Morgunblaðið - 14.11.2019, Page 56

56 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. NÓVEMBER 2019
✝ GuðmundurJónsson fædd-
ist á Skriðnesenni,
Strandasýslu, 12.
apríl 1937. Hann
lést á Landspítala
18. október 2019.
Foreldrar Guð-
mundar voru Soff-
ía Guðrún Guð-
mundsdóttir, f.
1900, d. 1973, og
Jón Jensson, f.
1889, d. 1942. Fósturfaðir hans
var Sigurgeir Jensson, f. 1897,
d. 1972. Systkini Guðmundar
eru Ester, f. 1933, d. 2014. Em-
il, f. 1934, d. 2002, Magnús, f.
1938, d. 2015, og Jóna, f. 1943.
Guðmundur kvæntist 30. des-
ember 1966 Ásdísi Jónsdóttur,
f. 30. september 1946. Börn
þeirra eru: 1) Soffía Guðrún, f.
til Reykjavíkur 1965 og bjó þar
til ársins 1974 þegar hann flutti
með fjölskyldu sinni í Hafn-
arfjörð þar sem hann bjó eftir
það.
Guðmundur lauk meira mót-
orvélstjóraprófi árið 1965 og
var vélstjóri á Húna II, Svani
RE, Arinbirni RE og fleiri skip-
um. Hann byrjaði að reka út-
gerð með Birgi Guðjónssyni ár-
ið 1970 og fyrstu árin gerðu
þeir einungis út á grásleppu á
sumrin á litlum opnum bát. Árið
1983 keyptu þeir nýjan stærri
bát, Bæjarfell RE 65, sem þeir
eiga enn. Þeir stunduðu ýmsar
fiskveiðar á Bæjarfelli fyrstu
árin eins og handfæraveiðar og
grásleppuveiði á sumrin. Síð-
ustu árin sem hann var á sjó
gerðu þeir einungis út á grá-
sleppu. Guðmundur handleggs-
brotnaði um borð í Bæjarfelli í
apríl 2016 og fór ekki á sjó eftir
það.
Útför Guðmundar fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
14. nóvember 2019, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
26. október 1966.
Maki Birgir Sævar
Ellertsson, f. 1961.
Sonur þeirra er
Emil Sær, f. 2006.
Sonur Birgis og
Ólafar Þorsteins-
dóttur, f. 1963, er
Ellert Stefán, f.
1979. 2) Jóna, f. 29.
október 1969. Maki
hennar er Kristinn
Árnason, f. 1964.
Synir þeirra eru: Agnar Logi, f.
1988, Guðmundur Óskar, f.
1990, Snævar Ægir, f. 1994, og
Jökull Máni, f. 2008.
Guðmundur ólst upp á Fiski-
nesi við Drangsnes í Stranda-
sýslu með systkinum sínum.
Hann dvaldi á Súgandafirði frá
1958-1964 og starfaði sem vél-
stjóri og sjómaður. Hann flutti
Hann góði pabbi minn er dáinn.
Ég sakna hans mikið og lífið er
tómlegt án hans. Pabbi var mjög
barngóður og fór oft með mig og
Jónu systur mína í bíltúra þegar
við vorum litlar. Þá voru einnig oft
með í för synir Jónu systur pabba
en samband þeirra systkina var
ætíð mjög náið. Einnig voru ófáar
innanlandsferðirnar sem við fjöl-
skyldan fórum saman með hús-
tjaldið og þá voru mjög oft skoð-
aðar kirkjur og kirkjugarðar.
Fyrstu utanlandsferðina fórum
við fjölskyldan árið 1977 til Nor-
egs að heimsækja Ester systur
pabba og það var mjög skemmti-
leg ferð og tekið vel á móti okkur.
Pabbi var mjög greiðvikinn og það
var alltaf auðsótt að fá hann til að
skutla manni hingað og þangað.
Einnig minnist ég berjamóanna
sem ég fór í með honum og
mömmu þar sem hann fann yfir-
leitt berin og við tíndum þau svo.
