Morgunblaðið - 13.11.2018, Blaðsíða 23

Töluverð tengsl voru á þessum
árum á milli okkar í Skjaldborg og
Sigga ásamt öðrum stjórnendum
Máls og menningar. Til dæmis
bókuðum við saman gistingu á
litlu hóteli nálægt bókamessunni í
Frankfurt og urðum einnig au-
fúsugestir í gleðskap sem Siggi og
Halldór Guðmundsson stóðu ár-
lega fyrir í kjallaranum góða við
Krögerstrasse. Þannig má segja
að þessi litli veitingastaður hennar
Mamúsku hafi rammað inn vin-
skap okkar Sigga. Þar hófust okk-
ar persónulegu kynni og þar
kvöddumst við síðast.
Siggi var mikil félagsvera, tók
þátt í margskonar félagsstörfum
og gegndi trúnaðarstörfum fyrir
okkur útgefendur. Hann var fyrst
kjörinn í stjórn Félags íslenskra
bókaútgefenda – Fíbút, árið 1997
en þeirri stjórnarsetu gegndi
hann fram á síðasta dag. Allan
þann tíma var Siggi mjög virkur í
starfsemi félagsins, hafði mikla
hugsjón fyrir málefnum þess og
lét víða til sín taka. Á aðalfundi fé-
lagsins árið 1998 var hann kosinn
formaður okkar og gegndi því
embætti í sjö ár eða til ársins 2005.
Fyrir hönd félagsins sat Siggi í
stjórn Miðstöðvar íslenskra bók-
mennta árin 2013-2016.
Þegar ég hóf störf hjá PP For-
lagi árið 2004 þá átti Siggi, sem
formaður Fíbút, frumkvæði að því
að fá mig til að gefa kost á mér í
stjórnina sem ég hef setið í síðast-
liðin 14 ár.
Við fráfall Sigga er höggvið
stórt skarð í raðir okkar útgef-
enda. Ekki bara vegna umfangs-
mikillar þekkingar og reynslu,
óþreytandi eldmóðs og hugsjónar
sem fylgdi honum við stjórnar-
borðið hjá Fíbút. Heldur ekki síst
vegna traustsins, hlýjunnar og
ógleymanlega skemmtilegs sam-
ferðamanns.
Aðalfundir félagsins verða ekki
samir nú þegar enginn Siggi verð-
ur til staðar að syngja fyrir okkur
norska lagið sem hann söng á
hverjum fundi og reyndar við ým-
is önnur tækifæri, meðal annars í
samkvæmunum í kjallaranum í
Kögerstrasse.
Lagið og textinn, Du skal få en
dag í mårå, er eftir norska skáldið
Alf Pröysen og boðskapurinn í
textanum er skýr: Ekki að gefast
upp þó á móti blási. Þennan boð-
skap mun ég hafa að leiðarljósi í
formannstíð minni.
Guðrúnu, Svavari, Ernu,
tengdabörnum, barnabörnum og
öðrum aðstandendum færi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Heiðar Ingi Svansson,
formaður Félags íslenskra
bókaútgefenda.
Mig minnir að við Siggi höfum
fyrst hist í Raggabúð við Lauga-
læk en fjölskylda Sigga bjó þá í
húsi fyrir aftan búðina. Ótal hlýjar
minningar, margar ævintýraleg-
ar, koma upp í hugann þegar vin-
átta okkar Sigga frá unga aldri er
rifjuð upp. Keppnisferðir, ferðirn-
ar á sveitaböll austur fyrir fjall,
fjölskylduferðir með börnin til
Danmerkur, barnaafmæli, matar-
boð, áramótapartí og ótal margt
fleira mætti nefna. Allar eiga
minningarnar um Sigga það sam-
merkt að vera skemmtilegar, hlýj-
ar, góðar og fyndnar enda var
Siggi einstakur húmoristi og ljúf-
menni.
Minningin um góðan, hlýjan og
einstakan dreng lifir þótt hann sé
nú horfinn okkur. Takk fyrir allt.
Við Edda, börnin okkar og fjöl-
skyldur þeirra sendum Rúnu og
börnunum þeirra Sigga, Svavari
og Ernu, og fjölskyldum þeirra
svo og Gústa og Diddu og þeirra
fjölskyldum og fjölskyldu Péturs
innilegar samúðarkveðjur.
Guðjón og Edda.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Þannig minnumst við í dag hins
góða drengs og félaga, Sigurðar
Svavarssonar, sem féll frá langt
um aldur fram, aðeins 64 ára gam-
all.
Siggi, eins og við félagarnir í
meistaraflokki ÍR í handbolta
kölluðum hann, var okkar forystu-
sauður í góðri merkingu þess orðs.
