Morgunblaðið - 20.09.2019, Blaðsíða 21

fékk að skríða upp í fangið á afa
og kúra á afabumbu í stól sem
við kölluðum „stólinn“ með
ákveðnum greini.
Seinna, þegar ég flutti heim til
Íslands, var ég daglegur gestur á
heimili ömmu og afa eftir skóla.
Afi kenndi mér ótal margt – allt
frá því að teikna Óla prik og yfir
í að slást.
Honum var umhugað um að
mér gengi sem allra best í skól-
anum og þegar ég ákvað að fara í
Verzlunarskóla Íslands en ekki
Menntaskólann í Reykjavík, eins
og flestir í fjölskyldunni, stóð afi
með mér þó að aðrir væru hand-
vissir um að ég væri að gera al-
gjöra vitleysu. Við afi áttum
nefnilega sameiginlegt áhugamál
sem var viðskipti og fylgdist afi
vel með því sem ég lærði í skól-
anum.
Þegar ég var 17 ára fór ég
sjálf út í rekstur og gaf afi mér
góð ráð og hvatti mig áfram.
„Hvernig gengur business?“ var
hann vanur að segja og svo fór-
um við yfir málin.
Á síðustu árum bættist lög-
fræðin við sameiginlegt áhuga-
svið okkar afa þegar ég fetaði í
hans fótspor og hóf nám við laga-
deild Háskóla Íslands. Við lest-
urinn ráðlagði hann mér og gat
oft dýpkað skilning minn á ýms-
um málum sem var afar dýr-
mætt.
Við grínuðumst stundum með
það að afi fengi 100 hugmyndir á
dag en það voru í rauninni engar
ýkjur. Hugur hans var ótrúlega
frjór og hann kenndi mér að ekk-
ert verkefni er of stórt ef þú
virkilega trúir á það.
Takk fyrir allt saman, elsku
afi minn. Ég geymi minningarn-
ar, öll góðu ráðin og væntum-
þykjuna vandlega innra með
mér.
Dagmar Helga Einarsdóttir.
Lúðvík afi minn, eða afi Lúlli
eins og við kölluðum hann, var
hlýr og góður maður sem alltaf
var tilbúinn að aðstoða ef eitt-
hvað bjátaði á. Hann fylgdist
grannt með lífi barna sinna og
barnabarna og stóð þétt við bak-
ið á sínu fólki.
Afi var einstaklega fróður og
skemmtilegur. Það var notalegt
að heimsækja hann og ræða um
allt milli himins og jarðar, gjarn-
an yfir ostaköku og tei úr kisu-
bollunum hennar ömmu Ninnu.
Afa þótti sérstaklega gaman að
segja sögur og hann sagði þær af
mikilli innlifun. Afi brosti með
augunum, rétt eins og amma.
Hann hafði brennandi áhuga á
laxveiði og fiskrækt og hann var
klókur veiðimaður. Það var gam-
an að vera með afa og ömmu í
sveitinni og þar naut hann sín
best.
Afi var duglegur að skrifa
greinar í blöðin og lét sig varða
málefni líðandi stundar allt fram
á síðasta dag.
Honum voru pólitísk mál hug-
leikin en einnig var hann mikill
náttúruverndarsinni. Afi hafði
gaman af því að leysa flókin
vandamál og hann hugsaði hlut-
ina oft öðruvísi en aðrir. Hann
hafði víða yfirsýn og gífurlega
hugmyndaauðgi.
Þegar litið er yfir greinasafnið
hans má sjá fjölmörg dæmi um
það hvernig hann hafði rétt fyrir
sér, þótt sumar hugmyndirnar
hafi ef til vill virst langsóttar í
fyrstu. Hann var afburðagáfað-
ur, stórhuga og framsýnn og
hann hafði næman skilning og
yfirgripsmikla þekkingu á flókn-
um þjóðfélagslegum málefnum.
Ég er lánsöm að hafa átt afa
að og hef lært mikið af honum.
Hann var hugrakkur, gafst aldr-
ei upp og stóð alltaf með sjálfum
sér. Hann hafði sterka réttlæt-
iskennd og lét ekkert stoppa sig.