Emil sonur minn og pabbi voru
mjög nánir og áttu margar góðar
stundir saman á Hólabrautinni og
einnig fóru þeir oft saman til Sæ-
greifans.
Ég, Birgir og Emil fórum í
margar ferðir innanlands með
pabba og mömmu, í fyrrasumar
fórum við með þeim á Drangsnes
og til Akureyrar og Siglufjarðar.
Síðasta utanlandsferðin hans
pabba var til Noregs að heim-
sækja mig og Emil í apríl 2017
þegar við bjuggum í Moss. Pabbi
var mjög örlátur og í sumar gaf
hann bæði mér og Jónu systur
minni dýrar leðurtöskur sem við
völdum og keyptum sjálfar en
hann borgaði. Hann vildi ekki
gera upp á milli okkar systranna
og þegar Jóna var búin að fá tösku
varð ég að fá hana líka. Svona var
hann.
Sumarið 2016 lagðist pabbi inn
á Landspítala og var þá greindur
með hjartasjúkdóm. Þá var bein-
krabbameinið einnig farið að
dreifa sér og eftir það fór heilsu
hans hrakandi. Snemmsumars í ár
lagðist hann inn á Landspítala
vegna sýkingar í lunga, hann var
útskrifaður heim eftir þrjár vikur
og eftir það var hann nær rúm-
fastur.
En hann var sem betur fer
verkjalaus síðustu vikuna sem
hann lifði. Pabba, sem var mjög
heilsuhraustur mestalla ævina,
fannst erfitt að vera svona veikur
og þurfa aðstoð við nær allar at-
hafnir daglegs lífs. Hinn 20. sept-
ember sl. var pabbi lagður inn á
deild 12E og kom ekki aftur heim
eftir það. Kvöldið áður en hann dó
fór ég til hans og þá var mikil ró
yfir honum og hann hefur senni-
lega vitað í hvað stefndi.
Hvíl í friði elsku pabbi, ég mun
alltaf elska þig.
Þín dóttir,
Soffía.
Nú hefur kvatt þennan heim
kær bróðir, mágur og frændi.
Guðmundur fékk, eftir erfið veik-
indi, hægt andlát að kvöldi 18.
október. Hann var einn besti vinur
fjölskyldu okkar. Var einstaklega
barngóður og ófáar voru helgarn-
ar sem hann smalaði börnunum í
bílinn hjá sér til að gefa þeim ís og
nammi.
Guðmundur var ættaður frá
Drangsnesi og ólst upp á Fiski-
nesi. Hann hleypti ungur heim-
draganum til að sækja sjó. Hann
var sjómaður alla sína tíð og starf-
aði oftast sem vélstjóri á hinum
ýmsu bátum.
Guðmundur var einstaklega
laginn við vélar og sinnti sínu
starfi alltaf af fagmennsku og al-
úð.
Guðmundur kynntist ungur
konu sinni Ásdísi Jónsdóttur og
eignaðist með henni tvær dætur,
Soffíu og Jónu, sem hann lét sér
mjög annt um. Föðurhlutverkið
fór Guðmundi vel og greinilegt að
mikill kærleikur var á milli hans,
Ásdísar og dætranna.
Við urðum þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eiga Guðmund og Ásdísi
sem nágranna í fjölmörg ár. Alltaf
var hægt að leita til hans til að fá
ráð eða bara til að spjalla um dag-
inn og veginn.
Guðmundur lét sér annt um
fjölskyldu sína, systkini og vini og
var fátt sem hann var ekki tilbúinn
að gera til að aðstoða þegar þess
þurfti.
Guðmundur var mikill veiði-
maður og fór oft í frítíma sínum
vestur á Drangsnes til veiða eða
þá að hann stundaði veiðar í Þing-
vallavatni með Herði vini sínum
sem nú er látinn. Oft kom Guð-
mundur færandi hendi og gaf okk-
ur silung að aflokinni góðri veiði-
ferð.
