Morgunblaðið - 11.07.2019, Side 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. JÚLÍ 2019
Margrét Björns-
dóttir var kær vin-
ur okkar. Hún var
samstarfsmaður
okkar til fjölda ára
við margvísleg viðfangsefni og á
ýmsum vettvangi. Má þar nefna
Landspítala, heilbrigðis- og
tryggingamálaráðuneytið, vel-
ferðarráðuneytið, Embætti
landlæknis auk fjölbreyttra
verkefna og nefndarstarfa í nor-
rænu og alþjóðlegu samstarfi.
Margrét var einstökum gáf-
um gædd og vann öll sín störf
og verkefni af mikilli nákvæmni
og trúmennsku. Gæða- og ör-
yggismál innan heilbrigðisþjón-
ustunnar áttu sérstöðu í huga
hennar. Hún var í forystusveit
þeirra sem unnu markvisst að
því að bæta gæði og öryggi í
heilbrigðisþjónustunni. Hennar
sýn, þekking og fylgni við mál-
staðinn hafði mikil og mótandi
áhrif.
Það sem einkum einkenndi
Margréti sem vin og samstarfs-
mann var mannúðin og vilji
hennar til að verða alltaf að liði.
Hún umvafði fólk með hlýju
sinni og kærleika.
Við biðjum góðan Guð að
blessa minningu Margrétar
Björnsdóttur og styðja og
styrkja Jón, Björn, Guðbjörgu
og Hrafnkel og þau öll sem
Margrét unni.
Vilborg Ingólfsdóttir og
Leifur Bárðarson.
Í dag kveðjum við Eyþór
kæra vinkonu okkar, Margréti
Björnsdóttur, hinstu kveðju.
Hún Magga var svo einstök að
mörgu leyti, alltaf svo jákvæð
og dugleg og það var alltaf bjart
yfir henni, engin verkefni of
stór eða of erfið. Vinátta okkar
Möggu nær langt aftur frá því
að við vorum að læra saman fyr-
ir efnafræði á fyrsta ári í náms-
braut í hjúkrunarfræði sem
hafði þá verið nýlega stofnuð við
Háskóla Íslands. Við komum
báðar úr máladeildum mennta-
skóla og höfðum því lítinn und-
irbúning enda var lært og ekk-
ert gefið eftir.
Svo liðu árin og leiðir skildi
um tíma, fluttum báðar erlendis
með manni og börnum. Við vor-
um svo heppnar að eiginmenn
okkar urðu góðir vinir líka. Þeg-
ar heim var komið voru sam-
verustundir margar. Bústaða-
og sólarlandaferðir með börn-
unum og fleiri vinum. Veiðiferð-
irnar voru ófáar eftir að börnin
fullorðnuðust. Eftirminnilegast-
ar eru veiðiferðirnar í Eystri-
Rangá en við fórum þangað ár-
lega í mörg ár. Magga var mjög
lagin að veiða með maðk og þar
kom seiglan sér vel enda þarf
þolinmæði og lagni til að vera
góður á því sviði. Hún bjó að
reynslu af veiðiskap úr sveitinni
sinni á Harðbak á Melrakka-
sléttu en þangað átti hún rætur
að rekja og móðurfjölskylda
hennar hefur þar aðsetur á
sumrin. Við gistum oft á Hótel
Rangá í þessum ferðum og ef
við vorum heppin gátum við
gengið að skemmtilegum veiði-
stað við húsið í kvöldsólinni,
þetta voru gæðastundir. Eitt
sinn vorum við að veiða á svæði
fjögur í Rangánni, varð Magga
eftir á veiðistaðnum á meðan við
veiðifélagarnir skruppum frá.
Þegar við komum til baka var
okkar kona búin að veiða stærð-
ar lax og landa honum á erfiðum
stað upp á eigin spýtur. Við átt-
Margrét
Björnsdóttir
✝ MargrétBjörnsdóttir
fæddist 31. janúar
1956. Hún lést 1.
júlí 2019.
Útför hennar fór
fram 10. júlí 2019.
um ekki orð en
svona var Magga,
lét sér ekki allt fyr-
ir brjósti brenna.
