Feykir - 29.11.2017, Síða 20

2 01 720
meðan þau voru öll lítil, voru
þetta 4x13 gjafir, okkur finnst
það alveg yfirdrifið til viðbótar
við jóladagatal og jólagjafirnar.“
Þorvaldur og Kristín segja
að undirbúningur jólanna sé
svipaður hjá Dönum og okkur.
Þeir byrji mjög snemma að
skreyta, reyndar sé minna um
aðventuljós, en þeir skreyti líka
mjög mikið eins og við. Það sem
helst sé frábrugðið er að Dan-
inn hefur gjarnan jólatréð uppi
frá byrjun desember en hendir
því svo út á annan í jólum og
danskar fjölskyldur syngi og
dansi kringum jólatréð sem
flestir hér heima eiga að venjast
að sé aðeins gert á jólaböllum.
En tókuð þið upp einhverja
svona danska siði hjá ykkur?
„Nei, ekki nema þetta með
aðventugjafirnar. Annars finnst
mér, og það er ekkert endilega
eitthvað danskt, bara það sem
hefur breyst hjá manni sjálfum
í gegnum tíðina er að ég vil alls
ekki hafa einhverja ringulreið,“
segir Kristín.
„Ég panta jólagjafirnar á
netinu eins mikið og ég get, ég
vil helst ekki vera að fara mikið
í verslanir af því þar er bara svo
margt fólk. Og okkar jólahefð
er líklega helst að hafa ekki það
sama í matinn og var í fyrra,
kannski prufa eitthvað nýtt.
Við erum ekki svona háð því
að það komi ekki jól nema hafa
malt og appelsín.“ Þorvaldur
heldur að ástæðan geti verið sú
að fjölskyldan var oft bara ein
á jólum úti. „Við vorum líklega
alveg að koma að því að fara að
taka upp nýja siði, opnari fyrir
því með aldrinum.“
„Stærsti gallinn var að það
voru engin jólaboð,“ segir
Kristín, „það erfiða við að
búa ekki nálægt fjölskyldunni
er að hátíðisdagar og afmæli
eru einmanalegri. Krakkarnir
þekkja ekkert að það sé eitthvert
fjölskylduafmæli, það erum
bara við, bara morgunkaffi
með einhverju góðu meðlæti
og pökkum. En erfiðast er þó
ef eitthvað kemur upp á að
hafa ekkert bakland til að leita
til.“
Allt hefur sinn tíma
Það er óvíst hvað framtíðin
ber í skauti sér og fjölskyldan
veit ekki hvort þau eru komin
heim til að vera. Þau segjast
hafa lært það af öllum þessum
flutningum að maður tekur
bara ákvarðanir fyrir líðandi
stund og svo hefur allt sinn
tíma og það er engin leið að spá
fyrir um hvað verður. Þorvaldur
segir þó að planið sé að vera
áfram í Hrútafirðinum næsta
vetur enda líkar honum vinnan
við skólabúðirnar vel og þykir
gaman að elda ofan í krakkana
sem séu mjög þakklátur hópur,
„en svo má maður skipta um
skoðun ef maður vill.“
„Það er frelsandi að finnast
maður vera frjáls að því að
skipta um skoðun án þess að
vera hræddur við hvað fólk
segir,“ bætir Kristín við. „Mér
hefur alltaf fundist það vera
vaxandi kostur að geta ákveðið
eitthvað bara fyrir mig í mínu
lífi án þess að hafa áhyggjur
af að fólk tali, það hefur líka
kannski borið okkur hingað og
þangað sem ég hefði ekki viljað
missa af. Hvorki hvað varðar
búsetu eða atvinnu eða tækifæri
fyrir krakkana eða neitt.“
Og Þorvaldur bætir við:
„Svona hefur þetta alltaf verið,
kannski stundum farið aðeins
of hratt.“
„Já, kannski,“ segir Kristín,
„sumir vilja kalla þetta rótleysi,
að geta ekki verið kyrr einhvers
staðar, en það fer eftir því hvað
maður gerir við það, hvort það
sé kostur eða galli.“
Kristín hefur fleiri járn í
eldinum en vefsíðuhönnunina
en hún heldur úti vefverslun
með garn (https://vatnsnesyarn.
is/) sem hún flytur inn og litar
sjálf. „Ég hef alltaf verið svolítið
flækt í garn en ég byrjaði síðasta
vetur að lita og það er bara það
skemmtilegasta sem ég geri í
dag,“ segir hún. Kristín vill
ekki gera mikið úr vandanum
við litunina en Þorvaldur segir
að þetta líkist nú einhverri
tilraunastofu hjá henni, grímur
og sprautur og margir pottar og
allt á fleygiferð. Meira að segja
þurfi hún að vita hvað hver
dropi af lit sé þungur en Kristín
segir að það sé nauðsynlegt til
að hún geti náð að blanda sama
litinn aftur.
Þegar innt er eftir frístunda-
starfi hjá þeim hjónum kemur
greinilega í ljós að þar er af
ýmsu að taka. Þau voru í
hópi þess unga fólks sem á
sínum tíma áttu upphafið
að unglistahátíðinni sem nú
ber nafnið Eldur í Húnaþingi
og segja það hafa verið alveg
frábæra reynslu. Nú er Kristín
komin í kirkjukórinn og í
tónlistaskólann í áframhaldandi
þverflautunám og einnig í
leikfélagið sem um miðjan
desember ætlar að frumsýna á
Íslandi verk sem hefur fengið
íslenska nafnið Hérumbil,
Húnaþingi.
Þorvaldur segist hins vegar
lítinn tíma hafa utan vinnunn-
ar þar sem vinnudagurinn sé
fram á kvöld. „Það frábærasta
við svæðið hér í Húnaþingi
er hvað það er alltaf mikið
um að vera, virkilega virkt
félagslíf,“ segja þau. „Okkur
fannst mikið erfiðara að taka
þátt í félagslífi á stærri stöðum
eins og í Reykjavík eða Kaup-
mannahöfn.“
Nú er liðið langt á daginn og
framundan hjá fjölskyldunni er
árshátíð hjá Grunnskólanum
á Hvammstanga. Blaðamaður
þakkar fyrir sig og heldur
á braut, fullviss um það
að það hafi verið góður
fengur fyrir Húnaþing að fá
þetta kraftmikla fólk aftur á
heimaslóðir.
Kristín með börnin fjögur.
Framtíðin er björt.