Hvöt - 01.02.1951, Blaðsíða 8

6
H V Ö T
spottakorn, með því að hella í þær
rommi, svo að væntanlegir kaupend-
ur mættu sjá hvílíkir hlaupagikkir
þetta væru? En hvað varð úr þess-
um gæðingum, þegar heim kom, og
hvað um gleði drykkjumannsins, þeg-
ar af honum rennur? Þar gildir víst
það sama, því að hvorttveggja reynd-
ist falsað .. . Þú heldur nú kannske,
að ég hafi verið bindindismaður frá
barnæsku. En það var nú eitthvað
annað. Ég var mesti drykkjurútur á
tímabili, og þess vegna þykist ég geta
talað af reynslu. En svo kom dálítið
atvik fyrir, sem hafði djúp áhrif á
mig“.
„Svo að þú hættir að drekka?“
„J á, svo að ég hætti að drekka“.
„Og hefur þig ekki langað í áfengi
síðan?“
„Nei, síðan hefur mig ekki langað
í áfengi. Ég get svo sem sagt þér
liverning þetta bar til. En eigum við
ekki að fá okkur sæti þama á barð-
inu?“
Við gengum þangað og settumst
í grasið. Ég beið þess með óþreyju,
að hann byrjaði frásögnina. Hann
var svei mér ekki allur, þar sem
hann var séður, þessi karl. Það hvíldi
eitthvað dularfullt yfir honum. Hvað
kom honum til að ganga með þennan
hárlubba niður á herðar? En það leið
ekki á löngu, þar til ég fékk skýringu
á því.
Hann byrjaði að tala á ný. Svipur
hans breyttist, og augun urðu fjarræn,
eins og hann sæi eitthvað í órafjarska.
Svo virtist sem hann vissi hvorki af
mér eða neinu því, sem fram fór í
kring um okkur. Ég hafði laumað
flöskunni í vasann og hlustaði hljóð-
ur. Frá réttinni barst ómur af marg-
rödduðum klið. Sól skein í heiði og
haustlitirnir nutu sín vel. Veður var
svo kyrrt, að ekki blakti hár á höfði.
„Það var fallegt veður þá eins og
núna. Fjöllin spegluðust í ládauðum
firðinum og sólin hellti geislaflóði sínu
yfir grundir og bala, og gaf blágresis-
brekkunum og lyngmóunum líf og lit.
Það var langt komið að rétta, og
sumir vora teknir að gerast ölvaðir.
Bæringur á Felli og Hrólfur á Hamri
höfðu tekið sér hvíld frá drættinum
og sátu nú undir réttarveggnum,
drukku brennivín og föðmuðust inni-
lega, því að þeir voru góðkunningjar,
nágrannar og gildustu bændurnir í
sveitinni. Þegar þeir risu á fætur,
voru þeir orðnir nokkuð valtir á fót-
unum.
Þeir gengu samsíða inn í réttina aft-
ur og svipuðust um eftir kindum.
„Nú hérna er þá hún Hyma litla“,
sagði Bæringur og greip í annað horn-
ið á vænni gimbur.
„Ætlar þú nú að hjálpa mér við
dráttinn, Bæringur minn? Alltaf
er hugulsemin eins hjá þér“, sagði
Hrólfur.
„Ónei, ekki var það nú. Ég á þetta
grey, eins og þú getur séð, stýft hægra
og sýlt vinstra“.
„Þú ert gamansamur þykir mér að
kalla þetta stýft. Nei, vinur minn,
þetta er greinilega mitt mark, sneytt
framan hægra og sýlt vinstra, og fáðu
mér gimbrargarminn“.
„Nei, Hrólfur. Nú er þér farið að
förlast sýn, ef þú kallar þetta sneið-
ingu. Þú hefur líklega fengið þér full-
mikið neðan í því áðan“.
,Æg er ekki eins fullur og þú. Að