Morgunblaðið - 11.10.2019, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. OKTÓBER 2019
✝ Bjarni Jónssonfæddist í
Austurkoti í Sand-
víkurhreppi hinum
forna hinn 23. júní
1946. Bjarni lést eft-
ir stutta legu á
Landspítalanum 3.
október 2019.
Hann var sonur
hjónanna Jóns Páls-
sonar og Árnýjar
Ólínu Sigurjóns-
dóttur, sem bæði
eru látin. Systkini hans eru Val-
gerður, f. 1930, og Páll Einar, f.
1936. Þau lifa bróður sinn. Upp-
eldissystkini Bjarna voru Bald-
ur, f. 1936, og Unnur, f. 1943.
Þau eru bæði látin.
Bjarni bjó í Austurkoti til níu
ára aldurs er fjölskyldan flutti á
Selfoss, í nýtt hús í Smáratúni
20. Bjarni gekk í barna- og ungl-
ingaskóla á Selfossi. Að því
loknu nam hann vélvirkjun við
Iðnskólann á Selfossi. Hann
Þar bjuggu þau til 2017 er þau
fluttu í Kópavog.
Bjarni var vélstjóri á fiski-
skipum um tæplega 20 ára
skeið. Að því loknu hóf hann
störf hjá Ísfélagi Þorlákshafnar,
en síðar hjá Jarðefnaiðnaði. Auk
þessara starfa tók hann virkan
þátt í félagsmálum, sat í sveitar-
stjórn Ölfuss um 12 ára skeið,
auk annarra félagsstarfa svo
sem Kiwanis, Björgunarsveitar-
innar Mannbjargar og Oddfell-
owstúkunnar Hásteins.
Bjarni starfaði innan Odd-
fellow-reglunnar, bæði í stúku
sinni á Selfossi og víðar. Hann
lagði gjörva hönd á verkefni á
vegum stúkunnar svo sem smíði
á kapellu við Sjúkrahúsið á Sel-
fossi, innréttingu á líknardeild
LSH í Kópavogi og stækkun
stúkuheimilisins á Stjörnustein-
um.
Bjarni greindist með krabba-
mein árið 2011 eftir langvarandi
veikindi. Hann lifði með meininu
í nærfellt áratug.
Útför Bjarna fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 11. október
2019, klukkan 11.
vann ekki lengi við
það fag, en fór
fljótlega að sækja
sjó sem vélstjóri,
fyrst frá Stokks-
eyri en lengst af
frá Þorlákshöfn.
Seinna aflaði hann
sér vélstjórnar-
menntunar með-
fram vinnu.
Bjarni kynntist
eftirlifandi eigin-
konu sinni, Ásu
Björgvinsdóttur, árið 1963. Þau
gengu í hjónaband árið 1967.
Börn þeirra eru: 1) Björgvin, f.
1966, kvæntur Guðlaugu Sig-
urðardóttur og eiga þau Krist-
ínu Örnu, Bjarna Berg og
Rögnu Söru. 2) Árný, f. 1967,
gift Alfreð Árnasyni og eiga þau
Elvu Hrönn og Laufeyju Ásu.
Fyrir átti Alfreð Lindu Maríu.
Bjarni og Ása bjuggu fyrstu
árin á Selfossi en fluttu árið
1972 í nýtt hús í Þorlákshöfn.
Innihald æðruleysisbænar-
innar einkenndi pabba og bar-
áttu hans við krabbann. Hann
beitti sér af kröftum þar sem
hægt var en velti síður fyrir sér
því sem hann réð ekki við.
Æðruleysið var algert, að
minnsta kosti út á við.
Orð eins og fróðleiksfús,
kappsamur, ákveðinn og skipu-
lagður áttu vel við pabba. Hann
var viðræðuhæfur um ólík mál-
efni.
Jafn auðvelt og það var að
ræða við pabba var líka gott að
þegja með honum.
