Morgunblaðið - 15.06.2020, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. JÚNÍ 2020
✝ Sigrún Ingi-björg Jóns-
dóttir fæddist 14.
janúar 1953 í
Reykjavík. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans 8.
maí 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurlaug
Lárusdóttir, f.
1928, d. 2006, og
Jón Stefánsson, f.
1930, d. 2016. Systkini Sigrún-
ar eru Stefán Lárus, f. 1955, d.
2011, og Elínborg, f. 1951.
Eftirlifandi eiginmaður Sig-
rúnar er Kristján Þór Sigurðs-
son mannfræðingur, f. 1954.
Dóttir þeirra er Rós, f. 1992,
sambýlismaður hennar er Þor-
steinn B. Friðriksson, sonur
þeirra Kristján Máni, f. 2019.
Sonur Sigrúnar af fyrra hjóna-
bandi er Hallgrímur Friðrik
Hallgrímsson, f. 1980, kona
hans er Maria
Moth Hall-
grímsson, f. 1983,
þau eru búsett í
Bandaríkjunum.
Sonur Kristjáns af
fyrra sambandi er
Hrói Sigurðsson, f.
1980, kona hans er
Plaly Sigurðsson,
f. 1973, og sonur
hennar er Navin
Sigurðsson, f.
1998, þau eru búsett í Dan-
mörku.
Sigrún ólst upp á Ási á Ár-
skógsströnd, Eyjafirði og Ak-
ureyri auk nokkurra ára í
Reykjavík. Hún starfaði sem
ritari og lengst af sem sendi-
ráðsritari og bjó vegna starfa
sinna víða um heim með fjöl-
skyldu sinni.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Neskirkju í dag, 15. júní 2020,
klukkan 13.
Ég sit hér með dóttur minni á
Helgafelli og við horfum yfir
Eyjafjörð og út í átt að Ási.
Minningarnar spretta fram og
ljóslifandi er Sigrún komin.
Æsku- og sveitafjörið, systkinin
þrjú hoppandi og skoppandi út
um koppagrundir milli fjalls og
fjöru. Lóan og spóinn, krækiber
og hundasúrur krydduðu til-
veruna, svo ekki sé minnst á haf-
goluna.
Svo stutt síðan en samt svo
óralangt, viðburðarík mannsævi
að baki.
Nú hafa tveir af þessum fjör-
kálfum kvatt þessa tilveru, fyrst
Lalli, sem var yngstur, og nú
miðskottan hún Sigrún, en sú
elsta ein eftir. Skaparinn hefur
eitthvað ruglast og byrjað á öf-
ugum enda við þessa brottkvaðn-
ingu.
Unglingsárin liðu á Akureyri
við nám og störf en síðan lágu
leiðir á vit ævintýranna víða um
heim. Síðar varð svo starfsvett-
vangur hennar ritarastörf hjá ut-
anríkisþjónustunni, en því
fylgdu búferlaflutningar milli
landa á nokkurra ára fresti með
börn og buru. Hún kom alkomin
heim fyrir þremur árum með
óboðinn gest í eftirdragi sem
neitaði að yfirgefa hana.
Að kveðja í heimsfaraldri er
ekki einfalt en eigi má sköpum
renna. Skarð er höggvið, ljúfar
minningar lifa.
Sofðu, mín Sigrún,
og sofðu nú rótt;
guð faðir gefi
góða þér nótt!
(Jón Thoroddsen)
Elínborg Jónsdóttir
(Elví systir).
Nú staldra ég við minningar
um góða frænku. Upp í hugann
kemur mynd af hugulsamri konu
með sterka réttlætiskennd. Það
var gaman að sjá Sigrúnu veðr-
ast upp yfir hlutum sem henni
þóttu ekki sanngjarnir eða rétt-
mætir. Ég sé hana fyrir mér
segjandi sína meiningu í árlegu
fjölskylduboði á gamlárskvöld á
Háaleitisbrautinni.
Sigrún var sannkölluð stór-
borgarkona og það hafði vissu-
lega áhrif á litlu systurdótturina
heima á Íslandi. Ég fékk að
dvelja um tíma hjá Sigrúnu bæði
í Kaupmannahöfn, London og
Genf og fékk því nasasjón af lífi
sendiráðsritarans víðförla.
