Morgunblaðið - 11.07.2019, Page 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. JÚLÍ 2019
til að bera að hún hlaut að verða
eftirsótt sem stjórnandi og til að
gegna ýmsum trúnaðarstörfum.
Sú varð líka raunin. Yfirveguð,
fagleg, nákvæm, réttsýn, hörku-
dugleg og ósérhlífin, hið síðast-
nefnda kannski fram úr hófi.
Engu að síður sanngjarn og vel
liðinn stjórnandi.
Við minnumst Margrétar og
hefðum svo gjarna viljað gera
samfylgdinni við hana skil í ein-
hverju samræmi við það sem
efni standa til. Samfylgd sem
hjá sumum okkar telur um tvo
áratugi, en skemur hjá öðrum
eins og gengur. Vandinn er aft-
ur á móti sá að við þessar að-
stæður verða orðin heldur fá-
tækleg í meðförum okkar
flestra, einmitt þegar við þurf-
um hvað mest á þeim að halda.
Við íhuguðum að tíunda hér
einhver af þeim fjölmörgu verk-
efnum sem Margrét vann að á
starfstíma sínum í ráðuneytinu,
ávallt af miklum metnaði og
sterkum vilja til þess að láta
gott af sér leiða, enda ekki of-
sagt að vinnan hafi verið henni
hugsjón. Við nánari umhugsun
hurfum við frá því. Verk hennar
munu lifa ásamt minningunni
um góða manneskju.
Um leið og við minnumst
Margrétar og þökkum sam-
fylgdina við hana sem því miður
endaði allt of skjótt færum við
fjölskyldu hennar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd starfsfólks heil-
brigðisráðuneytisins og fyrrver-
andi velferðarráðuneytis.
Ásta Valdimarsdóttir
ráðuneytisstjóri.
Elsku Magga, vinkona okkar
og skólasystir, er látin langt um
aldur fram.
Við kynntumst henni þegar
við hófum nám í hjúkrunarfræði
við Háskóla Íslands haustið
1976.
Strax kom í ljós að Magga
var miklum mannkostum búin.
Hún var góðum gáfum gædd og
ótvíræðir leiðtogahæfileikar
leyndu sér ekki. Hún mætti til
leiks brosandi og létt á fæti. Frá
henni stafaði glæsileiki, kraftur
og gleði sem hvatti alla til dáða.
Það geislaði af vinkonu okkar,
sem reyndist óvenjulega um-
hyggjusöm, hjálpsöm og gjaf-
mild.
Minningarnar um Möggu frá
þessum árum eru margar og
yndislegar. Samviskusöm og
fróðleiksfús stundaði hún námið
og ræktaði vináttu við samnem-
endur sína. Enginn gleymir því
þegar Magga sat og skipti nest-
inu sínu í 15 hluta, af alvöru og
alkunnri elskusemi en líka til að
skemmta okkur hinum og upp-
skera hlátur, til dæmis þegar
litlu prins pólói var skipt og
nokkrum rúsínum. Jafnt skyldi
vera jafnt.
Útskriftarhópurinn okkar
hefur allar götur haldið þétt
saman og höfum við fylgst stolt-
ar með glæstum ferli Möggu.
Það kom ekki á óvart að henni
væru falin ábyrgðarmikil störf í
þágu hjúkrunar og heilbrigðis-
þjónustu. Hún lagði hart að sér,
hlífði sér hvergi og var drífandi
og dugleg. Allt fórst henni vel
úr hendi.
Oft nutum við gestrisni
Möggu og Jóns á þeirra fallega
heimili. Möggu var margt til
lista lagt og fór hún létt með að
töfra fram ljúffengar veitingar
og láta öllum líða vel í kringum
sig.
Nú er stórt skarð höggvið í
okkar góða hóp. Minningarnar
eru margar og skemmtilegar
um okkar kærleiksríku vinkonu.
