Gríma - 15.09.1931, Blaðsíða 18

16
MÓHOSÓTTI HUNDUEINN
Skottu, enda var hann kjarkmaður og talinn að
vera fjölkunnugur.
Svo er sagt, að á yngri árum hafi Sigurður verið
svo frábær göngugarpur, að fáir væru hans jafn-
ingjar. Einhverju sinni hafði hann gengið á einum
degi frá Hleiðargarði að Hólum í Hjaltadal, en leið
þessi er nú aldrei gengin á skemmri tíma en tveim
dögum. Sjálfsagt hefur Sigurður farið stytztu leið:
yfir Kamb vestur í öxnadal, síðan Auðnaháls og þá
Hjaltadalsheiði; en ekki var hann þjakaðri en svo
eftir gönguna, að hann gekk heim til sín sömu leið
daginn eftir.
Sá var siður Sigurðar á haustum, eftir það er al-
menn fjallskil voru afstaðin, að hann fór í fjárleitir
inn á öræfi. Var hann þá oftast einn í förum, því
að fáa fýsti að fara í slíkar ferðir, þegar vetur var
í nánd, en allra veðra von. Kom það eigi ósjaldan
fyrir, að á komu hríðar og dimmviðri, svo að Sig-
urður varð að liggja úti svo dægrum skifti. Þegar
svo bar undir, var hann einatt talinn af, en ætíð
skilaði hann sér aftur til byggða og þökkuðu margir
það fjölkynngi hans, hve vel hann rataði úr slíkum
svaðilförum. Það ýtti og undir þá trú manna, að
hann var mjög fundvís á fé og kom oftar með margt
en fátt úr eftirleitum sínum. Þó fór svo að lokum,
að hann lagði ferðir þessar algerlega niður; mun
það meðfram hafa verið sakir þess, að menn löttu
hann mjög og kváðu ferðir þessar óvarlegar; en sú
var aðal-ástæðan, að hann komst í krappan dans í
síðustu leitarferð sinni.
Eitthvert haust réðist Sigurður til ferðar, eins og
hann var vanur; var þá áliðið hausts og komið und-
ir veturnætur. Gekk hann fram úr dal þeim, er