Morgunblaðið - 14.02.2020, Blaðsíða 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. FEBRÚAR 2020
✝ Sigrún Her-mannsdóttir
fæddist 27. desem-
ber árið 1919 á
Hrauni við Hánefs-
staði á Seyðisfirði.
Hún lést 2. febrúar
2020 á hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni í
Reykjavík.
Foreldrar henn-
ar voru Hermann
Vilhjálmsson út-
vegsbóndi, f. 1894, d. 1967, og
Guðný Vigfúsdóttir, f. 1893, d.
1984. Systkini eru Ragnar Sig-
urður, f. 1921, d. 1929, Björg,
f. 1923, d. 2018, Elísabet, f.
1926, d. 1927, Elísabet Guðný,
f. 1928, d. 2020, Erna, f. 1933.
Hinn 14. júní 1945 giftist Sig-
rún Bjarna Einarssyni dr. phi-
los., handritafræðingi, f. 1917,
d. 2000. Foreldrar hans voru
Stefanía Sigríður Arnórsdótt-
ir, f. 1893, d. 1974, og Einar
Jónsson, f. 1890, d. 1928. Börn
Sigrúnar og Bjarna eru: 1)
Guðný, f. 1952, sambýlismaður
Jón Eiríksson, f. 1946. Börn
Guðnýjar og fyrrverandi eig-
Hildur, 3c) Sigrún, f. 1993. 4)
Hermann, f. 1959, sambýlis-
kona Salóme Ásta Arnardóttir,
f. 1961, börn Hermanns og
fyrrverandi eiginkonu Hrann-
ar Harðardóttur, f. 1961 eru
4a) Arnór, f. 1983, maki Erika
Wikström, f. 1981 þeirra börn
eru Hilda og Viðar, 4b) Þórð-
ur, f. 1991, sambýliskona
Dagný Alma, f. 1993. 5) Guð-
ríður, f. 1962, hennar börn eru
Sigrún, f. 1983, og Bjarni, f.
2002. Sigrún útskrifaðist sem
hjúkrunarkona á friðardaginn
9. maí 1945. Þegar hún lést var
hún elsti núlifandi hjúkrunar-
fræðingurinn og jafngömul
Hjúkrunarfélagi Íslands. Þau
Bjarni bjuggu í Danmörku
1946 til 1958. Síðar bjuggu þau
í Osló 1965 til 1972. Eftir það
starfaði Sigrún á Land-
spítalanum, fyrst lengi vel á
húðsjúkdómadeild, síðar á
öldrunardeild í Hátúni. Bjarni
stundaði fræðistörf í Kaup-
mannahöfn eftir sín starfslok
og fylgdi Sigrún honum æv-
inlega til lengri og skemmri
dvala þar. Sigrún var hraust
lengi fram eftir ævi og hélt
andlegri getu allt til loka. Sig-
rún dvaldi síðustu tvö árin á
hjúkrunarheimilinu Sóltúni.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Áskirkju í dag, 14. febrúar
2020, klukkan 15.
inmanns Þorleifs
Haukssonar, f.
1941, eru 1a) Þór-
unn, f. 1979, maki
Jesper Bolo Pet-
ersen, f. 1978,
þeirra börn eru
Kári og Atli 1b)
Kári, f. 1982, d.
2011, 1c) Álfdís, f.
1984, maki Sig-
uróli Teitsson, f.
1987, þeirra barn
er Theodóra. 2) Einar, f. 1954,
börn hans og fyrrverandi eig-
inkonu Guðlaugar Stephensen,
f. 1952, eru 2a) Jóna, f. 1972,
hennar barn er Haukur Yngvi,
2b) Bjarni, f. 1981, maki Mar-
grét Hannesdóttir, f. 1993,
þeirra barn er Einar, 2c) Anna,
f. 1983, hennar börn eru, Guð-
laug, Brynja og Anna, 3) Stef-
anía Sigríður, f. 1957, eigin-
maður er Brynjar Brjánsson, f.
1951, og börn þeirra eru 3a)
Snæbjörn, f. 1984, maki Ragn-
heiður Sigurðardóttir Bjarn-
arson, f. 1986, 3b) Auður, f.