Við viljum þakka henni sam-
fylgdina og sendum Jóni og fjöl-
skyldunni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum þeim
blessunar.
Fyrir hönd hjúkrunarfræð-
inga sem útskrifuðust frá Há-
skóla Íslands 1980,
Aðalbjörg, Inga
og Theodóra.
Dagfinnur Stef-
ánsson flugstjóri,
einn af stofnendum
Loftleiða, starfaði
sem flugstjóri hjá
Loftleiðum, Flugleiðum, Air Ba-
hama, Cargolux, dótturfélagi
Loftleiða, en Dagfinnur var flug-
stjóri í fyrstu ferð þess félags. Er
lentur á Íslandi og sálin hans hef-
ur tekið flugið upp að nýju. Það
þarf burði til að geta lifað í 93 ár,
hann var lifandi og virtur per-
sónuleiki í flugheiminum, góður
vinur okkar félaga í Kaffivagnin-
um í tugi ára. Hann var klæddur
eins og strákur í cowboy-fötunum
sínum, svörtum cowboy-skóm,
skyrtunni, rauða klútnum um
hálsinn, eina sem vantaði upp á
var hatturinn. Settist aldrei við
borðið nema að klofa yfir stólbak-
ið allan tímann á meðan hann var
meðal okkar félaga.Við önnur
tækifæri í bláa blazer-jakkanum
og svörtu cowboy-skónum, enda
bráðnuðu konurnar þegar glæsi-
legur flugstjóri mætti á svæðið,
ekki undrar okkur það. Hann var
áhugasamur um margt eins og
fyrr hefur komið fram á hans ævi-
skeiði. „Um nírætt á nýrri flugvél
er ef til vill skýring á því hvers
vegna ég er við góða heilsu. Mér
finnst þetta alltaf jafn skemmti-
legt og áhuginn er ekkert minni
en þegar ég hóf flugnám árið
1945,“ sagði hann í viðtali við
mbl.is árið 2013. Honum þótti
skemmtilegt að ferðast víða um
heim og þurfti að gera það í
tengslum við störf sín. Helsta
hlutverk hans var að vera góð fyr-
irmynd, það var hann svo sann-
arlega. Hann var heiðarlegur
maður og það einkenndi fram-
göngu hans í því sem hann tók sér
fyrir hendur. Lífið er undur. Lífið
er gjöf. Engu mátti muna að þú
værir ekki til frásagnar þegar þú
varst flugmaður og varst í áhöfn
Geysis sem fórst á Bárðarbungu
árið 1950. Um borð var sex manna
áhöfn og ekkert spurðist til vél-
arinnar. Þegar rúmir 4 sólar-
hringar voru liðnir barst ógreini-
legt neyðarkall: „Staðarákvörðun
ókunn, allir á lífi.“ Honum þótti
vænt um björgunarsveitir lands-
manna sem björguðu lífi hans og
félaga hans á jöklinum. Flugmað-
ur á Geysi keypti fyrsta Neyðar-
kallinn árið 2010 en þá hófst form-
leg fjáröflun björgunarsveita
Slysavarnafélags Landsbjargar.
Dagfinnur sagði við þetta tæki-
færi: „Björgunarmenn þeir er
fyrstir komu að flugvélinni á
Bárðarbungu skiluðu sínu hlut-
verki vel en ljóst er að björgunar-
sveitir í dag eru mun betur í stakk
búnar til að takast á við stór verk-
efni, eins og flugslys eða náttúru-
hamfarir. Líf okkar er saga með
upphafi, framvindu og endi.“
Hann var hógvær, yfirvegaður og
orðheppinn í tilsvörum og kunni
að koma með athugasemdir varð-
andi nýjan flugvöll á Álftanesi í
nefnd sem hann var skipaður í af
ráðherra árið 1960. Hans draum-
ur var nefnilega að leggja vara-
flugvöll, þegar veður eru válynd á
Álftanesi og atvinnutækifæri sem
myndu skapast. En draumur hans
varð ekki að veruleika þar sem
menn kunnu ekki að hlusta á
reyndan flugstjóra með áratuga
reynslu af flugmálum. Við fé-
lagarnir þökkum kveðjuna sem
hann sendi okkur en hans lokaorð
til okkar voru: „Ég bið að heilsa
vinum mínum í Kaffivagninum.“
Blessuð sé minning um Dagfinn
Stefánsson. Samúðarkveðjur til
barna og fjölskyldu. Kveðja frá
Dagfinnur
Stefánsson
✝ DagfinnurStefánsson
fæddist 22. nóv-
ember 1925. Hann
lést 16. júní 2019.
