Hvöt - 01.02.1951, Síða 6

4
H V Ö T
Önundur tréfótur:
■ l
Þa3 vom réttir niðri í sveitinni, svo
að ég var ekki í neinum vafa um það,
hvemig verja skyldi síðasta degi sum-
arleyfisins.
Þegar ég var lítill, liafði ég alltaf
beðið réttardagsins með óþreyju. Nú
var ég orðinn borgarbúi og bafði ekki
setið á réttarvegg í 15 ár. Fyrmm reið
ég í réttirnar á blóðlatri bikkju og átti
ekki skóbótarvirði í eigu minni. Núna
ók ég í eiginn bíl, meira að segja
spánnýjum bíl frá Ameríku, sem var
skjótari en vindurinn. Það þarf eng-
inn að ganga þess dulinn, að mér hló
hugur í brjósti, þegar ég ók ofan
dalinn með þriggja pela brennivíns-
flösku í barminum og vonina um að
sjá fallegt fé og sætar stúlkur í rétt-
unum.
Veðrið var ákjósanlegt, logn og sól-
skin. Framundan lá spegilsléttur fjörð-
urinn, svo sléttur, að fjöllin laumuð-
ust til að spegla sig hátt og lágt, rétt
eins og 18 ára lieimasætur gera í hvert
sinn, sem þær sjá gljáskyggðan flöt.
Á lágum grasbala niður við strönd-
ina stóð réttin. Þar heyrðist varla
mannsins mál fyrir þúsundrödduðu
jarmi, hjali og hlátri, gelti og gargi.
Allt rann þetta saman í eina allsherjar
symfoníu með tilhlýðilegum dúrum og
mollum.
Almenningurinn var fullur af mjall-
bvítu og bragðlegu fé, sem notið hafði
frelsis og grómagns heiðalandanna í
heilt sumar.
Ærnar rásuðu fram og aftur, hnus-
uðu af hverju lambi og jörmuðu í
sífellu: Me-me. Hvar ertu? Hvar ertu?
Og lömbin hlupu um í villtri leit að
mæðrum sínum jarmandi: me-me —,
mamma — mamma. Rólegri voru
lirútarnir. Þeir voru líka rosknir og
ráðsettir og höfðu ekki fyrir neinum
að sjá nema sjálfum sér. Þó héldu þeir
saman 3 eða 4 í hóp og voru svo
feitir, að þeir fleyttu varla kviðar-
ullinni. Á víð og dreif í réttinni stóðu
leitarmennirnir, struku svitann af enn-
inu og köstuðu mæðinni. Sumir höll-
uðu sér upp að milligerðinu, drógu
upp pontumar og fengu sér í nefið.
En uppi á réttarveggnum sat næst-
um óslitin röð af broshýrum börnum
og glaðlegum stúlkum. Sumar stúlk-
umar stukku niður í réttina og bjálp-
uðu til við að draga í sundur. Fengu
þá piltarnir oft mörg og góð tæki-
færi, til að grípa þær í fangið og forða
þeim frá byltu, því að lömbin vom
býsna spræk og létu ekki taka sig
mótspyrnulaust. — — —
Nú beindist athygli mín að gömlum
manni, sem stóð einn síns liðs fyrir
utan réttina og horfði á sauðféð eins
og í dvala.
Ég færði mig í áttina til lians. Mér
fannst hann eitthvað svo einstæðings-