Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1990, Blaðsíða 21

í vörmum vinahópi.
eru bæði leiknar og teiknimyndir.
Náðu bara í spóluna aftur. Það er allt
í lagi að sjá sumar myndir tvisvar“.
(Tilvitnun úr dagbók 30. mars).
Þegar vel hefur viðrað hef ég farið
með drengina niður á höfn og
síðan í fjöruna á Seltjarnarnesi. Þetta
finnst þeim skemmtileg tilbreyting. I
fjörunni getaþeirkastað steinum, safn-
að skeljum og kuðungum og hlaupið
um. Drengimir hj álpa Benedikt í þess-
um leikjum ef með þarf og em til
skiptis við hliðina á okkur þegar fara
þarf um torfærur.
Eg vil tilgreina atvik sem hefur
valdið mér heilabrotum. Síðasta
föstudaginn í nóvember (þann 24. nóv.
samkv. dagbók) bauð ég syni mínum
og tveim félögum hans að borða á
hamborgarastað.Drengirnirhlökkuðu
til og annar lýsti því svo: „Mér er illt
í maganum, ég hlakka svo til...“ Þessi
ferð tókst hins vegar aðeins miðlungi
vel. Benediktvarórólegur. Hannfékk
vægt krampakast (sem lýsti sér í
titringi, máttleysi, sambandsleysi og
kjökri). Þetta var vondbyrjun og spillti
nokkuð gleði drengjanna. Nú brá svo
við að Benedikt beit sundur glerglas
sem hann var að drekka úr. Eg náði
brotunum strax og gerði lítið úr
atvikinu. Drengjunum brá við og
spurðu þeir strax hvort Benedikt hefði
meitt sig. Þeim létti þegar svo var
ekki. Við héldum áfram að borða eins
og ekkert hefði í skorist. Allt í einu
varð annar þeirra hugsi á svip og
spurði: „Dóra, hvað eigum við að gera
ef Benni gerir þetta einhvern tíma
þegar þú ert ekki með?“ Eg útskýrði
Á vængjum söngsins.
það og benti á að gott væri að nota
þykkara glas. Létu þeir þetta gott heita
og tóku gleði sína á ný.
Löngu seinna eftir vel heppnaða
ferð að skoða hvalbáta voru allir félag-
arnir í bílnum mínum í sólskinsskapi
(dagbókarfærsla 23. febr. 1990). Tóku
þeir þá að segja „asnasögur“ af sjálfum
sér og hlógu dátt. Leikurinn fór þannig
fram að þeir spurðu hver annan. „Hvað
er það asnalegasta sem þú hefur gert“?
Svo kom saga af ámátlegum atvikum
— oftast atvikum sem áttu sér stað
fyrir löngu, þ.e. þegar sögumaður var
lítill. Sögurnar vöktu mikla kátínu.
Allt í einu spyr einn félaganna mig:
„Hvað er það asnalegasta sem Benni
hefur gert?“ Áður en mér gafst ráðrúm
til að svara rifjaði einn drengjanna
upp atvikið þegar Benedikt braut
glasið. Það sló þögn á drengina. Hinn
drengurinn sem hafði verið með í þeirri
för sagði ákveðið: „Uss það á ekkert
að vera að tala um þetta. Þetta er ekk-
ertfyndið“. Hinirtveir sembersýnilega
höfðu ekki frétt af atvikinu spurðu
áhyggjufullir hvort Benedikt hefði
meitt sig. Þeirn létti þegar uppvíst
varð að svo hefði ekki verið og leikur-
inn hélt áfram. Þagmælska drengjanna
tveggja sem höfðu verið vitni að þessu
óþægilega atviki og viðbrögð félag-
anna vöktu athygli mína og aðdáun.
s
Eg hef talað sem allra minnst um
fötlun sonar míns við drengina.
Eg hef svarað þeim í þau fáu skipti
sem þeir hafa sjálfir spurt einhvers
henni viðvíkjandi og eytt svo talinu.
Setti ég fötlun sonar míns á oddinn í
samskiptum drengjanna ætti ég erfitt
með að greina á mil li þess hvort heim-
sóknir þeirra byggðust á vináttu eða
„góðverkum".
Fyrir skömmu (dagbókarfærsla 5.
apríl) bauð Benedikt félögum sínum
heim í pitsu og ís og horfa á gaman-
mynd. Þetta var gert samkvæmt ein-
dreginni ósk drengjanna um að þeim
yrði bættur upp föstudagurinn þegar
Benedikt var veikur. Benedikt varð
leiður á myndinni og vildi heldur tusk-
ast við sessunaut sinn. Sá drengur
hafði fúslega hjálpað Benedikt með
pitsuna en vildi nú fá frið til að fy lgjast
með myndinni. Hann ýtti syni mínum
fyrst mjúkt en ákveðið til hliðar og
sagðist vera að horfa á myndina. Þegar
það dugði ekki og Benedikt hélt áfram
að kássast upp á vin sinn, sneri dreng-
urinn sér beint að honum og sagði:
„Hvað er þetta, hættu þessu Benni og
vertu cðlilcgur". Eg gat ekki varist
brosi, en þetta bar árangur og sonur
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
21