Þessir eiginleikar lifa í minning-
unni um afa Lúlla.
Valgerður Dóra
Traustadóttir.
Bróður míns, Lúðvíks Gizur-
arsonar, langar mig að minnast
nokkrum orðum. Þegar hann var
skírður vorið 1932 austur á
Norðfirði stóð til að hann hlyti
fullt nafn Lúðvíks Sigurðar afa
síns, en sóknarprestinum, sr.
Jakobi Jónssyni, urðu á þau mis-
tök, að við skírnina féll niður síð-
ari hluti nafnsins, Sigurður.
Fjórum árum síðar var Berg-
steinn bróðir okkar skírður í höf-
uðið á hinum afa okkar, og þegar
röðin kom að mér sjö árum síðar,
var nafnið Sigurður enn þá laust
og hlaut ég það. Kunni ég þess-
um helmingaskiptum okkar Lúð-
víks á nafni afa okkar á Norðfirði
afar vel.
Snemma bar ég ómælda virð-
ingu fyrir þessum stóra bróður
mínum. Hann var óvenju bráð-
ger bæði til líkama og sálar. Að-
eins fimmtán ára réðst hann sem
háseti á nýsköpunartogarann
Ingólf Arnarson, sem kom til
landsins vorið 1947. Sigldi hann
m.a. með togaranum á England,
þar sem aflinn var seldur. Annað
sumar var hann í vinnu við að
reisa Sogslínuna, sem var heil-
mikil framkvæmd til rafvæðing-
ar landsins. Oft var hann og við
heyskap á Árgilsstöðum í Hvol-
hreppi, Rangárvallasýslu, hjá
föðurbróður okkar, Ólafi Berg-
steinssyni.
Eftir stúdentspróf frá
Menntaskólanum í Reykjavík
vorið 1952 hélt hann til náms í
Bandaríkjunum og nam veturinn
1952-53 rafmagnsverkfræði og
stærðfræði við Ohio University í
Athens.
Eftir heimkomuna frá Banda-
ríkjunum 1953 kynntist hann
sinni ágætu eiginkonu, Valgerði
Einarsdóttur, og varð það til
þess að hann sneri sér að lög-
fræðinámi hér heima og gengu
þau í hjónaband í júní 1954.
Embættisprófi í lögfræði lauk
Lúðvík vorið 1958. Réttindi hér-
aðsdómslögmanns hlaut hann í
desember sama ár og réttindi
hæstaréttarlögmanns vorið 1962.
Á árinu 1959 réðst hann til starfa
í utanríkisráðuneytinu og varð
framkvæmdastjóri varnarmála-
nefndar. Sá hann þá um öll op-
inber samskipti íslensku ríkis-
stjórnarinnar við yfirmenn
varnarliðsins á Keflavíkurflug-
velli. Kom þá að góðu gagni
enskukunnátta hans og þekking
á Bandaríkjunum. Helsta áhuga-
mál hans var hins vegar fisk-
rækt. Sagði hann því starfi sínu
lausu í utanríkisþjónustunni og
setti á stofn lögmannsstofu, auk
þess sem hann sneri sér af alefli
að því að breyta Eystri-Rangá úr
sjóbirtingsá í laxá.
Mikið kaldavermsl í ánni hafði
staðið vexti laxaseiða fyrir þrif-
um. En með stórvirkum vinnu-
vélum útbjó hann eldistjörn á
eyrunum í Fagradal þar sem
Fiská rennur í Rangá fyrir neð-
an Tungufoss. Þar döfnuðu seið-
in vel áður en þeim var hleypt út
í Rangá til niðurgöngu í sjó.
Þetta framtak hans breytti
Eystri-Rangá í eina gjöfulustu
laxveiðiá landsins.
Okkur Lúðvík kom alltaf afar
vel saman. Hann var hugmynda-
smiður sem reyndist mér oft
góður ráðgjafi. Í vinahópi lumaði
hann ávallt á skemmtilegri sögu.
