjá ömmu og
afa í Fögrubrekku. Ég glápti op-
inmynnt á nýja lokkinn í auga-
brúninni á honum og þar rétt fyr-
ir neðan hvíldi afslappað glott
unglingsins sem vissi nákvæm-
lega hversu kúl hann væri.
Úff, hvað mér fannst hann
rosalegur. Sem barn bar ég ótta-
blandna virðingu fyrir stóra
frænda mínum sem dofnaði ekki
fyrr en ég áttaði mig á því að
prakkaralegu spékopparnir hans
væru í raun spékopparnir hans
pabba – spékopparnir mínir.
Með aldrinum vék óöryggið
fyrir stolti yfir því að vera þó ekki
væri nema örlítið lík þessum fjall-
myndarlega eldri frænda mínum.
Mér fannst hann ennþá brjál-
æðislega svalur, sérstaklega þeg-
ar hann byrjaði að hoppa út úr
flugvélum sér til gamans, og mér
þótti afar vænt um að sjá hann
fylgjast með mér á Instagram.
Fyrir mér bar hvert hjartalaga
„læk“ sem við gáfum hvort öðru
með sér ósagða umhyggju.
Kannski þætti honum ég líka svo-
lítið svöl?
Það er svo skrítið hvað hausinn
ákveður að varðveita eða ekki.
Það er afskaplega sárt en líka,
kannski, grátbroslegt. Ég man
ekki hvenær ég hitti Egil frænda
minn síðast en hvað svo sem hon-
um þætti í dag um bernskubrek
næntísdrengsins situr myndin af
prakkaraglottinu sem fastast,
með lokk og öllu.
Anna Marsibil Clausen.
Einn kvikur logi
leikur um grannan kveikinn,
svo kær er sínum.
Flöktir og dofnar,
dvíni hans bjarmi, fölni,
þá fullvíst er að
lifir enn bjartur
logi sem býr um eilífð
í brjóstum inni.
Þau eru þung sporin sem við
stígum í dag þegar við fylgjum
kærum frænda og vini til grafar.
Egill Daði Ólafsson skilur eftir
sig tóm sem við leitumst við að
fylla með minningum um liðnar
stundir.
Það var mikill samgangur með
fjölskyldunum okkar þegar við
bjuggum í sama fjölbýlishúsinu
og var þá hægt að skiptast á með
að líta eftir börnunum; Mæja
passaði Hugrúnu Örnu á morgn-
ana og Egill Daði kom til Ingu eft-
ir að skóla lauk. Frændsystkinin
höfðu góðan félagsskap hvert af
öðru. Sú litla leit upp til frænda
sinna, þeirra Egils og Andra, og
fannst fátt skemmtilegra en þeg-
ar þeir bundu saman sokka-
Egill Daði Ólafsson
✝ Egill DaðiÓlafsson fædd-
ist 1. október 1984.
Hann lést 26. októ-
ber 2018.
Útför Egils Daða
fór fram 12.
nóvember 2018.
buxurnar hennar og
drógu hana eftir
gólfinu. Þó vandað-
ist málið þegar
spretta átti á fætur
og hlaupa á eftir
bræðrum í næsta
leik, þá varð uppá-
tæki þeirra henni
bókstaflega að fóta-
kefli.
Gott var að fá
stóra frænda til sín
þegar hann kom úr skólanum því
hann gaf sér gjarnan tíma til að
leika við hana þó sex ára aldurs-
munur væri á þeim. Hann settist
líka við eldhúsborðið og ræddi
málin, oftast nær glettinn og kát-
ur en líka íhugull og stundum al-
vörugefinn.
Svo fjölgaði systkinabörnunum
sem öll bjuggu í sama hverfi.
Þangað fluttu afi og amma líka og
þar var oft komið saman en líka á
heimilum okkar systkina við ýmis
tækifæri eins og í barnaafmælum.
