Hvöt - 01.02.1951, Blaðsíða 7

H V Ö T
S
legur, þar sem hann stóð þarna og
krosslagði hendurnar á réttarveggnum,
þykkar óg barkaðar hendur, sem virt-
ust líklegar til nokkurra átaka. Hann
var liár vexti og dökkur yfirlitum,
herðamar kúptar og miklar, hárið
svart og svo sítt, að það tók niður á
axlir. Líklega var þetta einliver sér-
vitringur.
„Góðan daginn“, sagði ég, því að
mig langaði til að hafa tal af ein-
hverjum. Hann sleit puntstrá af veggn-
um og tuggði letilega, en sinnti mér
engu. Ef til vill liafði liann ekki lieyrt
til mín fyrir hávaðanum í réttinni.
„Það er gott veður í dag“. Nú sneri
hann höfðinu í áttina til mín. Svipur
hans var torráðinn. Augun voru blá
og stór og lágu djúpt undir dökkum
og miklum augnabrúnum. Andlitið var
skarpholda og nokkuð toginleitt. Hann
velkti stráinu til í munni sér og svar-
aði:
„Já, það er góða veðrið í dag“.
„Hér er að sjá bæði margt og fallegt
fé“, sagði ég, til að reyna að halda
uppi samtalinu.
„Ójá, hér er margt og fallegt fé“.
„Var það þó ekki fleira, áður en
mæðiveikin kom og fjárskiptin urðu?“
„Jú, það var fleira áður en mæði-
veikin kom“, svaraði hann og japlaði
á stráinu. Þetta var nú meiri durgur-
inn. En skyldi haim ekki lifna við,
ef hann fengi í staupinu.
„Viltu ekki fá þér einn lítinn?“
spurði ég, og dró upp flöskuna.
Hánn leit snöggvast á mig og sagði
svo: „Nei, þakka þér fyrir, góði. Og
ef þú færir að mínum ráðum, myndir
þú ekki neyta áfengis“.
„Svo-o. Það spillir þó engum að fá
sér bragð endrum og eins. Allur mein-
lætalifnaður tillieyrir fortíðinni, sem
betur fer, því að nú eru menn yfir-
leitt famir að sjá, að til þess var okkur
gefið lífið, að því væri lifað“.
„Brennivín er ekki eða ætti að
minnsta kosti ekki að vera of gott
fyrir þig, en þú ert of góður fyrir
brennivín“.
„Nei, gamli minn, hættu nú alveg.
Það var ekki þar með sagt, að menn
ættu að drekka frá sér vitið; svo
heimskir erum við ekki. En að dreypa
svona. Þú skilur — rétt- svona mátu-
lega — það skemmir engan. Og nú
em líka réttir. Ja, körlunum í minni
sveit hefði ekki þótt mikið bragð að
réttardeginum, ef brennivínið hefði
vantað. Hérna vinurinn; dreyptu nú í
þetta“.
Það var eins og hann rétti úr
herðunum og hækkaði, þegar hann
svaraði: „Ég var einu sinni ung-
ur og óreyndur eins og þú — og
skil þig því mæta vel. Þér gengur
ekkert nema gott til. Þig langar til
að gleðja gamlan karlræfil, sem á
skammt ófarið að grafarbakkanum. En
þú gleymir bara einu“. Hann þagn-
aði og skyrpti stráinu. Svo leit hann
upp og horfði beint framan í mig.
Hár hans var svo mikið, að það örl-
aði ekki á eyrunum. Hann tinaði aug-
unum ofurlítið og hélt svo áfram:
„Þú gleymir því, að brennivín og
falslaus gleði eiga ekki samleið ...
Finnst þér ekki í raun og vem þeir
menn vera aumkunarverðir, sem þurfa
að sækja gleði sína í greipar Bakk-
usar. Minna þeir ekki of mikið á
gömlu aflóga bikkjurnar, sem harðsvír-
aðir hestakaupmenn píndu til að tölta