Margir munu sakna Lúðvíks og
þar á meðal þeir sem lásu stuttar
en hnitmiðaðar greinar hans í
Morgunblaðinu jafnt um mikil-
vægustu málefni sem um fugla-
lífið við Reykjavíkurtjörn. Ég
votta börnum hans, Dagmar Sig-
ríði, Dóru og Einari, innilega
samúð á skilnaðarstundinni, sem
og mökum þeirra, börnum og
venslaliði. Blessuð sé minning
hans.
Sigurður Gizurarson.
Hann var stóri frændi minn, f.
1932, jafnaldri Ingibjargar syst-
ur minnar og leikfélagi hennar í
bernsku. Af þeim á ég margar
ljósmyndir. Þau voru fyrstu
barnabörn ömmu, Ingibjargar
Þorláksdóttur, ættaðrar frá
Álftanesi, og afa, Lúðvíks Sig-
urðar Sigurðssonar útgerðar-
manns á Norðfirði, sem eignuð-
ust 11 börn. Sumum okkar yngri
barnabarnanna, þar á meðal
mér, fannst sem Ingibjörgu
ömmu þætti langvænst um þessi
tvö elstu, af öllum þeim mikla
skara barnabarna sem hún eign-
aðist.
Honum þótti alla tíð innilega
vænt um Norðfjörð, um Lúðvíks-
hús, sem afi reisti þar og enn
stendur, en ekki var hann oft
sammála pólitíkinni hjá komm-
unum fyrir austan.
Hann var hávaxinn, grannur,
glaðlegur, hlýlegur, talaði mikið
og hátt, sat lengi, glettinn, póli-
tískur, mikill krati og alþýðu-
flokksmaður, eins og faðir minn,
Jónas Guðmundsson. Ræddi við
hann langtímum saman um mál-
efni líðandi stundar, um þjóðina,
um pólitíkina á Íslandi eða hjá
krötunum í útlöndum, um póli-
tíkina á Norðfirði, Íslandssöguna
eins og hún lagði sig, um landið
okkar, um Árgilsstaði i Rangár-
þingi, þaðan sem hann var ætt-
aður í föðurætt. Sat því oft lengi
í djúpa græna stólnum gegnt
skrifborði föður míns í húsinu
okkar við Reynimel. Mamma,
móðursystir hans, færði þeim
kaffi, jólaköku og kleinur. Þann-
ig eru þessar gömlu og kærustu
minningar mínar um Lolla
frænda, eins og við frændsystk-
inin mörgu kölluðum hann og
gerum enn.
Eftir standa nú aðeins minn-
ingar, einkum þessar gömlu frá
löngu liðnum góðum dögum, en
þó einnig minningin um einu
heimsókn mína til hans í hjúkr-
unarheimilið Sóltún, þar sem
hann dvaldi veikur svo lengi.
Hann lá þá þar með lokuð
augu í rúmi sínu, sagði fátt, eig-
inlega ekki neitt, var kannski dá-
lítið hissa á heimsókn minni, en
bað mig að tala. Ég reyndi að
tala og tala, minntist þess sem
tengt hafði okkur saman í lífinu;
stórfjölskyldunnar, Norðfjarðar,
pólitíkurinnar, Vesturbæjarins
og gamla skólans okkar,
Menntaskólans í Reykjavík, sem
ég þekkti ennþá svo vel til. Sagði
frá gömlu kennurunum, skóla-
stofunum og öllu þar sem við átt-
um sameiginlegar minningar um.
Ég minnist Valgerðar Einars-
dóttur, látinnar eiginkonu hans,
og sendi börnum hans, elsku
Dagmar, Dóru og Einari, og fjöl-
skyldum þeirra samúðarkveðjur.
Guðný Jónasdóttir.
Árið er 1982, laganáminu lok-
ið. Hvar á að leita fanga með
starf? Niðurstaðan var að opna
lögfræðistofu, sem var nú um-
hendis, engin lögmannsréttindi
þá í höfn. Anna systir og Konráð
heitinn, maður hennar, þekktu
Lúðvík Gizurarson, hrl., sem nú
er kvaddur. Lúðvík rak þá með
Valgerði heitinni, konu sinni,
fasteignasöluna Hús og eignir í
Bankastræti. Úr varð að Lúðvík
studdi mig í stofurekstrinum,
þannig að ég varð lögfræðilegur
fulltrúi hans og gat þar með rek-
ið mál fyrir dómi fyrir umbjóð-
endur skrifstofunnar. Þessi mik-
ilvægi atbeini Lúðvíks við mig,
fyrstu tvö ár starfa minna í lög-
mennsku, var bara af einskærri
greiðasemi hans við mig. Varð
samvera mín og minna á skrif-
stofu minni, með þeim hjónum
ávallt elskuleg og skemmtileg.