1987, maki Páll Arinbjarnar, f.
1987, þeirra börn eru Iðunn og
Móðir okkar hélt upp á 100
ára afmælið sitt á þriðja í jól-
um. Hún naut veislunnar og
stóð upp í lokin og hélt ræðu
þar sem hún þakkaði m.a.
starfsfólki í Sóltúni fyrir „að
halda í sér lífi“. Reyndar þurfti
ekkert að halda í henni lífinu,
hún sá um það sjálf, en það ber
að þakka fyrir góða umönnun í
Sóltúni sl. tvö ár. Nú er hún öll
eftir stutta banalegu.
Sigrún ólst upp við gott at-
læti en mikla vinnusemi. Faðir
hennar var útvegsbóndi og sótti
sjóinn frá Hánefsstaðaeyrum
ásamt bræðrum sínum. Móðir
hennar sá um heimilið, ól sex
börn og á heimilinu var móð-
uramma hennar Elísabet. Mik-
ill samgangur var við frændfólk
allt um kring. Mamma fór
snemma að beita og breiða út
fisk. Einnig hjálpaði hún til á
heimilinu. Hún var elst og upp-
lifði þá miklu raun að missa tvö
yngri systkini. Á efri árum
beitti hún sér fyrir því að
systkinunum Ragnari og Elísa-
betu yrði reistur veglegur leg-
steinn á Seyðisfirði. Þær systur
sem upp komust voru alla tíð
mjög samrýndar. Björg lést
2018, Elísabet Guðný lést sex
dögum eftir að móðir okkar
kvaddi og Erna lifir systur sín-
ar.
Mamma vildi gjarnan mennt-
ast en efnin buðu ekki upp á
menntaskólanám. Hún ákvað að
fara í Hjúkrunarskólann því
með honum gat hún tekið vakt-
ir og þannig séð fyrir sér. Hún
útskrifaðist á friðardaginn 9.
maí 1945 og er til af því
skemmtileg lýsing í 100 ára af-
mælisriti Hjúkrunarfélagsins.
Foreldrar okkar giftu sig á
Seyðisfirði 1945 og fluttust til
Danmerkur 1946. Mamma
sagði að það hefði verið æv-
intýraþrá að fara utan en einn-
ig að föður okkar bauðst vinna
við rannsóknir á handritum.
Þar vann mamma við hjúkrun
og einnig tók hún á móti fjölda
sjúklinga að heiman sem hún
var beðin fyrir. Hún greiddi
götu þeirra eins og hún gat og
fékk engin laun fyrir. Heimili
þeirra var sem skáli reistur um
þjóðbraut þvera svo gestrisin
voru þau.
Þau fluttu aftur heim 1958.
Árið 1965 fékk faðir okkar lekt-
orsstöðu við Oslóarháskóla og
flutti hersingin þangað. Þar
áttum við sjö góð ár. Heimkom-
in fór mamma aftur að vinna og
hætti því ekki fyrr en á 74. ald-
ursári.
Móðir okkar var einstaklega
vinnusöm og ósérhlífin kona.
Henni var annt um hag barna
sinna og studdi þau í hvívetna.
Heimili okkar á Háaleitisbraut
109 stóð öllum opið. Foreldrar
okkar voru duglegir að bjóða
fólki í mat og jafnvel gistingu
ef því var að skipta. Má þar
nefna þegar tíu Norðmenn
komu á víkingaskipum til Ís-
lands 1974 og enginn hafði
hugsað út í gistingu fyrir eig-
inkonur og börn þeirra. Þá
voru breiddir út púðar á gólfið í
stofunni á Háaleitisbraut og
allir sváfu þar í einni flatsæng.
Móðir okkar hafði góðan
smekk sem lýsti sér m.a. í vali
hennar á fatnaði og ferskum
hráefnum í matargerð. Einnig
keypti hún látlaus, létt hús-
gögn, aðallega danska hönnun.