Hann var stór maður eins og
bræður hans en hann var líka stór
maður í okkar augum, þótt merk-
ingin væri kannski önnur. Dró
vagninn þegar þurfti og ávallt
ráðagóður og hvetjandi á hverri
stundu. Það var okkur félögum
hans sem og öðrum sem kynntust
honum strax ljóst að hann hafði
stórt hjarta.
Mótherjar og fjölmiðlar kölluðu
hann oft tröllið, vegna stærðar
hans og harðskeyttrar framgöngu
á handboltavellinum, auk þess
sem alskeggið gerði hann víga-
legan. Hann var erfiður andstæð-
ingur, góður jafnt í vörn og sókn,
fastur fyrir en sanngjarn. Ákveð-
inn, hvetjandi, en samt mildur.
Sannur fyrirliði.
Sigurður hafði góða nærveru
og gerði aldrei mannamun. Þegar
hann talaði þá hlustuðu allir, utan
vallar sem innan. Glaðvær og
hrókur alls fagnaðar, léttur í lund
og gerði grín að sér og sínum.
Hvar sem hann steig niður fæti
var hann ávallt í forystuhlutverki,
hvort sem var í íþróttum eða
félagsmálum.
Í seinni tíð steig hinn pólitíski
Siggi fram í dagsljósið, sá sem áð-
ur hafði alltaf blundað í honum.
Þar lét hann til sín taka þótt hann
byði sig aldrei fram í forystuhlut-
verk á þeim vettvangi.
Sigurður Svavarsson var mað-
ur lausna, lífsgleði og samkennd-
ar. Hann vildi öllum vel og mátti
aldrei aumt sjá. Maður lífsins.
Það er því með trega og sökn-
uði sem við ÍR-félagarnir kveðjum
þennan góða dreng og félaga.
Guðrúnu og afkomendum
þeirra hjóna sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Megi hann hvíla í friði.
Kveðja frá gömlum félögum í
ÍR,
Sigurður Ágúst Sigurðsson.
Að kveðja sterka fyrirmynd í
lífi sínu er þungbært. Skemmti-
legar minningar um einstakan
mann streyma fram. Það var
ómetanlegt fyrir mig sem ungan
mann og óreyndan stjórnanda í
sameinuðu bókaforlagi Eddu að
njóta hans leiðsagnar. Hvergi var
betra að fá lánaða dómgreind en
hjá Sigga. Skrifstofan hans varð
athvarf fyrir marga þar sem mikið
var hlegið og maður var alltaf vel-
kominn. Hvort sem tilefnið var
vegna okkar daglegu starfa eða
persónlegra mála fór maður alltaf
frá honum nokkrum númerum
stærri.
Siggi var kletturinn í hópnum.
Þegar við samstarfsmenn hans
vorum í okkar árlega taugastríði
síðustu dagana í jólabókaflóðinu
var hann hinn rólegasti og stutt í
smitandi hláturinn eða skemmti-
sögu til þess að létta andrúms-
loftið.
Sterkur leiðtogi sem þótti vænt
um fólkið sitt og sýndi það í verki.
Ein minning um Sigga er mér
sérstaklega kær og minnisstæð.
Þorláksmessukvöld 2002 var minn
síðasti vinnudagur hjá Eddu.
Örþreyttir eftir annasama jóla-
vertíð fögnuðum við nokkurra ára
ánægjulegu samstarfi og hlógum
að skemmtilegum atvikum liðinna
ára í bland við djúpar samræður
um lífið og framtíðina. Eftirminni-
leg kvöldstund með einstökum
manni sem tók mér alltaf opnum
örmum og gaf sér tíma til að ráða
mér heilt.
Ég mun sakna og minnast
Sigga með hlýju og væntumþykju
fyrir allar okkar góðu stundir og
þau jákvæðu og sterku áhrif sem
hann hafði á mitt líf. Fullur þakk-
lætis kveð ég vin og læriföður.
Ég votta Guðrúnu, börnum og
fjölskyldum mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði elskulegur,
Gunnar Jónsson.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. NÓVEMBER 2018
✝ Guðrún Frances
Ágústsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 22.
maí 1937. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi 23. októ-
ber 2018.
Guðrún var dótt-
ir Ágústar H. B.
Nielsen, f. 29. júlí
1908 í Kaupmanna-
höfn, d. 13. desember 1959 í Los
Angeles, og Katrínar Odds-
dóttur, f. 12 desember 1917 í
Mosfellshrepp í Kjós, d. 18. apríl
1966 í Reykjavík. Foreldrar
Guðrúnar gengu í hjónaband 14.
nóvember 1936 en þau slitu sam-
vistum eftir stutt hjónaband.
