Morgunblaðið - 11.10.2019, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. OKTÓBER 2019
✝ IngigerðurÁgústsdóttir
fæddist í Reykjavík
30. september
1923. Hún lést 28.
september 2019 á
hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli í
Reykjavík. For-
eldrar hennar voru
Einar Ágúst Guð-
mundsson frá Ísa-
firði, f. 7.8. 1882, d.
16.3. 1965, hann starfaði lengst
af sem bílstjóri, og Katrín
Hreinsdóttir húsmóðir frá
Kvíarholti í Holtum, f. 1895, d.
1994. Alsystir Ingigerðar er
Unnur kennari, f. 1927. Hálf-
systkini hennar samfeðra voru
Höskuldur, f. 1905, d. 1996,
Þóra, f. 1907, d. 1977, Margrét
Sigríður, f. 1909, d. 1992, Stein-
unn, f. 1911, d. 2002, Nanna
Helga, f. 1912, d. 2011, Ágústa,
f. 1914, d. 1997, Guðmundur, f.
1916, d. 1983, Bolli, f. 1920, d.
2005.
Eiginmaður Ingigerðar var
Steindór Reynir Jónsson flug-
virki, f. 3.8. 1926, d. 2.1.2016.
Þau gengu í hjónaband 4.11.
andi í margmiðlun, f. 27.8. 1990.
3) Anna María þroskaþjálfi, f.
27.2. 1964. Eiginmaður hennar
var Sigurður Rúnar Sæmunds-
son tannlæknir, þau skildu.
Börn þeirra eru: a) Steinar við-
skiptafræðingur og hugbún-
aðarráðgjafi hjá Rue de Net, f.
29.12. 1985, b) Tinna hjúkrunar-
fræðingur, f. 10.11. 1991. Sam-
býlismaður Önnu Maríu er Stef-
án Erlendsson lögfræðingur, f.
29.7. 1965. Synir hans eru Helgi
Róbert, Erlendur Atli og Arn-
aldur Ingi. Barnabarnabörn
Ingigerðar og Steindórs eru
orðin tíu.
Ingigerður ólst upp í Reykja-
vík. Hún var tvo vetur í Héraðs-
skólanum á Laugarvatni. Hún
útskrifaðist ung sem saumakona
og vann við kjólasaum um tíma
ásamt verslunarstörfum. 1946
fór hún í húsmæðraskóla til Sví-
þjóðar. Hún var síðan í einum
fyrsta hópnum sem fékk form-
lega menntun í uppeldisfræðum
og útskrifaðist sem fóstra. Leik-
skólar Reykjavíkur urðu síðan
hennar starfsvettvangur;
Tjarnarborg, Grænaborg,
Barónsborg og lengst starfaði
hún á Bakkaborg. Um árabil
sinnti hún einnig umferðar-
fræðslu fyrir börn á vegum
lögreglunnar.
Útför Ingigerðar verður gerð
frá Áskirkju í dag 11. október
2019, klukkan 15.
1950 Foreldrar
hans voru Jón Jóns-
son verkamaður á
Akureyri, f. 24.12.
1898, d. 17.5. 1969,
og Sigurbjörg
Magnúsdóttir hús-
móðir og sauma-
kona, f. 11.8. 1902 á
Ólafsfirði, d. 12.9.
1986.
Börn Ingigerðar
og Steindórs eru: 1)
Baldvin Hreinn sálfræðingur, f.
2.5. 1951. Eiginkona hans er
Hafdís Engilbertsdóttir flug-
freyja og kennari, f. 7.8. 1951.
Börn þeirra eru: a) Tinna Björk
sálfræðingur, f. 20.9. 1973, b) Ív-
ar, doktor í verkfræði, starfar
hjá Landsvirkjun, f. 26.4. 1985.
c) Fannar flugumferðarstjóri
hjá Isavia, f. 13.5. 1989. 2)
Snorri bifreiðasmíðameistari, f.
4.7. 1954. Eiginkona hans er
Ingibjörg Þóra Ingólfsdóttir
kennari, f. 2.6. 1954. Börn
þeirra eru: a) Steindór Ingi tölv-
unarfræðingur hjá Origo, f.
27.12. 1976, b) Eva Rún sviðs-
listafræðingur og ljóðskáld, f.
9.4. 1982, c) Björgvin Atli nem-
Elskuleg tengdamamma mín
var gleðigjafi. Þegar ég kom fyrst
inn í fjölskylduna óharðnaður
unglingur dáðist ég fljótt að þess-
um eiginleika og þótti mikið vænt
um hann alla tíð. Alltaf var stutt í
spaug og leik hjá Ingu þegar fjöl-
skylda og vinir komu saman og
var alltaf af nógu að taka og
óþrjótandi hugmyndir. Maður
vissi aldrei hvers var að vænta.
