Hugur og hönd - 01.06.1967, Blaðsíða 5

AUGNOFIN BÖND EÐA TÍGLABÖND
í HUGUR OG HÖND 1966 var vinnulýsing á fótofnum bönd-
um með einskeftuvend (þráðarbrekánsvend), munstruðum
með nokkrum litum, langröndótt eða þverröndótt. I
framhaldi af þeirri grein verður nú reynt að lýsa, hvernig
vefa má á fæti bönd með margbreytilegri munstrum, svo-
nefnd augnofin bönd eða tíglabönd. Fyrstu handtökin eru
hin sömu eða þar til lokið er við að gera höföldin og vísast
því hér til fyrri greinar. Áður en slangan er tekin niður
af rakgrind (eða stólbökum) eru fleiri þræðir dregnir í
önnur höföld. Þessi höföld eru búin til á sama hátt og hin
og notuð til að gera munsturskil. Verða þau nefnd hér
munsturhöföld lil aðgreiningar frá einskeftuhöföldum.
Þegar gömul tíglabönd eru skoðuð, kemur í ljós, að í
þeim eru sjaldnast færri litir en þrír. Aðeins miðjan er
munstruð. Á böndunum er venjulega greinileg rétthverfa
og ranghverfa. Er þá munstraði hlutinn upphleyptur á
rétthverfu en sléttur á röngu, og sést þar sums staðar í
ívafið. Oftast eru notaðir tveir litir í miðjuna, dökkur og
ljós. Þeir eru raktir einn og einn til skiptis, þ. e. a. s. eru
hækkaðir og lækkaðir til skiptis og mynda tenningu, ef
ofin er einskefta, 1. og 2. mynd. Benda skal á, að þegar
rakið er á stólbökum má rekja með báðum litum samtímis
þannig: Litirnir eru látnir ganga sitt hvoru megin við stól-
bakið og liggja í kross milli stólanna. Við slönguendana er
þeim brugðið saman og síðan látnir ganga sömu leið til
baka. Jaðarsþræðir bindast í einskeftu. Vegna þess, að
binding munstraða hlutans er nokkuð laus, er nauðsynlegt
að binda jaðarsþræði í einskeftu, helzt ekki færri en 6
hvoru megin. í böndunum voru oft tveir litir í jöðrum.
Yztur kom dökki liturinn í munstrinu, en hinn, þriðji
litur bandsins, innan við næst munstrinu. Stundum mynda
tveir litir fíngerða tenningu næst munstrinu. Fer býsna vel
á hvoru tveggja. Ivafið er haft í sama lit og yztu þræðirnir.
Eins og sjá má á meðfylgjandi myndum, koma í munstr-
in m. a. krossar og tíglar eða augu. Munstrið verður til við
það, að ákveðnir uppistöðuþræðir liggja ofan á þrem
samliggjandi fyrirdrögum, þ. e. a. s. eru hækkaðir fyrir
þrjú samliggjandi fyrirdrög. Einskeftuskilin eru alltaf
tekin til skiptis. Hér eru ljósu þræðirnir hækkaðir með hö-
földunum, 2. mynd H, og þá dökku þræðirnir í fótskili, 2.
mynd F. Augljóst er því, að til þess að sömu uppistöðu-
þræðir geti legið ofan á þrem fyrirdrögum, þarf að lyfta
þeim einu sinni með því einskeftuskili, sem þeir ættu í
rauninni að vera lækkaðir með. Hvaða þráðum er lyft og
hvenær, fer eftir munstrinu, sem vefa á. Til þess að gera
munstrið fyllra, eru tveir og tveir samlitir þræðir ávallt
látnir fylgjast að.
Þegar hækka á ákveðna munsturþræði, er auðvitað hægt
að leita að þeim í hvert skipti og lyfta með fingrunum um
leið og einskeftuskil er tekið, en það er tafsamt, ekki sízt
vegna þess að ekkert heldur þráðunum greinilega aðskild-
um. Því er það, að áðurnefnd munsturhöföld eru gerð til
þess að geyma í þessa þræði, síðan er gripið í viðeigandi
höföld og þráðunum lyft með þeim, samtímis öðru hvoru
einskeftuskilinu, og gildir þar alltaf sú regla, að ljósum
þráðum er lyft með því einskeftuskili, sem hækkar dökku
þræðina og öfugt, 3. mynd B og C. Áður er þess getið, að
munsturhöföld eru búin til á sama hátt og einskeftuhöföld-
in. Lykkjurnar mega þó vera styttri og í hverri eru tveir
þræðir, 3. mynd A. I því, sem hér er kallað munsturhafald,
geta verið allt frá einni lykkju upp í fimm eða fleiri, 2.
mynd. Svo virðist sem fjögur munsturhöföld hafi verið
HUGUR OG HÖND 5