Útför Dagfinns
fór fram 10. júlí
2019.
vinum í Kaffivagnin-
um.
Jóhann Páll
Símonarson.
Fallinn er til fold-
ar heiðursmaðurinn
og frumkvöðullinn
Dagfinnur Stefáns-
son, 93 ára að aldri.
Dagfinnur var sann-
arlega frumkvöðull í
íslenskri flugsögu og
var sæmdur heiðursmerki hinnar
íslensku fálkaorðu fyrir braut-
ryðjandastörf á sviði flug- og sam-
göngumála. Hann hafði komið
víða við í starfi sínu og auk þess að
vera einn sá áhrifaríkasti í flugi
hjá Loftleiðum og síðar Flugleið-
um flaug hann hjá Air Bahama og
Cargolux, dótturfélagi Loftleiða.
Hann starfaði einnig sem flug-
stjóri hjá hjálparsamtökunum Or-
bis, sem eru alþjóðleg hjálpar-
samtök á sviði augnlækninga o.fl.
Dagfinnur sat í stjórn Loftleiða
og síðar Flugleiða og í stjórn Fé-
lags íslenskra atvinnuflugmanna
auk þess að vera í stjórn Lífeyr-
issjóðs flugmanna. Dagfinnur var
afar fróður um flugsögu okkar og
flugmál almennt. Það var bæði
fróðlegt og gaman að hlusta á
Dagfinn miðla af þekkingu sinni
og hann hafði frá mörgu að miðla
um fyrri tíma atburði, sem nú eru
jafnvel horfnir úr minni margra.
Dagfinnur var þátttakandi í sam-
starfi nefndar og verkfræðistofu
JC Buckley sem var ráðherra-
skipuð 1960. Þar var komist að
þeirri niðurstöðu, að bestu að-
stæður fyrir nýjan flugvöll væru á
Álftanesi, en sú niðurstaða var
einnig meðal valkosta annarrar
nefndar löngu síðar eða á árunum
2013-15 (svokallaðrar Rögnu-
nefndar). Þetta var oft rætt
manna á milli hin síðari ár, ekki
síst þegar málefni Reykjavíkur-
flugvallar bar á góma.
Sá er hér ritar kynntist Dag-
finni er hann hóf störf hjá Loft-
leiðum, sællar minningar, fyrir
áratugum. Það fór ávallt vel á með
okkur í samtölum og skoðunum en
þau voru mörg í gegnum árin. Hin
síðustu ár áttu nokkrir félagar og
kunningjar Dagfinns því láni að
fagna að sitja með honum að
spjalli á veitingahúsinu Kaffi-
vagninum á Granda svo til dag-
lega. Þar var tekist á í góðu um
málefni dagsins og hafði Dagfinn-
ur mjög svo heilbrigðar skoðanir
og nýstárlegar þegar svo bar und-
ir.
Fregnir höfðu borist af því til
félaganna að Dagfinnur hefði sent
kveðju sína til þeirra á Kaffivagn-
inum frá sjúkrabeði sínum. Ekki
verður látið hjá líða að endur-
gjalda þá kveðju til Dagfinns frá
félögunum á Kaffivagninum á
Granda. Um það var samkomulag
hjá hópnum. Dagfinnur verður
kært kvaddur og hans sárt saknað
eftir öll árin. Öllum aðstandend-
um Dagfinns Stefánssonar eru
sendar hlýjar óskir og samúðar-
kveðjur.