Lúðvík mundi tíma tvenna og
hafði frá mörgu að segja og naut
þess mjög að vera sögumaður-
inn. Í Bankastræti 5 ráku þá líka
Haukur Bjarnason lögmaður og
Kornelíus Jónsson kaupmaður
og synir hans starfsemi sína. Svo
var Magnús Karl Antonsson af-
greiðslumaður niðri í versluninni
Bristol líka eftirminnilegur og
Karl Lúðvíksson apótekari sem
átti þá verslun og var líka leigu-
sali minn. Allt skilur þetta eftir
sig góðar minningar. Eftir að ég
kynntist Lúðvík heyrði ég elstu
kjaftasögu bæjarins, sem var sú
að hann væri launsonur Her-
manns forsætisráðherra. Í ljós
kom löngu síðar að sagan reynd-
ist sönn. Held að það mál hafi
reynst Lúðvík erfitt. Hugsa ætíð
hlýlega og með þakklæti til
þessa velgjörðarmanns míns. Bið
ástvinum hans Guðs blessunar.
Tryggvi Agnarsson.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 2019
öðru í matarboð og oft kom þar
humar við sögu og meira að segja
kom fyrir að haft væri vín með.
Við höfðum gaman af því að
„þykjast“ spila golf saman og há-
punkturinn á ferlinum auðvitað
Lostætismótið góða á Akureyri,
sú minning mun ekki úr minni
líða.
Í vinnunni eins og lofað var
reyndist Elsa alger hamhleypa.
Það gekk á ýmsu og hún hafði oft
eftir Sigga Jóns: „never a dull mo-
ment in procurement“ og kímdi
svo með sínu einstaka brosi. Hún
ávann sér virðingu bæði sam-
starfsfélaga og viðskiptavina af
mörgum ólíkum þjóðernum og úr
fjölda ólíkra atvinnugreina. Þar
kom að leiðir okkar skildi hjá
Fjarðaáli og gerðist það um líkt
leyti og veikindin hennar dundu
yfir. Hún var einbeitt í því að sigr-
ast á þeim en svo fór að lokum
þegar búið var að leggja allt á eina
manneskju sem hægt er, jafnvel
ennþá meira til, þá gat hún Elsa
ekki meir.
Ferðafélagarnir í þessari jarð-
vist eru margskonar en Elsa var
einstök, stór í öllu sem hún tók sér
fyrir hendur, glæsileg og geisl-
andi.
Ég er ríkari fyrir það að hafa
kynnst Elsu og átt sem sam-
starfsfélaga og vin og það er með
miklum trega að ég segi „bæ
Elsa!“ þar til næst.
Óskar Borg.
Þó að ég hafi vissulega alltaf
vitað af Elsu má segja ég hafi
kynnst henni þegar við byrjuðum
að vinna saman hjá Fjarðaáli og
þvílík kona! Hún var sérlega hríf-
andi persónuleiki, einstaklega
kraftmikil og drífandi og var ætíð
með svör á reiðum höndum hver
svo sem spurningin var. Það var
gaman að vera í kringum Elsu.
Alltaf hafði hún tíma fyrir fjöl-
skyldu sína og vini þrátt fyrir að
vinnutengd verkefni væru ærin.
Það var eiginlega með ólíkindum
hvernig henni tókst að hafa yfir-
sýn og umsjón með þessu öllu í
einu en henni var svo margt til
lista lagt: Hún var eldklár í vinnu;
hún var einstaklega góður kokkur
og gestgjafi af bestu gerð.
Við erum ófá sem eigum góðar
minningar tengdar veisluhöldum í
Árdalnum, heima hjá Elsu og
Jóni, þar sem oft var glatt á hjalla
og vel veitt.