Pabbi var vélstjóri á fiski-
skipum öll mín barns- og ung-
lingsár. Ég fór oft með honum
þegar líta þurfti eftir. Ég fór
líka oft með þegar það var ver-
ið að vinna um borð. Gaman
var að skoða sig um uppi í brú
og úti um allt skip. Miklu skipti
að ekki mátti skíta sig út, þá
var mömmu að mæta.
Við lok sjómennskunnar tóku
önnur mál við. Hann sat í sveit-
arstjórn Ölfuss í 12 ár. Þá var
sinnti hann öðrum hugðarefn-
um, hvort sem það var Kiwanis,
sjálfstæðisfélagið eða Oddfel-
low, sem var í miklum metum
hjá pabba. Þar eignaðist hann
fjölda góðra vina og tók virkan
þátt í starfi stúkunnar.
Fróðleiksfýsn var pabba í
blóð borin. Hann tók tvo bekki
í vélskóla með fullu starfi. Þeg-
ar í land var komið fór hann í
enskuskóla og lærði síðar
þýsku. Þýskunámið hófst eftir
að hann fór að vinna hjá Jarð-
efnaiðnaði, sem flutti m.a. út
vikur til Þýskalands. Þessi
sókn í fróðleik varði til hinstu
stundar. Pabbi hafði meiri tíma
síðustu árin og nýtti hann í að
fylgjast vel með fréttamiðlum,
bæði innlendum og erlendum.
Það er söknuður að fá ekki
fréttayfirlit símleiðis.
Pabbi og mamma voru eitt,
en þau voru saman í 56 ár.
Mamma sá um heimilið og upp-
eldið en pabbi aflaði viðurvær-
is. Þau höfðu bæði mjög gaman
af útiveru og voru dugleg að
hreyfa sig saman.
Pabbi hafði meiri áhuga á
tækjum og tækni en hann vildi
viðurkenna. Einn bræludag fór-
um við og keyptum Bang &
Olufsen-hljómtæki, sem var það
fínasta sem völ var á. Síðar
jukust þessi innkaup og inn á
heimilið bættust Apple-tölvur,
IPadar, Bose-hátalarar, sjón-
vörp o.fl. Það var betra að eiga
en vanta.
Pabbi hafði mikinn áhuga á
viðfangsefnum barnabarnanna.
Í jólaboði pabba og mömmu var
eftirtektarvert að barnabörnin
sátu að jafnaði næst afa sínum
við borðið, en við hin sátum við
hinn enda borðsins.
Árið 2011 greindist pabbi
með krabbamein. Lífslíkur voru
taldar 6-12 mánuðir. Við tóku
lyfjagjafir og meðferðir, með
hléum þó. Svona veikindi hafa
víðtæk áhrif. Það að tíminn
væri takmörkuð auðlind breytti
viðhorfum og viðmóti nokkuð.
Faðmlögin urðu lengri og meiri
áhersla á að njóta stundar-
innar. Pabbi og mamma nýttu
tímann vel, ferðuðust og nutu
lífsins. Við vorum svo heppin að
fá að taka þátt í einhverju af
þeim ferðum, til dæmis að fá að
halda upp á sjötugsafmæli
pabba í Barcelona.
Síðustu mánuði herti meinið
tökin, þótt fátt væri sagt. Pabbi
lést 3. október sl. eftir skamma
legu.
Það hefur verið skrítið að
geta ekki átt stutt spjall um
daginn og veginn eins og við
áttum flesta daga. Hins vegar
er dómur fallinn og ekki annað
að gera en þakka fyrir sig. Við
sjáumst síðar.
Farðu í friði, elsku pabbi.
Björgvin Jón.
Góður vinur og félagi til ára-
tuga er fallinn frá eftir erfiðan
sjúkdóm sem var búinn að hrjá
hann síðustu árin. Mér finnst
gömlu félögunum fækka heldur
fljótt á síðustu árum en það er
víst lífsins gangur.
Bjarni var minnisstæður
maður, þéttur á velli, bráðvel
gefinn, skynsamur maður og
tillögugóður. Gleypti ekki við
neinni vitleysu. Hann var
hörkuduglegur til allra verka
og eldklár.