Hvort úthlutað yrði hlutverkum í
leikriti, hvort botna átti ljóð eða
leika brandara! Ekki var spennan
minni þegar þær systur Inga og
Unnur leiddu saman krafta sína
með fjölskyldur sínar sem var
nokkuð oft á árum áður. Hugsa
ég til þessa tíma með þakklæti.
Tengdamamma var góðum
gáfum gædd og hæfileikarík. Hún
hafði lifandi áhuga á mönnum og
málefnum og fylgdist vel með
fólkinu í kringum sig og aldrei
heyrðist hún hallmæla nokkurri
manneskju. Hún var óspör á tíma
sinn þegar kom að börnum,
barnabörnum og frændsystkin-
um enda átti hún vísan sess í
hugum þeirra. Börn voru reyndar
hennar yndi. Hún var menntuð
fóstra (leikskólakennari) og starf-
aði sem slík til margra ára og
hugðarefni barna voru henni allt-
af hugleikin.
Tengdamamma var skemmti-
lega pjöttuð. Alltaf vel klædd, vel
tilhöfð og aldrei langt í varalitinn.
Tengdaforeldrar mínir nutu
hamingjuríks lífs saman og sam-
band þeirra einstaklega fallegt.
Þau upplifðu margt skemmtilegt
saman á langri ævi og ferðuðust
mikið, sem þau höfðu unun af.
Nú er Inga mín komin til
Deida síns en þess hafði hún beð-
ið. Ég kveð hana með innilegu
þakklæti fyrir allt sem hún var
mér. Mikil og góð fyrirmynd.
Hafdís.
Í dag kveð ég elsku Ingu
tengdamóður mína. Með virðingu
og þökk vil ég minnast hennar.
Inga var einstök kona sem
kunni þá list að njóta lífsins. Hún
fylgdist vel með málum líðandi
stundar og var vel að sér á mörg-
um sviðum. Inga hafði góða nær-
veru og var hrókur alls fagnaðar
með glettni sinni og gamansemi.
Hún var gjafmild og góð kona
sem hugsaði vel um alla sem næst
henni stóðu.
Leiðir okkar Ingu lágu saman
fyrir margt löngu. Þá var ég á
unglingsaldri, rétt að byrja með
Snorra. Við fyrstu kynni kom í
ljós að við áttum margt sameigin-
legt. Má þar nefna áhuga fyrir
handavinnu og málefnum barna,
mismunandi áherslum í uppeldi
og kennslu. Ekki vorum við þó
alltaf sammála, en það gerði ekk-
ert til. Í dag hugsa ég með þakk-
læti til hennar og alls þess sem
hún kenndi mér. Betri tengda-
móður er vart hægt að hugsa sér.
Hvað þá tengdaföður, hann
Deida. Saman voru þau hjónin
sterk og samstiga. Alltaf tilbúin
að aðstoða okkur og leiðbeina á
lífsins löngu braut, hvort sem það
var vegna íbúðakaupa eða
umönnunar barna okkar. Síðustu
árin náðum við Inga að tengjast
sterkum vináttuböndum sem
fylgja mér alla ævi.
Ingibjörg Þóra
Ingólfsdóttir.
Þegar einhver nákomin(n) mér
eða áhrifavaldur í mínu lífi kveð-
ur í hinsta sinn finnst mér góð
lexía að hugsa til jákvæðra gilda
sem læra má af viðkomandi. Þeg-
ar kemur að ömmu kem ég ekki
að tómum kofanum í þeim efnum.
Amma á stóran sess í æskuminn-
ingum mínum. Æskuminningar
uppfullar af hlýju og skilyrðis-
lausri væntumþykju hennar í
minn garð sem ég verð henni
ævinlega þakklátur fyrir. Hún
bjó yfir góðu jafnvægi af ljúfu en
ákveðnu viðmóti sem mér hefur
alltaf þótt til eftirbreytni. Tals-
máti hennar og athafnir voru
uppbyggilegar og man ég hvað
mér brá þegar ég heyrði hana í
fyrsta og eina skiptið tala á nei-
kvæðan hátt, þá kominn á
menntaskólaaldur, þegar hún lét
fylgja með efasemdir um fríðleika
Þórðar mágs míns eftir að hafa
talað svo vel um hann við vinkonu
sína. Amma tók sig sjaldan of al-
varlega og bjó yfir einstaklega
ófyrirsjáanlegu og lúmsku skop-
skyni. Allt til síðasta dags átti
hún til að slá á létta strengi og
mun ég seint gleyma þegar hún
fékk mig til að skella upp úr í síð-
asta skipti fyrir stuttu síðan. Þá
vorum við á gangi um setustofu
Skjóls, þar sem hún eyddi síðustu
mánuðum sínum, og þegar við
göngum framhjá samvistarkonu
hennar, vandræðalega gapandi
og hrjótandi á stól, lítur amma til
hennar og segir hvatvíst en yfir-
vegað: „Hæ skvís.“
Ég samgleðst þér, elsku
amma, fyrir að vera yndisleg
manneskja, fyrir gott líf og fá að
kveðja södd lífdaga.
