Morgunblaðið - 28.01.2020, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. JANÚAR 2020
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝ Smári Ragn-arsson fæddist
í Reykjavík 1. júlí
1953. Hann lést á
lungnadeild LSH 4.
janúar 2020.
Foreldrar hans
voru Ragnar
Björnsson, f. 1923,
d. 2009, og Auður
Jónsdóttir, f. 1924,
d. 1992. Systkini
hans eru Ingibjörg
Fríða, f. 1947, og Baldur, f.
1960. Eiginmaður Ingibjargar
er Sölvi Kjerúlf, f. 1941.
Fyrri eiginkona Smára var
Margrét Óafsdóttir, f. 1954. Þau
eignuðust dæturnar Rúnu
Björk, f. 1972, og Arnheiði
Björgu, f. 1978. Rúna á börnin
Gunnar Smára Jónsson, f. 1992,
og Sigrúnu Margréti Gísladótt-
ur, f. 2003. Arnheiður á börnin
Margréti Lilju Aðalsteinsdóttur,
f. 1996, og Ægi Þór
Aðalsteinsson, f.
2001. Sambýlis-
maður Arnheiðar
er Thomas Hansen,
f. 1971. Smári og
Margrét skildu.
Seinni eiginkona
Smára var María
Welding Magnús-
dóttir, f. 1951. Hún
á eina dóttur,
Karenu Amelíu
Jónsdóttur, f. 1979. Karen á
börnin Brynhildi Þóreyju
Brjánsdóttur, f. 2007, og Hrafn-
kel Gauta Brjánsson, f. 2009.
Smári starfaði lengst af sem
bílstjóri, meðal annars hjá
Sláturfélagi Suðurlands og
Vífilfelli og frá árinu 1998 hjá
Heilsugæslu höfuðborgarsvæð-
isins.
Útför Smára fór fram í kyrr-
þey þann 20. janúar 2020.
Elsku pabbi.
Nú þegar þú ert farinn kemur
margt upp í hugann. Margar
minningar, hugsanir og tilfinn-
ingar.
Þegar ég var lítil var ég mikil
pabbastelpa. Í minningunni var
alltaf gaman þegar þú varst með
mér. Þú kenndir mér á skauta,
fórst með mér í bíó og kynntir
mig fyrir Bítlunum. Þú varst
líka langflottasti pabbinn. Ég
man hvað allir krakkarnir í
hverfinu öfunduðu mig af því að
eiga pabba sem keyrði kókbíl,
miklu flottari en allir skrifstofu-
pabbarnir. Ég veit ekki hvað ég
var gömul þegar ég tók af þér
loforð um að koma með kók og
spila á gítar í brúðkaupinu mínu
en það stóðst þú við, áratugum
seinna.
Samband okkar var þó ekki
alltaf auðvelt. Stundum gleymd-
ir þú að vera pabbi minn og
stundum gleymdi ég líka að vera
dóttir þín. Stundum fannst mér
þú fjarlægur og oft tapaði ég
fyrir Bakkusi.
Þrátt fyrir það náðum við allt-
af að halda einhverjum þræði á
milli okkar, jafnvel á okkar erf-
iðustu tímabilum. Þú varst alltaf
tilfinningaríkur og vildir mér
vel. Það sýndir þú á svo ótal
marga vegu sem ég skildi
kannski ekki alltaf þá. Það er
erfitt að hugsa til þess að þú
sért farinn.
Þú ætlaðir að verða 102 ára
og þó að við höfum öll séð í hvað
stefndi þá hélt ég samt að þú
mundir ná því. Ég bjóst við því
að þú mundir rísa upp á hverri
stundu, setjast á rúmstokkinn
og biðja mig um að rétta þér
tóbaksdósina. Kannski er það
þess vegna sem ég kvaddi þig
aldrei almennilega og sagði aldr-
ei þessi orð meðan þú lifðir. Ég
segi þau núna út í alheiminn og
ímynda mér að þú sért að
hlusta.
Elsku pabbi minn.
Takk fyrir öll skiptin sem þú
hentir öllu frá þér til að redda
mér þegar bíldruslurnar mínar
biluðu út um allan bæ.
Takk fyrir hverja skrúfu og
hvern nagla sem þú settir upp
fyrir mig.
Takk fyrir alla músíkina,
húmorinn og hlýjuna.
Takk fyrir samveruna.
Takk fyrir lífið.