Guð gefur og Guð tekur. Við er-
um þakklát fyrir þann tíma sem
við áttum með Guðmundi og erum
þess fullviss að hann er nú að
stunda sína eftirlætisiðju, veiðar, í
Sumarlandinu og hlökkum við til
að hitta hann þar í fyllingu tímans.
Söknuður okkar er mikill og
biðjum við Guð að gefa Ásdísi,
Soffíu og Jónu ásamt fjölskyldum
þeirra styrk til að takast á við
þennan mikla missi.
Guð blessi ykkur í sorg ykkar.
Jóna, Þorsteinn
og fjölskylda.
Það er komið að kveðjustund,
kæri frændi. Lífið verður fátæk-
ara án þín, eins og alltaf þegar
gæðablóð líkt og þú hverfa af
vettvangi. Á þessum tímamótum
er margt að þakka og margs að
minnast.
Allar ferðirnar sem við bræð-
urnir fengum að fara með þér
sem börn. Skíðaferðirnar í
Krýsuvík, sunnudagsbíltúrarnir
út úr borginni og þolinmæðin og
gæskan sem þú sýndir okkur
óstýrilátu villingunum. Það var
sama hvað við gerðum af okkur.
Aldrei skiptir þú skapi eða hækk-
aðir raust þína.
Þegar við uxum úr grasi þá var
alltaf gaman að setjast niður með
þér og spjalla um daginn og veg-
inn. Þú varst alltaf samkvæmur
sjálfum þér. Sagðir hlutina eins
og þeir voru og það var ætíð hægt
að treysta því að þú talaðir frá
hjartanu og vildir miðla til okkar
þekkingu þinni og reynslu á sem
bestan hátt.
Jólaboðin og afmælin verða
tómleg nú þegar þig vantar í hóp-
inn. Það að fá ekki tækifæri til að
setjast niður og spjalla við þig
gerir framtíðina fátækari.
Ég er þakklátur fyrir það að
hafa fengið tækifæri til að þekkja
þig og fyrir þann fjársjóð minn-
inga sem eftir situr.
Eftirfarandi ljóðlínur finnst
mér eiga vel við í kveðjuskyni.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Sjáumst síðar, kæri frændi.
Svavar
Þorsteinsson.
Guðmundur
Jónsson
✝ Bera Þorsteins-dóttir fæddist í
Laufási í Vestmanna-
eyjum 31. maí 1921.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Drop-
laugarstöðum 5. nóv-
ember 2019.
Foreldrar hennar
voru Elínborg Gísla-
dóttir, f. 1883, d.
1974 og Þorsteinn
Jónsson, f. 1880, d.
1965. Þau eignuðust 12 börn
sem nú eru öll látin.
Eldri systkini Beru voru
Þórhildur, Unnur, Gísli, Ásta,
Jón, Fjóla, Ebba, Anna og
yngri systkini hennar voru
Jón, Dagný og Ebba. Auk
þeirra ólst Ástþór sonur Unn-
ar upp með þeim og lifir
hann þau.
er Berglind Ýr, f. 1980, gift
Samúel Jóni Samúelssyni og
eiga þau tvö börn en fyrir átti
Berglind Ýr þrjú börn og
Samúel tvö börn. 3) Ingólfur,
f. 11. september 1955. Eigin-
kona hans er Júlíanna Theó-
dórsdóttir, f. 6. ágúst 1962.
Börn þeirra eru Margrét Rós,
f. 1982 og Alma, f. 1988. Fyrir
átti Ingólfur Rúnar Loga, f.
1980.
Bera lauk gagnfræðaprófi
1937 og stundaði nám við
Húsmæðraskólann á Hall-
ormsstað einn vetur. Auk hús-
móðurstarfa starfaði hún við
fiskvinnslu í Eyjum en við eld-
gosið á Heimaey 1973 fluttust
Bera og Ingólfur til Reykja-
víkur og bjuggu þar síðan.
Lengst af eftir það starfaði
Bera á sótthreinsunardeild
Landspítalans og þvottahúsi
spítalans.