Ívar Baldvinsson.
„Já, en ekki of lengi,“ sagði
Inga amma kímin eftir að afmæl-
isgestir í 90 ára afmæli hennar
höfðu hrópað „hún lengi lifi!“ og
fylgt eftir með ferföldu húrra-
hrópi.
Elsku Inga amma, nú ertu
loksins komin til hans Deida þíns.
Sólin er sest og falleg ævi er á
enda. Mikið áttirðu fallegt og
skemmtilegt líf. Vorin hlý, haust-
in köld. Mikið eigum við eftir að
sakna þín og ykkar afa. Allar
minningarnar úr Víkurbakkan-
um, og svo seinna Brekkubæ og
Furugerði. Og mikið varstu flott
kona. Það kom sko enginn að
tómum kofunum hjá henni Ingu
ömmu. Alltaf með puttann á púls-
inum fram eftir öllum aldri. Og
alltaf til í að rétta fram hjálpar-
hönd og ganga í málin ef eitthvað
bjátaði á.
Elsku amma, takk fyrir allar
stundirnar og alla umhyggjuna.
Við munum alltaf muna þig og allt
það sem þú stóðst fyrir.
Steindór Ingi, Edda Sif, Esja
María og Nína Katrín.
Það eru bara tæp tvö ár síðan
ég kíkti óvænt til ömmu og var
svo heppin að hitta á hana og
systur hennar, Unni, á leið á
þorrablót. Þær voru glaðar og
hressar, að taka sig til og fá sér
örlítið í tána. Ég og Unnur vorum
að spjalla og amma var að reyna
að ná sambandi við Unni, sem
hafði farið út í búð fyrir hana á
leiðinni og orðið henni út um nýj-
ar nælonsokkabuxur, sem amma
vildi nú fá. Eftir dálitla stund
hækkaði amma röddina: Unnur,
sokkabuxurnar eða lífið. Við hlóg-
um alveg ferlega mikið. Þetta var
amma mín í hnotskurn.
Ég var að vona að amma mín
yrði ein af þessum konum sem
verða hundrað og eitthvað ára.
Það fór henni svo vel að eldast.
Amma var alltaf með puttann á
púlsinum í öllum málefnum. Hún
fylgdist með þróun mála í sam-
félaginu og lagði sig fram við að
skilja stefnur og strauma. Þegar
ég var í skiptinámi klippti hún út
alla umfjöllun í fjölmiðlum um
samkynhneigð og hinsegin mál og
sendi mér út með bréfunum
sínum. Þannig var amma. Alltaf
að setja sig inn í málin. Og auðvit-
að alltaf að klippa út úr blöðum.
Það var svo gaman að spjalla við
ömmu. Hún var alltaf svo opin og
jákvæð að ég var svo montin af
ömmu minni, sem var þátttakandi
í nánast hverju verkefni sem ég
gerði með sviðslistahópnum mín-
um. Amma ræddi við okkur um
hjónabandið, dauðann og söng
vísur inn á band. Sýndi stuðning
og áhuga á öllu sem ég gerði. Það
hófst nýr kafli í vináttu okkar
þegar ég var 14 ára, og hún sagði:
„Jæja Eva mín, nú fáum við okk-
ur kaffi.“ Kaffiboð voru eins og
heilagt ritúal. Haldið upp á stund-
ina. Hér og nú. Allt dregið fram.
Fagnað tilverunni saman. Ég
mun alltaf sakna þessara stunda
og alltaf sakna Ingu ömmu
minnar.
Eva Rún Snorradóttir.
Drottningin hún amma mín.
Það var svo oft sem ég horfði á
hana eða skoðaði myndir af henni
og hugsaði hvað hún væri mikil
drottning. Svo tignarleg kona og
virðuleg. Alltaf vel tilhöfð, með
krullur, varalit og í hælaskóm.
Henni fannst hún hallast aftur á
bak ef hún var ekki á hælum sagði
hún.