Á árum áður var hann eft-
irsóttur vélstjóri til sjós og
lands en eftir að hann fór í land
tók hann að sér ýmis verkefni,
t.d. hjá Ísverksmiðjunni og síð-
ustu árin hjá JEX sem hann
átti hlut í en seldi þegar heilsan
bilaði.
Við vorum saman í sveitar-
stjórn Ölfuss í 12 ár og lét hann
mál hinnar ungu byggðar sig
miklu varða og tók Bjarni, í
sveitarstjórn og utan hennar,
þátt í uppbyggingu Þorláks-
hafnar af mikilli framsýni og
miklum dugnaði.
Bjarni var félagsmálamaður.
Var í Oddfellow-reglunni og
Kiwanis þar á undan. Hann
fylgdist vel með þjóðmálum og
hafði skoðanir, var sjálf-
stæðismaður eins og þeir ger-
ast bestir.
Gat verið dómharður en
kunni líka að bakka ef svo bar
undir. Hæfileiki sem margir
mættu tileinka sér.
Stundum tókum við Bjarni
spjall á helgarkvöldi með smá í
glasi og þá var tíminn fljótur að
líða og spjallið gat dregist það
á langinn að konum okkar þótti
nóg um en slíkur munaður var
löngu liðinn og núorðið var
bara spjallað yfir kaffibolla.
Góður og eftirminnilegur
maður er genginn. Við vorum
vinir og félagar í áratugi og
þakka ég fyrir vináttuna og
samflotið.
Fyrir hönd Þorlákshafnar vil
ég einnig þakka. Bjarni átti
sinn þátt í því að gera Þorláks-
höfn að þeim huggulega stað
sem hún er í dag bæði með
þátttöku sinni í sveitarstjórn,
atvinnulífinu og með því að
vera marktækur maður sem
setti svip sinn á bæjarlífið ára-
tugum saman.
Margir sakna vinar í stað.
Við hjónin sendum Ásu konu
hans og börnunum Björgvini og
Árnýju og öðrum afkomendum
bestu kveðjur. Megi sá sem öllu
ræður vera með þeim.
Einar Sigurðsson.
Bjarni Jónsson
✝ Emil Ottó Páls-son var fæddur
þann 26. júlí 1930.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
22. september
2019. Hann var
einkabarn móður
sinnar Valbjargar
Kristmundsdóttur,
verkakonu á Akra-
nesi. Faðir Emils
var Páll Þorleifsson
úr Grundarfirði. Emil ólst upp
hjá móður sinni á Akranesi frá
tveggja ára aldri. Hann fluttist
síðan til Reykjavíkur og lauk
stúdentsprófi úr Verslunarskól-
anum árið 1953.
Kona Emils var Elín Jóns-
dóttir en hún lést 7. september
2015. Börn þeirra eru Valur, f.
16. júlí 1954, kona hans er
Guðný Harðardóttir. Börn
síðar í bæinn. Lengst af bjuggu
þau í Fögrubrekku í Kópavogi.
Síðustu þrjú árin dvaldi Emil á
hjúkrunarheimilinu Eir.
Emil vann margvísleg störf á
sínum yngri árum en bróð-
urpart starfsævi sinnar starfaði
hann hjá slökkviliði Varnarliðs-
ins á Keflavíkurflugvelli eða í
rúm 46 ár. Síðustu ár hans í
starfi var hann skrifstofustjóri
slökkviliðs Varnarliðsins. Hann
lauk störfum 71 árs að aldri.
Emil var mikill íþróttamaður
en knattspyrna og borðtennis
voru hans greinar. Hann spilaði
með ÍA á sínum yngri árum og
hélt áfram að spila með Kefla-
vík eftir að hann fluttist þangað
sem ungur maður. Síðar hóf
hann að æfa og keppa í borð-
tennis og vann fjölmarga sigra í
þeirri íþrótt. Emil spilaði borð-
tennis til 85 ára aldurs.
Útför Emils fer fram í Foss-
vogskapellu í dag, 11. október
2019, og hefst athöfnin klukkan
13.
