Fréttablaðið - 19.12.2015, Page 56

Sigfús Vilhjálmsson og Jóhanna Lárusdóttir búa á Brekku í Mjóafirði, sem var lengi minnsta sveitar-félag landsins. Nú búa þar
um sautján manns allt árið. Íbúum
hefur fækkað mikið síðustu ár og nú
er svo komið að óttast er að fjörð-
urinn fari í eyði. Á veturna er ekki
landfært og frá 1. október til 1. júní
fer ferja frá Mjóafirði til Neskaup-
staðar með vistir og póst. Einnig
er farin ein ferð á viku á Dalatanga,
þegar ófært er landleiðina.
„Fólk getur verið einmana í borg-
um,“ segir Sigfús og minnir á að þó
að fólk búi á afskekktum stöðum
landsins þýði það ekki að það vanti
gleðina. „Við erum bara tvö hér eftir
á Brekku, það eru fimm börn hér
í skóla. Fjögur þeirra eru afabörn
mín.“
Jólahaldið í Mjóafirði einkennist
af þeirri mannfæð sem þar er. Á milli
jóla og nýárs er haldin messa í Mjóa-
fjarðarkirkju, fallegri kirkju byggðri
1892 með sæti fyrir rösklega 100
manns. „Hingað kemur prestur frá
Neskaupstað með kór á milli jóla
og nýárs, ef veður leyfir. Það er alveg
nóg að messa fyrir okkur einu sinni á
ári,“ segir Sigfús og hlær. „Það koma
reyndar oft vinir og kunningjar
með kórnum svo það er ekki eins
fámennt.“
Sjálfur bregður hann sér í gervi
jólasveins á litlu jólum fyrir börnin.
„Það er nú í fína lagi að segja frá því,
afabörnin eru orðin svo stálpuð að
þau eru nú farin að þekkja afa sinn.“
Sigfús heldur upp á skötu á Þor-
láksmessu. „Mér finnst skatan góð
og fæ mér hana á Þorláksmessu.
Ég vandist því að borða hana sem
ungur maður. Þá var hún vanalega
borðuð á vorin, það var ekkert verið
að geyma hana til jóla. Við erum
með rjúpu á aðfangadagskvöld og
hangikjöt á jóladag og eitthvað gott
á annan í jólum nema að maður eigi
hreinlega svo mikið af afgöngum.“
Oft er ekki landfært á veturna. „Þó
hefur verið hægt að komast til Egils-
staða í fjóra daga núna og var gerð
slóð með jarðýtu fyrir okkur. Það er
nú gott að eiga góða að, það veltur
allt á því þegar maður býr hér. Jú, og
hugarfarinu. Átthagafjötrar, það er
oft talað um þá. Ég veit ekkert hvort
ég er bundinn þeim. Mér leiðist
aldrei, það er alltaf nóg að gera. Sér-
staklega yfir sumartímann.“
Eva Sigurbjörnsdóttir, hótelstýra á Hótel Djúpa-vík, hefur búið í Djúpavík í meira en þrjátíu ár. Djúpa-vík er staðsett  við botn
Reykjafjarðar á Ströndum, um það
bil 75 kílómetra norðan við næsta
þéttbýli í Hólmavík.
Fyrstu búskaparárin var fjölskyld-
an lokuð inni í víkinni og þurfti að
fara með bát í Gjögur eftir nauðsynj-
um. Í dag er mokað fyrir jól og ára-
mót og stórfjölskyldan sækist eftir
því að eyða jólunum í ró og kyrrð í
náttúrufegurð víkurinnar.
„Það er ekkert hægt að skjótast út í
búð,“ segir Eva sem heldur jól eins og
vant er með fjölskyldu sinni í Djúpa-
vík, börnum og barnabörnum. „Við
verðum örugglega þrettán talsins í ár,
það er alveg frábært og verður mikil
veisla.“ Hún undirbýr jólahaldið vel
og er stödd fyrir sunnan að pakka
niður öllu því sem þarf til.
„Það er talsvert um að vera hjá
okkur. Það hefur verið gott veður og í
önnur skipti síðra. Fyrir okkur er það
svo slæmt ef það gerir vont veður því
þá er ekki hægt að komast til okkar
eða frá okkur. Það er svo lítið um
mokstur. “
Eva segir að eftir áramótin festist
þau oft í lengri tíma inni í víkinni.
„Fyrstu árin vorum við lokuð inni
allan veturinn og fórum yfir á bát
til Gjögurs. Við erum syðstu íbúar
í hreppnum og afskekktust. Það er
enginn sem býr eins sunnarlega og
við og það lokast báðum megin við
okkur. Fyrstu búskaparárin var bara
mokað á haustin og á vorin og þá
þurftum við að fara á bát í Gjögur
að sækja það sem vantaði þegar
við lokuðumst inni. Í dag eru sjötíu
dagar á ári þar sem engar reglur eru
um mokstur.“
Evu finnst erillinn í borginni yfir-
þyrmandi.  „Manni er nóg um allt
stressið fyrir jólin. En þegar maður
er kominn heim til Djúpavíkur og
búinn að öllu sem þarf að gera færist
yfir mann ró og friður. Það er gjör-
ólíkt að vera í borginni og í Djúpa-
vík. Þess vegna held ég að börnin og
barnabörnin vilji koma til okkar. Það
er svo gott að vera hér. Landslagið er
dásamlegt. Maður getur setið úti við
glugga og horft út á fjörðinn.“
Jól á afskekktustu stöðum Íslands
Kyrrð og náttúrufegurð er þeim sem búa á afskekktum stöðum Íslands dýrmætt. Um jólin færist
sérstakur helgibragur yfir heimili þeirra sem oft einangrast vikum saman vegna ófærðar. Margir
íbúanna búa við ótryggt rafmagn og símasamband og þurfa að vera úrræðagóðir í verstu veðrunum.
Lokuð inni í víkinni
Eva Sigurbjörnsdóttir í fjörunni í
Djúpavík. Fyrstu búskaparárin fór hún
á bát út í Gjögur á veturna til að sækja
nauðsynjar. Fréttablaðið/StEFán
Eitt sinn var blómleg byggð í Mjóafirði en nú er óttast að hann fari í eyði.
Sigfús Vilhjálmsson segir jólahaldið
hefðbundið, hann bregður sér í gervi
jólasveins á litlu jólum fyrir börnin í
sveitinni, sem eru fimm.
Foss í klakaböndum, náttúrufegurðin í Djúpuvík er mikil, ekki síður á veturna.
MynD/HótEl DjúpaVík
Það er oft ófært landleiðina að brekku og stundum er heiðin mokuð. MynD/VEGaGErðin
Nóg að messa einu sinni á ári
Kristjana Björg
Guðbrandsdóttir
kristjana@frettabladid.is
↣
1 9 . d e s e m b e r 2 0 1 5 L A U G A r d A G U r56 h e L G i n ∙ F r É T T A b L A ð i ð