Rúna.
Fyrsta skóladag haustið 1963
birtist nýr nemandi í 4. bekk D í
Melaskólanum. Andlit nýju
skólafélaganna voru honum
ókunn og hann sá bregða fyrir í
augnaráði þeirra bæði undrun
og eftirvæntingu en líka vott af
tortryggni. Einn strákurinn
brosti þó breitt og kinkaði kolli
til hins nýja. Það var Smári
Ragnarsson. Þennan dag hófst
með okkur Smára náin vinátta,
sem entist okkur meðan báðir
lifðu. Báðir vorum við rauðhærð-
ir og því fylgdi stundum nei-
kvæð athygli einstakra skóla-
félaga. Smári var stór og
sterkur eftir aldri og gæddur
einstakri réttlætiskennd. Hann
hafði t.d. ekkert við það að at-
huga að ég talaði púra norð-
lensku, mitt í bezta vesturbæ
Reykjavíkur. Ég hélt mig því
nærri honum í frímínútunum og
smám saman komst tilveran í
eðlilegt horf.
Smári bjó á Ægisíðunni þar
sem fjaran með iðandi lífi og
spennandi sjávarreka bauð upp
á nýjungar á hverjum degi. Þeg-
ar hungrið svarf að stungum við
okkur heim til Smára í mjólk-
urglas og brauðsneið – stundum
með marmelaði, sem Auður
mamma hans bjó til af einstakri
snilld. Það er enn það allra bezta
sem ég hef smakkað. Það var
stutt í flugvöllinn í Skerjafirði til
að horfa á flugvélar koma og
fara og heyra gný hreyflanna.
Ef við gátum ekki verið úti var
uppáhaldið baunabyssustríð
uppi á háalofti hjá Smára. Við
byggðum virki úr dóti og köss-
um og æptum „Dauður!“ í hvert
skipti sem við hæfðum í mark.
„Nei, bara særður!“ hrópaði
hinn og skaut til baka. Mamma
Smára skildi ekkert í að bauna-
pakkinn í eldhússkápnum var
nærri tómur þegar grípa átti til
hans.
Snemma kom í ljós að Smári
bjó yfir náðargáfu á sviði tónlist-
ar. Gítarinn svo gott sem spilaði
á sig sjálfur í höndum hans. Eft-
ir að hafa hlustað á lag 2-3svar
var Smári búinn að ná því.
Seinna meir varð hann vinsæll
skemmtikraftur á sínum vinnu-
stöðum og tróð upp með gítarinn
og frumsamda texta á árshátíð-
um. Smári var líka hagmæltur
og virtist áreynzlulaust geta
kastað fram léttri vísu um mál-
efni líðandi stundar. Eitt sinn
hófst sendibréf hans til mín á
þessum orðum:
Af Fróni köldu frétta sóninn flyt ég
lýðum –
flúinn er snjór úr fjalla hlíðum,
svo fáir eru nú á skíðum.
Eitthvað þó á Austurlandi alltaf snjóar
–
rýmið loðnu þrotið þróar,
þungar raunir aflaklóar.
Smári veiktist á bezta aldri af
krabbameini og gekkst undir
stóra skurðaðgerð til að bjarga
lífinu. Með fylgdi þó varanleg
heilsuskerðing. Þegar hann svo
líka lifði af flóðbylgjuna miklu á
Taílandi 2004 töldu margir að
hann hlyti að vera ódrepandi.
Með árunum varð hann róttæk-
ur forsvari lítilmagnans og sendi
valdhöfum tóninn á samfélags-
miðlum þegar færi gafst. Hár-
beitt kímni og bragarlist nýttist
honum vel þar líka.
Smári var afar stoltur af
dætrum sínum og barnabörnum
og vildi gjarnan vera til staðar í
lífi þeirra. Nú er þessi góði
drengur allur en eftir eru marg-
ar góðar minningar, sendibréf,
ljóðakver og nokkrar ljósmynd-
ir. Þakka þér samfylgdina og
góða ferð yfir í Sumarlandið,
kæri vinur. Njóttu þess þar að
vera laus við kvilla jarðlíkamans.
Fjölskyldu og ættingjum Smára
votta ég mína dýpstu samúð.
Hafsteinn Ágústsson.
Smári Ragnarsson
✝ Vilhjálmur ÞórPálsson fæddist
18. mars 1944 á
Kirkjulandi í Aust-
ur-Landeyjum.
