Morgunblaðið - 13.11.2018, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. NÓVEMBER 2018
✝ ÞórólfurGuðnason
fæddist á Lundi í
Fnjóskadal 15. júní
1919. Hann lést á
dvalarheimilinu
Hlíð 1. nóvember
2018.
Foreldrar hans
voru Guðni Þor-
steinsson, bóndi í
Lundi og hrepp-
stjóri, f. 1. maí 1875,
d. 22. júlí 1948, og Herdís Guð-
rún Guðnadóttir, húsfreyja í
Lundi, f. 26. nóv 1876, d. 9.
desember 1946.
Þórólfur var yngstur sjö
systkina. Þau voru: Þórhallur, f.
1905, d. 1988, Arnþór, f. 1908, d.
1978, Guðríður, f. 1909, d. 1942,
Björn, f. 1910, d. 1979, Margrét,
f. 1914, d. 1963. Árnína Sig-
urveig, f. 1915, d. 2009.
Hinn 15. júlí 1956 kvæntist
Þórólfur Herdísi Jónsdóttur úr
Fjósatungu, ráðskonu og handa-
vinnukennara við barnaskólann
á Skógum í Fnjóskadal, f. 27.
nóvember 1931, d. 18. janúar
2017. Þórólfur og Herdís eign-
uðust fimm börn, þau eru: 1)
Guðni, f. 15. febrúar 1960, maki
Aðalheiður Péturs-
dóttir. 2) Aðalbjörg,
f. 4. apríl 1961,
maki Guðlaugur Óli
Þorláksson. 3) Ólaf-
ur Haukur, f. 29.
september 1963. 4)
Sigríður, f. 18. apríl
1965, maki Pétur
Gunnar Ringsted. 5)
Jón, f. 27. septem-
ber 1968, maki
Hólmfríður Rúnars-
dóttir. Afabörn Þórólfs eru
þrettán og langafabörnin tvö.
Þórólfur bjó alla sína tíð í
Lundi í Fnjóskadal. Ungur að ár-
um vann hann við skógræktina í
Vaglaskógi en tók síðar við bú-
skap í Lundi. Þórólfur sinnti fjöl-
breyttum verkefnum og endur-
skoðaði reikninga hjá ýmsum
félögum, t.d. Kaupfélagi Sval-
barðseyrar, og var virkur í sveit-
arstjórnarmálum. Hann gegndi
ýmsum trúnaðar- og ábyrgð-
arstörfum innan sveitar sinnar,
átti sæti í sýslunefnd og var
hreppstjóri og oddviti til margra
ára.
Útför Þórólfs fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 13.
nóvember 2018, klukkan 10.30.
Nú hefur Þórólfur tengdafaðir
minn kvatt okkur 99 ára gamall
og ég er þakklát fyrir okkar góðu
kynni. Ég kynnist honum þegar
hann er orðinn sjötugur, hann
kom mér fyrir sjónir sem traust-
ur og áreiðanlegur og hafði ljúf-
mannlega framkomu. Síðar átti
ég eftir að kynnast vel mannkost-
um hans. Það var kannski ekki
tilviljun að hann sinnti fjölda
trúnaðarstarfa fyrir samfélagið
sitt.
Eitt það fyrsta sem ég heyrði
um verðandi tengdaföður minn
var frá fyrrverandi samstarfs-
manni hans í héraðslögreglunni á
þá leið að Þórólfur í Lundi hefði
verið tregur til að nota handjárn-
in þegar gleðin fór úr böndunum
á böllum í Vaglaskógi og með
góðmennsku sinni hefði hann oft-
ast náð að skakka leikinn.
Þórólfur var lengst af sauð-
fjárbóndi í Lundi og ábyrgðar-
störfum sem til hans féllu sinnti
hann samhliða búskapnum með
dyggri aðstoð Herdísar konu
sinnar og nærri má geta að
vinnudagur þeirra hafi oft verið
langur. Fljótlega eftir árið 1990
hætta þau sauðfjárbúskap og
Þórólfur og fjölskylda hans hefja
uppbyggingu á jörðinni af mynd-
arskap, sumarbústaðahverfi í
Lundsskógi, golfvöllur og golf-
skáli rísa.
Þórólfur var stoltur af æsku-
stöðvum sínum, skógi vaxinni
jörðinni og hafði ærna ástæðu til.
Hann hafði góða frásagnar-
hæfileika og atvik frá löngu liðn-
um tímum urðu ljóslifandi þegar
hann sagði frá.