Þau eru samheldinn hópur
frændsystkinin þrátt fyrir aldurs-
mun og þó að gliðnað hafi á milli
þeirra eftir því sem þau þroskuð-
ust, má alltaf greina strenginn
sem tengir þau hvert við annað,
enda sést glöggt hve náin þau eru
þegar þau hittast. Egill ávann sér
mikla virðingu í þessum hópi,
ekki bara af því að hann var elst-
ur, heldur líka fyrir ljúfmennsku
og léttan húmor.
Síðustu árin fylgdumst við
meira með Agli í fjarska. Við
heyrðum af námsferli hans í lög-
fræðinni, fyrst í grunnnámi á Bif-
röst og okkur Ingu fannst mikið
til koma að fá að lesa yfir BS-rit-
gerðina hans þaðan enda var hún
bæði áhugaverð og vel unnin.
Hann lauk meistaranámi frá HR,
öðru frá háskóla í Tilburg í Hol-
landi og þegar hann kvaddi var
hann komin vel á veg með dokt-
orsverkefni sitt. Sérsvið hans var
á alþjóðasviðinu og starfaði hann í
lögfræðiteymi hjá Eftirlitsstofn-
un EFTA í Brussel. Þaðan heyr-
um við að hann hafi verið mikils
metinn starfsmaður og félagi.
Hún var okkur dýrmæt kvöld-
stundin í Fögrubrekku um jólin í
fyrra og samflotið heim eftir boð-
ið. Ekki hvarflaði það að okkur að
það yrðu okkar síðustu fundir við
þennan ljúfa frænda og vin en
minningin um þá samveru fer í
þann verðmæta sjóð sem við
geymum að eilífu.
Um leið og við færum Agli
Daða þakkir fyrir samfylgdina,
biðjum við guð að blessa för hans
um nýjar slóðir og veita hans nán-
ustu huggun í erfiðri þraut.
Vigfús (Viggi), Inga, Hugrún
Arna og Margrét Dögg.
Harmafregn sem nísti innstu
hjartarætur var okkur færð þeg-
ar foreldrar Egils Daða komu á
Brekkulækinn og tjáðu okkur að
frumburður þeirra væri látinn í
Brussel í Belgíu, en þar hafði
hann starfað um árabil og við hon-
um blasti björt framtíð þar.
Tengsl okkar við þennan yndis-
lega dreng hófust árið 1984 þá er
hann kom í daggæslu til okkar á
Brekkulækinn. Í næstum tvö ár
prýddi þessi bjarti fallegi glókoll-
ur heimilið og myndaði einstaka
og órjúfandi vináttu við heimilis-
fólkið og þá einkum við dóttur
okkar Þórunni Jónínu sem nú er
látin. Hann var í alla staði ein-
stakur, rólegur, yfirvegaður og
kurteis og bar alla tíð mikla birtu í
hús. Þau frændsystkinin voru af-
ar samrýnd og nutu ríkulega sam-
veru hvort með öðru. Margar fal-
legar minningar lifa í huga okkar
frá þessum tíma og skulu hér
nefndar tvær fuglasögur. Eitt
sinn er við vorum eitthvað að
sýsla inni í herbergi flaug lítill
þröstur á gluggarúðuna og dauð-
rotaðist. Í framhaldi af því var
útbúin smá útför þar sem fuglinn
var settur í pappaöskju og jarð-
settur í einu horni blómabeðsins.
Liðu nú þrír dagar, þá læddi gló-
kollur lítilli hönd í lófa minn og
bað mig að koma með sér út.
Gekk hann rakleiðis að staðnum
þar sem við jörðuðum fuglinn og
sagði með lágum rómi: „Við skul-
um vekja hann.“ Þá tók við út-
skýring á því að slíkt væri því
miður ekki hægt því nú væri fugl-
inn kominn til himna þar sem guð
mundi gæta hans. Hin sagan er að
sumu leyti lík þeirri fyrri því hún
sneri að dauða lítillar finku sem
Þórunn átti og var í búri í stof-
unni. Egill dvaldi löngum stund-
um við búrið og spjallaði við fugl-
inn. Einn daginn kemur hann inn
í eldhús til Lilju og segir „fuglinn
datt“. Lilja segir að fuglar detti
ekki heldur fljúgi þeir. Ekki þótti
Agli sú skýring fullnægjandi og
bað Lilju að koma með sér og viti
menn, finkan lá örend fyrir neðan
prikið sem hún hafði setið á.