Útför Beru verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, 14. nóv-
ember 2019, og hefst athöfnin
kl. 13.
Þann 31. maí
1946 giftist Bera
Ingólfi Arn-
arsyni, f. 31.
ágúst 1921, d. 12.
september 2002.
Móðir hans var
Sólrún Eyjólfs-
dóttir, f. 1892, d.
1973.
Börn Beru og
Ingólfs eru: 1)
Þorsteinn, f. 19.
mars 1948. Eiginkona hans er
Kristrún Gísladóttir, f. 2. mars
1952. Börn þeirra eru Sólrún, f.
1971, gift Vigni Stefánssyni,
hann á þrjú börn og Ingólfur, f.
1975, sambýliskona María
Garðarsdóttir. 2) Gylfi, f. 5.
september 1951. Eiginkona
hans er Anna Jenný Rafnsdótt-
ir, f. 15. apríl 1952. Barn þeirra
Það voru spennt systkini tíu
og sex ára sem héldu upp í ferð
með Herjólfi með pabba sínum.
Þau voru að fara í pössun hjá
ömmu Beru og afa Ingólfi í
nokkra daga.
Þessar hugleiðingar skrifaði
amma um ferðina með barna-
börnunum 30. júlí 1981:
„Í Þorlákshöfn, með Herjólfi,
var Þorsteinn kominn með Sól-
rúnu og Ingólf. Eftir stutta við-
dvöl var haldið áfram með bless-
uð börnin, sólargeisla ömmu og
afa, falleg, góð og skemmtileg.
Sólrún orðin svo stór og alltaf
svo myndarleg svo ég hafi það
ekki meira og Ingólfur litli
strákurinn okkar svo skemmti-
legur og góð voru þau og ynd-
isleg. Þegar við vorum komin
austur fyrir Hveragerði sagði sá
stutti með áherslu: „Mikið hafa
mennirnir verið duglegir að
malbika svona stóran veg, sjáið
þið allt steinagrindverkið!“
Amma var ekki af þeirri
manngerð sem hafði hátt um
skoðanir sínar eða lét í ljós
miklar tilfinningar á almanna-
færi en eins og þessar hugleið-
ingar hennar sýna þá bjó hún
yfir mikilli væntumþykju og
kærleika.
Við systkinin og foreldrar
mínir hittum ömmu og afa oft
þó að hafið skildi okkur að og
við áttum ljúfar stundir í Dal-
seli, Blikahólum, Þangbakka og
ekki má gleyma sumarbústaðn-
um þeirra í Grímsnesinu sem
var nefndur Laufás eftir æsku-
heimili ömmu í Eyjum. Þar átt-
um við okkar griðastað og leið
öllum vel við að lesa og spila,
fórum í göngutúra, borðuðum
kræsingar hjá ömmu með til-
heyrandi hnallþóru kvöldkaffi
og horfðum einstaka sinnum á
sjónvarp sem var sérstaklega
gaman ef sýnd var Chaplin-
mynd eða breskur lögregluþátt-
ur. Þá kúrðu amma og afi sam-
an og annaðhvort skellihlógu
með sinn frábæra húmor eða
veltu fyrir sér hver væri eig-
inlega morðinginn. Svo sinnti
amma garðstörfunum, stundum
með flugnanet yfir andlitinu,
meðan afi dyttaði að. Þarna
fundum við frið, öryggi og ást.
Eftir að afi dó reyndum við
að annast ömmu eins vel og við
gátum, tókum hana stundum
með okkur á rúntinn eða göngu-
túr. Hún sinnti handavinnunni
sinni og var sannkölluð lista-
kona í höndunum, það eiga
margir í ættinni fallegu hekluðu
teppin hennar, dúka eða prjón-
aða peysu. Hún kunni vel við að
fara á kaffihús, þá kom heims-
borgarinn upp í henni og hún
setti upp hátíðlegan svip, borð-
aði rjómatertuna hægt með
nautn og var mikil dama.
