Hvöt - 01.02.1951, Side 9

H V Ö T
7
minnsta kosti myndir }>ii aldrei reyna
að stela fé mínu ófullur fyrir aug-
unum á mér“, sagði Hrólfur og greip
um leið í Iiitt liorn gimbrarinnar.
„Slepptu“, öskraði Bæringur.
Hrólfur svaraði með því að greiða
Bæringi feikna kjaftshögg, svo að hann
kútveltist aftur á bak ofan í svaðið.
Þegar hann reis á fætur, ataður mold
og saur, var Hyrna komin í dilk Hrólfs.
Þegar Hrólfur skömmu síðar hleypti
annarri kind í dilk sinn, sá hann hvar
Bæringur lyfti Hvrnu yfir milligerðið.
Þar með var hún komin meðal kinda
Bærings, hví að dilkar þeirra lágu
saman.
„Sá hlær bezt, sem síðast hlær“,
hugsaði Hrólfur, tók þegar á rás og
stefndi beint á Bæring, sem beið ekki
boðanna, þegar hann sá hvað Hrólfur
hafði í huga. Á augabragði snaraði
liann sér út fyrir réttarvegginn og hljóp
í trvllingi vestur yfir móana. Hrólfur
sveif vfir vegginn á eftir honum og
þrevtti hlaupið í geysilegum skrefum.
Bæringur hugsaði í fyrstu um það eitt
að komast sem lengst frá Hólfi. En
brátt sá hann, að hér hafði honum orð-
ið skyssa á, því þegar hann leit við á
hlaupunum, sá hann, að Hrólfur dró
óðum á hann. Nær hefði honum verið
að leita verndar hjá réttarmönnunum,
í stað þess að gefa beinlínis færi á
sér. Að vísu komu þarna 4 menn
hlaupandi frá réttinni, en hvaða gagn
var að þeim? Hrólfur gæti verið bvi-
inn að drepa hann tíu sinnum, áður
en þeir kæmust á vettvang honum til
bjargar. Hann reyndi þó að sveigja í
áttina til þeirra, en rak í sömu svif-
um löppina í stein og steyptist til
jarðar, Á næsta augnabliki fleygði
Hrólfur sér yfir hann eins og tígris-
dýr.
„Vægð, vægð. Dreptu mig ekki“,
veinaði Bæringur.
„Djöfullinn má vægja sauðaþjófum,
en ég geri það ekki“, hvæsti Hrólfur
milli tannanna.
„Vægð, Hrólfur. — Ég skal .. .
Þú mátt eiga hana Hyrnu ef þú slepp-
• ' U
ir mer .
„Ha! ha! lia! Þakka þér kærlega
fyrir, kunningi. En ég þarf ekki að
láta gefa mér það, sem ég á sjálfur,
fjandinn hafi það“, svaraði Hrólfur
hæðnislega. Hann liafði náð góðu taki
á trefli Bærings og herti að hálsi hans,
eins óg kraftarnir leyfðu“.
„Hann hefur þó ekki . . .“ greip
ég fram í.
„Nei, sem betur fór tókst honum
ekki að drepa liann. — Með eldsnöggu
viðbragði tókst Bæringi að brjót-
ast upp og bíta. Harður hnykkur aft-
ur á bak og hann var laus. 1 sömu
svifum komu mennirnir og gengu á
milli þeirra. Hrólfur fann nístandi
sársauka og tók til eyrans. En þar
var ekkert eyra lengur — aðeins blóð-
’ugt sár.
Þegar hér var komið frásögninni,
þaut vindkylja ofan úr skarðinu og
svifti til hárlubba gamla mannsins.
Það fór hrollur um mig, því að í sama
bili sá ég, að þar sem eyrað átti að
vera, var aðeins ljótt ör.
Ég fylltist svo miklum viðbjóði, að
ég gat ekki dvalið þarna lengur. Án
þess að kveðja, spratt ég á fætur, og
hraðaði mér að bílnum. Ég reyndi
árangurslauts að reka þetta andstvggi-
lega ör úr huga mínum. En það þvæld-
ist alltaf fyrir mér. Örið var táknrænt