Síðasta veiðiferð-
in okkar var í einni
af minni ánum fyrir
austan og með í för
var æskuvinur Jóns
hennar Möggu,
Pálmi Jónsson.
Þessi ferð var eft-
irminnileg fyrir
margar sakir, enginn fiskur sjá-
anlegur en samveran var góð og
gefandi. Borðaður var dýrindis
matur og farið í skemmtilegan
bíltúr upp á Rangárvelli þar
sem Magga bar fram kaffi í
sumarbústað fjölskyldunnar.
Magga var einstök móðir,
hlúði vel að sínu fólki og lagði
sig alla fram um að gera vel þar
enda uppskar hún vel, yndisleg
börn og samhent fjölskylda.
Starfsvettvangur Möggu var á
sviði stjórnsýslu og kennslu og
þar komu hennar góðu eigin-
leikar sér vel.
Elskuleg vinkona okkar
kvaddi á bjartri sumarnótt eins
og hún getur verið fegurst. Við
vottum ástvinum hennar okkar
dýpstu samúð.
Blessuð sé minnig Margrétar
Björnsdóttur.
Ágústa og Eyþór.
Við höfum gengið saman
mörg sporin um ævina ég og
Magga. Þau fyrstu voru stigin í
Vogahverfinu á leið í barnaskóla
þegar við vorum sjö ára. Við
höfum verið bestu vinkonur síð-
an þá og aldrei borið skugga á.
Og sporin okkar saman urðu
mörg um langa leið. Við leik og
nám og bara lífið sjálft.
Þitt andartak var glit á góðum degi
og glitrar enn sem bros við liðin tár
og hvíldarlaust sem varða fylgi vegi
fer viðkvæmt flökt um löngu glötuð
ár.
(Matthías Johannessen.)
Í barnaskóla undum við okk-
ur í góðra vina hópi og urðum
síðan samferða í MR. Við vorum
saman í bekk í fornmáladeild.
Alla tíð sátum við saman í tím-
um og við próflestur, sá Magga
um að halda okkur við efnið.
Dreif okkur í aukatíma í stærð-
fræði og líffræði á lokaárinu því
það var aldrei að vita hvert hug-
ur okkar stefndi í háskóla. Best
að vera við öllu búnar. Fórum í
Háskóla Íslands, hún í hjúkr-
unarfræði og ég í lögfræði, en
ætíð hélst vinátta okkar traust
og trygg.
Magga var afburðanámsmað-
ur, skarpgreind og dugleg.
Ábyrg og traust. Þessir eigin-
leikar hennar endurspegluðust í
öllum hennar störfum, hvort
sem var innan heilbrigðisstofn-
ana, Háskóla Íslands, Lýð-
heilsustöðvar eða innan Stjórn-
arráðsins. Útsjónarsemi og
dugnaður Möggu nutu sín jafnt
á samráðsvettvangi innanlands
og í alþjóðlegum samskiptum.
Hún var vel metin í störfum sín-
um, alltaf áhugasöm og hvetj-
andi, áreiðanleg og ráðagóð.
Magga var góður vinur. Alltaf
jákvæð, gjafmild á sjálfa sig og
hvetjandi og dró hvergi af sér.
Kom ótrúlegustu hlutum í verk.
Sýndi öðrum einlægan áhuga og
umhyggju og veitti góð ráð og
lausnir en krafðist einskis á
móti.
Hún var alltaf til staðar, stoð
og stytta. Alltaf. Þannig hefur
ferðalag okkar Möggu verið og
nú löng leið að baki.
Minning Möggu er björt öll-
um þeim sem kynntust henni í
leik og starfi.
Magga átti miklu lífsláni að
fagna. Hún átti yndislega for-
eldra og systkini. Í Jóni eign-
aðist hún traustan og um-
hyggjusaman vin og eiginmann.
Börnin þeirra þrjú, Björn, Guð-
björg og Hrafnkell, og barna-
börn bera kærleik þeirra og um-
hyggju fagurt vitni. Magga var
umhyggjusöm og hvetjandi
móðir, eiginkona og dóttir og
saman bjuggu þau Jón sér og
sínum afar gott heimili. Missir
fjölskyldunnar allrar er því mik-
ill.