Okkur þótti vænt um að
starfsmenn á deildinni hennar á
Droplaugarstöðum sem önnuð-
ust hana vel síðustu árin, sem
við erum afar þakklát fyrir,
kvöddu okkur þegar við vorum
að ganga frá dótinu hennar með
þeim orðum að allir söknuðu
Beru því hún hefði verið svo góð
við alla. Það var hún svo sann-
arlega, heil og góð manneskja,
og þeir sem kynntust henni eiga
eftir að sakna hennar og minn-
ast.
Með þessum fátæklegu orð-
um kveðjum við þig, amma okk-
ar, og þökkum þér fyrir allt sem
þú kenndir okkur um lífið.
Þín
Sólrún og Ingólfur.
Hún Bera, kær móðursystir
mín, er dáin. Síðust systkinanna
tólf frá Laufási. Þegar háaldrað
fólk deyr er það oftast kærkom-
in líkn og lausn. Þannig trúi ég
að það hafi verið með frænku
mína. Ég hugsa til allra góðu
stundanna heima í Laufási þar
sem stórfjölskyldan kom saman
jafnt á gleði- sem sorgarstund-
um. Anna, móðir mín, og Bera
voru alla tíð sérlega nánar þó
að ólíkar væru. Bera var dul og
hæglát, algjör andstæða við
mömmu.
Eftir gos breyttist svo margt.
Bera og Ingólfur komu sér fyrir
í Reykjavík en foreldrar mínir
fluttu aftur heim. Áfram hélst
þó hið góða og nána samband
milli fjölskyldnanna. Oft gisti
mamma hjá Beru og Ingólfi á
ferðum sínum til Reykjavíkur. Í
mörg ár áttu þau hjónin sum-
arhús í Grímsnesinu sem var
þeirra sælureitur. Einnig áttu
foreldrar mínir þar hús, var þá
stutt á milli systranna og heim-
sóknir tíðar.
Ég gæti skrifað svo margt
um hana Beru, þessa vönduðu
og góðu konu, en ég geymi það
með sjálfri mér.
Megi minningin um góða
konu ylja öllu hennar fólki.
Elínborg Jónsdóttir.
Bera frænka var níunda í
röð tólf barna hjónanna í Lauf-
ási í Vestmannaeyjum og sú
síðasta sem kveður þetta líf.
Hún ólst upp í Laufási þar sem
var mannmargt, oftast yfir
tuttugu manns í heimili á ver-
tíðum, en Þorsteinn var farsæll
útvegsbóndi og lánsamur for-
maður. Elínborg stjórnaði
mannmörgu heimili af mynd-
arskap og þau hjón voru virk í
bæjar- og félagsmálum. Í þessu
menningarumhverfi umsvifa og
samvinnu ólst Bera upp við hlið
systkina sinna, mjög tengd
Unni systur sinni enda var það
svo í stórum barnahópi að eldri
systur hugsuðu gjarnan um þá
sem yngri voru. Bera sagði
okkur oft söguna af því þegar
Unnur gifti sig 1924 og hún
vildi ekki sleppa hendi af stóru
systur þannig að ungu hjónin
enduðu með að taka Beru litlu
heim með sér á sjálfan gifting-
ardaginn.
Bera giftist Ingólfi Arnarsyni
1946 og þau byggðu sér heimili
á „Laufástorfunni“ við Austur-
veg 7 og bjuggu þar með syni
sína Þorstein, Gylfa og Ingólf og
auk þess var Sólrún móðir Ing-
ólfs á heimilinu. Systur Beru,
Anna, Dagný og Ebba, bjuggu í
næstu húsum eða í hálfhring um
Laufás og krakkahópurinn var
stór. Þessi krakkahópur er í dag
hátt á sextugs- til áttræðisaldri
og æskuslóðirnar löngu horfnar
undir hraun.
