Dagblaðið Vísir - DV - 21.02.2020, Blaðsíða 11

FÓKUS - VIÐTAL 1121. febrúar 2020
og náði frábærum árangri af ekki
stærra samfélagi. Við vorum til að
mynda með fjórða besta sund-
liðið á landinu og eigum í dag af-
reksfólk í mörgum greinum, bæði
íþróttum og öðru. Ég held að það
sé að mörgu leyti tilkomið vegna
sjálfstraustsins og samstöðunnar
í samfélaginu, en fólk var almennt
mjög duglegt að hjálpast að. Þótt
við séum í dag einungis um fimm
hundruð talsins er þetta sem ein
stór fjölskylda og þar þekkjast all-
ir. Auðvitað er það tvíeggjað sverð
því það er gott að fólk viti mikið
um þig en á sama tíma slæmt ef
þú ert ekki góð manneskja. Að
mínu mati eru kostirnir alltaf
mun fleiri.“
Stefán vissi snemma hvert leið
hans skyldi liggja, en segir á sama
tíma að það hafi talist ansi háleit
markmið fyrir lítinn sveitastrák
að stefna á stóra sviðið.
„Það voru í raun tvö atvik
sem fengu mig til að trúa því að
ég gæti orðið tónlistarmaður. Ég
hafði spilað aðeins í gítarpartíum
og var trommuleikari í hljóm-
sveitinni Vírus í innra eyra, en
einhverju sinni veiktist söngvari
sveitarinnar og ég leysti hann af.
Eftir tónleikana kom til mín mað-
ur sem hvatti mig til að tromma
minna en syngja meira. Hann
átti engra hagsmuna að gæta og
ég tók þess vegna mark á hon-
um. Hitt atvikið var þegar ég söng
Karma Police fyrir framan vin-
konur mínar og ég þorði í fyrsta
sinn að nota röddina almenni-
lega. Ég gleymi aldrei svipnum
á annarri þeirra, þetta var ekki
svona aðdáunarsvipur heldur
eitthvað miklu meira. Eftir það
fór ég markvisst í það verkefni að
færa kjarkinn úr herberginu mínu
yfir til fleira fólks.“
Snýst ekki um að kunna heldur
læra í leiðinni
Stefán viðurkennir að feimnin
hafi fylgt honum lengi og að hlé-
drægi unglingurinn sé aldrei
langt undan.
„Hann er þarna enn og ég
reyni ekkert að fela hann, enda
er hann vinur minn líka. Ég reyni
samt að ögra og setja mér háleit
markmið sem eru alls konar í líf-
inu. Sumum heldur maður fyrir
sig en öðrum deilir maður. Eitt
af þessum markmiðum var húsið
sem ég keypti af foreldrum mín-
um fyrir tæpum tveimur árum,
en með hjálp vina og ættingja hef
ég tekið það í nefið og gert hluti
sem ég hafði ekki hundsvit á. Ég
er alinn upp í sveit og þá snýst
þetta ekki endilega um að kunna
hlutina heldur læra þá í leiðinni.
Þeir tengja sem hafa til að mynda
gert upp eldhús og vita hvað það
er leiðinlegt. Það er skemmtilegt
fyrsta daginn sem þú rífur allt
niður og sérð möguleikann, svo
kemur kafli þar sem þú borðar
mikið af skyndibita og sérð ekki
fram úr neinu, en að lokum fer
svo allt að virka og þá má líta um
öxl og sjá hvað þú varst duglegur.
Ég mæli með að tekin sé „fyrir“
og „eftir“ mynd, það er gott þegar
maður er lítill í sér að fá þar klapp
á bakið frá sjálfum sér.“
Stefán er faðir fjögurra barna
og ól þau að hluta til upp í mið-
bænum, en hann tekur þó sveita-
lífið fram yfir borgina.
„Ég bjó í sjö ár með börnin í
bænum og var alltaf skíthrædd-
ur að senda þau í skólann. Það er
nóg af fábjánum í umferðinni, en
heima í sveitinni veistu hver fá-
bjáninn er og getur bent á hann. Í
bænum þurfa börnin að passa sig
á bílum almennt. Þar fyrir utan
er maður viðstöðulaust í því að
skutla og sækja en hér ganga allir
frekar lausir. Það eru fleiri klukku-
stundir nýtilegar ef þú býrð úti á
landi og það er staðreynd því ég
hef prófað hvort tveggja. Auðvitað
eru færri valmöguleikar hvað
varðar tómstundir og slíkt, en
aðrir kostir koma í staðinn.“
Hef lítinn áhuga á peningum
Sjálfur nam Stefán þroskaþjálfun
og segir þá braut, rétt eins og ann-
að í lífinu, hafa verið tilviljun háð.
„Það einhvern veginn æxlaðist
svona. Ég hef greinilega lítinn
áhuga á peningum, svona þegar
maður skoðar hvar áhugasvið
mitt liggur, en á þessum tíma-
punkti var ég kominn með tvö
börn og það þriðja á leiðinni. Mér
fannst ég verða að hafa eitthvað
öruggt í bakhöndinni. Námið var
praktískt en mér fannst full mikið
einblínt á hvað mætti segja frekar
en hvað ætti að gera. Staðreyndin
er einfaldlega sú að hópur fatl-
aðra er fjölbreyttur og ómögulegt
að steypa alla í sama mót hvað
þarfir varðar. Markmið námsins
var að allir ættu jafna möguleika
og sama rétt, en þá gleymast
þeir sem eru með hvað mesta
skerðingu. Mér fannst erfiðast við
námið að mega ekki nota hvaða
orð sem er og sú sýn að taka öllu
sem neikvæðni. Sjálfur sé ég ekki
muninn á því að segja að einstak-
lingur sé fatlaður eða með fötlun
því það vita allir um hvað ræð-
ir. Umræðan á það til að snúast
um hvernig hlutirnir eru sagð-
ir frekar en um hvað málið snýst
í raun. Svona eins og að segja
pulsa eða pylsa, það vita allir um
hvaða matvæli ræðir. Þegar upp
er staðið eru ekki allir innviklað-
ir í þennan geira og þótt einhver
bóndi úti á landi noti óvart
Ég man eftir
þessu öllu,
bæði látunum,
gosbjarmanum
og lyktinn.