Guðrún ólst upp í Reykjavík
hjá móðurömmu sinni Þuríði
28. febrúar 1950 í Los Angeles,
d. 30. ágúst 2013 í Los Angeles
og Christian Frederick Nielsen,
f. 24. mars 1951 í Los Angeles, d.
júlí 1977 í Texas.
Sambýlismaður og barnsfaðir
Guðrúnar var Þorsteinn Guðjón
Freydal Valgeirsson, f. 6. apríl
1936, d. 23. apríl 1984. Þau slitu
samvistum 1956.
Sonur þeirra var Kristján
Friðrik Þorsteinsson, f. 29. mars
1957 á Akranesi, d. 23. ágúst
1998 í Svíþjóð.
Guðrún kvæntist árið 1958
Magnúsi Guðjónssyni, f. 16.
desember 1934 í Reykjavík, d.
25. janúar 2010 í Reykjavík. Þau
slitu búi 1987.
Börn þeirra hjóna voru Katr-
ín Þuríður Magnúsdóttir, fædd
23. nóvember 1964 í Reykjavík,
Guðjón Hermann Magnússon,
fæddur 27. maí 1966 í Reykja-
vík, og Ágústa Særún Magnús-
dóttir, fædd 16. maí 1967 í
Reykjavík.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Garðakirkju í dag, 13.
nóvember 2018, klukkan 13.
Jónsdóttur, f. 7.
nóvember 1889 á
Kalastöðum í Hval-
fjarðarstrandar-
hreppi, d. 22.
nóvember 1983 í
Reykjavík.
Sammæðra syst-
ur Guðrúnar eru
Þuríður Davíðs-
dóttir, fædd 23.
mars 1948 í Reykja-
vík, Lára Davíðs-
dóttir, fædd 22. ágúst 1950 í
Reykjavík, og Ásthildur Davíðs-
dóttir, fædd 12. nóvember 1951 í
Reykjavík.
Samfeðra systkini Guðrúnar
eru Sharon Nielsen, fædd 3. apr-
íl 1947 í Los Angeles, d. 8. júní
1978 í Los Angeles, Lorraine
Nielsen, f. 8. október 1948 í Los
Angeles, August Jr. Nielsen, f.
Elsku móðir okkar hefur kvatt
þennan heim eftir langvarandi
veikindi. Þó að við vissum hvert
stefndi er erfitt að kveðja og
minnast þín elsku mamma með
fáum orðum. Söknuðurinn er
mikill en huggun í harmi hvað þú
skilur eftir þig mikið af fallegum
og góðum minningum sem ynd-
isleg móðir og amma.
Við fluttum í litla húsið okkar
á Bústaðarblettinum þegar fjöl-
skyldan þín stækkaði en þaðan
eigum við skemmtilegar og ljúfar
minningar. Á Bústaðarblettinum
varstu heimavinnandi húsmóðir
ásamt því að passa börn systra
þinna og ættingja.
Þú varst mikil handavinnu-
kona og prjónaðir fyrir alla fjöl-
skylduna og seldir lopafatnað í
verslanir. Hannyrðir voru þitt
helsta áhugamál og eru ófá
ísaumuðu verkin sem þú skilur
eftir þig. Ekki má gleyma
skírnarkjólnum sem þú heklaðir
eftir að fyrsta barnabarnið fædd-
ist og hafa öll barnabörnin verið
skírð í honum ásamt langömmu-
börnum þínum.
Við minnumst útileguferða
okkar á sumrin en þá var keyrt
út í sveit og notið sveitasælunn-
ar. Ófá skipti fórum við í sunnu-
dagsbíltúra í Eden í Hveragerði.
Á hverju sumri fórum við einnig í
berjamó og var tekið með nesti.
Hver jól föndraðir þú með
okkur og bakaðir. Þú varst búin
að skreyta og þrífa allt húsið
þegar við vöknuðum á aðfanga-
dagsmorgun.
Þú varst mikill dýravinur og
erum við þakklát fyrir að alast
upp með dýrum sem hluta af fjöl-
skyldunni.
Þegar við vorum orðin nógu
stálpuð til að geta verið ein
heima fórstu að vinna hjá Nóa Sí-
ríus og starfaðir þar við ýmis
framleiðslustörf í mörg ár. Árið
1986 breyttir þú til og fluttir til
Gautaborgar í Svíþjóð, þar sem
þú bjóst og starfaðir í 14 ár.
