Gríma - 15.09.1931, Qupperneq 35

SAGAN AF SVANLAUGU OG HALLÞÓRI 33
háfjöll, um urðir og skriður, aui’a og hjarnfannir,
en sjá engar mannaferðir. Loks missa þeir alveg af
slóðinni, og eru þá búnir að leita í heilan sólarhring.
Þá snúa þeir aftur við svo búið, og halda heim til
byggða, og segja þar hvarf Svanlaugar. Þóttu það
mikil tíðindi og ill, og bárust foreldrar hennar lítt
af. Er nú safnað liði miklu og hestum um alla sveit-
ina og hennar leitað í viku, en ekki finnst hún að
heldur. Hætta menn þá leitinni, og líður af sumarið.
— En eftir heyannir, er menn skyldu á fjall ganga
til fjárleita, þá fara þeir báðir samt, Grani og Hall-
þór, og svo margir aðrir ungir menn þar úr ná-
grenninu. Þegar komið er á afréttinn, skifta menn
sér í gönguna, og hefur hver allstórt svæði að ganga.
Teyma sumir hestana, því að víða var illt að koma
þeim við, vegna hrauns og hárra fjalla. Grani og
Hallþór verða fyrir því að leita lengst á fjöllin, og
eru báðir gangandi. Þegar dregur að hádegi, drífur
yfir dimma þoku með hríðarfjúki og helzt það allan
daginn. Gangnamenn höfðu allir mælt sér mót hjá
kofa nokkrum, er byggður hafði verið á afréttinum
til skýlis handa fjárleitarmönnum, og koma þangað
allir um kvöldið, nema Hallþór. Bíða menn hans með
óþreyju fram á nótt; er þá farið að leita, en hann
finnst hvergi. Næsta morgun er komin kafaldshríð,
svo dimm, að ekki sér til fjalla. Eiga menn þá fullt
í fangi, að halda saman fénu, sem fundizt hafði dag-
inn áður, og sjá sér ekki til neins að leita Hallþórs
í svo miklu dimmviðri. Halda þeir svo með féð ofan
í byggð, og veitist þó allerfitt, því að veðrið versnar
æ því meir sem á daginn líður, og hleður niður af-
armikilli fönn.
En það er frá Hallþóri að segja, að þegar þokan
3
6rirra V,