Fréttablaðið - 06.12.2002, Blaðsíða 28

28 6. desember 2002 FÖSTUDAGUR
Svo lengi sem ég man hef égverið að gera eitthvað í hönd-
unum. Mamma segir að ég hafi
verið rétt þriggja ára þegar ég
fékkst ekki til að sleppa tuskupok-
anum frá mér,“ segir Jóhanna
Guðbrandsdóttir, sjúkraliði og
handverkskona, sem búsett er í
Stykkishólmi.
Jóhanna er mikil listakona
í höndunum og jólin eru henn-
ar tími. Snemma í nóvember
er hún farin að huga að gjöf-
unum það árið og undirbúa
gerð þeirra. „Það er ekki ráð
nema í tíma sé tekið að hefja
verkið því það eru margar
gjafirnar sem ég þarf að búa
til fyrir jólin. Fjölskyldan er
stór og svo á ég vini sem ég
gef gjafir.“
Jóhanna er á því að gjaf-
irnar hafi komið til þegar hún
var að hefja búskap. Í byrjun
hafi hún gert það í sparnaðar-
skyni en smátt og smátt hafi
það breyst. „Fólk fer og kaup-
ir sér sjálft teskeið eða kaffi-
könnu ef það þarf nú orðið og
því gefur maður ekki slíkar
gjafir lengur. Mönnum
finnst mun skemmtilegra
að fá eitthvað sem sker sig
úr og er persónulegt. Flest-
ir þeirra sem ég gef gjafir
bíða eftir þeim og hafa
mjög gaman af að fá eitt-
hvað sem ég hef búið til
sjálf.“
Jóhanna býr ekki aðeins
til gjafirnar heldur pakkar hún
þeim inn á sinn sérstaka hátt. Hún
útbýr merkisspjöldin sjálf og
skreytir pakkana með einhverju
sem hún hefur búið til. „Ég geri
spjöldin oft úr trölladeigi, klemm-
um eða einhverju viðlíka. Öll fjöl-
skyldan hefur tekið þátt í þessu en
börnin eru misjafnlega áhuga-
söm. Yngsta dóttir mín sem er tólf
ára hefur mikla ánægju af þessu
og er mjög nett í höndunum.“
Jóhanna hefur góða aðstöðu en
helminginn af bílskúrnum hefur
hún tekið undir sig við vinn-
una. Hún segist alltaf vera
eitthvað að gera í höndun-
um, ekki aðeins fyrir jól.
„Flestir þeir sem ég gef
gjafir, af hvaða tilefni sem
það er, fá eitthvað sem ég
hef sjálf búið til. Mér
finnst það róandi að draga mig út
úr skarkala heimilisins og dunda
mér á mínu eigin svæði. En ég sel
hlutina mína ekki nema ég sé sér-
staklega beðin að búa eitthvað til.
Þá tek ég fyrir efniskostnaði en
það er mjög dýrt að kaupa efni.
Vinnan sem ég legg í þetta er
meira en ánægjunnar virði.“
Jóhanna minnist jóla fyrir
mörgum árum. Ekki var langt um
liðið frá því hún hóf að búa til
gjafir og hún var ekki farin að
gefa foreldrum sínum heimagerð-
ar jólagjafir. „Bróðir minn, sem
hafði ratað aftur heim eftir að
hafa farið að heiman, var þá hjá
pabba og mömmu um jólin. Ég gaf
honum eitthvað sem ég hafði sjálf
búið til en fyrir foreldra mína
keypti ég gjöf eins og ég var vön
þá. Það felst í því þversögn að
segja að það gladdi mig meira en
ég átti von á þegar ég gerði mér
ljóst að pabbi varð fyrir vonbrigð-
um yfir að hafa ekki fengið
heimatilbúna gjöf eins og bróðir
minn.“
Síðustu helgina í nóvember fór
fjölskyldan saman í sumarbústað
yfir helgi og Jóhanna tók með sér
handavinnuna. Eldri börnin tvö,
sem sjálf eiga fjölskyldu, komu í
heimsókn og stórfjölskyldan
eyddi helginni við
að búa til jólakort,
alls kyns fígúrur,
karla og kerlingar
undir handleiðslu
Jóhönnu. „Mér
þykir mjög vænt
um það að fá alla
krakkana mína í
heimsókn og glöð
sitjum við og
búum til jólagjafir.
Húsbóndinn tekur
einnig þátt í þessu
með mér því það
er svo margir litlir
fylgihlutir sem hann aðstoðar mig
við að útbúa.“
Á hverju ári gerir Jóhanna
einnig jólakort og leggur vinnu í
hvert og eitt eftir því hver á að fá
það. Þeim fjölgar á hverju ári og
hún reiknar með að gera að
JÓHANNA GUÐBRANDSDÓTTIR
Í nóvember og desember er nóg að gera
við að útbúa jólagjafir.
SÆT HJÓN OG KRÚSULEG
Þau bíða eftir að fara í jólapakka
þessi og gleðja einhvern af
vinum Jóhönnu.
Beðið með
eftirvæntingu
eftir gjöfunum
SANDRA STEFÁNSDÓTTIR
Sandra dóttir Jóhönnu virðist
hafa erft frá móður sinni
leiknina í höndunum.