Geir R. Andersen.
Nú þegar heiðursmaðurinn
Dagfinnur Stefánsson hefur hafið
sína hinstu ferð vil ég kveðja hann
með nokkrum orðum.
Það er mér heiður að hafa
kynnst og fengið að vera sam-
ferðamaður hans um alllangan
tíma. Þótt við flygjum aldrei sam-
an í áhöfn hjá Flugleiðum/Ice-
landair, hef ég ætíð fylgst með og
ávallt borið djúpa virðingu fyrir
Dagfinni.
Þær eru einnig ófáar stundirn-
ar yfir kaffibolla í Flugklúbbnum
Þyt þar sem „gömlu mennirnir“
hittust og þar sem við félagarnir
hlustuðum á frumkvöðla eins og
Dagfinn, Magnús Norðdahl o.fl.
rifja upp og segja frá einhverjum
af þeim ævintýrum sem þeir
höfðu upplifað í frumbernsku at-
vinnu- og áætlunarflugs á Íslandi
svo og víða út um heim. Sum voru
bara skemmtileg, en önnur svo al-
varleg að þátttakendur í þeim
jafnvel misstu líf sitt.
Þessi hægláti en jafnframt
virðulegi maður sem Dagfinnur
var tranaði sér aldrei fram í þess-
um samræðum sem fram fóru „á
Hillunni“ í flugklúbbnum kl. 3 alla
virka daga, og var einnig góður
hlustandi. Þegar hann hins vegar
hóf máls á e-u þögnuðu aðrir, því
allir vildu hlusta á og heyra frá-
sagnir Dagfinns og það sem hann
hafði til málanna að leggja. Hvort
það var síldarleit í árdaga flugs-
ins, Bíafraflug, flug stærstu þota
heims á þeim tíma eða flug á
Dornier eða annarri af einkavél-
um hans sjálfs breytti engu. Menn
vildu heyra frásagnir Dagfinns.
Dagfinnur var ætíð trúr gras-
rótinni í fluginu og flugi á sínum
eigin flugvélum, sem veittu hon-
um gleði og ánægju fram á síðustu
ár.
Um leið og ég votta ættingjum
og öllum vinum Dagfinns samúð
mína, þakka ég honum samfylgd-
ina og segi: „Góða ferð og sjáumst
síðar minn kæri!“
Tryggvi B.
Ein mesta flughetja seinni tíma
hefur flogið sitt síðasta flug.
Brottförin héðan kom mörgum
okkar á óvart, en Dagfinnur átti
það svo sem til að vera ekkert að
eyða miklum tíma í að kveðja karl-
ana hérna úti á velli. Kannski var
umlað „jæja“ og með það var hann
farinn út í bílinn sem spurði alla R
U OK?
Fyrir nokkrum árum tók ég
viðtal við Dagfinn. Þá var hann að
undirbúa ferð til Suðurskautsins,
því það var eina heimsálfan sem
eftir var. Í viðtalinu minntist hann
á þjálfunarflugstjóra á Áttunni
sem sagðist hafa flogið „everyt-
hing from Jenny‘s to jets“. Það
langaði Dagfinn að geta sagt. Þot-
um hafði hann flogið nóg, en flug-
hæfa Jenny var erfiðara að nálg-
ast. En á endanum fann hann eina
– í Bowling Green í Kentucky – og
ég var pantaður í kóarahlutverkið
hjá flugstjóranum í þessari ferð.
Dagfinnur tók ekkert annað í mál
en að við færum báðir í kúreka-
stígvélum til Suðurríkjanna. Ég
átti engin, svo hann opnaði skáp-
inn og fann til par fyrir mig. Þol-
inmóður tók hann stígvélin af sér í
hvert einasta skipti sem við fórum
í gegnum vopnaleit – stígvélin
voru tákn ferðarinnar. Og auðvit-
að var bara hlustað á kántrí í út-
varpinu á leið okkar frá Nashville
til Bowling Green.