þeirra eru Elín og
Katrín en áður
eignaðist hann son-
inn Björgvin. Tví-
burabróðir Vals,
Björgvin, lést 5.
maí 1981. Næst er
Halldóra, f. 29.
júní 1956, dóttir
hennar er Valbjörg
Jónsdóttir. Yngst-
ur er Brynjar, f. 9.
september 1969,
kona hans er Eyrún Thor-
stensen. Börn þeirra eru Kári,
Kolbeinn og Bjartur en áður
eignaðist hann soninn Emil
Dag.
Emil og Elín hófu búskap hjá
foreldrum Elínar í Hafnarfirð-
inum þar sem tvíburadrengir
þeirra voru fæddir. Þau fluttu
síðan til Keflavíkur þar sem þau
bjuggu í nokkur ár en fluttu
Pabbi ólst upp hjá móður
sinni á Akranesi (Valla í bæn-
um) sem var góð kona og móðir
og vann myrkranna á milli enda
lífsbaráttan hörð á þeim árum.
Pabbi kynntist síðan mömmu,
Elínu Jónsdóttur, sem var ein-
staklega ástrík og góð kona.
Hennar sakna ég líka mikið.
Saman áttu þau dásamlegt líf,
voru ástfangin alla tíð og miklir
vinir í öllu. Eignuðust þau tví-
bura, Val og Björgvin, síðan
Dóru og svo löngu seinna Binna
litla. Björgvin bróðir lést síðar
af slysförum sem var líklegast
það erfiðasta sem foreldrar
mínir þurftu að ganga í gegnum
á sínum lífsferli. En foreldrar
mínir voru alltaf yndisleg og
átti ég góða og áhyggjulausa
æsku, er ég þakklátur þeim fyr-
ir það.
Í æsku ferðaðist ég mikið
með foreldrum mínum. Mest
fannst mér gaman að fara veiði-
ferðir á Þingvallavatn en þar
gistum við í tjaldi, veiddum og
svo steikti mamma murtuna upp
úr smjöri. Mamma og pabbi
spiluðu mikið hvort við annað og
við mig og svo barnabörnin. Þau
voru líka miklir dansarar enda
hafði mamma sýnt dans í gamla
daga. Pabbi vann í slökkviliðinu
hjá Varnarliðinu í um 46 ár og
fannst mér mjög gaman að fá að
koma þangað reglulega, sitja í
slökkvibíl og hlusta á karlana
hlæja og segja sögur. Á milli
var pabbi í bílabraski og fannst
mér alltaf gaman að rúnta með
honum á bílasölurnar, sitja og
hlusta á karlana segja sögur og
reykja vindla. Í minni æsku
voru alltaf mismunandi bílar í
innkeyrslunni þegar ég kom
heim sem nýttist mér mjög vel
eftir að ég fékk bílpróf.
Pabbi spilaði fótbolta í mörg
ár, fyrst með ÍA og svo Keflavík
og svo bumbubolta í seinni tíð.
Um fertugt byrjaði hann í borð-
tennis og varð það síðan hans
aðalíþrótt. Hann vann fjölda
titla og spilaði borðtennis til
gamals aldurs. Íþróttir voru
hans aðaláhugamál og hann
horfði á ómælt magn af hand-
bolta sem hann vildi mikið
spjalla um. Hann hunsaði það
alla tíð að ég vissi ekkert um
handbolta og hafði engan áhuga,
það var bara ekki hans vanda-
mál. Pabbi er mín fyrirmynd í
svo mörgu. Hann var jákvæður,
orkumikill og duglegur, traust-
ur og alltaf hvetjandi. Mamma
og pabbi voru bara þannig að
þau tóku fólki með knúsi og
kossum og allir voru velkomnir í
Fögrubrekkuna. Þegar þau
hittu Eyrúnu konuna mína í
fyrsta skipti, sem þá var orðin
ólétt, var hún knúsuð og kysst í
bak og fyrir. Svo voru dreng-
irnir mínir stöðugt knúsaðir og
kysstir, þau áttu bara endalausa
ást til að gefa. Pabbi gerði líka
allt fyrir okkur, skutlaðist
hægri vinstri og passaði stöðugt
upp á að allt væri í lagi hjá okk-
ur. Hann var alla tíð minn klett-
ur og aldrei efaðist ég um styrk
hans og getu til að passa upp á
velferð fjölskyldunnar minnar. Í
seinni tíð, og eftir að mamma
dó, fékk ég að launa honum ör-
lítinn part af öllu því sem hann
hafði gert fyrir mig í gegnum
tíðina. Það sem breyttist aldrei
var að við pabbi vorum alltaf
bestu vinir og treystum hvor á
annan. Elsku pabbi, ég þakka
þér fyrir allt sem þú hefur veitt
mér í lífinu og ég vona að þú
njótir þess að spila og dansa við
mömmu á himnum.