Foreldar okkar umgengust
marga andans menn og konur
og höfðu gaman af. Þeirra
áhugamál voru listir en þó að-
allega bókmenntir. Bjarni faðir
okkar lést árið 2000. Móðir
okkar bjó áfram í íbúðinni á 3.
hæð í lyftulausri blokk til 98
ára aldurs. Hún lifði og dó með
reisn.
Guðný, Einar, Stefanía
Sigríður, Hermann og
Guðríður.
Í dag kveðjum við mömmu
hans Hermanns míns, Sigrúnu
Hermannsdóttur. Ég kynntist
henni fyrir rúmum 10 árum þá
níræðri og mér varð fljótlega
ljóst að þarna fór kona sem
hafði mótað fólkið sitt, leitt það
og vakað yfir hópnum sínum
með áberandi nærveru. Hún lét
ekkert fram hjá sér fara og
þrátt fyrir að árin hefðu sett
sitt mark á sjón og heyrn þá
fylgdist hún með, fékk fréttir
og mat allar breytingar á hög-
um fólksins síns. Hún virtist
hafa næga orku til skoðana.
Sagt er að forvitni sé ein af
höfuðdyggðum foreldra. For-
vitni sem fylgist með af áhuga
og væntumþykju sem sleppir
aldrei tækifæri til að tjá eigin
sýn á uppátækjum afkomend-
anna. Það er fáum gefin sú
heilsa að lifa hundrað ár og það
með ótruflað minni og áhuga.
Ekki öllum gefin sú hamingja
að lifa í stöðugleika, viðburð-
arríku lífi. Sigrún var nútíma-
kona, fædd strax eftir fyrra
stríð.
Hún átti sér líf utan heimilis,
starf sitt og menntun sem
hjúkrunarfræðingur, eins og
þykir sjálfsagt í nútímanum og
naut líka samveru og áhuga á
fræðum eiginmanns síns. Börn-
in eignaðist hún að hætti ungra
kvenna nú til dags, á fertugs-
og fimmtugs aldri, og bjó í
þremur löndum sem gerði
börnin hennar tungumálunum
ríkari. Sigrún trúði því og
kenndi til hinsta dags að skipu-
lag samfélagsins væri ábyrgt
fyrir velferð allra þegna sinna,
ekki síst verkafólks, en sjálf
bærum við ábyrgð á að velja
okkar lífsfarveg og samferða-
fólk.
Það er sárt að missa mömmu
sína, tenginguna við fortíðina
og akkeri sitt frá fæðingu.
Elsku Hermann og systkinin
öll, þið eigið mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Salome Ásta Arnardóttir.
Ég hlýt að leggja hér inn
litla kveðju við fráfall móður-
systur minnar náinnar og
kærrar, hennar Stellu. Sam-
vistin í þessu mannlífi er nú
orðin sjö áratugir og margs að
minnast; satt að segja of margs
fyrir litla blaðagrein og verð-
skulduð eftirmæli.
Vil þó ekki láta undir höfuð
leggjast að koma á framfæri
þakklæti fyrir þann bakhjarl
sem hún, ekki síst á fyrri tíð,
var okkur, í blíðu og stríðu, og
minnast náinna tengsla þeirra,
hennar og móður okkar. Síðbú-
in kveðja frá rosknu fósturkríli
hennar.
Hjalti Þórisson.
27. desember síðastliðinn var
haldin veisla í Sóltúni í tilefni
af hundrað ára afmæli Sigrúnar
Hermannsdóttur, þar sem af-
mælisbarnið var hyllt með ræð-
um og fallegri tónlist og hún
flutti glæsilega þakkarræðu.
Engan viðstaddan óraði fyrir
því að rúmum mánuði seinna
væri Sigrún ekki lengur á með-
al okkar. Sama dag var þess
minnst að hún væri elsti núlif-
andi hjúkrunarfræðingur lands-
ins.
Sigrún lauk hjúkrunarprófi í
maí 1945, og mánuði síðar var
haldið brúðkaup hennar og
Bjarna Einarssonar cand. mag.
á Seyðisfirði, í átthögum þeirra
beggja.