Frændsystkinin hörmuðu dauða
finkunnar ákaflega.
Á þessum árum tóku foreldrar
Egils Daða upp þann einstaka og
gefandi sið að heimsækja okkur
með stækkandi fjölskyldu sinni á
Brekkulækinn á Þorláksmessu-
kvöld og þiggja kaffisopa og
jólasmákökur. Sá siður hefur
haldist öll árin síðan. Við hér á bæ
segjum að með þeirri heimsókn
komi jólin okkar í hús. Ein af
mörgum gefandi minningum er
þegar Egill Daði kom með maríu-
laxinn sinn uggabitinn til okkar
og var þá matreidd ein besta mál-
tíð sem við höfum borðað. Eitt
síðasta skipti sem Egill dvaldi
hérlendis um jólin fékk hann
slæma flensu og var með tals-
verðan hita. Engu að síður leit
hann til okkar á Þorláksmessu-
kvöld og þá meira af vilja en
mætti. Nú er ævi þessa öðlings á
enda, svo ósanngjarnt sem það er.
Við hjónin kveðjum glókollinn
okkar með söknuði og trega.
Elsku Ólafur, María, Andri,
Vigfús, Sif, Vigfús afi, Marsibil
amma og aðrir ástvinir. Megi góð-
ur Guð milda sorg ykkar og ylur
fallegra minninga um elskulegan
dreng búa með okkur um ókomna
tíð. Við Egil Daða segjum við
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem)
Lilja Hjördís og Hafþór.
Elsku Egill, seinustu dagar
hafa verið óraunverulegir, fullir
af sorg og hálfpartinn í móðu.
Þar sem ég sit hér og skrifa
þetta er ég að átta mig á því að þú
sért raunverulega farinn.
Þegar ég kynntist þér fyrst
vorið 2007 var ég nú ekki alveg
viss um hvort mér ætti að líka við
þig eða ekki. En eftir að hafa hitt
þig í nokkur skipti snerist mér
hugur. Ég kynntist því hversu af-
skaplega blíður, góður og fyndinn
þú varst og í kjölfar þess mynd-
aðist einstök vinátta sem lifði allt
til endadags.
Saman og með okkar vinahópi
náðum við að bralla ýmislegt og
sumarið 2007 er mér einstaklega
minnisstætt. Það var besta og
skemmtilegasta sumar sem ég
hef upplifað. Eftir það héldum við
alltaf sambandi og spjölluðum oft
saman um allt og ekkert. Að geta
ekki heyrt í þér nánast daglega er
nokkuð sem ég mun aldrei venj-
ast og alltaf sakna. Að geta ekki
talað við þig um misgáfulega hluti
gerir mig leiða og jafnvel reiða.
Að sama skapi er ég innilega
þakklát. Þakklát fyrir að hafa átt
okkar vinskap, þakklát fyrir allar
góðu stundirnar og þakklát fyrir
allan þennan hlátur. Þakklát fyrir
að í hvert skipti sem ég hugsa til
þín færist á mig bros. Lífið er
tómlegra án þín en minningarnar
um þig eru dýrmætar og nokkuð
sem ekki er hægt að taka burt. Í
þær mun ég halda fast.
Fjölskyldu Egils votta ég mína
dýpstu samúð. Þín vinkona,
Eva Karen.
Elsku vinur. Síðustu dagar
hafa verið erfiðir og fullir af sorg.
Það er óraunverulegt að vera að
skrifa þetta og þurfa að kveðja
þig þegar allt lífið ætti að vera
fram undan.
Þegar við kynntumst fyrir
rúmum 13 árum í BT fannst mér
stórfurðulegt að sláni með aflitað
hár, lokk í augabrúninni og tattú
upp á háls skyldi starfa þarna og
ætti að kenna mér starfið. Ég
komst þó fljótlega að því að ég
hafði dæmt þig alltof fljótt og sá
að þarna var á ferðinni einstak-
lega vel liðinn strákur sem sam-
starfsfólkið dáði og leitaði til.
