Gríma - 15.09.1931, Qupperneq 63

FEÁ JÓNI BISKUP VÍDALIN 61
um leið, að hann hafi mikið heyrt látið af byrsæld
hans framar öðrum. Karl tekur vel í það að verða
við bón prests og setur fram far eitt lítið, er hann
átti. Þegar þeir eru báðir komnir upp í bátinn, sezt
prestur á bitann, en karl fer fram í barka, tekur
blað upp úr vasa sínum mjög laumulega og fer að
lesa. Fyr en karl varir er prestur kominn þar ofan
yfir hann og biður hann að sýna sér blaðið, sem
hann sé að lesa, jafnvel þótt galdur væri á því. Karl
sér að ekki tjáir að færast undan og fær presti
blaðið. Prestur lítur á blaðið og sér að þetta er þá
pater noster; segir hann karli satt og rétt, að þetta
sé ekkert galdrablað, heldur sé það »faðir vor« á
latínu, sem á því standi; sé það vel hugsað af hon-
um að lesa það, þegar hann fari á sjó, en betra væri
að hafa það á móðurmáli hans, svo að hann skildi
það; hitt væri rangt af honum, ef hann notaði bæn-
ina eins og einhverja töfraþulu. Þegar karl heyrði
þetta, þótti honum minna til blaðsins koma. Luku
þeir síðan ferð sinni eins og ákveðið var. — Eftir
þetta treysti karl bæninni miður en áður og er sagt
að upp frá því hafi hann ekki verið byrsælli en aðr-
ir menn.
Þegar Jón Vídalín var biskup í Skálholti (1698—
1720), bar svo við eitt sinn seint á degi, síðla vetr-
ar, að þangað kom unglingspiltur nokkur, sem beidd-
ist að mega ná fundi biskups; heimamönnum þótti
pilturinn varla þess um kominn, að biskup gengi á
tal við hann. Þó varð það að lyktum, að biskup gekk
út, og heilsaði pilturinn honum kurteislega. Biskup
tók því vel og spurði hvað hann vildi sér. Pilturinn
kvaðst hafa ætlað að biðja hann næturgistingar.
»Hana gaztu fengið, þótt þú gerðir ekki boð eftir