Vinskapur okkar Ingömmu
var mikill og varð meiri með
hverju árinu sem leið. Ég er
þakklát fyrir samtalið okkar í
gegnum facetime nokkrum dög-
um áður en hún kvaddi þennan
heim þar sem ég var í Ameríku.
Þar minntist hún þess þegar ég
var lítil og sat uppi á borði og við
vorum eitthvað að bardúsa sam-
an, það var minning sem hún rifj-
aði oft upp með mér. „Knúsídúllu-
stelpan mín,“ sagði hún. Ég man
hvað mér þótti gott að knúsa
ömmu því hún var svo mjúk og
góð lykt af henni. Það var alltaf
notalegt að koma til Ingömmu og
Kári minn hafði ekki síður gaman
af. Þau voru hinir mestu mátar
þótt sá stutti hefði nú lítinn tíma
til að sitja kyrr í fanginu hennar.
Honum fannst sérlega gaman að
fá að keyra grindina hennar um
eða leyfa ömmu að rúnta með sig
á henni, það var mikið sport.
Amma vildi alltaf bjóða upp á
kaffi, kex og kökur. Ekki mátti nú
sleppa þessum rótgróna lið til
margra áratuga úr daglegri rút-
ínu. Svo iðulega í heimsóknum
tíndum við saman úr skápum
fram á borð einhverjar kræs-
ingar. Alltaf nóg til. Ömmu þótti
líka gaman að prufa „nýjan“ mat
og komum við því stundum með
sushi, pítsu, asískar núðlur og
fleira. Allt þótti henni gott enda
mikill matarunnandi. Ekki mátti
nú neitt fara til spillis og var því
síðasta pítsusneiðin borðuð dag-
inn eftir með rækjusalati.
Nú er hún amma farin til elsku
afa. Hún trúði því af öllu hjarta að
þau myndu hittast á ný og þráði
það heitt, enda mjög ástfangin
hjón. Ingamma og Deidafi sam-
einuð á himnum, það er afskap-
lega fallegt að hugsa til þess.
Elsku amma mín, þó svo ég
vildi hafa þig lengur þá veit ég að
þinn tími var kominn, sjáumst
seinna besta Ingamma.
Þín
Tinna Sigurðardóttir.
Ilmur af jólum. Hlátrasköll og
gleði. Átta frændsystkin að sýna
hvert öðru gjafirnar sínar og síð-
an hápunkturinn, „hollinn skoll-
inn sitt í hvoru horni“. Enn meiri
gleði og skríkir og svolítill æsing-
ur. Að lokum er sungið og gengið
kringum jólatréð, börn og full-
orðnir saman. Við systur kepp-
umst um að fá að halda í höndina
á Ingu frænku og stundum fáum
við á tilfinninguna að hún hafi
fimm hendur því einhvern veginn
tekst henni að gera okkur öllum
til geðs og öllum finnst okkur við
vera útvaldar.
Þannig var hún Inga móður-
systir okkar, hún hafði þann hæfi-
leika að láta hvert barn finna að
það er einstakt og elskað.
Inga var eldri dóttir Gústa á
fimmunni og Katrínar heimasætu
úr Holtunum. Yngri dóttirin
Unnur er móðir okkar systranna
fimm. Einstaklega kært var með
Unni og Ingu alla tíð. Ef til vill
var grunnurinn að kærleika
systranna lagður undir eldhús-
borðinu á Ránargötunni en þar
sváfu þær hlið við hlið um langt
árabil enda var húsakosturinn
þröngur hjá Gústa og Katrínu
eins og hjá mörgum fjölskyldum
árin fyrir seinni heimsstyrjöld.
Vafalítið hafa systurnar skrafað
margt og mikið í kvöldhúminu og
báðar minntust þær þessa tíma
með hlýju og húmor. Þarna hafa
þær ugglaust lagt á ráðin um að
hleypa heimdraganum og fara til
Svíþjóðar á húsmæðraskóla. Það
var mikið ævintýri sem þær rifj-
uðu upp með jöfnu millibili sér og
öðrum til ánægjuauka og í lok
minningastundanna sungu þær
oft „Á hörpunnar óma“. Unnur
aðalrödd og Inga millirödd.
Skopskyn var aðalsmerki
Ingu. Henni fannst fátt skemmti-
legra en góðlátlegt grín enda not-
aði hún það óspart sjálf. Hún
kynnti okkur fyrir makalausri
fyndni prumpublaðra sem hún
laumaði undir bossann á ein-
hverri okkar þegar fjölskyldurn-
ar hittust eftir að Inga kom úr
einni af sínum fjölmörgu sigling-
um til Glasgow með heittelskuð-
um lífsförunaut, ljúflingnum hon-
um Deida. Við krakkarnir
höfðum aldrei upplifað neitt jafn
fyndið og kútveltumst um af
hlátri, ekki síst sú sem fyrir
grikknum varð. Upp úr ferða-
töskunum komu líka kjólar og
skór á okkur systur, allt gullfal-
legt og rosalega útlenskt, sem
ekki var verra. Ferðatöskurnar
hennar Ingu voru eins og hjartað
hennar; alltaf nóg rými.