Hann sagði mér frá því þegar
hann var ungur maður og þurfti
að ganga frá Lundi yfir Vaðla-
heiðina og til Akureyrar til að
sækja vistir og oftar en ekki heim
aftur sama dag, hvað leiðin frá
heiðinni og yfir Leirurnar var
löng. Líklega hefur hann ekki
grunað þá að ætti eftir að bora í
gegnum heiðina. En Vaðlaheiðar-
göngin voru að segja má hans
hjartans mál eftir að þau komu til
umræðu og hann fór eina ferð í
gegnum göngin.
Þórólfur hafði fastmótaðar
skoðanir og var fylginn sér. Hann
var lögfróður, sjálfmenntaður í
laganna fræðum, og gat vitnað
með óyggjandi hætti í ákveðnar
lagagreinar og réttarreglur. Mér
eru samtöl okkar eftir hrun árið
2008 minnisstæð, ég dáðist að
rökfestu hans og þekkingu, þó við
værum ekkert endilega sammála.
Ekki fyrir svo mörgum árum
ákvað Þórólfur að leggja parket á
ganginn niðri og fékk son minn til
aðstoðar. Nærstaddir höfðu
kannski ekki alveg trú á að þetta
gengi, afi kominn um nírætt og
strákur um 10 ára gamall. En
þeir kláruðu verkið, tóku þann
tíma sem þurfti. Þetta atvik
fannst mér lýsa honum vel.
Þórólfur átti alla sína ævi
heima í Lundi fyrir utan tímann
sem hann dvaldi á dvalarheim-
ilinu Hlíð frá því í desember árið
2015, og þá var kærkomið að
skreppa dagpart austur með
börnum sínum á meðan heilsan
leyfði. Heim í Lund. Þar var lífs-
starf hans, gleði og stolt.
Innilegar þakkir til starfsfólks
Eini- og Grenihlíðar fyrir góða
umönnun.
Hjartans þakkir fyrir sam-
fylgdina.
Hvíl í friði.
Aðalheiður Pétursdóttir.
Þórólfur Guðnason
Elsku amma mín.
Mikið er sárt að
þurfa að kveðja þig.
Ég er alls ekki tilbú-
in til þess. Við áttum eftir að
bralla svo margt saman, til dæm-
is að klára að innrétta íbúðina
þína sem þú varst nýflutt í og svo
ánægð með. Með stórkostlegu út-
sýni til Bláfjalla. Þar ætlaðir þú
að fylgjast með okkur renna okk-
ur niður brekkurnar í skærgulum
vestum, svo við sæjumst alla leið í
Árbæinn.
Þú varst svo dásamlega falleg,
hlý og mikil amma. Þegar ég var
6 ára fannst þér ekkert nema
sjálfsagt að taka mig með þér í
sumarfrí til Ítalíu. Við höfum oft
skoðað myndir frá ferðinni og
rifjað upp það sem við brölluðum
saman í sólinni. Þar var ákveðið
að við ætluðum næst til Kína. Sú
ferð verður að bíða betri tíma.
Þú varst alltaf með húsráðin á
hreinu og passaðir vel upp á allt
sem þú áttir, sama hvort það vor-
um við börnin þín eða fallega litla
bollastellið sem pabbi þinn gaf
þér þegar þú varst 6 ára. Sem 80
árum seinna er eins og nýtt.
Þú varst heimsins besta lang-
amma og ljómaðir alltaf þegar þú
varst í kringum langömmubörnin
þín, sem þú varst orðin ansi rík
af.
Takk fyrir allt, elsku amma
mín, heimurinn er svo sannarlega
fátækari án þín en dásamlegar
minningar um frábæra ömmu lifa
áfram um ókomna tíð.
Þú varst heimsins best í einu
og öllu.
Sakna þín svo sárt.
Arndís Birna
Sigurðardóttir
✝ Arndís BirnaSigurðardóttir
fæddist 23. júlí
1932. Hún lést 30.
október 2018.
Arndís var jarð-
sungin 12. nóv-
ember 2018.
Vertu yfir og allt um
kring
með eilífri blessun
þinni,
sitji Guðs englar sam-
an í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Þín
Sonja Hlín.
Elsku yndislega föðursystir
mín er látin. Ættmóðirin í föður-
leggnum, höfuð fjölskyldunnar
eins og við kölluðum hana, er nú
farin í annan heim. Þó svo að hún
hafi verið komin hátt á níræðis-
aldur var hún unglingurinn í
hópnum og við mörg alveg hand-
viss um að hún yrði eilíf. Víst er
að hún mun lifa að eilífu í hjörtum
okkar allra því margar eru minn-
ingarnar um mína yndislegu
frænks, eins og við Klara systir
kölluðum hana alltaf.