Það er með angurværð og
söknuði sem við rifjum upp
gamla daga á Austurveginum
með útsýn yfir innsiglinguna og
Heimaklett og sólarlaginu yfir
Eiðinu og lífið var leikur í faðmi
stórfjölskyldunnar. Við minn-
umst Beru og systranna taka
vorhreingerningu hjá ömmu svo
gustaði af eða við flatkökubakst-
ur í kjallaranum í Laufási.
Flatkökubunkarnir urðu him-
inháir í augum barnanna og allir
sammála um að bragðið var
miklu betra því bakað var á
gömlu kolaeldavélinni og í sam-
einingu. Við munum jólaboðin í
Laufási á jóladag og fullorðna
fólkið spilaði vist á mörgum
borðum og krakkarnir borðspil.
Það voru farnar lautarferðir út í
Lyngfellisdal og siglt i kringum
eyjuna hvert sumar. Á þessum
vettvangi naut Bera sín, ein-
staklega falleg, brosmild, blíð og
vönduð kona. Hún var vinur
vina sinna og traust systir og
aldrei heyrðist styggðaryrði frá
Beru. Hún var myndarleg hús-
móðir og heklaði af vandvirkni
og við eigum mörg litríku rúm-
teppin sem hún bjó til og eru
hrein gersemi.
Bera og Ingólfur fluttu upp á
land eftir eldgosið í Eyjum
1973. Það var þeim þungbært að
missa heimili sitt í eldgosi sem
umturnaði lífi þeirra sem svo
margra annarra. Af æðruleysi
fóru þau í gegnum þá raun og
byggðu sér heimili í Seljahverf-
inu og síðar sumarbústað fyrir
austan fjall þar sem þau undu
sér vel saman.
Stuttu eftir að Ingólfur dó ár-
ið 2002 greindist Bera með
heilabilun og bjó í Foldabæ og
síðar á Droplaugarstöðum þar
sem hún naut góðrar umönn-
unar. Þrátt fyrir að sjúkdóm-
urinn hefði svipt Beru mörgu
var hún alltaf hnarreist og
æðrulaus og fram til hins síð-
asta var hægt að sjá í henni þá
mildi og elsku sem hún bar allt-
af með sér og er okkur hug-
leiknust.
Við vottum sonum hennar og
fjölskyldum samúð okkar og
minnumst Beru frænku með
söknuði og hlýju.
Steinunn, Herjólfur,
Auður, Elínborg og
Ásta Bárðarbörn.
Ég fékk hringingu frá Önnu
tengdadóttur Beru, mikið er ég
þakklát henni að láta mig vita
um andlát elsku Beru vinkonu
minnar.
Kynni mín af Beru og Ingólfi
voru í Dalselinu. Við hjónin ný-
flutt með tvö börn og Ingólfur
og Bera að koma sér fyrir eftir
Vestmannaeyjagosið, við vorum
öll á sömu hæð.
Sameiginlegt áhugamál okkar
Beru var handavinna. Við skipt-
umst á uppskriftum og hekluð-
um saman, ég á enn fallegu
hjartapúðana mína úr mynstur-
safninu þínu sem eru mér eins
og gull.
Við hjónin eignuðumst okkar
þriðja barn og ennþá er til fal-
lega heklaða teppið sem þú
færðir okkur. Þegar litla Lovísa
fékk tækifæri til að komast
fram á gang klóraði hún í hurð-
ina þína. „Velkomin,“ sú stutta
skreið strax í kexskúffuna og
náði sér líka alltaf í sama
skrautlega munsturpúðann og
lét fara vel um sig, mikið hlóg-
um við að þessari uppákomu
barnsins.
Þegar ég heimsótti elsku
Beru núna síðustu árin á Drop-
laugarstaði héldumst við í hend-
ur og horfði hún á mig með fjar-
rænum augum og spurði af
hverju við værum svona góðar
vinkonur, ég rifjaði upp gamlar
minningar og við brostum sam-
an.
Sönn og traust vinátta fer
ekki eftir árum eða aldri.
Guðný Helga
Þorsteinsdóttir.
Bera
Þorsteinsdóttir