Hann andaðist 15.
janúar 2020 á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands á Selfossi.
Foreldrar hans
voru Páll Júlíus
Pálsson, f. 6. júlí
1916, d. 22. desem-
ber 1959, og kona hans Jóhanna
Vilhjálmsdóttir, f. 24. október
1915, d. 29. ágúst 1996.
Bróðir Vilhjálms, Sigurpáll
Karl, f. 26. júní 1947, d. 21. októ-
ber sama ár.
Systir Vilhjálms, sammæðra,
María Friðþjófsdóttir, f. 18. sept-
ember 1939.
Vilhjálmur kvæntist 10. apríl
1966 Þórunni Þórhallsdóttur, f.
19. febrúar 1948. Foreldrar
hennar voru Þórhallur Frið-
riksson, f. 4. nóvember 1913, d.
frá Barna- og unglingaskólanum
á Selfossi og hóf ungur að starfa
hjá Kaupfélagi Árnesinga við
verslunarstörf. Hóf hann síðan
nám í rafvirkjun við Iðnskólann
á Selfossi og lauk hann sveins-
prófi ásamt meistararéttindum í
þeirri grein. Hann vann um ára-
bil hjá fyrirtækjunum Rafgeisla
og Raflögnum sem þá störfuðu á
Selfossi. Hann eignaðist síðan
sendibíl og annaðist útakstur á
vörum fyrir verslunina Höfn á
Selfossi.
Árið 1974 hóf hann störf hjá
Landsbankanum á Selfossi þar
sem hann gegndi ýmsum störf-
um, m.a. við afgreiðslu í útibúum
bankans sem starfrækt voru í
þéttbýlisstöðum Árnessýslu. Eft-
ir 30 ár hjá Landsbankanum lét
hann af störfum og fór á eftir-
laun.
Vilhjálmur átti ýmis áhuga-
mál. Hann tefldi skák, spilaði
bridge og snóker. Hann hóf að
leika golf þegar Golfklúbbur Sel-
foss hafði komið sér upp aðstöðu
og eftir að hann hætti störfum
fór hann að iðka þá íþrótt og var
virkur félagi í Golfklúbbi Selfoss.
Útför Vilhjálms fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 28. janúar
2020, klukkan 13.
29. janúar 1999, og
Elín Þorsteins-
dóttir, f. 24. ágúst
1918, d. 11. júlí
2012.
Sonur þeirra er
Bjarki Þór, f. 28.
nóvember 1965.
Kona hans er Íris
Hödd Pétursdóttir,
f. 2. júní 1982.
Dætur Bjarka
eru tvíburasyst-
urnar Jóhanna Ýr og Þórunn
Petra, fæddar 19. mars 1993.
Móðir þeirra er Fríður Esther
Pétursdóttir. Sambýlismaður Jó-
hönnu Ýrar er Dennis Kamb-
skarð. Sambýlismaður Þórunnar
Petru er Gunnar Ellert Peiser.
Foreldrar Vilhjálms hófu bú-
skap á Kirkjulandi en fluttu síð-
an að Eystra-Fróðholti á Rang-
árvöllum og bjuggu þar til ársins
1950 þegar þau fluttu ásamt
börnum sínum á Selfoss.
Vilhjálmur lauk skyldunámi
Í dag kveðjum við einstakan
mann með hlýju og söknuði.
Ég var bara 18 ára þegar ég
kom inn í fjölskyldu Villa, þá
sem kærasta einkasonarins. Ég
man nú ekki eftir okkar fyrstu
kynnum neitt sérstaklega, enda
leið mér frá fyrsta degi eins og
dóttirin sem þau hjón aldrei
eignuðust. Villi var yndislegur
maður, stríðinn en ákveðinn og
þrátt fyrir að við værum ekkert
alltaf sammála um allt, þá virti
hann skoðanir og talaði aldrei
niður til manns. Ég kynntist
Villa bæði sem tengdapabba og
jafnframt sem vinnufélaga, en
það voru ófáar næturnar sem
við unnum saman á leigubíla-
stöðinni á Selfossi og það var
gott að vinna með honum, enda
gerði hann allt vel sem hann tók
sér fyrir hendur og var alls
staðar vel liðinn. Villi var ein-
stakur afi og ég leyfi mér að
efast um að nokkur afi í heim-
inum elski barnabörnin sín
meira en hann elskaði dætur
mínar. Enda var hann duglegur
að minna okkur á að þær væru
sko gullmolarnir hans og var
hann ófeiminn að sýna ást sína
á þeim. Missir þeirra er mikill.