Ári síðar sigldu þau út í
óvissuna til Kaupmannahafnar
þar sem þau bjuggu næstu tólf
árin. Bjarni varð í fyllingu tím-
ans lektor við Hafnarháskóla
og vann auk þess við útgáfu- og
fræðistörf á Árnasafni, og Sig-
rún vann um tíma við spítalann
á Friðriksbergi þangað til
börnin fæddust, eitt af öðru.
Fjölskyldan flutti aftur heim
til Íslands 1958, og Bjarni varð
íslenskukennari við Vélskólann.
En fræðistörfin áttu hug hans
allan. Börnin voru þá orðin
fjögur og þau bjuggu þröngt,
fluttu fimm sinnum á sjö árum.
En í flestöllum íbúðunum var
innréttað eitthvert afdrep fyrir
fræðiiðkun húsbóndans. Sigrún
hefði sjálf haft alla burði til að
fara í langskólanám, en aðstæð-
ur leyfðu það ekki. Kannski var
áhugi hennar og metnaður fyrir
hönd Bjarna enn sterkari fyrir
þá sök. Eftir sjö Íslandsár tóku
við önnur sjö í Noregi þar sem
Bjarni varð lektor við Ósló-
arháskóla og varði þar dokt-
orsritgerð sína 1971. Og þar
fæddist fimmta barnið.
Þegar ég tengdist fjölskyld-
unni var hún alflutt til Íslands
og búin að koma sér fyrir í
rúmgóðri íbúð við Háaleitis-
braut. Sigrún var mikil fjöl-
skyldumanneskja, og hún
sleppti ekki hendinni af börn-
unum þó að þau væru að fljúga
úr hreiðrinu hvert á fætur
öðru. Henni var umhugað um
að sem flestir létu sjá sig í
sunnudagssteikina, og í minn-
ingunni finnst manni eins og
borðstofuborðið hafi getað
teygt úr sér endalaust.
Sigrún var sannkallaður
skörungur, í gamalli merkingu
þess orðs. En umfram allt var
hún hjartað í stórri fjölskyldu
sem margfaldaðist og tvístrað-
ist í allar áttir í fyllingu tímans.
Hún fylgdist með öllum niðjum
sínum af lifandi áhuga og um-
hyggju. Hún mundi alla afmæl-
isdaga, var einlæg, gjafmild og
hlý. Eftir að Bjarni dó bjó Sig-
rún enn á Háaleitisbraut langt
fram á tíræðisaldur, þó að hún
þyrfti daglega að ganga upp
fjórar hæðir.
Hugurinn var sívakandi til
hinsta dags þótt heyrn og sjón
væru farin að bila, og hún var
jafn uppfull af réttlætiskennd,
jafn róttæk í skoðunum, jafn
eindregin og vandlát í málfars-
efnum og þegar ég kynntist
henni fyrst. Langömmubörnin
löðuðust að henni. Fjögurra ára
dótturdóttursonur hennar í
Danmörku lýsti henni fyrir fé-
lögum sínum í leikskólanum
eins og hún væri persóna í æv-
intýri. Þannig lifir hún áfram í
minningunni.
Þorleifur Hauksson.
Sigrún
Hermannsdóttir
✝ Sigrún Har-aldsdóttir frá
Þorvaldsstöðum,
Skeggjastaða-
hreppi, N-Múla-
sýslu, fæddist 19.
febrúar 1924. Hún
lést 3. febrúar
2020. Foreldrar
Sigrúnar voru Þór-
unn Björg Þór-
arinsdóttir ljós-
móðir, f. 18.12.
1891, d. 3.9. 1973, og Haraldur
Guðmundsson kennari, f. 9.10.
1888, d. 1.6. 1959.
Systkini Sigrúnar voru Ing-
unn, f. 1.5. 1934, Ragnhildur, f.
22.6. 1939. Hálfsystir samfeðra
Kristín, f. 16.7. 1920, d. 14.11.
1998.
Maki Sigrúnar var Einar Ey-
steinsson frá Litla-Langadal á
Skógarströnd, f. 30.3. 1917, d.
1.5. 2008.
Sigrún og Einar gengu í
hjónaband 31. desember 1971.