Ég votta fjölskyldunni, sem
var Möggu svo undurkær, mína
einlægu samúð og megi góður
Guð vera með ykkur á erfiðum
tímum.
Hafðu þökk fyrir allt og allt
kæra vinkona. Blessuð sé minn-
ing þín.
Þórunn J. Hafstein.
Á fallegum sumardögum, sem
hafa verið ríkjandi um þessar
mundir, nístir sorg hjarta mitt
því Margrét Björnsdóttir vin-
kona mín hefur kvatt þetta jarð-
líf langt langt fyrir aldur fram.
Minningarnar streyma fram og
efst í huga mér er þakklæti.
Þakklæti fyrir vináttu, velvild
og umhyggju einstakrar konu í
minn garð og minna.
Ég sá hana fyrst fyrir hart-
nær hálfri öld í Menntaskólan-
um í Reykjavík og kynntist
henni síðan vel í námi í Háskóla
Íslands. Seinna unnum við sam-
an í mörg ár á Borgarspítalan-
um, sem nú kallast Landspít-
alinn Fossvogi. Þetta var á
miklu uppgangstímabili og var
Margrét ötul við að efla fag-
mennsku á sviði hjúkrunar með
óbilandi áhuga og framsýni.
Einnig unnum við saman að
ýmsum verkefnum eftir að hún
hóf störf í heilbrigðisráðuneyt-
inu og ég hjá Embætti land-
læknis. Þá lágu leiðir okkar
saman í félagsmálum. Með okk-
ur tókst dýrmæt vinátta sem
hélst alveg fram á síðustu daga
hennar hér á jörðinni. Alltaf var
jafn gott að vinna með Mar-
gréti, alveg sama um hvaða
verkefni var að ræða. Ég sagði
eitt sinn við hana að ég mundi
treysta henni til að pakka fall-
hlíf fyrir mig ef á þyrfti að
halda, sem lýsir því vel hve mik-
ið traust ég bar til hennar.
Margrét var fágæt kona, sem
búin var miklum mannkostum,
góðsemi, leiftrandi greind, hrað-
fleygri hugsun, einstökum dugn-
aði, ábyrgð og kímni. Þessir eig-
inleikar nutu sín vel í starfi
hennar, en hún var sannur
hjúkrunarfræðingur í hjarta
sínu alla tíð og sýndi í verki fag-
lega umhyggju sem er innsta
eðli hjúkrunar. Gæði heilbrigð-
isþjónustu voru henni hugleikin
og þar beitti hún sér af kapp-
semi, fyrst og fremst með þarfir
notenda þjónustunnar að leið-
arljósi.
Nú er komið að leiðarlokum
að sinni, en ég treysti þó á end-
urfundi okkar um síðir. Ég
minnist hennar með djúpri virð-
ingu og hjartans þakklæti.
Fjölskylda mín og ég vottum
fjölskyldu Margrétar og að-
standendum öllum innilega sam-
úð.
Guð blessi minningu Mar-
grétar Björnsdóttur.
Laura Scheving
Thorsteinsson.
Okkur hefur tekist að halda
hópinn, átta ungum mönnum
sem útskrifuðust 1971 frá MR.
Við höfum snætt morgunverð
saman mánaðarlega yfir vetr-
artímann, farið í gönguferðir
eða fjallgöngur, veitt saman,
brugðið okkur í helgarferðir á
hjólum á vorin, ferðast saman
innan lands og utan og haldið
árleg matarboð með mökum
okkar sem oft hafa tekið þátt í
þessu bjástri okkar. Þessi fé-
lagsskapur og samvistir, ýmist
með eða án maka, hafa verið
einstakar og gefandi og eru
engan veginn sjálfgefnar.
Með fráfalli Möggu, eigin-
konu Jóns Hrafnkelssonar, er
stórt skarð höggvið í þennan
hóp. Magga var glaðlynd og
áhugasöm um okkur félagana –
hvað við hefðum fyrir stafni og
hvernig okkar fólki gengi í lífinu
og hún meinti það, hún var ein-
læg. Hún gaf sig alla í það sem
hún gerði hverju sinni og var
feykilega öflug, atorkusöm og
féll aldrei verk úr hendi. Magga
gat verið sérlega snaggaraleg
og gaf sér sjaldan tíma til þess
að setjast niður og ræða málin í
rólegheitunum, hún var með svo
mörg járn í eldinum. Þegar hún
fékkst til þess voru samræð-
urnar ávallt gefandi, hún hlust-
aði vel og rökræddi hlutina; var
opin og áhugasöm.
