Morgunblaðið - 24.05.2020, Side 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. MAÍ 2020
Hafnargata 66
Keflavík.
Já skrítið að
keyra núna
framhjá án þess að
kíkja við. Heimili
sem tók á móti manni með svo
góðum anda að oft gat maður
ekki haldið augum opnum
vegna syfju, veit að fleiri kann-
ast við það. Þar bjó hún Silla
frænka ein eftir að amma dó
2006.
Ekki kom maður að tómum
kofunum þar, ótal minningar
skoppa upp í kollinn. Spáboll-
inn á ofninum sem oftar en
ekki var kíkt í, upprúllaðar
pönnukökur í skúffunni og allt
bakkelsið úr ísskápnum sem
fyllti eldhúsborðið á svip-
stundu. Í seinni tíð bauð hún
strákunum Katli og Halla í
signa grásleppu ef hún átti og
svo skötuna á Þorlák. Um mið-
nætti á gamlárskvöld var hefð
fyrir því að hittast á Hafnar-
götunni í súkkulaði og rjóma-
tertu, þetta voru fastir liðir
sem ljúft er að minnast.
Hún var svo dugleg að baka
og elda þessi elska og oft var
glatt á hjalla í eldhúsinu og gat
maður gengið að því vísu að
hitta frændfólk og aðra góða
gesti þar í kaffi, þar voru sagð-
ar skemmtilegar sögur enda
hafði Silla nóg frá að segja og
hló svo skemmtilega. Silla var
hrein og bein og þótti manni
það stundum óþægilegt á ung-
lingsárum.
Með aldri og þroska kunni
maður að meta það betur. Hún
fylgdist vel með okkur öllum og
þótti svo vænt um að sjá mynd-
Sylvía Sveinsdóttir
✝ Sylvía Sveins-dóttir fæddist
28. mars 1932. Hún
lést 20. apríl 2020.
Útför Sillu fór
fram 8. maí 2020.
ir af börnum okkar
og barnabörnum.
Margar hosur og
vettlinga hefur hún
töfrað fram þrátt
fyrir háan aldur.
Elsku Silla
frænka, þú söngst
og blístraðir eins
og fallegur fugl,
sem enginn getur
leikið eftir. Nú er-
uð þið saman á ný
samrýndu mæðgur og gott að
ylja sér við það.
Guð geymi þig, kæra frænka.
Kærleikskveðja,
Kolbrún og Halldór.
Jæja Silla mín. Nú er víst
komið að kveðjustund. Það er
eitthvað svo óraunverulegt að
þú sért ekki lengur hjá okkur.
Eða svona í hefðbundnum
skilningi. Ég veit að þú ert
ennþá með okkur í öllu því sem
við tökum okkur fyrir hendur.
Nærvera þín hefur verið næst-
um áþreifanleg síðustu daga.
Ég veit að þú hefur hlegið mik-
ið að öllu umstanginu varðandi
útförina og að þú varst ánægð
með hana, enda var hún alveg í
þínum anda.
Tignarleg, töfrandi og falleg,
alveg eins og þú!
Til Sylvíu frá Sylvíu
Englar himins inn í ljósið þig leiða
Þar þér á móti tekur fögur blóma-
breiða
Amma og allir þeir sem áður höfðu
kvatt
Fagna komu þinni og á hjalla verður
glatt.
Þú fórst í gegnum lífið með höfuðið
hátt
Og þegar þú kvaddir við guð og
menn sátt.
Minningarnar ylja þeim sem hér eftir
sitja
Þú munt okkar eflaust í draumunum
vitja.
Farðu í friði mín ástkæra nafna
Við dýrmætum minningum náðum
að safna.
Þú stór áhrif hafðir á lífið mitt allt
Og fyrir það þakka ég margþús-
undfalt!
Ég ætla að syngja, prjóna og baka
Ég efast þó um að ég læri að flaka.
Pönnsur, vísur og hlýir ullarsokkar
Þú lifir áfram í nafninu okkar.
Vertu sæl mín kæra og takk
fyrir allt!
Þín nafna,
Sylvía.
Silla frænka eins og hún var
gjarnan kölluð bjó lengst af á
Hafnargötu 66 í Keflavík. Hún
vann alla þá verkamannavinnu
sem henni bauðst eftir að hún
flutti suður til Keflavíkur að
vestan.
