Dagblaðið Vísir - DV - 07.02.2020, Blaðsíða 34

34 FÓKUS - VIÐTAL 7. febrúar 2020
segir útvarpsmaðurinn. „Kannski er þetta
erfiðara í dag, þegar allir eru í lopapeysun-
um og faðmandi tré vantar alveg gredduna
og ágengnina sem við upplifum öll í gegn-
um ævina. Þetta er auðvitað alveg geggj-
aður tími og það er svo gaman að sjá, með
endurkomu vínylsins, að þetta eru verð-
mætustu plöturnar sem þú finnur, með
þessum listamönnum sem ég taldi upp
meðal annars.“
Um ellefu ára aldurinn var Ómar
orðinn ágætlega sjóaður í íslenskri tónlist.
Áhuginn á mismunandi tónlist og stefnum
var kominn til að vera, en þó var ein plata
sem breytti öllu á þeim aldri. Aðdragandi
þessarar uppgötvunar var þegar móð-
ir hans fór með hann í ferðalag til Reykja-
víkur frá Hvolsvelli, þar sem hann er upp-
alinn.
„Það má alveg segja að miklihvellur-
inn í mínu tónlistarlífi hafi verið þegar
mamma keypti handa mér Nevermind
með Nirvana, sem þá var til á kassettu. Ég
man þetta eins og það hefði gerst í gær. Ég
var með blátt Walkman-vasadiskó og ég
setti kassettuna í tækið og hlustaði tvisvar
á hana alla, á leiðina úr bænum og heim.
Þar sem við bjuggum á Hvolsvelli náði ég
að renna henni í gegn oftar en einu sinni á
leiðinni til og frá,“ segir Ómar.
„Þegar ég horfi til baka breytti þessi
kassetta alveg lífi mínu. Og þarna á þess-
um tíma gat maður ekkert bara spólað til
baka eða ýtt á einn takka til að hlusta á
Smells Like Teen Spirit. Maður leyfði þessu
bara að rúlla í gegn. En á ellefu ára aldrin-
um var ég farinn að grúska töluvert í tónlist
og menningarheimi hennar, á allt öðrum
tíma líka, enda erfitt að leita sér upplýs-
inga um tónlist og allt slíkt sem kemur
með einni handahreyfingu á símann í dag.
Þegar ég fékk Nevermind fyrst í hendurnar
hélt ég að Kurt Cobain væri dáinn, þetta
var árið 1991. Það var ekkert internet þá og
engin leið að kanna hvort það væri rétt.“
„Ég var einu sinni algjör hálfviti“
Ómar segir það ótvírætt vera auðveldara
fyrir áhugafólk um tónlist og listir al-
mennt að afla sér upplýsinga og nýjunga
með tilkomu tækni og sítengingar. Í tengsl-
um við umræðuna um samfélagsmiðla
og nútímavædda farsíma segist hann þó
vera dauðfeginn að hafa alist upp þegar
myndavélar voru ekki í hverjum vasa, ekki
síst þegar hann stundaði skemmtanalífið
af krafti.
„Heimurinn er búinn að breytast svo
mikið, eins og hefur verið margsagt. Á
unglingsárunum ef ég var hrifinn af stelpu,
þá þurfti ég að hringja heim til hennar í
heimasímann. Í dag eru það samfélags-
miðlar sem sjá um megnið af þeirri erfið-
isvinnu. Ég segi bara Guði sé lof að ekki
voru til myndavélasímar eða samfélags-
miðlar þegar ég var sem verstur í mínu
djammlífi,“ segir hann.
„Sonur minn var heima um daginn í
tölvunni með frænda sínum og ég spurði
hvað þeir væru að gera. Þeir svöruðu: „Við
erum að gúgla foreldra okkar.“ Þá hugsaði
ég bara „Djöfull er ég feginn að ekki sé til
einhver grein þar sem stendur „Ómar Úlfur
hellaður á B5 eða Austur, standandi ber að
neðan uppi á einhverju borði.“ Internetið
gleymir engu og þarna slapp ég vel.“
Útvarpsmaðurinn sagði skilið við áfengi
árið 2009 og sér ekki eftir þeirri ákvörðun.
„Það er öllum hollt að skoða sjálfan sig. Ég
þekki það sjálfur úr mínu lífi og verð að
horfast í augu við að ég var einu sinni al-
gjör hálfviti. Það var bara þannig, en ég hef
reynt að bæta fyrir þær syndir og laga sjálf-
an mig og gera sjálfan mig ánægðari með
lífið og tilveruna í leiðinni. Það er miklu
orkufrekara að vera í fýlu en að vera já-
kvæður,“ segir Ómar.