Alltaf brosandi og stutt í fíflalæt-
in. Það sem einkenndi þig þó mest
var gífurlegur dugnaður og
vinnusemi í öllu sem þú tókst þér
fyrir hendur og um leið tóku aðrir
sér það til fyrirmyndar, þar á
meðal ég.
Þessi lýsing fylgdi þér allt til
síðasta dags og ég held að það sé
merki um einstakling sem mark-
ar djúp spor hjá öllum sem hann
kynntist og býr til stórt skarð
sem ómögulegt er að fylla.
Það kemur endalaust af minn-
ingum upp í hugann þessa dagana
og ég hugsa til baka með miklum
söknuði. Allur tíminn sem fór í
sameiginlegan lærdóm og verk-
efnavinnu á Bifröst og í HR en
þar sitja eftir endalausar góðar
stundir. Yfirleitt var mikið hlegið
og rökrætt en þó vorum við einnig
alltaf tilbúnir að draga hvor ann-
an áfram þegar þörf var á. Öll
Fifa-kvöldin sem innihéldu marg-
ar klukkustundir af spjalli og í lok
kvölds vorum við engu nær um
hvor væri að vinna. Enda skipti
það engu máli.
Það verður erfitt að geta ekki
tekið upp símann og spjallað við
þig en ég get þó ekki annað en
verið innilega þakklátur fyrir
þennan frábæra vinskap okkar.
Ég vil votta fjölskyldu og ást-
vinum Egils mína dýpstu samúð á
þessum erfiðu tímum.
Rúnar Ágúst Svavarsson.
Egill hóf fyrst störf hjá Eftir-
litsstofnun EFTA (ESA) sem
starfsnemi á samkeppnis- og
ríkisaðstoðarsviði haustið 2014.
Egill var einstaklega góður sam-
starfsmaður, en hann þótti dug-
legur, vandvirkur og jarðbundinn
og átti auðvelt með að leysa úr
flóknum viðfangsefnum lögfræð-
innar. Hann kom að og leiddi til
lykta stór og margslungin mál
fyrsta árið sitt hjá okkur og sýndi
yfirburðaskilning á álitamálunum
sem hann stóð frammi fyrir.
Hann féll auk þess mjög vel í hóp-
inn og eignaðist góða vini meðan á
starfsnáminu stóð. Eftir að hafa
sannað sig sem hæfur lögfræð-
ingur á flóknu réttarsviði bauðst
Agli spennandi og krefjandi vinna
á lögmannsstofu í Brussel. Þó svo
að Egill hafi þá tekið sæti hinum
megin við borðið, svo að segja,
hélt hann alltaf góðu sambandi
við hina gömlu samstarfsmenn
sína og vini hjá ESA. Það voru því
gleðitíðindi og mikill happafengur
þegar hann féllst á að koma aftur
til starfa hjá ESA nú í haust.
Við sem unnum með Agli hjá
ESA erum samróma um það
hversu gott var að vinna með hon-
um, ræða við hann um ýmis álita-
mál og njóta samveru hans, innan
og utan vinnutíma. Egill hafði
virkilega góða og bjarta nærveru
og hafði lag á því að skapa gott
andrúmsloft í kringum sig. Síð-
ustu daga hafa samstarfsmenn
hans og vinir hér í Brussel minnst
hans með upprifjun á sögum og
minningum af samverustundum
með Agli. Við minnumst ferða á
jólamarkaði hér og þar í Evrópu,
helgarferðar til Prag í góðra vina
hópi, bústaðarferða með sam-
starfsfólki á Íslandi, auk ótal
spilakvölda, sem og fjölda ann-
arra notalegra samverustunda í
Brussel í gegnum árin.
Egill skilur eftir sig stórt skarð
á litlum og samheldnum vinnu-
stað en hann skilur einnig eftir sig
óteljandi dýrmætar minningar.
Hans verður sárt saknað bæði
sem góðs samstarfsmanns og
vinar.