Hún vann m.a. á Röðli, Ál-
verinu í Straumsvík, Stóru
Milljón (frystihús), Kjötvinnslu
Kaupfélags Suðurnesja og hin-
um ýmsu fiskverkunarstöðvum
í Keflavík og Njarðvík. Silla
hætti að vinna utan heimilis
eftir að 67 ára aldri var náð og
eftir það var hún heimavinn-
andi. Hún var einhleyp og
barnlaus en í raun og veru átti
hún mikið í systkinabörnum
sínum og þeirra börnum.
Við hjón áttum því láni að
fagna að eignast okkar fyrsta
íbúðarhúsnæði vorið 1980 í
kjallaranum á Hafnargötu 66
og bjuggum þar með eitt barn
til ársins 1986. Silla og Magga
amma bjuggu á hæðinni fyrir
ofan og voru alltaf til taks ef á
þurfti að halda.
Magndís amma féll frá árið
2006 og þá var það Silla sem
var kletturinn okkar.
Silla var létt í lund og söng-
elsk. Hún átti létt með að
herma eftir öðrum og stæla á
ýmsan hátt hvort sem var með
látbragði eða söng. Oft á meðan
hún sýslaði við heimilisstörfin
söng hún kunnar dægurperlur
sem ómuðu á milli hæða. Oftar
en ekki söng hún lög með
þekktum söngkonum eins og
Elly Vilhjálms og Erlu Stef-
ánsdóttur.
Hún ferðaðist um ókunn lönd
og kom víða við innan lands en
fór kannski mest norður í
Strandasýslu á heimaslóðir við
Steingrímsfjörð.
Hún var félagslynd og átti
marga vini og kunningja sem
oft komu í heimsókn og því
mikið líf og fjör í kringum
hana. Það má með sanni segja
að eldhúskrókurinn hjá henni
hafi verið upptekinn á hverjum
degi árið um kring með kaffi og
pönnukökur á borðum. Þar
voru tíðindi dagsins til umfjöll-
unar og oft slegið á létta
strengi og stundum meira að
segja spáð í bolla. Silla fylgdist
vel með allri þjóðfélagsumræðu
og gat auðveldlega rekið mann
á gat sem ekki fylgdist eins
grannt með gangi mála.
Eftir að við fluttum í annað
húsnæði og eignuðumst fleiri
börn má segja að samgangur-
inn hafi frekar aukist þar sem
Silla var okkar helsta barnapía
og börnin fjögur hændust mjög
að henni.
Þau áttu í henni hvert bein
og þótti afar vænt um frænku
sem var alltaf til staðar fyrir
þau.
Við eigum oft eftir að sakna
hennar, sérstaklega á ákveðn-
um tímum og þá koma líflegar
og litríkar minningar til góða.
Við erum þakklát fyrir að Silla,
þessi skýra og skemmtilega
kona, náði að halda heimili
fram á síðasta dag.
Minning hennar mun lifa
með okkur öllum.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þ.S.)
Karen og Ketill.
Silla frænka bjó ein á Hafn-
argötu 66 stóran hluta ævi
sinnar. Hún var ógift og barn-
laus en hún var alltaf eins og
mamma og amma okkar
margra í fjölskyldunni og á
Hafnargötunni átti fjölskyldan
alltaf öruggt skjól.
Silla var verkakona allt sitt
líf og mikið hörkutól. Hún var
þrátt fyrir ákveðna íhaldssemi
mikil jafnréttiskona og sjálf-
stæð með eindæmum. Hún lét
fólk ekki segja sér fyrir verk-
um og var óhrædd við að gagn-
rýna ef henni var misboðið.
Hún fór helst ekki til læknis og
lyfjunum var ekki fyrir að fara
í skúffunum hennar Sillu.
Hún hafði þó gaman af því
að prófa ýmis náttúrulyf, sem
hún aflaði sér upplýsinga um í
dagblöðunum, og gaukaði oft að
manni úrklippum um nýjasta
nýtt í þeim geiranum. Silla var
mjög andlega þenkjandi og það
var nú ekki svo sjaldan sem
hún sá eitthvað í lífi okkar og
bollinn var vinsæll, þó að ég
haldi reyndar að hún hafi ekki
þurft bolla til.
Hún var svo órjúfanlegur
hluti af lífi okkar margra í fjöl-
skyldunni að það verður okkur
sárt og erfitt að venjast því að
hún skuli vera farin.
Þau voru ófá skiptin sem
maður kom við hjá henni, þar
sem hún stóð við eldhúsglugg-
ann, sem fyrir henni var sem
heimurinn sjálfur. Hún þurfti
ekkert meira. Hún hafði þetta
allt þarna. Þó að hún hafi ekki
ferðast víðar á erlendri grundu
en til Glasgow í tvígang hér á
árum áður var eins og hún
þekkti heiminn í hnotskurn.
