Skessuhorn - 22.07.2020, Síða 12

MIÐVIKUDAGUR 22. JúlÍ 202012
Fæðingardagur hans er 11.11. og
árið 1946. Mamma hans sagði
drenginn hafa byrjað að ganga ell-
efu mánaða, líklega um ellefuleitið
þennan októberdag. Við heimsækj-
um Gunnar Hinriksson rútubíls-
stjóra í Stykkishólmi. Hann fædd-
ist á Helgafelli í Helgafellssveit. Á
þeim sama forna kirkjustað og land-
námsjörð sem sagt er að Þorstein
þorskabítur, sonur Þórólfs Mostr-
arskeggs, hafi fyrstur byggt sér bæ.
Synir Þorsteins voru þeir Börkur
digri og Þorgrímur, mágur Gísla
Súrssonar, sem Gísli reyndar drap.
Sonur hans og Þórdísar Súrsdóttur
var Snorri goði Þorgrímsson, sem
bjó fyrst á Helgafelli og lét gera þar
kirkju, en hafði svo jarðaskipti við
Guðrúnu Ósvífursdóttur og Ósvíf-
ur föður hennar. Bjó Guðrún lengi
á Helgafelli, fyrst með fjórða manni
sínum, Þorkatli Eyjólfssyni, og síð-
an lengi ekkja eftir að hann drukkn-
aði. En látum hér lokið upprifj-
un Helgafellsfólks á Söguöld. Um
þúsund árum eftir tíma Guðrún-
ar fór ungur bóndasonur, sem al-
ist hafði upp á Helgafelli, að vinna
fyrir sér. Fyrst á jarðýtu en síðar að
aka börnum úr heimasveit sinni og
til skóla í Stykkishólmi og rak lengi
hópferðafyrirtæki. En nú er komið
að starfslokum hjá Gunnari. Rútu-
útgerðin er orðin smá í sniðum.
Gunnar og kona hans Benedikta
Guðjónsdóttir búa í snyrtilegu ein-
býlishúsi með gróinn og fallegan
garð við Víkurflöt í Stykkishólmi.
Þau eru nú bæði komin á áttræð-
isaldur og una hag sínum vel í hús-
inu sínu. Erindi blaðamanns var
að heyra brot af sögu Gunnars frá
Helgafelli og heyra hvað hann hef-
ur fyrir stafni.
Læstur inni
með föngunum
„Ég fæddist og ólst upp á Helga-
felli við þessi venjulegu sveitastörf.
Eins og þá tíðkaðist fóru ungling-
ar snemma að vinna fyrir sér. Ég
fór í vinnu í Hólminum en var auk
þess tvo vetur á vertíð í Ólafsvík.
Einn vetur starfaði ég svo í Búrfelli
og um tíma árið 1966 á Neskaup-
stað, vann þar með litríkum kar-
akterum á borð við Óla Komma og
úlfi Hjörvar við að rífa tvö versl-
unarhús. Það var skemmtilegur
tími, alltaf gott veður, farið á böll
í Atlavík og notið lífsins. Þá starf-
aði ég sjö ár á jarðýtu, hafði alltaf
þennan brennandi tækja- og akst-
ursáhuga. Vann meðal annars við
lagningu vegar yfir Holtavörðu-
heiði og sömuleiðis þegar byrj-
að var að gera flugvöllinn hér í
Stykkishólmi í kringum 1970. Það
var maður hérna í Hólminum sem
hafði brennandi áhuga á að hing-
að yrði flugfært. Hann hét Jóhann
Rafnsson og á hann var hlustað og
flugvöllurinn er enn. Eitt sinn var
ég að vinna á ýtunni á Kvíabryggju,
líklega um hálfsmánaðartíma, og
var þá látinn gista hjá föngunum.
Við vorum einfaldlega lokaðir inni
á kvöldin og svo fór ég að ýta þeg-
ar opnað var næsta morgun. Þetta
voru allt svona smákrimmar sem
voru vistaðir þarna á þeim tíma.