Alveg frá því ég man eftir mér
hef ég heyrt að ég sé lík henni
Addý frænku enda ætlaði ég að
verða alveg eins og hún þegar ég
yrði stór. Ég ætla það ennþá.
Hún frænks hafði ótrúlegan
orðaforða og sumt alls ekki hæft
til birtingar. Hún hló eins og ung-
lingur og var stríðin með afbrigð-
um.
Hún blikkaði þjónana á veit-
ingastöðunum þannig að þeir
skiptu litum og sætavísurnar í
leikhúsinu fengu engan frið held-
ur ef þeir voru nógu vörpulegir
að hennar mati. Hún fann upp að
vera „múltítask“ því hún gerði
aldrei og þá meina ég aldrei eitt í
einu.
Eldhúsið var hennar heima-
völlur og þar vann hún eins og
fullskipað kokkalandslið. Líkt og
þeytispjald hentist hún á milli
skápa. Skellti þeim aftur með
mjöðminni eða öðrum fætinum,
þar sem hendurnar voru venju-
lega uppteknar við að hnoða,
skræla, þeyta eða gera og græja.
Það mallaði í pottum á eldavél-
inni, bökunarformin lágu smurð
um allt eldhús og nokkur í ofn-
inum. Ótrúlegt að hrærivélin
skyldi ekki bræða úr sér, þvílík
var notkunin á henni, og sauma-
vélin fékk heldur engan frið, sér-
staklega þegar krakkarnir fjórir
voru heima. Þá var allt heima-
saumað, heimabakað, heima-
unnið og heimagert. Heilu kjöt-
skrokkarnir bútaðir niður á sama
eldhúsborðinu og kjólarnir urðu
til. Mér fannst hún frænks svo
mikil galdrakona í þessum ham
því eftir smástund mátti sjá heilu
fjöllin af kökum, smurtertum,
mat og grautum, svo ekki sé nú
minnst á fiskibollurnar.
Fiskibollurnar hennar frænks
voru nefnilega þær bestu í öllum
heiminum. Það fyrirfinnast ekki
betri bollur. Ekki var svo verra
að fá ávaxtagraut í eftirmat með
miklum rjóma. Það er nefnilega
svo hollt að borða rjóma og
ávaxtagraut, sér í lagi á eftir
fiskibollum.
Hún lifði tímana tvenna hún
frænka mín og vann mikið alla
tíð. Hún hélt vel utan um börnin
sín, þeirra börn og þeirra börn.
Já, og fullt af öðrum börnum líka.
Hún gaf mikið af sjálfri sér, öðr-
um til lífs og gleði. Afrakstur
þeirrar umhyggju er heill ætt-
flokkur af fólki. Ríkidæmi sem
engar efnahagssveiflur fá nokkru
sinni grandað.
Fyrir það erum við óendanlega
þakklát og ég mun nú sem áður
reyna að leggja mig fram um að
rækta mig og mína líkt og hún
gerði. Sýna fólkinu mínu áhuga,
ræktarsemi og síðast en ekki síst
kærleika.
Elsku frænks. Takk fyrir sam-
fylgdina, samtölin, leikhúsferð-
irnar og allt. Ég veit að við hitt-
umst aftur síðar. Þá mun ég sitja
í eldhúskróknum þínum á meðan
þú slettir í form og við tökum upp
þráðinn að nýju. Guð geymi þig
alla tíð og Vogalandsenglarnir
biðja að heilsa. Þúsund kossar,
þín frænks
Guðný Hallgrímsdóttir.
Í dag er skrýtinn dagur, því í
dag fylgi ég elsku, yndislegu,
ljúfu, traustu og góðu frænku
minni hennar hinstu spor. Allt of
snemma að mínu mati.
Addý frænks, eins og ég kall-
aði hana, var systir pabba míns.
Einhvern veginn var hún meira
en systir hans því hún ól hann
eiginlega upp frá sex ára aldri.
Oft var sagt að pabbi væri meira
svona eins og elsta barnið
hennar.
Óhætt er að segja að vináttan á
milli systkinanna hafi verið ein-
stök og afar falleg.
Alla tíð hefur samgangur fjöl-
skyldna okkar verið mikill. Eftir
að ég fullorðnaðist urðum við
frænkur góðar vinkonur. Ég
gerði mér oft ferð í Blöndubakk-
ann til hennar og þar gátum við
spjallað og hlegið um allt og ekk-
ert tímunum saman. Ósjaldan var
einhver af krökkunum hennar í
heimsókn hjá frænks þegar
mann bar að garði og ef ekki þá
sagði Addý manni nýjustu fréttir
af þeim.
