Heimsmynd - 01.02.1992, Blaðsíða 79

staðarins til þess að skreyta og prýða
Austurvöll og var það upphafið að Thor-
valdsensfélaginu sem talið er að hún hafi
átt frumkvæðið að. Árið 1878 sigldi hún
til Skotlands og Englands og var henni
tekið þar opnum örmum sem biskups-
dóttur. Margir auðugir og ættstórir Eng-
lendingar höfðu gist biskupsheimilið í
Reykjavík er þeir voru að kynna sér æv-
intýraeyjuna í norðri og naut Þóra nú
þeirra kynna. Henni var tekið opnum
örmum af fjölskyldum lávarða og auð-
manna og í höllum þeirra og herrasetr-
um dvaldi hún langdvölum. Hún varð
vel að sér í enskri tungu og komst í náin
kynni við enska hámenningu sem sjald-
gæft var að íslendingar kæmust í tæri við
í þá daga. Hún hélt áfram að mála og
teikna og er hún kom heim hélt hún um
skeið teikniskóla fyrir ungar konur í
Reykjavík. Meðal þeirra sem nutu sinn-
ar fyrstu leiðsagnar hjá henni var Þórar-
inn B. Þorláksson listmálari. Þá gaf hún
út ásamt tveimur frændkonum sínum
„Leiðarvísi til að nema allar kvenlegar
hannyrðir".
Þóra Pétursdóttir var orðin fertug er
hún loks giftist og var eiginmaður henn-
ar Þorvaldur Thoroddsen náttúrufræð-
ingur, síðar prófessor í Kaupmannahöfn,
en hann var þá orðinn frægur víða um
lönd fyrir landfræðirannsóknir sínar.
Pétur biskup var þá enn á lífi og gaf
hann dóttur sinni eitt veglegasta húsið í
bænum, Laufásveg 5, í heimanmund.
Þau Þóra og Þorvaldur fluttust alfarin til
Kaupmannahafnar 1895 og ferðuðust eft-
ir það víða um Evrópu. Þóra tók virkan
þátt í dönskum kvennasamtökum og var
kjörin í „Dansk kvinderaad“. Hún hélt
áfram að mála og sýndi meðal annars
stórt málverk af Þingvöllum á sýningu í
Kaupmannahöfn 1895 og var til þess tek-
ið að Kristján IX, Danakonungur, sýndi
þessu málverki sérstakan áhuga er hann
skoðaði sýninguna.
Þóra Pétursdóttir Thoroddsen varð
ekki gæfumanneskja í einkalífi sínu
fremur en Elínborg, systir hennar. Þau
Þorvaldur eignuðust eina dóttur, Sigríði,
sem lést árið 1903 aðeins 15 ára gömul.
Þóra átti því erfiða elli í Kaupmanna-
höfn en þær systur höfðu þó stuðning
hvor af annarri. Þóra lést árið 1917, sjö-
tug að aldri, og var grafin í Kaupmanna-
höfn eins og systir hennar.D
Mannasiðir. . .
framhald af bls. 29
og reyna ef hægt er að spjalla stutta
stund við sem flesta. í kvöldverðarboð-
um, ef þau eru ekki þeim mun fjölmenn-
ari, kynnir maður gesti og reynir að
koma þeim saman sem maður heldur að
hafi gaman af því að spjalla. Það er mik-
ið atriði að reyna að skemmta gestum
sínum. Eg gerði mér til dæmis alltaf far
um að kynnast listafólki á hverjum stað
og bauð því gjarnan með til að lífga upp
á samkvæmi."
Það eru til ýmsir siðir sem tilheyra op-
inberum samkvæmum og koma okkur
íslendingum spánskt fyrir sjónir. Svíar,
svo dæmi séu tekin, lyftu til skamms
tíma glasinu mishátt þegar þeir skáluðu
og fór hæð skálarinnar eftir virðingar-
stöðu þess sem skálað var við. Hins veg-
ar bendir Ástríður á að með því að vera
alúðlegur í viðmóti, reyna að nálgast
fólk á hverjum stað, sýna lítillæti og
forðast frekju og yfirgang er engin hætta
á öðru en að fólki farnist vel. „Eg hef
hins vegar oft rekið mig á að fólk sem
vinnur við afgreiðslu á opinberum skrif-
stofum hér á landi er hreint og beint
ókurteist. Það svarar eins og maður sé
einhver flækingur sem sé þangað kominn
til að hafa eitthvað af stofnuninni. Það er
líka einkennilegt að jafnvel þótt maður
komi oft á sama staðinn og tali við sama
fólkið lætur það eins og það hafi aldrei séð
mann áður. Hér vantar hlýju í samskipti
fólks við náungann.“ tali við sama fólkið
lætur það eins og það hafi aldrei séð mann
áður. Hér vantar hlýju í samskipti fólks
við náungann.“D
HEIMSMYND 79