Hugur okkar er hjá fjölskyldu
hans og vinum á þessum erfiðu
stundum.
Fyrir hönd samstarfsfélaga
Egils hjá ESA,
Ketill Einarsson, formaður
starfsmannanefndar ESA,
og Högni Kristjánsson,
stjórnarmaður ESA.
Elsku Egill Daði!
Mikil forréttindi voru að fá að
búa hjá ykkur á Hagamelnum
þegar þú komst í heiminn. „Ég
sveif … snerti ekki jörðina,“ sagði
pabbi þinn þegar ég spurði hvern-
ig hann komst heim af spítalanum
þegar þú fæddist. Þú komst með
svo mikið ljós í líf þeirra. Þú varst
svo mikið ljós.
Einstaki litli glókollur!
Bjartur og fagur lítill drengur
sem trítlar fram í stofu á aðfanga-
dagsmorgun, hjá ömmu og afa á
Reyðarfirði. Nývaknaður, píreyg-
ur og pínulítið hás. Ljómar eins
og sólin, bendir og segir svo fal-
lega skært: Óóóólate … ólabakka.
Sannur gleðigjafi!
EDÓ minn!
Stóri frændinn hennar Sigrún-
ar Mistar minnar sem hún leit svo
upp til. Stóri frændi sem henni
þykir alltaf svo mikið vænt um.
Hjartagull.
Egill Ólafz!
Töffarinn með lokk í augabrún-
inni. Glaðlegur og glettinn með
beitta húmorinn. Einstaklega
góður samstarfsmaður, klár, dug-
legur, virtur og eftirminnilegur.
Þú ert í huga margra fyrrver-
andi samstarfsmanna þinna frá
Tæknivali/BT sem sent hafa
kveðju síðustu daga. Þvílík gæfa
að fá að vinna með þér og pabba á
sama tíma. Flottur drengur.
Einbeitti námsmaður!
Það var stórkostlegt að fá að
fylgjast með þér ganga mennta-
veginn. Landa hverjum sigrinum
á fætur öðrum. Við vorum öll svo
stolt af þér en þú ávallt hógværð-
in uppmáluð. Svo vandaður og fal-
legur ungur maður sem átti eftir
að ná langt. Fullur af metnaði.
Einstaki leiðsögumaðurinn
okkar!
Við Kristinn fáum ekki að fullu
þakkað fyrir leiðsögnina á er-
lendri grundu, síðast núna í lok
september. Að fá að sjá Brussel
með þinni nálgun var ómetanlegt.
Mikið þykir okkur vænt um þenn-
an tíma. Við eigum eftir að fara
aftur og fá okkur hægeldað naut
með bjórsósu og kartöflumús …
og tala um þig.
Einlægi guðsonur!
Takk fyrir alla hlýjuna sem ég
fann ávallt frá þér, væntumþykj-
una og hversu forvitinn þú varst
um okkar hagi. Að fá að vera guð-
móðir þín var eitt það fallegasta
sem ég hef fengið að gera.
Engillinn minn!
Það eina sem við getum núna
gert er að þakka fyrir tilvist þína.
Halda ljósi þínu skæru og minn-
ingunum lifandi, því eins og rit-
höfundurinn Terry Pratchett
skrifaði um lífið og dauðann (í
lauslegri þýðingu): „Enginn er
endanlega dáinn fyrr en gárurnar
sem hann olli í veröldinni hefur
lægt að fullu, fyrr en klukkan sem
hann trekkti hættir að tifa, fyrr
en vínið sem hann bruggaði hefur
fullgerjast, fyrr en kornið sem
hann sáði hefur verið upp skorið.
Jarðvist hvers og eins er aðeins
kjarni hinnar raunverulegu til-
vistar hans.“
Elsku Óli og Maja, Vigfús,
Andri og fjölskylda! Elsku pabbi,
Massý og Sif!
Missir ykkar er óbærilegur, við
samhryggjumst af öllu hjarta og
biðjum algóðan Guð að gefa ykk-
ur styrk á þessum erfiðu tímum,
núna þegar Egill Daði hefur svifið
á braut.