Fyrsta hlutverkið var að máta
Jenny – vélina sem ég gantaðist
með að Dagfinnur vildi bara fljúga
til að geta sagst hafa flogið ein-
hverju eldra en hann sjálfur. Það
þurfti að klifra upp á hana eins og
hest, en hann fór létt með það.
Næsta dag var ekkert að vanbún-
aði og Dagfinnur og Dorian, eig-
andi vélarinnar, fóru í flugið lang-
þráða. Þar flaug hann eins og
hann hefði ekki gert annað, fim-
lega og fagmannlega.
Á leiðinni til baka frá Banda-
ríkjunum hallaði yfirflugfreyja
flugsins sér að Dagfinni og sagðist
hafa unnið með honum á sínum
tíma. Hún spurði hann svo hversu
langt væri síðan hann hætti að
fljúga og hann svaraði snöggur:
„Ég er ekkert hættur að fljúga!“
Nei, því þótt atvinnuflugmanns-
ferlinum væri lokið var hann virk-
ur í einkafluginu og flaug TF-
XXL oft að Miklavatni á sumrin.
Það var staðurinn hans – þar sem
silungurinn var bestur og kyrrðin
fullkomin. Þar voru ræturnar.
Dagfinns verður saknað úr
fluginu. Virðingin fyrir þessum sí-
gilda töffara var – og er – óviðjafn-
anleg. Því var hann gerður að
heiðursfélaga Félags íslenskra
einkaflugmanna (AOPA) árið
2016. Honum þótti vænt um það –
og okkur um hann. Hann setti
mark sitt á flugið og spor hans eru
víða.
„Adios amigo“ voru orðin sem
hann kvaddi mig með þegar við
hittumst síðast. „Adios amigo."
Megirðu fljúga eins og krían héð-
an af, kæri vinur!
Haraldur Unason Diego,
formaður AOPA á Íslandi.
Í frábæru skyggni fádæma ís-
lenskrar veðurblíðu kemur ein
stærsta persóna íslenskrar flug-
sögu inn til hinstu lendingar. Dag-
finnur Stefánsson flaug í meira en
75 ár og kom að Loftleiðum og
arftökum þess. Saga hans er sam-
ofin íslenskri flugsögu enda varð
hann þátttakandi í mörgum af
björtustu dögum þeirrar sögu en
þurfti einnig að lifa suma þá erf-
iðustu.
Dagfinnur flaug öllum flugvéla-
tegundum sem flugu undir merkj-
um Loftleiða og var alla tíð leið-
andi í hópi flugmanna félagsins.
Hann var einn af fyrstu hluthöf-
um þess og sat í stjórn Loftleiða
og Flugleiða, m.a. á erfiðum tím-
um fyrstu árin eftir sameiningu.
Ferillinn hófst í Bandaríkjun-
um 1946 en Dagfinnur flaug í
síldarleitarflugi Loftleiða þar sem
eigendur félagsins stigu sín fyrstu
skref í fluginu. Hann fór fljótlega
að fljúga DC-4 vélum félagsins og
svo öllum þeim farþegavélum sem
á eftir komu. Hann tók þátt í upp-
hafi Ameríkuflugs og þannig upp-
hafi tengiflugs gegnum Ísland
milli Ameríku og Evrópu sem Ice-
landair byggir enn þann dag í dag
rekstur sinn á.
Dagfinnur flaug fyrstu DC-8
þotu Loftleiða til Íslands 1970 og
flaug þeirri tegund allt fram til
1988 fyrir utan stutta viðdvöl á
DC-10 breiðþotu sem dvaldi hjá
Flugleiðum skemmri tíma en ætl-
unin var og reyndist félaginu
þungur baggi í rekstri.