Eðlilega þegar við Bjarki
slitum okkar sambúð minnkaði
samband mitt við þau hjón, en
ást mín og væntumþykja í
þeirra garð er og mun alltaf
vera til staðar og jólin sem við
eyddum saman fyrir nokkrum
árum þegar Bjarki og Íris voru
erlendis, eru núna dýrmæt
minning. Yngri börnin mín, Elís
Aron, Adríana og Aríella tala
um Villa afa og tel ég þau ein-
staklega rík að hafa átt svona
aukaafa á kantinum.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna,
margar úr gleymsku rakna,
svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta,
húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta
vinur þó félli frá.
Góðar minningar að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma,
þér munum við ei gleyma,
sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Elsku Tóta, Bjarki, Íris og
aðrir aðstandendur, fyrir hönd
fjölskyldu minnar færum við
okkar dýpstu samúð og sendum
hlýjar kveðjur á þessum erfiða
tíma.
Fríður Esther Pétursdóttir.
Í dag kveðjum við einstakan
mann og besta afa í heimi, Villa
afa!
Við hefðum ekki getað verið
heppnari með afa. Það er
ómögulegt að koma í orð hversu
mikið við elskuðum hann en við
vonum að hann hafi yfirgefið
þessa jarðvist vitandi hversu
gríðarleg áhrif hann hefur haft
á líf okkar, hversu mikið við
elskuðum hann og hversu sárt
við munum sakna hans.
Þegar við hugsum um afa
hugsum við um hvað hann var
góður, sérstaklega við okkur,
gullmolana sína. Það er ekkert
sem hann hefði ekki gert fyrir
okkur og gerði hann allt sem
hann gat.
Okkar bestu minningar í
æsku voru að fara í ferðalög
með ömmu og afa, leika okkur í
bílskúrnum hjá þeim, fá popp
og kók og leigja eina mynd. Það
var ekkert betra en að vera hjá
þeim. Við vorum svo heppnar að
þau áttu heima svo nálægt, við
gátum alltaf leitað til þeirra og
það má segja að við höfum verið
hálfgerðir lúðar því við vildum
oft fara frekar til ömmu og afa
en leika við vini okkar. Uppá-
haldsmaturinn okkar var alltaf
einfaldur, brúna sósan hans afa
og sykraðar kartöflur. Það var
ekkert betra en að stappa þessu
saman.
Afi átti upptökuvél og var
hann mjög duglegur að taka
upp á hana og erum við mjög
þakklátar fyrir það að geta
horft á allar þessar skemmti-
legu minningar. Við munum
hvað okkur fannst alltaf gaman
þegar hann tók upp upptökuvél-
ina, okkur leið eins og stjörn-
um. Þegar við urðum eldri
fengu vinkonur okkar að koma í
bílskúrinn og við tókum upp
allskonar vitleysu. Það var allt-
af gaman að fá að nota upp-
tökuvélina.
Maður gerði aldrei neitt
rangt og fékk alltaf stuðning.
Það eina sem skipti hann máli
var að við værum hamingjusam-
ar, okkur fannst hann vera
stoltur af öllu sem við gerðum.
Hann var frábær fyrirmynd.
Við litum mikið upp til hans og
hann var alltaf sá fyrsti sem við
spurðum ef okkur vantaði ein-
hver ráð um að vera “fullorðin“.
Afi var líka svo rosalega
flottur. Hann var mikill golf-
maður, bílskúrinn hans var
stútfullur af alls konar bikurum
og verðlaunum, við héldum
lengi að hann væri besti golfari
í heimi. Hann reyndi oft að
vekja áhuga á golf en eina sem
við höfðum áhuga á var að prufa
að keyra golfbílinn, sem við
auðvitað fengum að gera. Hann
reyndi líka að kenna okkur að
tefla og spila snóker, þó að við
værum alls ekki góðar eða
fylgdum oft ekki reglunum
fannst honum samt alltaf gam-
an að spila við okkur.