Þær eru líka margar og góðar
minningarnar tengdar ferðum
okkar innanlands og utan þar sem
hún var gjarnan í aðalhlutverki.
Fyrir þær er ég þakklát.
Elsku Elsa. Lífið lagði á þig
byrðar sem enginn ætti að þurfa
að bera. Kveðjustundin kom alltof
snemma og skarðið sem þú skilur
eftir þig verður ekki fyllt.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Jón, Kristín, Vala,
Krilla, og fjölskyldan öll. Ég votta
ykkur öllum mína hjartans sam-
úð. Mikill er missir ykkar en
minningin um magnaða konu lifir.
Jóhanna.
Kæra Elsa, að þú skulir vera
farin er einhvern veginn óraun-
verulegt. Þessi mikli orkubolti og
fjörkálfur sem þú varst, þá
fékkstu þinn skerf af hindrunum
sem þú þurftir að yfirstíga. Þú
tókst á við þær eins og að drekka
vatn, að mér fannst. Kannski það
sé það sem gerir fráfall þitt
óraunverulegt, þú varst alltaf
staðin upp aftur, alveg sama
hverju var hent á þína slóð.
Eftirminnilegt er þegar þú
komst til baka eftir eina hindr-
unina, þá vildu allir fá að strjúka
nýsprottna hárið sem var eins og
flauel viðkomu.
Við vorum búin að þekkjast
lengi, allar götur síðan við vorum
bæði í Landsbankanum og síðar
við nám, vinnu og leik. Ég vil
þakka þér þær móttökur sem mér
ávallt stóðu til boða hjá þér, ekki
síst heimboðið sem við hjónin
fengum í febrúar 2008 þegar við
vorum á hraðferð til Neskaup-
staðar. Þó að það hafi sloppið til,
þá var það ómetanlegt að vita að
hægt væri að reiða sig á þig þegar
á hólminn var komið.
Það hafa verið erfiðir tímar hjá
þér undanfarið og átakanlegt var
að hitta þig þá en jafnframt
ánægjulegt. Alltaf trúði maður að
þú myndir koma öllum á óvart og
koma til baka á einn eða annan
hátt. En ég sannarlega vona að þú
hvílir nú á betri stað eftir að þú yf-
irgafst þetta líf. Þinn vinur,
Sveinbjörn.
„Þið eruð ekkert að fara að
banka í glerþakið, þið eigið að
taka tilhlaup og mölbrjóta það.“
Þetta voru þín ráð til okkar og
eftir að við kynntumst þér betur
vissum við að þín leið að settu
marki væri tekin á fullri ferð.
Þú komst á fullri ferð inn í
þennan samheldna bekk okkar
sem hóf saman nám við Háskól-
ann í Reykjavík haustið 2012. Þú
stóðst upp, kynntir þig og opin-
beraðir það sem þú taldir þína
helstu áskorun í komandi námi.
Við hlustuðum öll og kinkuðum
kolli, svolítið heilluð af dirfskunni.
„Og þið ætlið að hjálpa mér!“ –
og þar með varð öllum ljóst að hér
færi hreinskiptin kona sem kæmi
til dyranna eins og hún væri
klædd.
Og það gerðir þú. Þú varst ein-
læg, en hispurslaus, sagðir það
sem þér lá á hjarta og varst full-
komlega laus við spéhræðslu og
smámunasemi. Þú bjóst yfir
innsæi í mannlegt eðli, horfðir út
fyrir kassann og komst inn í um-
ræður með óvænt og fersk sjón-
arhorn sem aðeins gátu komið frá
manneskju sem var óhrædd við að
sýna á spilin, hafa rangt fyrir sér
og gera mistök. Og þannig leiddir
þú hópinn að betri lausn og gerðir
lífið bæði betra og skemmtilegra.
En þó þú hafir tekið keppnina
um mesta töffarann í bekknum
með hendur í vösum, þá bjóstu yf-
ir einlægri hlýju og samkennd. Þú
vissir hvað það var að berjast fyr-
ir hlutunum, sem þú og gerðir.