Minningar um krókódíla-
skóna, skotapilsið og golluna
sem hún færði okkur litlu
frænkunum úr Glasgowferðinni
verða ljóslifandi. Í okkar aug-
um var Silla frænka eins konar
drottning fjölskyldunnar.
Þegar ég var krakki man ég
hvað ég hafði gaman af því að
hlusta á Sillu frænku syngja í
eldhúsinu við lög Hauks Mort-
hens, Ragga Bjarna og Ellýjar
Vilhjálms. Hún hafði svo fal-
lega söngrödd og ég er viss um
að ef hún hefði farið í söngnám
hefði hún komist langt. Hún
söng alltaf mikið, alveg fram í
andlátið. Ég heyrði hana ein-
mitt söngla um það leyti sem
ég kvaddi hana síðasta kvöldið
hennar. Hún kvaddi með reisn
með kaffið tilbúið til uppáhell-
ingar og rjómatertu í ísskápn-
um.
Síðustu vikurnar kvartaði
hún helst yfir því að þurfa að
fleygja pönnukökunum í þessu
kórónuástandi, því svo fáir
kæmu orðið í heimsókn. Síð-
ustu dagana hafði hún fundið
fyrir slappleika og veikindum
en hún mátti ekki heyra á það
minnst að leita sér læknisað-
stoðar og ekki vildi hún að við
værum hjá henni síðustu nótt-
ina hennar. Við vorum þó í
símasambandi og þá bar hún
sig vel og bauð góða nótt. Ég
mátti þó koma og opna húsið
eins og hún opnaði það venju-
lega, fyrir klukkan átta á
morgnana. Silla var gædd ein-
hverjum einstökum hæfileikum
og þessa nótt undirbjó hún mig
fyrir andlát sitt. Mig dreymdi
að ég væri í ókunnu húsi að
vesenast eitthvað. Þegar ég
opna eitt herbergið kemur á
móti mér fallegur fugl, sem
flögraði í smátíma í kringum
mig og flaug síðan frjáls sína
leið út í guðsgræna náttúruna.
Elsku frænka mín, fljúgðu vel
og lengi, nú er kominn tími til
að kanna ókunnar lendur. Takk
fyrir allt.
Hvíl í friði elsku kæra Silla
mín.
Sveindís.
✝ Guðrún Guð-mundsdóttir
(Rúna) fæddist í
Reykjavík 4. des-
ember 1944. Hún
lést á heimili sínu
24. apríl 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Guðmund-
ur Þórðarson sjó-
maður, f. 11. mars
1897, d. 1. ágúst
1952, og Arnheiður
Inga Elíasdóttir, f. 28. júní 1924,
d. 5. nóvember 1999.
Alsystkin Elías Guðmunds-
son, f. 15. júní 1949. Samfeðra
systkin Hulda Ingibjörg Guð-
mundsdóttir, f. 21. maí 1929, d.
dóttur, Rúnu Rut Ragnars-
dóttur, viðskiptafræðing, f. 16.
september 1976, maki Tómas
Ingason, f. 5. júlí 1978. Börn
þeirra eru: a) Sandra Tómas-
dóttir, f. 30. júní 2003, og Snorri
Tómasson, f. 7. september 2008.
Guðrún átti einn son áður, Guð-
mund Arnarson, húsasmið, f. 18.
apríl 1965, maki Sigurrós Hreið-
arsdóttir, f. 1. júlí 1965. Börn
þeirra eru a) Elías Guðmunds-
son, f. 20. mars 1986, maki Elín
Vigdís Andrésdóttir. Börn
þeirra eru: Emilía Rós, Elma
Andrés og Eiríkur Benedikt. b)
Guðrún Sara Guðmundsdóttir f.
31. mars 1992, maki Bjarki Ósk-
arsson. Sonur þeirra er Mikael
Logi. Guðrún átti áður Marínó
Elí. c) Rósanna Guðmundsson f.
5. okt 1994, maki Bjarki Karls-
son. Eiga þau eina dóttur, Söru
Rós.
Útförin fer fram í dag, 14.
maí 2020.
25. okt. 2014, Þóra
Guðmundsdóttir, f.
16.febrúar 1932.
Sammæðra
systkin Sveinbjörg
Steingrímsdóttir, f.
8. des 1955, Guðrún
Steingrímsdóttir, f.
23. febrúar 1957,
Guðmunda Stein-
grímsdóttir, f. 27.
apríl 1958, Þórlaug
Steingrímsdóttir, f.
6. maí 1962.