Þessa eiginleika hennar og
skörungsskap má rekja norður
til Melrakkasléttu þar sem for-
feður hennar og formæður
bjuggu. Hún vitjaði oft upprun-
ans á Sléttu þar sem stórfjöl-
skyldan á enn jarðir og heldur
við. Nafn Möggu er komið frá
langalangömmu hennar, Mar-
grjeti Hálfdánardóttur á Odd-
stöðum á Sléttu, sem var mikill
skörungur. Margrjet var sögu-
persónan „Magga systir“ í Fjall-
kirkju Gunnars Gunnarssonar
sem hafði betur í langvinnum
málaferlum við bróður sinn, Afa
á Knerri, út af erfðamálum.
Magga helgaði vinnu sinni
stóran hluta krafta sinna, virk-
aði á okkur sem einstaklega
samviskusöm í starfi sínu. Fyrst
og fremst áttu þó börnin og
barnabörnin hug hennar allan.
Okkur félögunum þótti ávallt
aðdáunarvert af hve mikilli alúð
þau Jón sinntu fjölskyldunni
gegnum árin.
Við söknum Möggu, asanum
á henni og atorkunni, ákveðni
en jafnframt gleði sem hún gaf
af sér. Jóni sendum við hlýjar
samúðarkveðjur svo og börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
en ekki hvað síst móður Möggu
og systkinum.
F.h. skólafélaganna sjö
(Guðna, Gylfa, Ingvars, Krist-
jáns, Ólafs, Þorbergs og Yngva)
og maka.
Gylfi Páll Hersir,
Kristján Ágústsson,
Ólafur G. Flóvenz.
Við andlát Möggu streyma
fram minningar liðlega fjögurra
áratuga um ljúfa samveru sex
kvenna sem tengdust órjúfan-
legum vináttuböndum á há-
skólaárum í lok áttunda áratug-
ar síðustu aldar. Síðan höfum
við hist reglulega. Einhver átti
frumkvæðið, oft með litlum fyr-
irvara og merkilega oft reynd-
ust allar lausar. Í byrjun var
metnaðurinn mikill. Við boðuð-
um til gourmet-matarboða hver
heima hjá annarri. Eitt skilyrði:
Allt sem við elduðum varð að
vera frumraun. Uppskriftirnar
skrifaðar í bók sem jafnvel
skyldi gefa út. Þetta gerðum við
í nokkur ár. Svo urðum við
skynsamari, lækkuðum metnað-
arstigið. Gerðum okkur grein
fyrir að samveran var mikilvæg-
ust. Við hittumst á veitingastöð-
um, nutum aðkeypts matar en
elduðum þó sjálfar einstaka
sinnum. Stundum fengu mak-
arnir að vera með, en það var
sjaldan.
Magga var sú eina í þessum
hópi sem ekki var lögfræðingur.
Hún lauk námi í hjúkrunar-
fræði, fór í framhaldsnám og
gerði stjórnun að ævistarfi.
Fyrst á Borgarspítalanum, síð-
an í heilbrigðisráðuneytinu þar
sem hún var lykilstarfsmaður,
skrifstofustjóri gæða og for-
varna. Sjálfsagt hefur Möggu
stundum fundist nóg um lög-
fræðitalið á okkur hinum en
aldrei lét hún á því bera. Enda
var hún óendanlega þolinmóð,
áhugasöm um allt, nákvæm, for-
vitin, spurði ágengra spurninga
og vildi kryfja öll mál til mergj-
ar. Allt sem hún tók að sér
gerði hún með sínum rólega,
yfirvegaða og nákvæma hætti.
Alltaf með marga bolta á lofti, á
hlaupum, sein á okkar fundi og
fór snemma því oftast var hún
að sinna einhverju öðru í leið-
inni. Enda var Magga endalaust
umhyggjusöm, hjálpsöm og
tilbúin að rétta hjálparhönd.