Brynjar Emilsson.
Emil tengdafaðir minn var
ekki hár í loftinu en hann var
stór persónuleiki með risastórt
hjarta. Ég var 23 ára þegar ég
kom fyrst í heimsókn til verð-
andi tengdaforeldra minna og
fann þá strax hversu hlý og góð
Emil og Elín voru. Þau létu það
ekki slá sig út af laginu að við
Binni ættum von á okkar fyrsta
barni þrátt fyrir stutt kynni. Ég
var velkomin strax frá fyrstu
stundu. Þegar ég kynntist þeim
hjónum voru þau komin yfir
miðjan aldur. Þau voru engir
byrjendur í lífinu en verkefnin
sem þeim voru skömmtuð voru
ekki alltaf létt. Björgvin sonur
þeirra drukknaði aðeins 26 ára
að aldri. Missir þeirra var mikill
en þau misstu þó aldrei sjónar á
því sem var þeim mikilvægast í
lífinu. Þau áttu endalaust rými í
hjartanu fyrir fjölskyldu sína.
Fagrabrekkan var miðstöð
barnabarnanna en þar var dekr-
að við þau og alveg bannað að
ala upp eða að skamma þrátt
fyrir ýmis uppátæki og frjáls-
lega túlkun barnanna á prúð-
mennsku og góðri hegðun.
Emil og Elín voru samheldin
hjón og áttu mörg sameiginleg
áhugamál. Þau ferðuðust,
spiluðu á spil og dönsuðu sam-
an. Húsbíllinn Bjartur var
keyrður landshornanna á milli
og þegar bíllinn stóð í inn-
keyrslunni fengu börnin að leika
sér í bílnum. Þá ferðuðust þau í
þykjustunni til útlanda, sulluðu
með vatn og fylltu bílinn af leik-
föngum. Það mátti.
Emil var ótrúlega kraftmikill.
Hann var afreksmaður í íþrótt-
um en hann stundaði borðtennis
til 85 ára aldurs. Emil var alltaf
eitthvað að stússa. Oftast var
hann að vesenast í kringum
barnabörnin. Skutla þeim á æf-
ingar, fara með þau í sund,
veiðitúra eða bara að græja og
redda. Kraftur hans gerði hann
ungan í anda. Hann var alltaf til
í að prófa nýja hluti. Hann lærði
spænsku, keypti nýjustu tækni
og var fyrstur manna til að
eignast farsíma. Hann var nýj-
ungagjarn í mataræði þrátt fyr-
ir að hafa alist upp í torfbæ á
Akranesi þar sem fæðið var oft
fábreytt. Hann borðaði pulsur
og pítsur ef það var það sem
barnabörnin pöntuðu. Hann
gerði sér einnig að góðu til-
raunakennda og slysalega elda-
mennsku okkar Binna fyrstu ár-
in eftir að við fórum að búa.
Emil var lífsglaður, gafst aldrei
upp og hafði óbilandi trú á sín-
um nánustu. Elín kona hans var
hans besti vinur. Það var ynd-
islegt að sjá hvað þau voru náin
og ástfangin alla tíð. Stundum
birtist ástin þó í smá tuði og
þolinmæðisæfingum en þau
voru óaðskiljanleg. Þegar Elín
dó eftir stutt veikindi fyrir fjór-
um árum fór heilsu Emils að
hraka. Líf þeirra var samofið en
síðustu skrefin þurfti hann að
fara án hennar. Hann hélt þó
áfram, fylgdist með íþróttum,
naut þess að vera í faðmi fjöl-
skyldunnar og gladdist yfir af-
rekum barnabarnanna.