Barnabörnin nutu sín alltaf
hjá ömmu. Þú varst alltaf mjög
gamansöm og barngóð og bauðst
upp á sjálfa þig t.d. sem Stúfur
jólasveinn, tókst út úr þér tenn-
urnar og settir á þig slæðu svo þú
leist út eins og rússnesk sveita-
kerling, mátaðir páskakjól
dótturdóttur þinnar og settir í
þig hárskraut. Yngsta dóttur-
dóttir þín fékk að punta þig eitt
sinn og taka af þér módelmyndir
sem þú hafðir sjálf svo gaman af.
Þú föndraðir einnig ýmis
handverk með þeim eftir þeirra
óskum.
Við systkinin bjuggum öll á
tímabili í Svíþjóð. Margar góðar
minningar eru til frá þeim tíma.
Það verður að minnast á
stærstu sorg þína í lífinu, en
frumburður þinn Kristján Frið-
rik svipti sig lífi aðeins 41 árs
gamall. Þú jafnaðir þig aldrei eft-
ir fráfall hans og hrakaði heilsu
þinni mikið.
Stærsta löngun þín var einnig
að finna samfeðra systkini þín,
en þú tapaði öllum tengslum við
þau eftir fráfall föður þíns. Í apr-
íl á þessu ári fundum við einu
eftirlifandi systir þína, Lorraine,
en hún hafði einnig leitað að þér í
mörg ár.
Þið náðuð aldrei að hittast í
eigin persónu en þið náðuð að
vídeóspjalla og kasta fingurkoss-
um á hvor aðra. Þú varst þá því
miður orðin mjög langt leidd af
sjúkdómi þínum og gerðir þér
ekki grein fyrir tengslum ykkar.
Lorraine hlakkaði mikið til að
koma til Íslands 17. nóvember
næstkomandi og fá loks þann
draum uppfylltan að hitta þig, en
endurfundir ykkar fá að bíða um
sinn.
Takk fyrir allt, elsku mamma.
Katrín Þuríður
Magnúsdóttir, Guðjón
Hermann Magnússon
og Ágústa Særún
Magnúsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Amma mín, undrakonan.
Þú hefðir aldrei átt að ná sex
ára aldri sögðu læknarnir. En þú
hefur svo aldeilis sýnt þeim hvað
í þér býr. Þú ert ein mikilvæg-
asta manneskjan í lífi mínu. Þú
hefur verið öryggi mitt og stoð.
Við vorum með svo sterka teng-
ingu að ég byrjaði að stama þeg-
ar þú fluttir til Svíþjóðar. Þig
dreymdi mig í hnipri, sem var
fyrirboði um að mér liði ekki vel.
Við vorum með það sterka teng-
ingu. Þú hefur alltaf verið þessi
örugga amma sem passar upp á,
sem dekrar við mig og gerir allt
til að gera mig hamingjusama.
Ég man þegar ég fékk að koma í
heimsóknir til þín og það var
alltaf dekur-spa. Ég fékk að
liggja undir teppi í sófanum á
meðan þú þjónaðir og færðir
mér ýmislegt góðgæti eins og
súkkulaðibúðing með rjóma eða
heitu kakói. Og ég man hversu
gaman það var að fara í fötin þín
og háhælaða skó þegar ég var
lítil, því ég var stór eftir aldri og
það var tilvalið að hafa mini-
ömmu. En það var ekki eins
gaman þegar ég var orðin of stór
til að sitja í fanginu þínu. Ég er
svo þakklát fyrir að hafa átt þig
sem ömmu. Þú varst sú albesta.
Það síðasta sem þú vildir var
að tapa sjálfri þér. Það gerir
þetta enn sárara. Þú talaðir sér-
staklega um það áður en þú
varðst veik fyrir mörgum árum.
Þú talaðir um hve skýr amma
þín hefði verið alveg fram að síð-
ustu dögum og þú vonaðist til að
fá að vera það líka. Því miður
varð það ekki raunin. Það hefur
verið svo sárt að missa þig smám
saman. Þú gast komið þegar
fyrstu langömmubörnin þín voru
nýfædd en það var erfitt ferða-
lag fyrir þig þar sem það ruglaði
þig mikið og þér hrakaði í sjúk-
dómnum. Þú gast ekki komið í
brúðkaupið mitt í Svíþjóð, það
reif í hjartað. Ég gat ekki einu
sinni hringt í þig og sagt frá, þú
skildir ekki þegar ég reyndi.
Tengdir ekki.
Það var erfitt að vera svona
langt í burtu. Þú tengdir minna
og minna í hvert skipti þegar við
töluðum saman og á endanum
virkaði bara að tala við þig með
vídeói. Það sem er þó æðislegt er
að þú tengdir mjög oft við lang-
ömmubörnin sem settu spor í
hjartað þitt.