Hugsaði alltaf fyrst um aðra og
var með alla aðra en sjálfa sig í
forgangi.
Einhverra hluta vegna hefur
þessi trausti vinkvennahópur lít-
ið farið saman til útlanda. Til
stóð að bæta úr því í tilefni
fimmtugsafmæla okkar. Það
varð ferðin sem aldrei var farin.
Aftur stóð til að fara í október
2017 þegar ein okkar dvaldi um
hríð í Kaupmannahöfn. Farmið-
ar voru keyptir, hótel bókað,
okkur var ekkert að vanbúnaði.
Þá kom höggið. Magga greind-
ist með þann sjúkdóm sem nú
hefur endað lífsgöngu hennar
allt of snemma. Magga fór ekki
með okkur til Kaupmannahafn-
ar. Hennar beið annað verkefni,
miklu erfiðara. Aldrei kvartaði
hún. Aldrei vorkenndi hún sér
yfir hlutskipti sínu. Af full-
komnu æðruleysi og endalausu
hugrekki, umvafin ástvinum,
tókst hún á við það sem við var
að etja.
Vinkvennahópurinn fór að
hittast oftar, hverfulleiki lífsins
áþreifanlegri en áður. Mikilvægt
að hittast, njóta samverunnar
og vináttunnar eins lengi og
unnt var. Við glöddumst í hvert
sinn sem Magga komst líka og
það var nánast alltaf. Þó aldrei
væri um það talað var okkur
ljóst að tímaglas Möggu tæmd-
ist hratt, af fullkomnu miskunn-
arleysi.
Að leiðarlokum þökkum við
Möggu fyrir áratuga samfylgd
og vináttu um leið og Jóni,
börnunum, Þorbjörgu móður
Möggu og öðrum ástvinum
hennar eru færðar hugheilar
samúðarkveðjur. Minningin um
góða, umhyggjusama og trygga
vinkonu lifir.
Birna Sigurbjörnsdóttir,
Dögg Pálsdóttir,
Sigrún Guðmundsdóttir,
Þórunn Guðmundsdóttir.
Við fjölskyldan minnumst
Möggu með mikilli hlýju og
kærleik. Magga var einstök
manneskja sem hugsaði stöðugt
um alla í kringum sig. Þegar
mamma og pabbi fóru til út-
landa var Magga alltaf sú fyrsta
sem hafði samband og bauð
okkur systkinunum í mat og
gistingu. Þar var stjanað við
okkur. Perukakan og heima-
gerða karamellan voru í miklu
uppáhaldi. Enginn gerði jafn
góða karamellu og Magga. Við
eigum einnig fjölmargar ljúfar
minningar frá öllum ferðalögun-
um sem við höfum farið saman,
þá sérstaklega árlegu fjöl-
skylduferðunum og skíðaferðun-
um. Á síðustu dögunum spurði
Magga mömmu og pabba þegar
þau voru að fara til Spánar
hvort það væri ekki örugglega
eitthvað sem hún gæti gert fyrir
okkur krakkana á meðan þau
væru erlendis. Það lýsir því vel
hversu hugulsöm og yndisleg
hún Magga var og hvað hún
gerði allt fyrir fólkið í kringum
sig. Yndislegri manneskju er
varla hægt að hugsa sér. Sorgin
er gríðarleg en minningar um
Möggu munu ylja okkur um
ókomin ár. Elsku Nonni, Bjössi,
Guðbjörg, Hrafnkell og fjöl-
skyldur, megi algóði Guð gefa
ykkur styrk og kraft á þessum
erfiðu tímum.
Anna Ólafía, Stefán,
Hrafnkell, Arndís Rós
og Sigurður Davíð.
Það er erfitt að sætta sig við
að Margrét hafi kvatt þetta líf.
Kynni okkar af Möggu
spanna áratugi. Við þekktum
hana sem nemanda og kennara,
sem stjórnanda í heilbrigðis-
þjónustu, sem fræðimann og
embættismann í ráðuneyti og
sem góðan félaga. Hún hafði
alla tíð brennandi áhuga á gæð-
um heilbrigðisþjónustunnar og
lá ekki á liði sínu þegar til henn-
ar var leitað. Hún hafði jafn-
framt einlægan áhuga á velferð
þeirra er til hennar leituðu.
