Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.02.2014, Blaðsíða 23

Fréttabréf Ættfræðifélagsins í febrúar 2014
http://www.ætt.is aett@aett.is23
og Páls Óskars. Benedikt kveðst þó alveg hafa slopp-
ið við þetta tónlistargen.
En var það alltaf sjálfgefið að Benedikt „áttundi“
yrði bóndi? Hann lærði vélvirkjun og starfaði við
hana um tíma. Varð meira að segja meistari í sinni
iðngrein.
Nei, alls ekki, það var aldrei inni í myndinni að
verða bóndi, segir Benedikt. En þegar Guðni afi minn
fór þess á leit við okkur hjónin að við tækjum við
jörðinni þá var teningnum kastað. Þá vorum við Lína
líka ung og áræðin, ég 27 ára og hún bara 21 árs.
Lína var auk þess alin upp í sveit, á Neðra-Apavatni
í Grímsnesi, á hestbaki, og hefði sjálfsagt hvergi
unað sér annars staðar en þar sem hún gæti hleypt
á grænum grundum. Og hvar er þá betra að vera en
á Skeiðunum. Það er svo annað mál, segir Benedikt,
að vélvirkjunin er eins og sniðin fyrir búskapinn, hún
kemur alls staðar að notum.
Gott mannlíf
Þegar borinn er saman búskapinn hjá Benedikt og
forfeðrum hans er margt breytt. Allt er orðið vél-
vætt, heyinu er rúllað með stórum vélum og keyrt til
kúnna og þær mjólkaðar úr mjaltagryfju. Á Votamýri
er einnig ræktað korn sem er súrsað og gefið kúnum.
Forfeðrunum hefði sjálfsagt ekki litist á slíkt fóður.
Það sem er líkt er sjálfsagt þessi náni umgangur
við náttúruna og skepnurnar, tamning hestanna, ilm-
urinn af heyinu, veiðin í Þjórsá og ræktun lands, þótt
í meira mæli sé en hjá forfeðrunum.
Og hér er margt sér til gamans gert og héðan er
auðvelt að ríða út til allra átta, segir hestamaðurinn
Lína, hvort sem er um sveitirnar eða inn á afréttinn.
„Það er mjög þétt og gott mannlíf hér á Skeiðunum.
Og því er ekki að neita að kunningsskapurinn og vin-
áttan kemur mikið gegnum skyldleikann. Hér eru
frændur á öðrum hverjum bæ. Í dag dreifir ættin sér
á alla Hlemmiskeiðsbæina og Skeiðháholtsbæina, á
Arakot og Björnskot og í Gnúpverjahreppnum, sem
nú er genginn í eina sæng með Skeiðunum, eru ætt-
menni á Sandlækjarkoti, Gunnbjarnarholti, Hæli og
Stóru-Mástungu.
En við finnum að þetta breytist með nýjum kynslóð-
um. Nú erum við hjónin farin að tilheyra þeim eldri
og samferðamennirnir hverfa af sjónarsviðinu einn af
öðrum“. Aðspurð hvort ekki verði áframhald á ætt-
arsögunni á Votamýri telja þau hjónin litlar líkur á því.
Dæturnar eru báðar fluttar til Reykjavíkur og koma lít-
ið að búskapnum nema til þess að leysa foreldrana af
stöku sinnum. „Það er svo margt annað í boði nú til
dags. Það er liðin sú tíð þegar allir menn urðu bændur
og allar konur húsmæður. Hvað verður um Votamýrina
eftir okkar dag er ekki gott að segja en þetta er afbragðs
búskaparjörð, hver svo sem tekur við.“
Já, einhvern tíma lýkur öllum sögum, líka ættar-
sögum.
Hallbera og Eiríkur ásamt börnunum sínum ellefu.
Guðni Eiríksson og kona hans Guðbjörg ásamt börnum
sínum Kolbeini, Eiríki, Hallberu og Tryggva Karli.