Morgunblaðið - Sunnudagur - 24.05.2020, Blaðsíða 8

VIÐTAL
8 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 24.5. 2020
Þ
ær Sólveig Matthildur, Margrét
Rósa og Laufey Soffía taka á móti
blaðamanni á öldurhúsi í mið-
bænum. Hvar annars staðar á mað-
ur að hitta unga hljómsveitar-
meðlimi! Ungu konurnar þrjár fylla allar 26 árin
á árinu og hafa starfað saman í Kælunni Miklu í
átta ár. Þær kynntust í Menntaskólanum í
Hamrahlíð þar sem þær sátu á „óvinsælasta“
borðinu í dimmu horni. Líkur sækir líkan heim
og þær drógust hver að annarri og áður en varði
voru þær búnar að stofna band. Síðan er mikið
vatn runnið til sjávar og þær hafa þroskast og
tónlistin með. Undanfarin ár hafa þær túrað
mikið en eru nú heima að semja þar sem fjöl-
mörgum „giggum“ var aflýst vegna kórónu-
veirufaraldursins. Það var því tilvalið að nota
tækifærið og hitta þær stöllur áður en þær
hverfa af landi brott, út í hinn stóra heim þar
sem tækifærin bíða.
Unnu ljóðasamkeppni
Sólveig, Margrét og Laufey segjast að mestu
sjálflærðar í tónlist, en þó lærði Sólveig á flautu
og var í lúðrasveitum sem krakki.
„Svo fékk ég spangir og hætti að spila á
flautu og fór að spila á trommur,“ segir Sólveig
og hlær.
„Ég hafði alltaf áhuga á tónlist og pabbi minn
er bassaleikari og ég horfði mikið á hann spila. Ég
keypti mér bassa og kenndi mér á hann sjálf og
byrjaði svo að spila með þessum stelpum. Pabbi
heitir Harry og var í pönkinu, í Leiksviði fárán-
leikans,“ segir Margrét og hinar segja það geggj-
aða hljómsveit en hún er starfrækt enn í dag.
„Við mætum alltaf á tónleika hjá þeim,“ segja
þær.
Laufey segist alltaf hafa haft áhuga á tónlist
og performans.
„En ég hafði aldrei sungið áður.“
Upphafið að Kælunni Miklu má rekja til þess
að þær stöllur tóku þátt í Ljóðaslammi Borgar-
bókasafnsins árið 2013.
„Þarna mátti flytja ljóð á opinn máta og við
ákváðum að gera tónlistaratriði. Þetta átti ekk-
ert að vera hljómsveit en eitt leiddi af öðru,“
segir Laufey.
„Við sáum auglýsingu á vegg í skólanum en
Sólveig var búin að skrá sig en vissi ekkert hvað
hún ætlaði að gera. Ég stakk upp á að ég myndi
spila á bassa undir. Svo komu allt í einu tromm-
ur inn í dæmið og Laufey ákvað að syngja. Við
fluttum þetta eina ljóð og unnum keppnina og
ætluðum ekkert að gera meira en fólk var alltaf
að spyrja okkur hvort við ætluðum ekki að
halda áfram,“ segir Margrét.
Ísdrottning úr Múmínálfunum
Settust þið þá bara niður yfir bjórglasi og
ákváðuð að stofna hljómsveit?
„Það var nákvæmlega þannig!“ segir Sólveig
og þær skellihlæja.
Þá var ekkert eftir nema finna nafn á hljóm-
sveitina og byrja. Þær ákváðu að nota nafnið
sem hafði verið á atriðinu í bókasafninu. Þá
hafði þeim fundist skondið að nota nafn persónu
úr Múmínálfunum.
„Kælan mikla er ísdrottning sem kemur inn í
Múmíndal með veturinn með sér. Hún er með
stjörnuhendur og frystir allt; ef þú horfir í augu
hennar frýstu í hel,“ segir Sólveig.
„Hún er „femme fatale“ sem ég fíla mikið,“
segir Margrét.
„Hennar persóna varð dóminerandi í okkar
framkomu og þeim þemum sem við vinnum
með,“ segir Laufey.
„Þetta varð eins konar andi inni í okkur; Kæl-
an Mikla,“ segir Sólveig.