Aldrei fór það svo að hún Sig-
rún gleymdi afmælisdögum og
pakkarnir frá útlöndum voru
meira en lítið spennandi. Svo
ekki sé nú minnst á súkkulaðis-
endingarnar! Mjúki pakkinn frá
Sigrúnu frænku undir jólatrénu
olli aldrei vonbrigðum, enda
hafði hún einstaka hæfileika til
að velja gjafir sem glöddu. Kjól-
ar úr búðum stórborganna þar
sem hún bjó standa mér ljóslif-
andi fyrir hugskotssjónum. Síð-
an hafa mínir strákar fengið að
njóta gjafmildi Sigrúnar frænku.
Hún lét sér annt um alla í kring-
um sig og það fór ekki framhjá
neinum.
Undanfarin ár spjölluðum við
ósjaldan saman og þá komst ég
að því hvers kyns stálminni hún
bjó yfir hún Sigrún. Það var eins
og hún gæti ferðast aftur í tím-
ann og rifjað upp í mestu ná-
kvæmnisatriðum allt sem á vegi
hennar hafði orðið. Það gladdi
hana að rifja upp bæði blæbrigði
og staðreyndir, horfa yfir farinn
veg og gleðjast yfir minningum.
Eins og ég gleðst yfir minning-
um um góða frænku núna.
Við áttum dýrmæta daga sam-
an á Norðurlandi síðastliðið
sumar þegar Sigrún heimsótti
mig í Helgafell við Eyjafjörð.
Ekki svo fjarri æskuslóðunum í
Syðri-Ási á Árskógsströnd. Eins
áttum við góðar stundir saman á
líknardeildinni í febrúar áður en
skall á með kófi og tilheyrandi
heimsóknartakmörkunum. Fyrir
þær samverustundir verð ég
ávallt þakklát.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson)
Harpa Barkardóttir.
Við kveðjum í dag Sigrúnu
Jónsdóttur, samstarfskonu okk-
ar í utanríkisþjónustunni til 35
ára. Starf okkar felur í sér reglu-
lega búferlaflutninga og störf
víða um heim. Sigrún gegndi á
ferli sínum störfum á fjölmörg-
um ólíkum sendiskrifstofum Ís-
lands víða um Evrópu.
Hún hóf störf á aðalskrifstofu
ráðuneytisins árið 1985 en
tveimur árum síðar tók við tíu
ára samfelld dvöl í sendiráðum
Íslands í Kaupmannahöfn og
London. Hún starfaði aftur í
ráðuneytinu í tvö ár á viðskipta-
skrifstofu ráðuneytisins, meðal
annars við umfangsmikla skjala-
vörslu EES-mála en þá hafði
EES-samningurinn nýlega tekið
gildi og stofnað hafði verið sér-
stakt skjalasafn um hann. Ná-
kvæmni og skipulagshæfileikar
Sigrúnar nutu sín þar vel.
Að því loknu fluttist hún til
Genfar og hóf störf við fasta-
nefnd Íslands og síðan í sendi-
ráðinu í Ósló. Við heimkomu í
ráðuneytið árið 2006 starfaði hún
á almennri skrifstofu ráðuneyt-
isins, meðal annars að rekstrar-
málum og hún gegndi síðan
störfum í sendiráðinu í Moskvu
frá árinu 2008. Hún lauk störfum
erlendis í fastanefndinni gagn-
vart NATO í Brussel á árunum
2012 til 2017. Á þeim tíma höfðu
veikindi gert vart við sig sem
reyndust síðar illviðráðanleg og
hún glímdi við eftir að heim var
komið.
Sigrún lauk störfum fyrir
ráðuneytið við bókhald á rekstr-
ar- og þjónustuskrifstofu síðustu
árin. Sigrún hafði ríka réttlæt-
iskennd og samfélagsvitund sem
endurspeglaðist í framgöngu og
störfum hennar, bæði heima og
heiman. Sigrún var glöð og hlý
og ávallt var stutt í hláturinn.
Við samstarfsmenn hennar
geymum minningar um góðu
nærveru, nákvæmni og víðsýni.
Utanríkisþjónustan þakkar
Sigrúnu fyrir samfylgdina og
framlag hennar til utanríkis-
þjónustunnar. Ég votta fjöl-
skyldu hennar og vinum einlæga
samúð.
Sturla Sigurjónsson,
ráðuneytisstjóri.
Áratuga vinátta er eitthvað
það mikilvægasta sem hægt er
að eiga saman. Þegar horft er
um öxl fyllist maður þakklæti.
