Íþróttablaðið - 01.04.1966, Qupperneq 16

Frímann Helgason ræðir við Guðmund S. Hofdal.
Frímann spJaSBar við
GUÐMUND S. HOFDAL UM KEIMNSLUAÐ-
FEitDIR í GLÍMU EFT8R ALDAMÓTIN
Það mun almennt talið, að
endurvakning íþrótta á Islandi
um síðustu aldamót, hafa átt
sína meginstoð í íslenzku glím-
unni. Hún var þjóðleg íþrótt,
sem hafði lifað meðal þjóðarinn-
ar um langan aldur. Þar sem
menn komu saman var oft
brugðið í glímu við gangnakofa,
eða í landlegum við sjóbúðir og
víðar. Með stofnun og starfsemi
Ungmennafélaganna, var glíma
tekin upp alveg sérstaklega,
sem þjóðlegur leikur og íþrótt.
Það mun naumast leika á
tveim tungum, að Þingeyingar
hafi tekið glímuna upp á arma
sína, og átt sinn þátt í því að
móta hana á ný. Það var í sam-
ræmi við þá miklu félagsmála-
öldu, sem þar reis um þessar
mundir.
Pyrr á árum og öldum mun
naumast hafa verið mikið að
því gert að kenna glímuna sér-
staklega, þó hún hafi lifað með-
al fólksins. Árangurinn af þess-
ari endurvakningu glímunnar
varð fljótlega sá, að farið var
að kenna glímuna faglega, sem
hafði að sjálfsögðu mikla þýð-
ingu fyrir hana. Það er því ekki
óeðlilegt að leitað sé til eins
fyrsta kennarans í glímu, og
þess mannsins, sem einna fyrst-
ur ferðaðist um og kenndi hana
sérstaklega, rétt uppúr alda-
mótunum, en það var Guðmund-
ur S. Hofdal, og hann beðinn
að segja svolítið frá þessum
kennsluaðferðum sínum.
Guðmundur er þéttur á velli,
kvikur í spori, og léttur í lund,
þótt kominn sé á níunda ára-
tuginn.
108