Gríma - 15.09.1931, Blaðsíða 21

MÓHOSÓTTI HUNDURINN
19
vaknaður og hinn kátasti. Sagði Þorbjörg, hvað fyr-
ir sig hefði borið, en Sigurður bað hana vera ó-
hrædda við seppa, því að ekki mundi hann ónáða þau
framar; kvaðst hann hafa fyrir því séð um nóttina,
að hvorki þeim né öðrum yrði mein að Hosa eða
húsbændum hans. Varð það og að sönnu, því að
aldrei varð hans vart upp frá því.
Margar getur hafa verið að því leiddar, hvar dal-
ur sá muni vera, sem Sigurður kom í og hvaða leið
hann muni hafa hlaupið, er hann kornst til byggða.
Sagði hann svo frá, að á hlaupunum hefði hann eitt
sinn farið í gegnum breiðu mikla af svörtum bútum.
Hafði hann gripið einn þeirra og stungið í vasa
sinn. Búturinn reyndist að vera surtarbrandur; var
hann lengi síðan til í Hleiðargarði, og eru fá ár sið-
an honum var brennt. En aldrei hefur surtarbrands-
breiðan rnikla fundizt. — Sumir hafa getið þess til,
að dalurinn muni vera fram af Egilsdal svonefnd-
um; liggur hann upp frá Egiisá í Skagafirði og er
afarlangur. Svo herma gamlar sagnir, að á þeim
slóðum hafi áður hafzt við útilegumenn, og hafi ó-
sjaldan orðið þeirra vart. Sagt er að maður nokkur
skagfirzkur hafi einhverju sinni farið í eftirleit
fram eftir Egilsdal. Hafði hann villzt lengi og legið
úti, en komizt að lokum við illan leik til bæja. Voru
þá föt hans rifin og tætt, en hann sjálfur blár og
blóðugur. Eigi vildi hann segja frá tíðindum úr ferð
sinni, en talið var líklegt, að hann hefði lent hjá
útilegumönnum og gengið af þeim dauðum eða á
annan hátt komizt úr höndum þeirra. Eitt sinn þeg-
ar hann var spurður um þetta efni, svaraði hann
með vísu þessari:
2*