Vináttubönd er erfitt er að slíta
og oftar en ekki rofna þau aðeins
við brotthvarf af jörðinni. Vin-
átta sem byrjar á unglingsárum
mótar okkur saman og gefur síð-
an af sér allt lífið. Við æskuvin-
konurnar frá Akureyri eigum
fjársjóð minninga sem gott er að
rifja upp þegar við með sárum
söknuði kveðjum eina okkar allt
of snemma. Sterka, sjálfstæða,
greinda og glæsilega heimskonu
sem átti engan sinn líka.
Samverustundirnar þegar
Sigrún kom heim í frí frá starfi
sínu hjá utanríkisþjónustunni
eru ógleymanlegar og hvað við
hlökkuðum til að hittast, spjalla,
dansa og spila David Bowie og
Eagles.
Minningar af Barónsstígnum
koma líka upp í hugann, menn-
ingarkvöldin í vikulokin sem áttu
að létta móralinn með ljóðalestri
og sögum. Þetta ljóð úr ljóða-
safni Tómasar Guðmundssonar
(1. og 7. erindi) er eitt þeirra sem
eru merkt: Sigrún 14/7 1974.
Í gærdag kaus ég helst að vera horfinn
til þín, Drottinn,
því hjarta mitt var aldrað og dapurt
eins og gengur.
Og enginn minna vina hafði tíma til að
gleðjast,
svo það tók því ekki, fannst mér, að
vera hérna lengur.
En hitt er annað mál og þú sérð það
sjálfsagt líka,
að síst er það af andúð gegn himnaríki
þínu,
þó barn þitt hafi einnig fengið ást á
sínum hnetti
og óski sér að dvelja þar um stund að
gamni sínu.
(Tómas Guðmundsson)
Megi góðar vættir umvefja og
vernda sál hennar á nýjum veg-
um.
Einlægar samúðarkveðjur til
Kristjáns, barna, tengdabarna,
barnabarns og allra aðstand-
enda.
Arnfríður Gísladóttir og
Jóhanna Júlíusdóttir.
Sigrún, kær vinkona og sam-
starfskona til margra ára, hefur
kvatt okkur allt of snemma, ný-
orðin 67 ára og amman hans
Kristjáns Mána.
Við Sigrún vorum samstarfs-
konur í utanríkisþjónustunni í 35
ár en kynntumst ekki að ráði
fyrr en hún flutti heim ásamt
fjölskyldu sinni, árið 2006, eftir 8
ára starf og búsetu erlendis í það
skiptið.
Við Sigrún áttum náið og
skemmtilegt samstarf í ráðu-
neytinu næstu árin. Sigrún var
vandvirk, samviskusöm og
traustur kollegi. Hún var svo
örugg í sjálfri sér og óhrædd við
að tjá skoðanir sínar, ef henni
fannst einhver beittur órétti eða
ef kröfur til starfsmanna voru
ósanngjarnar.
Sigrún hafði ríka réttlætis-
kennd, var félagslynd, hafði ynd-
islega nærveru, skemmtileg,
fjörug, hláturmild, traust og um-
hyggjusöm. Hún var hrein og
bein í samskiptum, hafði mikinn
áhuga á samfélagsmálum og
réttlátara samfélagi.
Stóri happadrættisvinningur-
inn árið 2012 var þegar Sigrún
flutti til starfa í Brussel. Það var
alger lúxus að fá kæra vinkonu
til borgarinnar.
Við hittumst oft um helgar og
gerðum allt annað en að fara í
búðir. Við röltum um borgina eða
úthverfi hennar, heimsóttum Sa-
blon-markaðinn, frábæra Mag-
ritte-safnið og fallegu garðana
sem eru um allt í Brussel. Yfir-
leitt var endað á veitingahúsi og
notið dýrindisveiga sem veit-
ingahúsin á Brussel-svæðinu
bjóða upp á. Auðvitað var svo líf-
ið og tilveran rædd án þess endi-
lega að takast að leysa málin.
Tími Sigrúnar í Brussel var
oft erfiður eftir að veikindin voru
uppgötvuð og hún hóf meðferð.
Þrátt fyrir erfið veikindi var bar-
áttukonan ávallt til staðar eins
og glöggt má sjá í skilaboðum
sem hún sendi mér sem svar við
afmæliskveðju í janúar sl. „Já,
okkur fjölgar hratt heldri borg-
urum. Við verðum orðin það stór
hópur á næstu árum að við get-
um stofnað flokk, unnið stórsig-
ur í kosningum og tekið yfir hér
á Íslandi.“
Mér er minnisstæður hlátur-
inn hennar Sigrúnar og hlýjan
sem streymdi frá henni þegar
hún talaði um fjölskyldu sína,
sérstaklega börnin sín sem hún
var svo innilega stolt af.