Þann 14. maí árið 1978 giftist
Guðrún Ragnari Aðalsteinssyni
kaupmanni en þau skildu að
borði og sæng í ágúst 2008. Guð-
rún og Ragnar eignuðust eina
Elsku Rúna mín. Mikið var
erfitt að sætta sig við að þú
værir farin frá okkur.
Við áttum öll þá von að þú
fengir viðunandi aðstoð við veik-
indi þín.
Ástarþakkir frá mér til þín
fyrir hvernig þú stóðst með mér
í blíðu og stríðu, varst alltaf til
staðar í okkar hjónabandi sem
varði í 30 ár auk sambúðar í
fjögur ár.
Allt þitt líf frá okkar fyrstu
kynnum snerist um að gera allt
sem þú gast til að allir í kring-
um þig hefðui það sem best. Í
ferðalögum okkar erlendis, sem
voru allmörg í gegnum tíðina,
var það þitt fyrsta verk að
kaupa föt og annað til að gleðja
börnin okkar og barnabörnin,
varst alltaf með allt á hreinu
með stærð og númer fyrir hvern
og einn.
Þú leist alltaf á börnin mín
frá fyrra hjónabandi sem þín.
Þú áttir fyrir okkar kynni einn
son, Guðmund Arnarson, sem þú
elskaðir mjög mikið, enda ein-
stakur drengur; mjög duglegur
og síðar mikill fjölskyldumaður
og til fyrirmyndar á allan hátt.
Okkur auðnaðist að eignast sam-
an einstaklega vel gerða stúlku,
Rúnu Rut, sem hefur verið til
fyrirmyndar á öllum sviðum,
líka mikil fjölskyldukona, mikil
gæfa fyrir okkur börnin okkar.
Þú sást um heimilið okkar sem
var alltaf til fyrirmyndar, allt
hreint og fínt, allt var í full-
komnu lagi fyrir okkur öll.
Ég sakna þín afskaplega,
elsku Rúna mín, og vona að þú
fáir hvíld hjá Guði.
Ástarþakkir fyrir lífið og
væntumþykjuna í minn garð.
Sofðu rótt, elsku Rúna mín, og
guð blessi þig og verndi alltaf.
Þinn
Ragnar
Aðalsteinsson.
Elsku mamma.
Þetta er erfitt. Þótt ég hafi
undirbúið mig fyrir augnablikið
sem blasti við mér á föstudaginn
í hádeginu 24. apríl, þá er þetta
erfitt. Töluvert erfiðara en ég
átti von á. Ég var búin að teikna
upp myndina á leiðinni til þín,
raunveruleikinn blasti við þegar
ég opnaði dyrnar og heyrði að
kveikt væri á sjónvarpinu inni í
svefnherbergi. Ég gekk að dyra-
gættinni eins og ég geri svo oft,
kannaði hvort ég sæi þig anda.
Alltaf hefur þú andað en nú var
komið að þessu. Eins undarlegt
og það hljómar, þá var eins og
undirmeðvitundin vissi að þetta
væri dagurinn. Vanalega var ég
búin að teikna upp þessa mynd
þegar inn kæmi eftir að hafa
reynt að ná í þig nokkrum sinn-
um í síma án árangurs en aldrei
verið tilbúin með símann opinn
til að hringja í 112. Ég var að
undirbúa mig fyrir það versta
og fór í gegnum ferlið hvernig
ég myndi gera þetta ef stundin
væri runnin upp. Ég sá strax
þegar ég kom nær þér að þetta
var stundin, raunveruleikinn
sem ég var búin að búa mig und-
ir, án þess að fara í panikk
hringdi ég strax í 112 og svo
strax í Gumma bróður. Ég vildi
hafa hann hjá okkur á þessari
stundu. Lögreglan kom strax til
þín og Gummi nokkrum andar-
tökum síðar. Við föðmuðumst og
grétum.
Ég er ekki ósátt við að þú
sért farin, ég veit þú hvílir í friði
og þér líður vel. Það voru engin
ummerki um þú hefðir verið
kvalin. Eins og þú hefðir bara
farið að sofa og ekki vaknað.
Líklega eins og þú hafðir óskað
þér þótt það væri samt ekki
komið að þessu. Þú varst búin að
vera frekar hress upp á síðkast-
ið, þrátt fyrir skrítna tíma en við
hlógum nokkrum sinnum í sím-
anum, þú værir algjör snillingur
að vera í sjálfskipaðri sóttkví.