Það er dýrmætt að hafa átt
þau að. Þau skilja eftir sig risa-
stórt skarð sem aldrei verður
fyllt en það sem skiptir þó
mestu máli er það að hafa feng-
ið að verða hluti af þeirra lífi.
Þau kenndu mér að lífið og fólk-
ið sem lifir því er ekki fullkomið
og að það er í allt í lagi. Kær-
leikur, umburðarlyndi, hjálp-
semi og þrautseigja er gott
veganesti í lífinu. Ég er ríkari
að hafa þekkt þau.
Þín og ykkar,
Eyrún.
Ég reið um sumaraftan einn
à eyðilegri heiði.
Þá styttist leiðin löng og ströng,
því ljúfan heyrði’ ég svanasöng,
já svanasöng á heiði.
Á fjöllum roði fagur skein.
Og fjær og nær úr geimi
að eyrum bar sem englahljóm
í einverunnar helgidóm
þann svanasöng á heiði.
Svo undurblítt ég aldrei hef
af ómi töfrast neinum.
Í vökudraum ég veg minn reið
og vissi ei hvernig tíminn leið
við svanasöng á heiði.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Nú er komið að leiðarlokum
hjá Emil mínum og kominn tími
til að kveðja góðan vin og sam-
ferðamann til 66 ára.
Margt hef ég að þakka og
margs er að minnast, fyrstu
kynnin voru heima á Linnetstíg
í Hafnarfirði, þegar hann kom
að heimsækja Elínu Jónsdóttur
móðursystur mína sem varð svo
lífsförunautur hans í rúm 60 ár.
Ella lést 7. sept. 2015.
Þegar þetta var bjó ég oft um
lengri eða skemmri tíma hjá
besta fólkinu í heiminum, þeim
ömmu, afa og Ellu frænku.
Þau fengu lítinn frið, kær-
ustuparið, fyrir stelpuskottinu
mér því að mér fannst Emil svo
skemmtilegur og hélt víst að ég
væri aðalnúmerið á heimilinu,
hann var oft ótrúlega þolinmóð-
ur við mig eins og þegar hann
söng fyrir mig vinsælustu rokk-
lögin þegar ég suðaði um það.
Emil hafði mjög fallega söng-
rödd og ég er viss um að hann
hefði getað náð langt hefði hann
lagt sönginn fyrir sig.
Ömmu minni þótti mjög vænt
um Emil enda var alltaf stutt í
hennar dillandi hlátur þegar
þau náðu saman.
Árin liðu í dagsins önn eins
og gengur, Emil var farsæll í
vinnu og var starfsmaður hjá
slökkviliði Keflavíkurflugvallar í
marga áratugi ásamt mörgum
öðrum störfum inn á milli. Emil
og Ella vissu fátt skemmtilegra
en að ferðast bæði innanlands
og utan, dans var líka í miklu
uppáhaldi, þau voru samtaka í
að hlúa að sinu heimili og börn-
um og eins voru barnabörnin
þeim miklir gleðigjafar.
Oft hefur verið langt á milli
vina, þar sem ég flutti austur á
land með mínum lífsförunaut en
það breytti engu í okkar sam-
bandi, fyrir mig var það eins og
að koma heim að koma til Emils
og Ellu. Síðustu 10-15 árin voru
ég og vinur minn svo heppin að
fá að ferðast mikið með þeim
sem var meiriháttar, það sem ég
sakna þeirra.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Emil mínum, sem var einstak-
lega ljúfur maður og kurteis,
hafði einstakan húmor og síðast
en ekki sist var mér alltaf svo
góður.
Ég votta börnum Emils og
fjölskyldum innilega samúð.
Minningin lifir um Emil Páls-
son.
Sóley Sigursveinsdóttir.
Emil Ottó Pálsson