Einn var kallaður Helgi fleygur og
var þarna í afvötnun. Svo var þarna
gullsmiður nokkur sem var sett-
ur í steininn vegna ógreiddra með-
laga. Eitt sinn þegar ég kom þarna
úteftir á sunnudagskvöldi var allt
í fári. Gullsmiðurinn hafði feng-
ið gest sem greinilega hafði skilið
eftir flösku í felum. Hann hafði svo
dottið í það um kvöldið og fannst
við Grundarfjörð eftir mikla leit.
Annars var þetta ágætt, þarna voru
fangarnir að vinna að ýmsu gagn-
legu og komu því vafalaust út betri
einstaklingar en fyrir innilokun,“
rifjar Gunnar upp.
Skólaakstur í
þrjá áratugi
Á þjóðhátíðarárinu 1974 hættir
Helgafellssveit að senda krakka í
heimavistarskólann í laugargerði
og Gunnar tekur að sér skólaakstur
með börnin sem þá fóru til náms í
Grunnskólann í Stykkishólmi. „Ég
var í skólaakstrinum akkúrat í 30
ár. Hætti þegar eitt barn var eft-
ir á skólaaldri í Bjarnarhöfn. Þeg-
ar mest var var ekið með 25 börn úr
Helgafellssveit í skólann í Hólm-
inum, en oftast voru þetta um tólf
börn.“ Gunnar segir að fljótlega
eftir að skólaaksturinn hófst hafi
hann farið að leita eftir verkefn-
um á rútuna yfir sumartímann. „Ég
gerðist því hluthafi í Hópferðamið-
stöðinni í Reykjavík, sem nú heit-
ir Trex. Það fyrirtæki var að meg-
inhluta stofnað af bílstjórum af
landsbyggðinni sem líkt og í mínu
tilfelli vantaði verkefni á bílana á
sumrin. Við byrjuðum á BSÍ, fór-
um svo á Suðurlandsbraut, í Skeif-
una og þangað sem Volvo umboðið
er núna. Fyrirkomulagið á rekstri
Hópferðamiðstöðvarinnar var
þannig að verkefnum var dreift sem
bróðurlegast á milli hluthafanna.
Stærstu viðskiptavinirnir voru úlf-
ar Jakobsen og Ferðaskrifstofa rík-
isins, Arena. Mikið var um akstur
á skólabörnum úr Reykjavík út á
land á vorin en svo var ferðaþjón-
ustan að fara af stað og mikið far-
ið með erlenda ferðahópa hringinn,
yfir Kjöl, Sprengisand og í Öskju,
en einnig miklu víðar.“
Keypti síðasta
Reykholtsbílinn
Aksturinn með börn á vetrum og
ferðamenn á sumrin vatt upp á sig
hjá Gunnari. „Sumarið 1979 panta
ég svo bíl hjá Guðmundi Kjerúlf
í Reykholti. Hann hafði þá byggt
yfir fjöldan allan af bílum á verk-
stæðinu sínu, bæði rútur til far-
þegaflutninga og eldhúsbíla í há-
lendisferðir. Þegar ég panta bílinn
vissi ég ekki að reksturinn á yfir-
byggingaverkstæðinu var kominn í
basl. Bíllinn átti að verða klár fyrir
sumarið 1980, en þetta stóð tæpt.
Með góðra manna hjálp, fjármögn-
un hjá Friðjóni Sveinbjörnssyni í
Strákurinn frá Helgafelli sem
fór í véla- og hópferðaakstur
Kíkt í heimsókn til Gunnars Hinrikssonar í Stykkishólmi
Benedikta og Gunnar heima við eldhúsborðið.
Bílnúmerið P-91 hefur Gunnar átt lengi. Nú er það á eldri Bens fólksbíl.
Ungur jarðýtustjóri.
Í ferð til Færeyja á Reykholtsrútunni. Oft var þröngt til aksturs milli húsa, enda
göturnar ekki gerðar fyrir svo stóra bíla.
57 manna Bens rúta sem GH hópferðabílar gerðu út.