Hugur og hönd - 2020, Blaðsíða 17

HUGUR OG HÖND 2020  17
Ferðast um heima með
leiðsögn hjartfólginna hluta
Í Japan er hugtakið kintsugi notað um þá list og
heimspekiiðju að gera við leirmuni með lími og gulli,
silfri eða hvítagulli. Brotið er upphafið, dásamað, það
er dregið fram fremur en að reynt sé að fela það
sjónum okkar að hluturinn er ekki lengur heill.
Viðgerðin bætist við söguna sem býr í hlutnum og
gerir hann verðmætari en þegar hann var óbrotinn.
Ef til vill ætti fremur að segja að hluturinn sé nú
dýrmætari vegna þess að í því felst að ekki einungis
er hann verðmætur heldur einnig að hann er eiganda
sínum hjartfólginn, hann skiptir hann máli. Fegurð
hluta felst ekki endilega í fullkomleika þeirra heldur
ekki síður í brestunum. Vandvirknislegt handbragð
og natni sem lögð hefur verið í viðgerð hluta vekja
alltaf aðdáun þeirra sem hafa þroskað í brjósti sér
strengi til að verða fyrir áhrifum, undrast og fræðast.
Við þurfum ekki til fjarlægra landa til að ferðast, við
eigum þess líka kost að ferðast í tíma, hverfa frá
tíðaranda samtímans til þeirra tímalanda sem oft
birtast innan byggðasafna hringinn í kringum landið.
Sumarið 2019 réði ég mig til nokkurra daga
safnvörslu á Byggðasafni Norður-Þingeyinga að
Snartarstöðum. Safnið tilheyrir Menningarmiðstöð
Þingeyinga og er til húsa í gamla barnaskólahúsinu,
Núpasveitarskóla, við Kópasker. Ég ók norður úr
höfuðborginni álíka spennt og ég var þegar ég hóf
skólagöngu í þessu sama húsi fyrir hálfri öld. Já,
tíminn er skrítin skrítla, ég man svo vel hvað ég
hlakkaði til að læra að lesa, skrifa og reikna. Nú stóð
„Fróðlegt er að sjá viðgerðir á leirtaui. Notað hefur verið bæði blý, garn og lím til viðgerða. Gaman er að velta fyrir sér mismun á
verðmætamati.“
Púðann saumaði Þórhalla Gunnarsdóttir (1923-2007).