En þú tengdir einstaka sinn-
um, síðast þegar við hittumst nú í
mars. Ég er ævinlega þakklát
fyrir að hafa fengið þær stundir
með þér. Tilfinningalega teng-
ingin er seig og sterk. Þú tókst í
hendur mínar og sagðir að við
höfum alltaf haft sterka teng-
ingu. Það kom augnablik sem þú
mundir hvað ég hét, „amma
Gunna, mamma Gunna,“ sagðir
þú við langömmubarnið þitt og
bentir á þig og mig. Þú varst svo
barngóð og blómstraðir í ömmu-
hlutverkinu. Hann var í öruggum
höndum og þú lékst þér við hann
og geislaðir alveg yfir því að fá að
eyða tíma með honum. Þegar ég
sjálf verð amma hef ég bestu
fyrirmyndina.
Ég mun halda minningu þinni
lifandi sem þessi barngóða,
skemmtilega, glaða, hlýja,
örugga amma mín sem gerði allt
til að gleðja mig. Lyktin þín var
yndisleg, eins og sætabrauð.
Vildi óska að ég gæti borað mig
niður í faðminn þinn einu sinni
enn og sagt hversu mér þykir
vænt um þig, elsku amma mín.
Vonandi sjáumst við frískar og
kátar aftur. Þangað til á ég engil
á himni.
Þitt fyrsta barnabarn og
nafna,
Guðrún Ágústa.
Elsku Dúdú systir. Nú ert þú
fallin frá, 81 árs, eftir nokkurra
ára veikindi. Það verður tómlegt
að hafa þig ekki hér.
Þú varst yndisleg og blíð og
gaman að tala við þig. Það var
mikill húmor í þér, þú gast gert
grín og hlegið að sjálfri þér, sem
er kostur.
Þú varst snillingur í að prjóna
og sauma púða, myndir og fleira,
allt þetta lék í höndum þér, mikil
listakona. Gott var að koma til
þín, meðal annars á Bústaðablett
í Blesugrófinni, þar sem oft var
saumað og föndrað, spjallað og
hlegið mikið.
Þú varst mikill dýravinur, það
voru margar kisur í gegnum tíð-
ina og síðast litla tíkin hún Kolla,
sem þú dýrkaðir og saknaðir
mikið.
Þú varst ekki stór kona, en
með stórt hjarta. Þú studdir
okkur þegar við þurftum á að
halda og varst okkur svo góð og
hjálpleg, gott að leita til þín, allt
sjálfsagt.
Okkur þótti mjög vænt um
þig, við söknum þín og minnumst
með hlýju.
Dúdú var elst af okkur
systrum, sammæðra.
Móðir okkar, Katrín Odds-
dóttir, dó aðeins 48 ára gömul, og
það var mikill missir fyrir okkur
allar.
Dúdú ólst upp hjá Þuríði
ömmu okkar. Sjálf eignaðist
Dúdú fjögur börn.
Á seinni árum bjó og vann
Dúdú í mörg ár í Svíþjóð, lærði
sænskuna vel og má með sanni
segja að hún hafi blómstrað þar.
Við systurnar, Þurý, Lára og
Ásthildur, þökkum þér sam-
fylgdina, Dúdú stóra systir okk-
ar. Við þykjumst vissar um að vel
verði tekið á móti þér í Drauma-
landinu góða.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Elsku Kata, Gaui og Ágústa
og aðrir aðstandendur.
Við vottum ykkur samúð,
blessuð sé minning Dúdúar.
Þuríður, Lára og Ásthildur
Davíðsdætur.
Guðrún Frances
Ágústsdóttir
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
VILBORG BENEDIKTSDÓTTIR,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans við
Hringbraut laugardaginn 10. nóvember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Árni Hjaltason
Ásta Kristín Árnadóttir
Arna Björk Árnadóttir Björgvin Ingi Stefánsson
Brynja Björk Árnadóttir
Benedikt Andrés Árnason Andrea Guðbrandsdóttir
og barnabörn
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÖRN ÆVARR MARKÚSSON
lyfjafræðingur,
lést á Landspítalanum miðvikudaginn
7. nóvember. Útförin fer fram frá
Langholtskirkju mánudaginn 19. nóvember klukkan 15.
Halla Valdimarsdóttir
Ragnheiður Elfa Arnardóttir Guðjón Ketilsson
Snorri Björn Arnarson Aðalheiður Svanhildardóttir
Halla Sigrún Arnardóttir Hannes Birgir Hjálmarsson
og fjölskyldur