Afi elskaði öll dýr. Frá hund-
unum okkar í fuglana úti í
garði. Hann eyddi tímunum
saman að klappa og knúsa
hundana okkar þegar við kom-
um í heimsókn. Honum fannst
jafn gaman að fá þá í heimsókn
og okkur, enda elskuðu hund-
arnir hann og leið svo vel í
kringum hann að þeir vildu
varla koma aftur heim með okk-
ur.
Við þekkjum ekki lífið án
hans en við lofum elsku afi að
passa ömmu vel.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Gullmolarnir þínir, Tóta og
Jóka.
Jóhanna og Þórunn.
Góður drengur hefur gengið
sinn síðasta spöl. Fyrir hönd
Golfklúbbs Selfoss vil ég votta
Þórunni og öðrum aðstandend-
um Villa innilega samúð vegna
fráfalls hans. Þegar við hjónin
fluttum á Selfoss kom ekkert
annað til greina en að ganga í
Golfklúbb Selfoss og þar kynnt-
umst við meðal annarra frábær-
um frumkvöðlum sem stóðu að
uppbyggingu Golfklúbbsins.
Það kom fljótt í ljós að Villi var
allt í öllu í starfsemi klúbbsins á
þessum tíma og mætti nánast
dag sem nótt til að hirða völl-
inn, stýra vökvakerfinu, sjá um
uppgjör eða hvað annað sem
gera þurfti. Hjarta hans sló fyr-
ir GOS. Árið 2007 var ég svo
lánsöm að fá að sjá um veit-
ingasölu golfklúbbsins og gat
þá spilað golf að morgni með
mörgum eldri meisturum eins
og Jóni Bjarna og Villa. Þeir
kenndu mér margt og ég mun
seint gleyma kennslustundum
Villa í stutta spilinu „sláðu bara
ofan á rassgatið á henni“, það
svínvirkar og ég nota það enn.
Villi var mikill grallari í eðli
sínu og átti það til að hrekkja
skemmtilega. Við hlógum í
mörg ár yfir hrekk sem hann
lagði fyrir mig á 7. teig þegar
hann náði að setja púðurbolta á
„tee“ hjá mér og allt var
sprengt í loft upp. Hann var
einlægur og góður vinur sem
lagði mikið af mörkum til GOS.
Ég held að það sé óhætt að
segja að enginn hafi nýtt völlinn
okkar betur á hvaða árstíð sem
er og það hefur verið yndislegt
að sjá þau hjónin mæta í öllum
veðrum til að njóta golfíþrótt-
arinnar. Villi var vinur vina
sinna og reyndist öðrum for-
sprökkum golfklúbbsins ómet-
anleg aðstoð þegar á þurfti að
halda í þeirra lífi. Slíkan vin er
gott að eiga. Talnagleggri
manni hef ég aldrei kynnst og
að mér skilst var Villi með betri
briddsspilurum þjóðarinnar.
Það var okkur í GOS mikilvægt
að fá að heiðra þá eldri félaga
sem mikið hafa lagt til starfsins
á síðasta aðalfundi og gladdi
það okkur mjög að geta veitt
Villa þá vegsemd að verða heið-
ursfélagi GOS. Sín síðustu spor
tók hann jafnframt til að upplifa
opnun nýrrar inniaðstöðu GOS
og sýnir það traust hans, trú og
von á starfið sem þar er sinnt
ásamt von um að geta verið með
okkur áfram. Við höldum áfram
fyrir þig, Villi.
Fyrir hönd Golfklúbbs Sel-
foss,
Ástfríður Margrét
Sigurðardóttir.
Góður drengur er genginn.
Vilhjálmur Þór Pálsson er allur.
Eldri bridsspilarar muna eftir
Selfyssingunum Sigfúsi heitn-
um Þórðarsyni og Vilhjálmi Þór
Pálssyni (Sigfús og Vilhjálmur)
sem gerðu garðinn frægan á
Selfossi, í Bridsfélagi Reykja-
víkur og á landsvísu hér á árum
áður. Þeir voru feiknagott par
og sigursælt. Ég var svo lán-
samur að kynnast Vilhjálmi
svolítið síðustu árin í heima-
brids og hef ekki spilað við jafn
náttúrulega góðan bridsspilara.
Hann var yfirburðamaður í
brids. Auk þess var Villi dreng-
ur góður. Léttur, kvikur og
minnugur. Fínn maður. Blessuð
sé minning hans og samúðar-
kveðjur til eiginkonu, barna og
annarra aðstandenda.
Baldur Kristjánsson.
Vilhjálmur Þór
Pálsson