„Okkur finnst þegar við spilum á tónleikum
og komum fram þrjár saman að við séum að
kalla fram Kæluna Miklu, og svo bjóðum við
fólki að stíga inn í þennan heim okkar,“ segir
Margrét.
„Kælan Mikla heitir „Lady of the cold“ á
ensku og það passar fullkomlega við okkur,
þrjár konur frá Íslandi,“ segir Margrét.
Galdrar þegar við hittumst
Stelpurnar segja tónlistina hafa breyst töluvert
með árunum. Í byrjun var hún tilraunakenndari
og pönkaðri.
„Já, hún var rosa „experimental“. Lengi vel
notaði ég bara einn trommutakt. Við vorum
bara að gera það sem okkur langaði að gera,“
segir Sólveig, sem í dag spilar á hljómborð.
„Ég held að fáir hefðu farið að spila á tón-
leikum með eins litla reynslu og við höfðum í
byrjun,“ segir Laufey og brosir.
„En við gerðum það bara og komumst hratt
áfram. Við æfðum okkur mjög mikið,“ segir
Margrét.
„Það er einhver kemistría á milli okkar og
þegar við hittumst gerast galdrar,“ segir Sól-
veig.
Greinilegt er að milli þeirra ríkir djúp og fal-
leg vinátta og segjast þær vera lífsförunautar.
„Við erum með rosa góða tengingu,“ segir
Laufey.
„Við erum allar ótrúlega ólíkar en saman
myndum við eina heild, sem er svo fallegt og
yndislegt,“ segir Sólveig.
„Við erum með lík markmið og erum mjög
sammála innst inni,“ segir Margrét.
Saman í dimmu horni
Voruð þið í upphafi reiðar ungar konur?
„Já, ég var mjög reið,“ segir Margrét og þær
hlæja allar.
„Ég var frekar sorgmædd, en líka reið,“ segir
Sólveig.
„Þetta var meiri sálarangist; við vorum aldrei
neitt reiðar út í kerfið,“ segir Laufey og þær
viðurkenna allar að unglingsárin hafi tekið á.
Þær segjast allar hafa verið lagðar í einelti á
einhverjum tímapunkti í lífinu.
„Við vorum allar smá „misfits“ og kannski
þess vegna tengdumst við. Við pössuðum ekki
alveg inn í hópinn í skólanum. Við vorum alltaf
pínu skrítnar,“ segir Margrét.
„Já, skrítnar og að springa úr tilfinningum,“
segir Sólveig.
„Við sátum á óvinsælasta borðinu í MH,
lengst úti í horni, þar sem allir „misfittarnir“
komu saman. Við vorum þarna í dimmu horni
þar sem enginn annar vildi vera,“ segir Mar-
grét.
Íslenskan bætir við mystíkina
Eruð þið nokkuð svona reiðar í dag? Eruð þið
ekki búnar að jafna ykkur aðeins?
Þær hlæja.
„Jú, ég held það sko. Og það er mjög gaman
að heyra hvernig tónlistin hefur breyst í gegn-
um árin með okkur,“ segir Sólveig.
„Við heyrum hvernig við eldumst og þrosk-
umst með hverri plötu. Í dag búum við yfir
meiri tilfinningaþroska og tónlistin er dýpri og
flóknari,“ segir Margrét.
Kælan Mikla hefur gefið út þrjár plötur og er
langt komin með þá fjórðu. Áður hafa komið út
Mánadans, Kælan Mikla og Nótt eftir nótt. Allir
textar eru samdir og fluttir á íslensku og hyggj-
ast stelpurnar ekki breyta því.
„Það passar betur. Textarnir eru í raun
„Kælan Mikla heitir „Lady of the cold“
á ensku og það passar fullkomlega við
okkur, þrjár konur frá Íslandi,“ segja
þær Sólveig, Laufey og Margrét.
Morgunblaðið/Eggert
Það er þjáning á sviðinu
Sólveig Matthildur, Margrét Rósa og Laufey Soffía mynda saman hljómsveitina Kæluna Miklu.
Þær spila draumkennda og myrka tónlist og eru að hasla sér völl í Evrópu. Kælan Mikla er rétt að byrja og stefnir hátt.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
’ Við vorum allar smá „misfits“og kannski þess vegna tengd-umst við. Við pössuðum ekki alveginn í hópinn í skólanum. Vorum
alltaf pínu skrítnar.