Valgerður og fjölskylda.
Einstakur og fal-
legur drengur er
fallinn frá, mikill er
missir allra þeirra sem hann elsk-
uðu. Ég var ein af þeim heppnu að
fá að kynnast Hlyn. Það var fyrir
nokkrum árum síðan að ég og son-
ur minn kynntumst Hlyn í ung-
lingastarfi innan kirkjunnar, en
þeir voru saman í starfi þar í nokk-
ur ár og við ferðuðumst saman til
Eistlands fyrir tveimur árum með
hópnum. Ég man vel eftir hve
hjálpfús Hlynur var öllum, það
rifjast upp þegar hópurinn var að
búa til brjóstsykur sem seldur var
í fjáröflunarskyni fyrir Eistlands-
ferðinni, en þá var ég ásamt fleir-
um ferlega klaufsk við að búa
brjóstsykurinn til. Þar var Hlynur
svo hjálpsamur og hvetjandi, hann
var þeim hæfileikum gæddur að
finna alltaf styðjandi og hvetjandi
orð til hvers og eins. Hlynur átti
mjög auðvelt með að hrósa öðru
fólki og segja falleg orð við aðra,
hann var svo gefandi, hlýr og
hjartahreinn. Ég var svo heppin
að fá að fara með hópnum til Eist-
lands og þar fékk ég að kynnast
Hlyni betur. Við lentum stundum
á spjalli, við Hlynur, og þótti mér
einstaklega gaman að tala við
hann um heima og geima, hann
var svo þroskaður í tali og á stund-
um eins og ég væri að tala við ein-
stakling á mínu aldursskeiði, en
Hlynur var greinilega gömul sál.
Einstakt var að fylgjast með hópn-
um í Eistlandi og ég man að ef ein-
hver var ekki vel stemmdur eða
Hlynur Snær
Árnason
✝ Hlyn-ur Snær
Árnason fæddist
11. ágúst 2002.
Hann lést 26. októ-
ber 2018.
Útför Hlyns
Snæs fór fram 10.
nóvember 2018.
illa fyrirkallaður,
vildi ekki vera með
eða taka þátt, þá var
Hlynur alltaf fyrst-
ur til að peppa
menn áfram, hann
var þessi jákvæða
rödd sem kom
mönnum oftast til
að brosa og vilja
vera með. Þarna
voru nokkrir krakk-
ar frá Eistlandi og
ég man það að þarna voru ung-
lingsstúlkur sem allar voru heill-
aðar af Hlyni og hans góðu nær-
veru, hann var líka duglegur að
tala við þær og fræða þær um Ís-
land. Þarna sá ég hvað Hlynur
var fljótur að heilla fólk upp úr
skónum og hvað fólk dróst að
honum fyrir það hvað hann var
jákvæður, blíður og skemmtileg-
ur drengur. Í Eistlandi sá ég líka
hvað Hlynur og pabbi hans áttu
yndislegt samband. Hlynur átti
erfiðan dag þar sem honum leið
ekki vel og allt þetta ferðalag var
honum ofviða, en þá stóð pabbi
hans með honum eins og klettur
og ég áttaði mig á því að Hlynur
var svona einstakur drengur fyr-
ir það hvað hann átti yndislega
foreldra, Hlynur var jú það sem
þau höfðu kennt honum þau
Gulla og Árni, börnin læra það
sem fyrir þeim er haft. Allt þetta
fallega orðfæri og þessa hlýju
framkomu og nærgætni sem ein-
kenndi Hlyn fékk hann frá for-
eldrum sínum það sá ég greini-
lega. Elsku Gulla og Árni, þau
eru fá orðin sem upp í huga minn
koma ykkur til huggunar en ég
veit að Guð gefur ykkur styrk og
minningin um yndislega dreng-
inn ykkar vermir. Guð blessi
ykkur og styrki.
Fyrir hönd fjölgreinastarfs
Lindakirkju – Eistlands hópsins,
Guðrún Ágústa Ágústsdóttir.