Eins og er gjarnan hjá þeim
sem setja mikilvægi góðrar
þjónustu við sjúklinga í forgang,
var erfitt fyrir Möggu að fylgj-
ast með og vera þátttakandi í
aðgerðum sem þrengdu hag
sjúklinga.
Magga bjó yfir góðum sam-
skiptahæfileikum og háttvísi var
henni í blóð borin. Hún sýndi
viðmælendum sínum alltaf virð-
ingu og hlustaði vel á sjónarmið
þeirra. Þegar hún var á önd-
verðum meiði hafði hún lag á
því að setja fram sjónarmið sín
með faglegum og málefnalegum
hætti, og bauð þannig upp á
snarpar og sannfærandi rök-
ræður.
Hún hafði aflað sér mikillar
þekkingar bæði í námi og starfi,
bjó að auki yfir afar góðu minni
og hafði auga fyrir smáatriðum
þar sem fáir stóðust henni snún-
ing.
Störfum sínum sinnti hún af
mikilli alúð, var vinnusöm og
óhrædd við að taka ábyrgð.
Magga hafði þann vana að
skrifa allt hjá sér og var ná-
kvæm í öllu sem skipti máli.
Rithönd hennar var fyrir okkur
samstarfsfólki stundum eins og
gríska, en við vissum að hún
hafði tekið niður alla þá punkta
sem einhvers voru virði. Oft
leituðum við í smiðju Möggu eft-
ir þekkingu hennar og upplýs-
ingum um gang hinna ýmsu
mála. Aldrei kom maður að tóm-
um kofa þar. Framlag hennar
var mikilsvert, hún var fag-
manneskja fram í fingurgóma
og við fráfall hennar förum við
öll á mis við mikilvæg sjónarmið
hennar í þróun heilbrigðisþjón-
ustunnar.
Við sendum Jóni og allri fjöl-
skyldu Möggu og hennar nánu
vinum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Erna Einarsdóttir,
Ragnheiður Haraldsdóttir,
Sigríður Snæbjörnsdóttir.
Skarð hefur verið höggvið í
hópinn. Starfsfólk heilbrigðis-
ráðuneytisins saknar góðs
vinnufélaga og vinar í stað. Þótt
máltækið segi að maður komi í
manns stað þá á það aðeins við
að takmörkuðu leyti. Skarðið
sem Margrét Björnsdóttir skil-
ur eftir í hjarta okkar sem
kynntumst henni að einhverju
marki á löngum og farsælum
starfsferli hennar í ráðuneytinu
verður ekki fyllt. Við minnumst
hennar með virðingu og þakk-
læti fyrir góð kynni sem ólu af
sér vináttu og traust en finnum
samtímis fyrir tómleika og
söknuði. Sú tilfinning verður
nánast áþreifanleg á vinnustað
ekki stærri en okkar þar sem
hver og einn getur haft svo mik-
il áhrif á það hvernig hann er, á
samskipti manna á milli, á
vinnugleðina og hvernig verk-
efnin ganga fyrir sig frá degi til
dags.
Margrét var ekki fyrirferð-
armikil í hefðbundnum skilningi
þess orðs. Fór hratt yfir, næst-
um sveif um, létt og nett og lítið
fyrir að láta á sér bera. Engu að
síður hafði hún sterka nærveru
sem birtist ekki síst í því hvern-
ig hún lét sér umhugað um
vinnufélagana og líðan þeirra,
var einstaklega næm á aðstæð-
ur, með sterka réttlætiskennd
og fljót að bregðast við teldi
hún að ósekju á einhvern hallað.
Þrátt fyrir hógværa fram-
komu duldist engum faglegur
metnaður Margrétar sem birtist
meðal annars í brennandi áhuga
á hverju því viðfangsefni sem
hún tók sér fyrir hendur, hvort
heldur það var að eigin frum-
kvæði eða verk sem henni voru
falin og trúað fyrir.
Margrét hafði þá eiginleika