Munur á hroka og sjálfsöryggi
„Þetta er svolítið vítt og algengt hjá kolleg-
um mínum í útvarpsbransanum og víðar,
þessi nagandi sjálfsefi. Það er sama þótt
tíu manns komi upp að þér og segi að þú
sért æðislegur, það er samt alltaf sjálfsefi til
staðar. Ég vil samt hafa þetta svona og vil
ekki laga þetta, klára þátt og segja „Djöfull
er ég flottur.“ Þá yrði maður gjörsamlega
akkerislaus og ruglaður. Þetta er að vísu fín
lína. Maður á ekki að vera alltaf að naga sig
niður, en ekki heldur detta í hrokann. Það
síðasta sem ég vil vera í lífinu er hrokafull-
ur, því það færi mér ógeðslega illa. Það er
líka mikill munur á hroka og sjálfsöryggi.“
Ómar á tvö börn í dag með eigin-
konu sinni, Báru Jónsdóttur. Þau gengu í
það heilaga árið 2016 og stefna á að kíkja
saman á Marrakesh næstkomandi apríl, í
tilefni fjörtíu ára afmælis Ómars, en hann
útilokar þó ekki möguleikann á góðum há-
tíðarhöldum. „Jú, þrátt fyrir að vera hættur
að drekka sjálfur finnst mér óskaplega
gaman að veita vín. Brúðkaup okkar hjón-
anna er enn í hávegum haft fyrir mikla
stemningu, einfaldlega vegna þess að
sterku vínflöskurnar voru opnaðar strax
eftir matinn. Ég er ekkert ekkert viðkvæm-
ur fyrir því,“ segir Ómar.
„Ég er fáránlega vel giftur. Ég er hepp-
inn með eiginkonu mína og heppinn með
alla í kringum mig; börnin, vinnufélaga,
yfir mann, vini. Án alls þess í kringum mig
væri ég ekki að gera neitt af viti. Miðað við
hvernig líf mitt var þegar ég var yngri hefði
líf mitt getað farið eina leið, og þá væri ég
sennilega á götunni, eða þá leið sem ég fór
og er á í dag.“
Aldrei verið jafn gagnslaus
Ómar rifjar upp tilfinninguna og ævintýrið
sem því fylgdi að verða faðir í fyrsta sinn,
sem að hans sögn var gífurlegur rússí-
bani, eins og algengt er hjá flestum. „Það
var auðvitað ótrúlegt að verða faðir í fyrsta
skiptið, en það fór ekki almennilega að síga
inn fyrr en eftir nokkur ár. Það munu allar
konur hlæja að þessu en ég var gjörsam-
lega uppgefinn eftir fæðingu sonar míns,“
segir hann í léttum tón.
„Fæðingin var ekki þetta bíó-
myndamóment á sjúkrahúsinu. Hún gekk
alveg svakalega erfiðlega. Ég get auðvitað
ekki ímyndað mér hvernig þetta var fyrir
konuna og mér hefur aldrei fundist ég vera
jafn gagnslaus nokkurn tímann á ævinni
en þegar hann fæddist. Hefði einhver
læknir sagt mér að fara út í horn og standa
á höndum og reyna að klappa hefði ég
tafar laust gert það, bara til að gera eitthvert
gagn. Síðan var það ótrúlega dýrmætt
þegar ég fékk loksins son minn í fangið. Ég
talaði við hann í fjörtíu mínútur, samkjaft-
aði ekki og lagði honum lífsreglurnar, tók
til dæmis fram hversu mikilvægt væri að
koma vel fram við mömmuna.“
Ómar segir flesta foreldra hljóta að
tengja sig við þær stöðugu efasemdir og
spurningar sem fylgja því að eiga börn, en
þá bætir hann við að líka sé mikilvægt að
læra af þeim í stað þess að vera einungis að
leiðbeina. „Satt að segja hélt ég alltaf að ég
yrði miklu betri pabbi en ég er,“ segir hann.
„Það er asnalegt að segja, en ég hélt
að ég yrði þolinmóðari. Það er svo sem
enginn fullkomið foreldri en þetta er enda-
laus spurningakeppni um hvort maður sé
að gera rétt og hvenær eigi að beyta aga?
Hvenær á maður að hlusta og leiðbeina
og hvenær leyfir maður þeim að gera eig-
in mistök?
Þau eru mjög ólík systkinin í háttum.
Sonur minn er mjög varfærinn og algjört
„copy-paste“ af mér á meðan dóttir mín er
svolítið háfleygari, sem er líka svolítið líkt
mér, en ég er stöðugt að læra af börnunum
mínum og það er líka hollt fyrir foreldra að
geta viðurkennt það.“ n
Guði sé lof að ekki voru til
myndavélasímar þegar ég var
sem verstur í mínu djammlífi