Á Þýskalandsárunum mínum
var ég svo heppin að fá Addý
frænks í heimsókn til mín í heilar
þrjár vikur eitt sumarið. Það var
yndislegur tími og okkur leiddist
ekki í eina mínútu saman. Eftir
að við Sara Mjöll fluttum heim til
Íslands tóku við heimsóknirnar
til hennar í Blöndubakkann á ný.
Ekki var haldin svo lítil veisla að
Addý frænks væri ekki boðið og
ég man varla eftir að hafa farið í
leikhús eða á tónleika án hennar.
Ef ekki gafst tími til að hittast
eða koma við hjá henni, þá rædd-
um við saman í síma, oft og lengi.
Það var gott.
Síðustu dagar hafa verið erf-
iðir. Elsku frænks var nýflutt í
nýtt húsnæði þar sem hún ætlaði
heldur betur að njóta sín á nýjum
stað þegar hún veiktist skyndi-
lega.
En svona er þetta stundum.
Eftir standa þó minningarnar.
Þær eru margar og allar góðar.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
eina Addý frænks í mínu lífi því
hún gerði það svo miklu fallegra.
Klara
Hallgrímsdóttir.
Látinn er í hárri
elli elskulegur bróðir
minn og vinur Ing-
ólfur Arason. Hann
var mikill öðlingur, vel gefinn og
miklum mannkostum búinn. Báðir
erum við fæddir og uppaldir í sjö
systkina hópi á gamla vertshúsinu
á Patreksfirði, sem var í eigu for-
eldra okkar og ekki er lengur til.
Ingólfur Arason
✝ Ingólfur Ara-son fæddist 6.
desember 1921.
Hann lést 1. nóvem-
ber 2018.
Útför Ingólfs fór
fram 12. nóvember
2018.
Ættir sínar á Ingólf-
ur að rekja til Djúpa-
dals og Fremri-
Gufudals í Gufudals-
sveit því að móðir
okkar, Helga Jóns-
dóttir, var dóttir
Jóns Jónssonar, eins
Hjallabræðra í
Þorskafirði og bróð-
ur Ara Arnalds.
Móðuramma okk-
ar var Júlíana,
yngsta systir Björns Jónssonar,
ritstjóra Ísafoldar, alþingismanns
og ráðherra. Faðir okkar var Ari
Jónsson frá Vattarnesi í Múlasveit,
tekinn í fóstur níu ára af frænku
sinni og manni hennar Einari
Magnússyni vert, sem bjuggu á
vertshúsinu á Patreksfirði. For-
eldrar okkar ráku bókabúð og
versluðu með ýmsar fleiri vörur,
en verslunin hét Verslun Ara
Jónssonar.
Á unglingsárunum fór Ingólfur
til sjós á trillubát og fór á skak í
Patreksfjarðarflóa. Seinna átti
hann góða daga á Núpskóla í
Dýrafirði, en loks lá leiðin í Sam-
vinnuskólann, þar sem hann lauk
námi 22 ára árið 1944 og tók lífs-
tíðarákvörðun um það hvort búa
ætti í Reykjavík eða fara vestur og
það gerði hann.
Á þessum tíma voru foreldrar
okkar orðin þreytt og heilsulítil,
einkum móðir okkar. Hann tók því
við rekstri verslunarinnar og rak
hana í 10 ár, efldi hana og stækk-
aði þar til húsnæðið var orðið of lít-
ið. Keypti hann þá tvílyft hús á
Aðalstræti 8, lét byggja við það og
setti upp glæsilega verslun á neðri
hæðinni.
Ingólfur tók virkan þátt í
félagsmálum á Patreksfirði. Árið
1968 var hann kosinn í stjórn
Eyrasparisjóðs og tveim árum
seinna varð hann formaður stjórn-
ar, sem hann gegndi í 20 ár. Fjög-
ur ár sat hann í hreppsnefnd og
önnur fjögur varamaður. Í sýslu-
nefnd sat hann átta ár.
Með árunum varð verslunin ein
aðalverslunin á Patreksfirði. Sjöfn
Ásgeirsdóttir, eiginkona Ingólfs,
átti sinn þátt í velgengi verslunar-
innar, en hún var hans stoð og
stytta í vali á verslunarvörunum
og fór með honum í hinar mörgu
innkaupaferðir til Reykjavíkur.