Börn Sigrúnar og Einars eru
Dagbjört Einarsdóttir, f. 16.5.
1964, og Finnur Einarsson, f.
6.12. 1965.
Maki Dagbjartar er Ómar
Þorleifsson, eiga þau fjögur
börn og þrjú barnabörn. Maki
Finns er Jóhanna Sigríður Sig-
urðardóttir og eiga þau þrjú
börn, úr fyrri sambúð á Finnur
eina dóttur og tvö barnabörn.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 14. febr-
úar 2020, klukkan 11.
veldur, f. 8.12.
1917, d. 30.8. 2019,
Unnur, f. 17.3.
1919, d. 25.5. 1941,
Þórdís, f. 26.6.
1920. d. 2.8. 2008,
Þórarinn, f. 27.11.
1921, d. 12.5. 1995,
Steinunn, f. 3.1.
1923, d. 16.2. 2012,
Ragnar, f. 13.5.
1926, d. 11.3. 2016,
Hálfdan, f. 30.7.
1927, d. 26.4. 2019, Auðunn, f.
8.10. 1928, Arnór, f. 10.12. 1929,
31.10. 2018, Guðríður, f. 24.2.
1931, Haraldur, f. 3.6. 1932, Þór-
Elsku mamma, takk fyrir öll
góðu árin sem við áttum saman,
það verður skrítið til þess að
hugsa að þið pabbi séuð bæði
horfin yfir móðuna miklu. Við
vitum að pabbi hefur tekið á
móti þér er þú lagðir upp í þína
hinstu ferð og mikið hefur þú
verið glöð að hitta hann aftur.
Farsæld og líðan fjölskyldu-
meðlima var mömmu alltaf
mikils virði og sat fólkið hennar
alltaf í fyrirrúmi fram yfir það
veraldlega.
Bónbetri manneskju en
mömmu er erfitt að finna, alltaf
voru hún (og pabbi meðan hann
lifði) tilbúin að hjálpa og að-
stoða fjölskyldumeðlimi. Þegar
mamma og pabbi bjuggu í
Hraunberginu var komið til
þeirra á aðfangadagskvöld með
barnahópinn sem stækkaði með
árunum. Það var því orðið ansi
þröngt við matarborðið hin síð-
ustu ár en þó að þröngt væri
setið var alltaf jafn gaman að
koma saman og finna fyrir ná-
lægð mömmu og pabba sem
umvöfðu okkur með hjarta-
gæsku sinni.
Í huga okkar barna, tengda-
barna og barnabarna eru þetta
hin einu sönnu jól og minnumst
við þessara góðu stunda með
söknuði.
Mamma var snillingur í
höndum og eru margir fallegir
gripir sem liggja eftir hana,
hún saumaði út margar fallegar
myndir og dúka sem eru lista-
verk. Þegar mamma er að
verða áttræð tók hún sig til og
lærði þjóðbúningasaum og
saumaði fallegan upphlut sem
gaman er að klæðast á tyllidög-
um. Og allar peysurnar sem
prjónaðar voru á barnabörnin
sem eru hver annarri fallegri
og alltaf passaði hún upp á að
þau ættu hlýja og góða peysu.
Þegar mamma var komin á efri
ár og hætt að prjóna peysur þá
tók hún sig til og prjónaði húf-
ur og vettlinga á ættingjana
svo þeim yrði ekki kalt.
Mamma var mikið náttúru-
barn og naut þess að fara í
göngutúra úti í guðs grænni
náttúrunni. Sigrún var með
græna fingur og bar garðurinn
hennar þess merki, enda fannst
henni fátt eins skemmtilegt, og
að vinna í garðinum gat hún
unað sér við heilu og hálfu dag-
ana. Þar óx fjöldi skrautjurta
sem skörtuðu sínu fegursta á
sumrin og auðvitað sóttu huml-
ur í þennan blómagarð og það
fannst mömmu nú ekki slæmt
enda var hún mikill dýravinur.
