Gríma - 15.09.1931, Blaðsíða 39

SAGAN AF SVANLAUGU OG HALLÞÓRI
37
Svo líður veturinn, og er Hallþór óhultur í leyni-
helli sínum; skortir hann ekkert, því að Svanlaug
ber honum óspart mat, og eru þau jafnan saman
bæði, er feðgar eru að heiman. Fella þau hugi sam-
an og heita hvort öðru eiginorði.
Þennan vetur voraði snemma, og þegar leið að
sumarmálum, voru nýir snjóar að mestu leystir.
Hugsa þau nú ráð sitt og búast til að flýja, og er
þeir feðgar eru hjá fé sínu á miðvikudaginn fyrir
sumar, flytur Svanlaug sig í leynihellinn til Hall-
þórs og býr svo vel um munnann sem hún getur.
Vildi hún heldur flýja að degi til, svo að þá grunaði
síður, að hún hefði leynidyr úr afhelli sínum. Svo
réðu þau það af að bíða í hellinum, þar til feðgar
hefðu leitað af sér allan grun, ef þeir yrðu hellisins
eigi fyrr varir. — Þegar feðgar koma í hellinn um
kvöldið, heyra þau að úlfur kallar á Svanlaugu, en
hún gegnir ekki, sem vænta mátti, en karl faðir hans
verður ævareiður og segir við úlf: »Það grunaði
mig lengi, sonur sæll, að þú mundir verða illa gabb-
aður af illkvendi þessu, og leizt mér aldrei ráðlegt
að láta hana vera frjálsa, sem þú gerðir, og trúa
henni sem sjálfum þér; og því heiti eg þér, ef eg næ
henni, að drepa hana þegar með eigin hendi, því að
öðrum kosti svíkur hún okkur aftur, og verður það
okkar beggja bani. Mun hún hafa leitað í skóginn,
og förum nú þegar eftir henni«. Heyra þau nú að
þeir fara báðir úr hellinum. Líða svo fjórir dagar
að þau heyra ekkert til þeirra. En á fimta degi
koma þeir heim, og heyra þau á viðræðum þeirra,
að þeir ætla sér að hætta leitinni, og gera helzt ráð
fyrir, að hún muni hafa drekkt sér í ánni eða fyrir-
farið sér á annan hátt.