Þau hjónin eignuðust fjögur
mannvænleg börn, sem bera for-
eldrum sínum fagurt vitni. Alvar-
leg veikindi sóttu að bróður mín-
um eftir 47 ára verslunarrekstur
og þá seldu þau hjónin verslunina
og hús sitt og fluttu til Reykjavík-
ur. Góðu heilli náði hann góðri
heilsu aftur.
En hvaða mann hafði hann
bróðir minn annars að geyma.
Hann var einstakt valmenni, góð-
vilji hans og ljúft viðmót var hans
aðalsmerki. Allar hans fjárreiður
og skuldbindingar stóðu alltaf eins
og stafur á bók. Orðsporið sem fór
af versluninni var einstakt.
Kæri bróðir, í brjósti mér býr
mikill söknuður. Ég þakka þér all-
ar okkar góðu samverustundir.
Góður og farsæll maður er
genginn.
Ég sendi eiginkonunni og fjöl-
skyldunni innilegar samúðarkveðj-
ur.
Þórhallur Arason.
Við systkinin minnumst elsku-
legs móðurbróður okkar Ingólfs
Arasonar sem lést hinn 1. nóvem-
ber síðastliðinn.
Ingólfur og fjölskylda hans voru
samofin uppvaxtarárum okkar á
Patreksfirði.
Við bjuggum í sömu götu, við
frændsystkinin á svipuðum aldri
og samgangur mikill. Minningarn-
ar eru margar, jólaboðin, fjöl-
skylduferðirnar og aðrar skemmti-
legar samverustundir. Það var
stutt í húmorinn hjá Ingólfi
frænda og gott og gaman að vera í
návist hans.
Ingólfur var vel lesinn, fylgdist
ávallt með þjóðmálaumræðunni og
það var alltaf gaman að spjalla við
hann.
Við minnumst hans með hlýhug,
þakklát fyrir aðstoðina sem hann
veitti móður okkar við fráfall föður
okkar og þökkum samfylgdina.
Við sendum fjölskyldu Ingólfs
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hafdís, Helga, Vilborg,
Davíð, Ester og Haukur.
Á áttunda áratug
síðustu aldar kynnt-
ist ég Vali þegar
hann og Kristín
systir mín hófu sambúð á Seyð-
isfirði, heimabæ hans, hún Esk-
firðingur. Í minningunni eru þær
margar heimsóknirnar sem farn-
ar voru til Seyðisfjarðar, sérstak-
lega eftir að engillinn og auga-
steinn allra Arna Hildur fæddist.
Aldrei mun ég gleyma ferðalaginu
Valur Harðarson
✝ Valur Harð-arson fæddist
11. mars 1954.
Hann lést 24. októ-
ber 2018.
Útför Vals fór
fram 5. nóvember
2018.
sem ég fór einn vet-
urinn með Örnu,
eins árs gamla, þeg-
ar allt var á kafi í
snjó fyrir austan, frá
Eskifirði áleiðis til
Seyðisfjarðar. Arna
hafði fengið að vera
ein í heimsókn hjá
afa og ömmu á Eski-
firði en þurfti að
komast heim. Leiðir
okkar skildi á Egils-
stöðum, ekki var pláss fyrir mig í
snjóbílnum sem fór þaðan til
Seyðisfjarðar. Það var erfið skiln-
aðarstund fyrir okkur bæði, en
duglega litla stelpan hún Arna
vissi að það var ekki um neitt að
velja ef heim til pabba og mömmu
skyldi komast. Þegar ég var kom-
inn til baka á Eskifjörð fékk ég
þær fréttir að ferðalagið í snjó-
bílnum hefði gengið vel og áhyggj-
ur Vals og Kristínar urðu að engu
þegar þau sáu sofandi barnið sitt í
fangi vinkonu frá Seyðisfirði.
Alla þá rúmu fjóra áratugi sem
ég þekkti Val var hann alltaf sjálf-
um sér líkur, yfirvegaður og vand-
virkur í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur. Í þau 26 ár sem við ásamt
fleirum höfum staðið saman að
rekstri fyrirtækis, hann ekki með-
al starfsmanna en lengst af sem
stjórnarformaður, hefur aldrei
neinn skugga borið á samstarfið.
Oft hafa komið upp mál sem skipt-
ar skoðanir eru um eins og gengur
en þau ávallt til lykta leidd í sátt
og samstöðu. Það var einmitt stíll
Vals.
Dætrum, eiginkonu og fjöl-
skyldu Vals sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Björn Árnason.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðs-
ins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi
liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig
er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Minningargreinar