Þér þótti best að vera bara
heima síðustu ár. Ég er þakklát
fyrir okkar síðasta samtal þegar
ég hringdi í þig til að segja þér
að snúðarnir sem þú pantaðir
hjá honum Snorra krúsídúllunni
þinni kæmu á morgun, sunnu-
dag, en Snorri hafði bakað snúða
nokkrum dögum áður sem við
færðum þér og þér fannst þeir
svo hrikalega góðir og hringdir
og pantaðir fleiri hjá Snorra
bakara eins og þú sagðir.
Elsku mamma, ég elska þig
svo mikið. Síðustu árin hafa ver-
ið þér erfið og okkur systkinun-
um en þrátt fyrir þunglyndið þá
náðir þú alltaf góðum köflum inn
á milli. Það var góður kafli núna.
Þú varst svo lukkuleg með sjón-
varpsefnið og eins og þú segir á
Facebook-færslunni þinni: „Ynd-
islegt kvöld með frábærum söng
í blómahafi. Helgi, Salka og
Friðrik Dór, ógleymanlegt.“
Þú elskaðir vorið, lóan er
komin og það er komið að
kveðjustund. Guð blessi þig,
elsku mamma, ég mun sakna þín
og minnast allra góðu stund-
anna. Sofðu rótt. Þín RRR.
Rúna Rut Ragnarsdóttir.
Nokkur orð um Rúnu systur
mína.
Rúna „stórasta“ systir mín,
eins og hún sagði oft, er farin í
einhverja aðra vídd, eða himna
eða eða?
Rúna var sérstaklega gjaf-
mild og elskaði að gefa og naut
ég oft góðs af því. Man sér-
staklega eftir því þegar hún
kom frá London, ég hef verið
um
12 ára og fötin sem ég fékk
þá voru hæst móðins, eins og
Adda móðir okkar sagði oft,
enda var hún líka smekkmann-
eskja og litaglöð eins og Rúna
systir. Rautt rúskinnspils, græn
skyrta og gult vesti. Þetta dress
bar af og litagleðin mikil.
Rúna átti fallegt heimili sem
gaman var að heimsækja, sem
var reyndar allt of sjaldan, en
þegar það var tók hún vel á móti
öllum og nóg til af kræsingum
(líka til frammi). Alltaf allt mjög
snyrtilegt og smekklegt.
Það var gaman að sjá hvað
Rúna skemmti sér vel í brúð-
kaupi okkar Grétars síðasta
sumar. Í hvert skipti sem við
töluðust við í síma eftir það, þá
hafði hún á orði „mikið var gam-
an hjá ykkur í brúðkaupinu“.
Rúna spurði ávallt um börn
og barnabörnin mín í okkar
samtölum, enda fylgdist hún vel
með öllum á veraldarvefnum Fa-
cebook.
Ég kveð „stórustu“ systur
mína með bæninni sem mamma
fór með okkur fyrir svefninn
þegar við vorum börn.
Votta Guðmundi, Rúnu Rut
og öllum ástvinum innilegar
samúðarkveðjur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Þórlaug Steingrímsdóttir.
Hún Rúna systir er dáin. Mér
finnst það alveg ótrúlegt en
svona er lífið. Hún var mjög
gjafmild og var alltaf að hugsa
um aðra, hvað væri hægt að
gefa, hún til dæmis gaf öllum
barnabörnunum mínum sængur-
gjafir og þá ekki bara einar bux-
ur, nei, alklæðnað og allt í stíl.
Ég man hvað það var alltaf
gaman að koma á Sundlauga-
veginn, alltaf hlaðborð, hún var
svo myndarleg, svo stjanaði hún
við alla. Svo var hún alltaf svo
fín, hún átti föt í nokkrum
stærðum. Það var ósjaldan sem
ég fór til hennar til að fá lánuð
föt ef ég var að fara eitthvert.
Ég man að þegar hún var að
undirbúa brúðkaupið hennar
Rúnu Rutar sagði ég henni að
ég gæti lánað henni föt undir
matinn. Svo þegar líður að stóra
deginum þá hringi ég í hana,
Ragnar kom í símann og Rúna
var ekki heima svo að ég bað
hann að skila til hennar að hún
mætti sækja fötin. Það var lengi
þögn í símanum, svo sagði ég,
það eru fötin fyrir matinn.
Ragnar skildi ekki að hún væri
að fá lánuð föt (fatnað) hjá mér.
Hann sagði að allir skápar væri
fullir af fötum.
Ég kveð Rúnu systur með
söknuði og vona að hún sé kom-
in á betri stað.
Innilegar samúðarkveðjur til
Guðmundar, Rúnu Rutar og
fjölskyldna þeirra.
Guðrún Steingríms-
dóttir (Gunna).
Guðrún
Guðmundsdóttir