Fréttablaðið - 16.10.2020, Blaðsíða 9

Í Ostóber er tími til að njóta osta. Gæddu þér á þínum
uppáhaldsostum, smakkaðu nýja og prófaðu spennandi
uppskriftir á gottimatinn.is, þar sem íslenskir ostar
koma við sögu.
Íslenskir
ostadagar
í október
Guðmundur
Steingrímsson
Í DAG
Í vor, þegar kórónuveiran fór á f lug í sinni fyrstu bylgju, var tímasetning heimsfaraldurs
fyrir okkur Íslendinga að mörgu
leyti heppileg. Það glaðhlakkalega
viðhorf er reyndar svolítið í stíl við
annað. Þjóðin hefur haft tilhneig-
ingu til að telja sig koma ágætlega
út úr válegum hörmungum, eins
og tveimur heimsstyrjöldum, og
jafnvel kveður svo rammt að þessu
hugarfari að sjálf hamfarahlýnun
jarðar er af sumum talin ákjósan-
leg fyrir Íslendinga, því hér verði
þá loksins skaplegt veður.
Slíkar ályktanir eru í besta falli
ábyrgðarlausar, en hins vegar er þó
nokkurt sannleikskorn í þessu með
kórónuveiruna í vor. Viðureignin
var auðvitað ekki auðveld og margir
eiga um sárt að binda, en almennt
var þó talið að Íslendingar hefðu
sloppið vel. Það er þó af öðrum
sjónarhóli sem ég tala um heppi-
lega tímasetningu. Ég held að með
nokkurri vissu megi halda því fram
að mars og apríl séu frekar tilkomu-
litlir millibilsmánuðir á Íslandi.
Vetur að hætta, en þó ekki. Slabb og
drulla. Vor að koma, en er þó ekki
komið. Árshátíðir búnar. Líkams-
ræktarátök að renna út í sandinn.
Fólk ekki orðið besta útgáfan af
sjálfu sér. Þetta ástand lýsir sér í því
að í venjulegu árferði, og þarf ekki
veirusjúkdóm til, brosir fólk jafnvel
ekki að ráði fyrr en tiltekinn farfugl
flýgur hingað loksins í lok þessa
tímabils, sest á þúfu og blístrar stef.
Lóan er afhjúpandi. Þjóð þarf von.
Finnur hana í fugli.
Ég held þess vegna, bæði af
veðurfarslegum og félagslegum
ástæðum, hafi mörgu fólki þótt
það hreinilega ágætt að fá smá
tíma heima hjá sér í þessa tvo
mánuði. Hætta við plön. Pústa.
Vinna í magavöðvunum. Blása af
fermingarveislur. Byggja pall. Fara
í naflaskoðun. Vera í náttfötunum.
Af tali fjölmargra hef ég merkt að
fólk jafnvel sakni þessa tímabils.
Þetta hafi verið svo ágætt.
En annað var líka áberandi.
Alltaf var viss tilhlökkun fyrir
hendi. Sumarið kemur, sagði fólk.
Þá verður gaman. Og það kom líka.
Partí fóru fram. Nánast óbærileg
félagsleg pressa myndaðist á lands-
menn alla um að keyra austur til
að skoða Stuðlagil. Allir voru á
einhverjum tímapunkti í Vök við
Egilsstaði, virðist vera. Sumarið var
sem sagt skemmtilegt. Ísland út af
fyrir okkur. Og svo heppilega vildi
til fyrir Íslendinga, þá lukkunnar
pamfíla, að vírusinn dró sig í hlé um
stundarsakir. En nú er hins vegar
annað uppi á teningnum. Þriðja
bylgjan er mætt í bylgjulest sem eng-
inn sér í raun og veru fyrir endann
á. Og eins og þau segja í Game of
Thrones: Veturinn er að koma.
Ég man eftir síðasta janúar. Þá
dundu á okkur lægðirnar. Maður
var orðinn samanherptur af veður-
barningi, eins og síðasti ábúandi í
afskekktum dal við heimsskauts-
baug. Maður gegn veðri í myrkri.
Inn í þetta siglum við nú og ekkert
sumar í nánd. Spurningar blasa
við og þær eru aðkallandi: Munum
við mygla? Munum við tryllast?
Munum við síðhærð og óklippt
fara í hár saman?
Þetta er sem sagt langhlaup, en
ekki spretthlaup, þessi óskundi. Ég
held að sá veruleiki sé að síast inn.
Aftur erum við heima. Náttföt.
Fjarfundir. Í vikunni greindi
Alþjóðaheilbrigðisstofnunin
Ekki mygla
frá því mati sínu að meginþorri
almennings verði ekki bólusettur
fyrr en árið 2022. Haltu á ketti,
langar mann að segja við því. Þarf
maður að fara að kaupa sér eitt-
hvað varanlegra en grímu fyrir
andlitið? Er það kannski svona
sem búningarnir í Stjörnustríði, í
því sólkerfi langt í burtu, byrjuðu?
Þurfti Svarthöfði upphaflega
að bera hjálm út af langvarandi
farsótt? Ætti maður að fjárfesta í
svoleiðis? Heilbúningi og skikkju
jafnvel? Hver er sparnaðurinn í
varanlegum hjálmi með öndunar-
búnaði miðað við einnota grímur?
Þetta er auðvitað hætt að vera
fyndið, en þetta má samt aldrei
hætta að vera fyndið. Sem er
fyndið. Það er hið samfélagslega
próf veirunnar, sem hún í lymsku
sinni leggur núna fyrir okkur. Að
halda í góða skapið. Hún ætlar að
herja á okkur enn um sinn, gera
suma fárveika, aðra ekkert veika,
pirra okkur, etja okkur saman,
stía okkur í sundur, hafa af okkur
mannamót og jafnvel lífsviður-
væri, troða okkur mjútuðum í
Zoom og láta okkur með öllum
sínum bellibrögðum falla í þá
freistni að brjálast.
En við skulum ekki gera það.
Vírusinn veit ekki úr hverju við
erum gerð. Langur vetur? Iss piss.
Sama hvað hver segir. Það mun
koma sumar. Þessu mun linna. Og
þá verður þessi vírus aðeins ein
opna í sögubókum og við margfalt
sterkari, reynslunni ríkari og ham-
ingjusamari. Með slétta magavöðva
og nýjan pall. Búin að horfa á alla
sjónvarpsþætti heimsins og mast-
era súrdeigið. Éttu það, COVID.
S K O Ð U N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð 9F Ö S T U D A G U R 1 6 . O K T Ó B E R 2 0 2 0