Miklir kærleikar voru og eru
með börnum Unnar og Ingu. Við
erum á svipuðum aldri og höfum
fylgst að frá upphafi. Lengi vel
voru jóladagsboðin það sem allir
hlökkuðu til allt árið. Einnig var
farið í útilegur og sumarbústaði
og Inga var ætíð gleðigjafi með
sína ljúfu lund, hlýju nærveru og
elskulega grín. Hún fylgdist vel
með okkur öllum fimm, sorgum
okkar og sigrum, börnunum okk-
ar og barnabörnum. Og þannig
var hún alveg fram í andlátið,
blíð, kát og sá það besta í öllu og
öllum. Við systur erum forsjón-
inni óendanlega þakklátar fyrir
að hafa verið uppáhaldsfrænkur
Ingu.
Öllum sem áttu því láni að
fagna að vera samvistum við Ingu
sendum við samúðarkveðjur.
Katrín, Lára, Ingibjörg,
Guðrún og Unnur
Pálsdætur.
Látin er góð og eftirminnileg
samstarfskona til margra ára,
Ingigerður Ágústsdóttir leik-
skólakennari. Við kynntumst á
dagheimilinu Bakkaborg, þar fór
hún fyrir yngstu barna deild,
henni fórst það vel úr hendi svo
og samstarf við foreldra. Hún var
einstaklega ljúf í samstarfi og ef
eitthvað kom upp á var hún oft
fyrst til að koma með úrræði til
góðs. Hún var heiðarleg, jákvæð
og lagði alltaf gott til. Það má
segja að hún væri ímynd þeirrar
persónu sem þyrfti að vera á öll-
um vinnustöðum. Eftir að sam-
starfi okkar lauk, hugsaði ég oft
til hennar ef eitthvað bjátaði á.
Þegar breytingar urðu hjá okkur
báðum varðandi starf varð alltof
langt á milli samfunda og við hitt-
umst of sjaldan. En loks þegar við
fundumst var eins og að við hefð-
um hist í gær. Ég heimsótti hana í
tilefni 95 ára afmælis hennar, þá
var hún sama daman, jafn ljúf og
fín. Við rifjuðum upp gamla daga
og minnið var ótrúlega gott.
Ég minnist hennar með virð-
ingu og þakklæti.
Veri hún kært kvödd.
Valgerður
Engilbertsdóttir.
Ingigerður
Ágústsdóttir
Elskuð móðir mín, amma okkar og
langamma,
ARABELLA EYMUNDSDÓTTIR,
lést á líknardeildinni 27. september.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Þökkum auðsýnda samúð og kærleika. Sérstakar þakkir til
starfsfólks líknardeildarinnar og Heru – heimaþjónustu.
Linda Sigríður Baldvinsdóttir
Baldvin Arnar Samúelsson Arna María Geirsdóttir
Valdís Rán Samúelsdóttir Guðjón Guðjónsson
Arabella Ýr Samúelsdóttir Pedro Martins
og langömmubörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
RAGNHEIÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Sæbóli, Ingjaldssandi,
Kópavogsbraut 1a, Kópavogi,
lést á Landspítalanum – háskólasjúkrahúsi í
Fossvogi 7. október.
Útförin verður auglýst síðar.
Guðmundur Pétursson Sigrún Ingibjörg Arnardóttir
Anna Bára Pétursdóttir Freysteinn Vigfússon
Sigurður Pétursson Guðrún Ólafsdóttir
Ingibjörg Pétursdóttir Valtýr Reginsson
ömmu- og langömmubörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
HULDA STEINGRÍMSDÓTTIR,
lést á dvalarheimilinu Hornbrekku
6. október.
Útförin fer fram frá Ólafsfjarðarkirkju
þriðjudaginn 15. október klukkan 14.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hennar
er bent á Hornbrekku, dvalarheimili aldraðra, Ólafsfirði.
Sólrún Pálsdóttir
Kent Svensson Sesselja Margrét Pálsdóttir
Henrik Lennart Kentsson Ásta Heiður Tómasdóttir
Silja Marie Kentsdóttir Daníel Arnar Tómasson
Alexandra Kentsdóttir
Kristófer Kentsson