Hann kvaðst þó hafa haft mikla
ánægju af því að fljúga vélinni og
að sjá þar þá mögnuðu þróun sem
hafði átt sér stað í flugtækni á
fáum árum.
Hann var einnig flugstjóri í
fyrstu ferð Cargolux, sem í dag er
eitt stærsta fraktflugfélag heims.
Dagfinnur þurfti einnig að tak-
ast á við verkefni sem flestir hefðu
viljað komast hjá. Hann var að-
stoðarflugmaður á Geysi, TF-
RVC, þegar hún fórst á Bárðar-
bungu 1950, hann slasaðist tals-
vert og bar þess ætíð merki. Með
fráfalli hans eru allir áhafnarmeð-
limir Geysis horfnir á braut, en
þau lifðu slysið af á sínum tíma
eftir kalda daga á jöklinum.
Í nóvember 1978 var Dagfinnur
staddur í Colombo á Srí Lanka
þar sem honum var ætlað að taka
við Leifi Eiríkssyni, TF-FLA,
sem fórst í aðflugi að flugvellinum
þar í landi ásamt 183 manns, þar
með talið átta Íslendingum. Þar
fékk hann ásamt áhöfn það erfiða
verkefni að hlúa að þeim sem af
lifðu og undirbúa flutning þeirra
sem létust heim við afar erfiðar og
framandi aðstæður.
Dagfinnur lauk störfum fyrir
félagið árið 1988, 63 ára að aldri,
en eftir starfslok starfaði hann
m.a. sem sjálfboðaliði í flugi á veg-
um góðgerðarsamtaka á DC-8 vél
sem var útbúin sem augnspítali og
flaug milli þróunarlanda.
Icelandair býr að glæstri sögu
sem heldur áfram að móta félagið
enn í dag. Áræðni og ástríða
þeirra sem stofnuðu Loftleiðir og
gerðu það að einu stærsta fyrir-
tæki landsins á skömmum tíma
eru eiginleikar sem enn koma sér
vel í rekstri þar sem aldrei er
hægt að segja með fullvissu hvað
morgundagurinn ber í skauti sér.
Það er okkur sem lifum og störf-
um í fluginu á 21. öldinni ómet-
anlegt að hafa fengið að lifa sam-
tíða slíkum frumkvöðli sem tengir
okkur við söguna og rætur okkar.
Fyrir hönd Icelandair Group,
Bogi Nils Bogason,
forstjóri.
Elskuleg móðir, amma, dóttir og systir
okkar,
SVEINEY SVERRISDÓTTIR,
lést 15. júní.
Jarðarför fór fram í Færeyjum 22. júní.
Sverrir Dalsgaard
Sigrid Dalsgaard Oddmar Dam
Tórur, Sandra, Bryndis og Chloe
Sólveig Þorsteinsdóttir
Olga, Kristín og Þórhildur
og fjölskyldur
Elskulegur faðir okkar, bróðir, afi og langafi,
MAGNÚS JÓNSSON
sjómaður,
Langholtsvegi 162,
Reykjavík,
lést á krabbameinsdeild Kópavogs 29. júní.
Útför fór fram í Langholtskirkju þriðjudaginn
9. júlí.
Friðrik Magnússon Ásta Jónsdóttir
Hrefna Magnúsdóttir Helgi Jónsson
Jón Magnússon
barnabörn og barnabarnbörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
EINAR BENEDIKTSSON
Frostafold 5,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Hringbraut
mánudaginn 8. júlí. Útförin fer fram frá
Grafarvogskirkju þriðjudaginn 16. júlí klukkan 13.
Ragna Ólafsdóttir
Ólafur Einarsson Jenný Davíðsdóttir
Böðvar Ólafsson Katarzyna Anna Kapitan
Ragna Ólafsdóttir Geir Garðarsson
Dagný Fjóla Ómarsdóttir
Jenný Morsdóttir