Hvöt - 01.02.1951, Blaðsíða 10

8
H V Ö T
Óli Kr. Jónsson, form. S. B. S.
Eigum við að vera
eða ekki vera?
Áfengis- og tóbaksnotkun eru slæm-
ir gallar, sem lengi hafa fylgt
íslenzku þjóðinni. Þessir óvinir heil-
brigði og þroska hafa stöðugt nagað
rætur þjóðfélagsins og valdið mörgum
vandamálum, sorgum og erfiðleikum.
Enn í dag ráða þessir vágestir yfir
alltof mörgum og fleiri eru í stöð-
ugri hættu vegna þeirra. Alltof marga
menn hefur vínið eyðilagt, sett líf þeirra
í rústir, útilokað framtíðarmöguleika,
lamað starfsþrek og spillt heilsu þeirra,
gjört þá að brjóstumkennanlegum aum-
ingjum, sjálfum þeim til leiðinda og
öðram til byrði.
Er ekki orðið tímabært, að allir sam-
einist um að losa þjóðfélagið við þetta
illgresi? Æska landsins er í mestri
hættu stödd vegna þess, að hún er
á mótunar- og þroskaskeiði og áhrifa-
gjöm. Hana þarf sérstaklega að vernda,
en það er ekki aðeins verk þeirra full-
orðnu, heldur verður æskan sjálf að
venja sig á að velja og hafna, gera
sér Ijóst hvers er af henni krafizt og
að liverju henni ber að stefna. Æsk-
unni bera að minnast þess að hún
hefur skyldum að gegna nú, en þó
meir seinna, fvrir land sitt og þjóð-
félag. Hennar býður framtíðin, hún
á að taka við af þeim, sem nú eru
að eldast og eru orðnir þreyttir á
langri og erilsamri æfi.
sem stimpill Bakkusar, innsigli böl-
valdsins mikla. Þennan stimpil hafði
gamli maðurinn reynt að fela fyrir
forvitnum augum, bak við svarta hár-
lubbann, því að þetta minnismerki
falskrar gleði varð ekki strokið burt.
Ég stöðvaði bílinn við næstu á og
gekk spölkom upp eftir bakkanum.
Eftir nokkra stund fann ég heppi-
legan stein. Það heyrðist dálítið brot-
hljóð og skvamp, og gulur vökvi bland-
aðist tæra vatni árinnar. Svo varð
allt hljótt. Ég stóð enn nokkra stund
og horfði ofan í strauminn. 1 árniðnum
heyrði ég hæðnishlátur félaga mixma,
en ég fann til þess með stolti, að ég
gat látið hann sem vind um eyra
þjóta — ekki aðeins nú og næstu daga,
heldur og alla daga, sem ég átti ólif-
aða.