Muna barnabörnin eftir því
þegar þau fóru út í garð með
ömmu sinni til að klappa huml-
unum sem voru svo mjúkar
eins og þau sögðu. Það voru
ekki bara humlur sem mömmu
var annt um, á veturna gaf hún
fuglunum og voru þeir mættir
fyrir allar aldir, sestir á hús-
þakið á Hraunberginu og farn-
ir að kalla á brauðbitann um
leið og birti af degi. Þegar
komið var í heimsókn til
mömmu kom maður aldrei að
tómum kofunum og hún pass-
aði vel upp á að barnabörnin
færu aldrei svöng frá henni,
það var ekki sjaldan sem þau
fengu nesti í poka eins og
nokkrar pönnukökur, kleinur
eða parta til að taka með sér
heim.
Elsku mamma, nú er komið
að kveðjustund, við þökkum
þér fyrir öll árin sem við áttum
með þér og takk fyrir að gera
okkur að betri manneskjum
með náungakærleik þínum. Og
við fáum okkur góðan kaffibolla
þegar við hittumst næst.
Dagbjört, Ómar, Finnur og
Jóhanna Sigríður.
Elsku yndislega amma, ég vil
byrja á því að þakka þér fyrir
öll góðu árin sem við áttum
saman. Þó að ég hafi viljað hafa
þau fleiri veit ég að þinn tími
var kominn og að þér líður mun
betur núna við hlið afa gamla á
leið í ný og óviss ævintýri. Þú
hefur komið þér á sérstakan
stað í hjarta mínu og huga sem
enginn mun geta komist á með
tærnar þar sem þú hefur hæl-
ana. Ég man eftir hlýjunni sem
ég fann í hvert skipti þegar ég
kom í heimsókn til þín og afa
og allri væntumþykjunni sem
þið báruð til allra.
Ég man á mínum fyrstu ár-
um, þegar þið bjugguð ennþá í
Hraunberginu, hvað það var
alltaf gaman að koma í heim-
sókn til þín og afa. Þú fannst
alltaf upp á einhverju nýju og
spennandi til að gera og fór
maður aldrei tómhentur heim.
Ég man eftir fallega garðinum
þínum og ástinni sem þú barst
til náttúrunnar. Jólin voru allt-
af haldin hjá ykkur og sama
hversu mikið við krakkarnir
þvældumst fyrir fótunum á þér
við undirbúninginn kipptir þú
þér ekkert upp við það. Ég
skildi aldrei af hverju þið þurft-
uð að flytja úr Hraunberginu
og fara á elliheimilið því mér
fannst þið ennþá bara vera ung
og spræk þó að þið væruð bæði
komin yfir áttrætt. Hlýjan við
að koma í heimsókn breyttist
ekki þó að komið væri á nýjan
stað og var ennþá jafn gaman
að koma til ykkar þó ekki væri
hægt að hlaupa eins mikið um
og áður og þurftum við krakk-
arnir að minnka hávaðann tölu-
vert. Það besta við laugardaga
var alltaf að koma í heimsókn
til þín eftir æfingu á skaut-
unum og tókstu á móti okkur
systrum oft með pönnukökum
og kaffi til að fá ylinn í kropp-
inn. Góðu stundirnar sem við
áttum saman við að skoða
myndaalbúmin þín með öllum
myndunum frá þínum yngri ár-
um, allar sögurnar sem fylgdu
hverri mynd og dáðist ég að því
hversu flott kona þú hefur allt-
af verið. Síðustu árin voru oft
mikið upp og niður en voru mér
samt sem áður mikilvæg og all-
ar stundir góðar þó að þær hafi
sumar verið erfiðar. Í síðasta
skipti vil ég segja takk. Takk
fyrir kærleikann. Takk fyrir að
hafa alltaf trú á mér. Takk fyr-
ir stoltið og takk fyrir allar
minningarnar. Þú gerðir mig að
betri og sterkari manneskju.
Þú varst tilbúin í þetta ferðalag
sem þú ert nú haldin í og veit
ég að brosið skín á vörum þér á
þeim stað sem þú ert stödd á
núna.
Þín ömmustelpa,
Kristín Helga
Ómarsdóttir.
Sigrún
Haraldsdóttir