Þegar við hin áttum fullt í fangi
með krefjandi námið og vorum við
það að vorkenna okkur þá ávarp-
aðir þú bekkinn og upplýstir að þú
þyrftir kannski að sleppa einum
eða tveimur kennsludögum. Þú
værir með krabbamein og þyrftir
að fara í brjóstnám og smá geisla-
meðferð.
Og þar með var það afgreitt og
þú hélst bara áfram. Mættir, tókst
þátt, skilaðir þínu, með heimili á
Eskifirði, í námi í Reykjavík
ásamt því að takast á við erfiðan
og krefjandi sjúkdóm og allt það
sem honum fylgdi. Rétt eins og
þetta væri ekkert mál. Af því að
það var þín leið, að fara alla leið. Á
fullri ferð.
Og nú skilja leiðir um stund.
Eftir sitjum við og hugsum, sökn-
um og minnumst, og kannski á
síðasta séns með að þakka þér
fyrir allt sem þú gafst okkur.
Elsku Elsa okkar. Takk!
Drottningin yfir F öllu hefur
dregið sig í hlé.
Megi allar góðar vættir styðja
og styrkja ættingja og vini Elsu
Þórisdóttur.
Fyrir hönd bekkjarfélaga í
MBA - árgangi 2014,
G. Andri Bergmann.
Við erum ekki
bara búin að missa
frænda heldur í
raun bróður.
Við frændsystkinin höfum
alltaf verið mikið saman þar
sem mömmur okkar voru alltaf
að senda okkur á milli sín eða
við vorum öll send heim til
ömmu og afa.
Það er mikil gjöf að vita til
þess að maður eigi heila auka-
fjölskyldu sem er til staðar þeg-
ar maður þarf á því að halda og
hver vill ekki eiga aukabróður!
Allt frá því að Ásbörn og
Sveinbjörn skriðu saman á gólf-
inu heima hjá afa og ömmu í
Álfheimunum og tóku fyrstu
skrefin sín hafa myndast tengsl
milli okkur frændsystkinanna
sem aldrei verða rofin.
Þeir voru heldur ekki margra
ára þegar þeir fóru saman á
rólógæsluna í Ljósheimum og
voru sammála að fara og nýttu
sér skóflur staðarins til grafa
sér leið undir girðinguna.
Amma litla hefur orðið frekar
hissa þegar þeir mættu óvænt
hjá henni með Árna pínulítinn í
eftirdragi, því að sjálfsögðu
hefðu þeir aldrei skilið hann eft-
ir.
Hann var Árni stóri og var
alltaf tekinn með alveg sama
hvað. Og það að fá litla frænku
Sveinbjörn
Jónsson
✝ SveinbjörnJónsson fædd-
ist 28. ágúst 1965.
Hann lést 6. sept-
ember 2019.
Útför Svein-
bjarnar hefur farið
fram í kyrrþey.
sem var svona
miklu yngri en allir
hinir í hópnum
breytti engu. Eng-
inn gat rofið okkar
tengsl sem urðu til
snemma á lífsleið-
inni.
Við höfum alltaf
treyst mikið hvert
á annað, notið þess
að vera saman.
Eins og gerist
oft á fullorðinsárunum hefur oft
verið langt á milli þess að við
hittumst, sérstaklega þegar við
höfum búið langt hvert frá
öðru, en það hefur aldrei breytt
þeirri tengingu sem við höfðum.
Margrét í Ameríku eða Dan-
mörku með sinni fjölskyldu,
Árni í Ameríku með sinni og
Ásbjörn ýmist í Danmörku eða í
Noregi.
Þegar við hittumst var hins
vegar alltaf eins og enginn tími
hefði liðið.
Við höfum alltaf verið til
staðar hvert fyrir annað og get-
að spjallað og rökrætt um allt
milli himins og jarðar frá mis-
munandi sjónarhornum.
Það var aldrei sjónarhornið
sem skipti máli heldur samver-
an.
Það tekur okkur sárt að núna
verðum við að halda áfram án
hans Sveinbjörns en hann verð-
ur alltaf hluti af okkur.
Við vottum Cosu og börn-
unum okkar dýpstu samúð.
Missirinn er mikill fyrir alla, en
þau hafa misst lífsförunaut og
föður.
Ásbjörn, Árni,
Margrét og makar.