Hvöt - 01.02.1951, Blaðsíða 24

22
H V Ö T
meira en eina milljón lítra, hefur
ölneyzlan veriS svo mikil, einkum
sterka ölsins, a3 neyzla 100% áfengis
(heildarneyzlan í landinu) hefur auk-
izt úr 4,777,000 í 4,853,000 lítra á
sama tíma yfirstandandi árs — 1949“.
Þetta er þá sannleikurinn um öl-
og áfengisneyzlu Norðmanna fyrstu 9
mánuði ársins 1949, og er hér farið
eftir beztu fáanlegum heimildum. Að
vísu er aukning áfengisneyzlunnar í
landinu ekki mikil, en það er þó aukn-
ing, en ekki hið gagnstæða, eins og
hér er oft látið í veðri vaka. Brenni-
vínsnevzlan minnkaði, en neyzla sterka
ölsins óx svo, að heildarneyzla áfeng-
is í landinu varð meiri en áður.
Seinni skýrslur gáfu svo upp, að
aukningin í áfengisneyzlu þjóðarinnar
hafði orðið, á öllu árinu 1949, 100
þúsund lítrar, reiknað í 100% áfengi.
Hvað hefur svo gerzt á árinu 1950?
1 síðustu blöðum, sem ég hef fengið
frá Noregi, er skráð með stóru letri
á einum stað: „30 pst. nedgang i
brennevinssalget siden det nye pristil-
legget“. — Brennivínssalan hefur
minnkað um 30% síðan verð þess
hækkaði. Hér er alls ekki minnst á
ölið sem orsök þessarar breytingar
heldur verShækkun á brennivíni. En
athugum nú nánar það, sem blaðið
segir:
„Skýrsla áfengissölu ríkisins sýnir,
að samanlögð áfengissala, bæði sterk-
ari og veikari tegunda, var í október
1950 25,8 milljónir króna, í stað 29
milljóna í sama mánuði 1948. Salan
minnkaði þannig um 4 milljónir króna
eða 13,6 prósent. Þetta er gleðiefni
og Ijúft að kannast við, en það er alls
ekki neinu öli að þakka. Slíkt eru
hin mestu ósannindi, og nú skulum
við heyra, hvað blaðið segir ennfrem-
ur. Til þess að enginn véfengi þýð-
ingu mína skulu orð þess birt hér á
frummálinu:
„För forhöyelsen av krisetilleggsav-
giften í juli/august i aar laa omsetning-
ens verdi ca. 3 prosent over fjoraarets
nivaa“.
Þessar línur segja, að áður en verð-
hækkun sterku drykkjanna kom til
greina, sökum liættuástands í heimin-
um, liafi salan í júlí og ágúst, það
er að segja heildarsala áfengra drykkja,
verið 3% hærri en á sama tíma árið
áður. — Þannig var það þá áður en
verðhækkunin konx til sögunnar. Hér
á ölið engar þakkir skilið. En athug-
um nú, hvað hinir ágætu menn, sem
áður voru nefndir, rektor háskólans í
Osló og hinir í ritnefnd vísindarits
þeirra, segja urn ölið. Þeir hafa bæði
reynsluna og þekkinguna. Þar segir:
„Um ölið er oft sagt, að slíkur
„heimilisdrykkur“ sé bindindinu skað-
laus og þurfi því ekki neinar veru-
legar varúðarráðstafanir gegn því.
Heldur það gagnstæða — segja menn
— að það eigi að vera auðfengið sök-
um þess, hve áfengismagn þess sé
lítið. Sömu fullyrðingar hafa menn
um veikar víntegundir og ávaxtavín.
Við nánari atliugun stenzt þó ekki
þessi fullyrðing. Oftast venjast menn
fyrst drykkjuskapnum á hinum veik-
ari tegundum áfengisdrykkjanna.
„Fyrsta ölglasið bragðast ekki betur
en fyrsta sígarettan“, segja menn, og
er það sjálfsagt rétt, en hvort tveggja
verður að vana, sökum siðanna og til-