Ég votta Kristjáni, Hallgrími,
Rós, Elví og fjölskyldunni allri
mína dýpstu samúð.
Sigríður Jónsdóttir.
Sigrún Ingibjörg
Jónsdóttir
Í örfáum orðum
langar mig að minn-
ast og þakka fyrir
það að hafa kynnst
tengdaföður mínum Bjarna
Ragnari Lárentsínussyni mús-
íkant og þúsundþjalasmið í
Stykkishólmi. Í tæp 30 ár höfum
við átt samleið og síðustu 15 árin
hér í Stykkishólmi. Við það að
flytja vestur í Hólm hlotnuðust
okkur mikil lífsgæði á margan
hátt. Börnin okkar nutu þess sér-
staklega vel og þá sérlega að vera
alltaf í göngufæri við ömmu og afa
sem tóku þeim ávallt opnum örm-
um og sýndu verkefnum þeirra
áhuga. Án efa nutu allir góðs af,
en að eiga saman þessi ár í minn-
ingunni er mjög verðmætt og fyr-
ir það þökkum við.
Bjarni var sú manngerð sem
hafði endalaust trú á hinu góða í
fari fólks og var yfirmáta bjart-
sýnn á veröldina, stundum of
bjartsýnn kannski, en í hans huga
voru til lausnir á öllu, það þurfti
bara að hugsa út fyrir kassann.
Hann var yfirmáta félagslynd-
Bjarni Ragnar
Lárentsínusson
✝ Bjarni RagnarLárentsínusson
húsasmíðameistari
fæddist 10. apríl
1931. Hann andað-
ist 30. maí 2020.
Útför Bjarna fór
fram 13. júní 2020.
ur og fylgdist vel
með öllu því sem var
að gerast í bænum
og sótti meira og
minna alla viðburði
sem í boði voru.
Sameiginleg
áhugamál okkar
voru mörg en oft
gátum við rökrætt
málefni líðandi
stundar og verið
sammála eða ósam-
mála, það skipti ekki máli. Hann
hafði einhverja yfirsýn og var
stundum á undan sinni samtíð í
hugsun.
Bjarni læddist ekki með veggj-
um, alltaf mátti heyra þegar hann
var nálægur því hann raulaði eða
flautaði gömlu góðu lögin án þess
að taka eftir því, en hann var einn-
ig opinn, einlægur, hreinskilinn
og sagði sína meiningu.
Nærvera hans var ávallt hlý og
elskuleg og hennar munum við
sakna.
Blessuð sé minning Bjarna.
Anna Sigríður Melsteð.
Með miklum trega og þakklæti
kveð ég Bjarna, kæran vin og fé-
laga til margra ára. Jafnframt
kveðjum við Hólmarar líka mik-
inn drifkraft í bænum okkar en
Bjarni var ávallt með óbilandi trú
og metnað fyrir Stykkishólm, já-
kvæður og drífandi. Slíkir menn
eru hverju litlu samfélagi dýr-
mætir og smita út frá sér, ekki
síst þegar þeir sjálfir gefa tóninn
með dugnaði og ósérhlífni.
Það var mikil gæfa að fá Bjarna
sem byggingastjóra hótelsins og
félagsheimilisins. Hér var um
risastórt verkefni að ræða, á okk-
ar kvarða, og Bjarni vakinn og
sofinn yfir því, stjórnaði verkinu
faglega og skörulega og hvatti
okkur, sem á léttri buddunni
héldu, áfram með bjartsýni sinni
og ýtni. Hann hélt persónulegu
sambandi við hönnuði og lagði
þeim línur úr reynslubanka sínum
sem oftar en ekki skilaði farsælli
lausn og sparnaði. Hann naut sín
virkilega vel við þessa hótelbygg-
ingu og skynjaði framtíðarmikil-
vægi hennar fyrir Hólminn sinn.
Þá þótti dansmúsíkantinum ekki
verra að stjórna byggingu á
glæsilegu félagsheimili sem byggt
var á mettíma, níu mánuðum.
Og verka Bjarna, í húsa- og
mannvirkjagerð, sér víða stað
enda starfsdagurinn langur og
eljan mikil. En víst er að framlag
Bjarna við byggingu
Stykkishólmskirkju mun ávallt
lifa í minningu og á spjöldum okk-
ar í Hólminum. Þá ekki einungis
verkleg stjórn hans á þessu flókna
og mikla mannvirki, heldur ekki
síður eldmóður hans og þraut-
seigja sem formaður sóknar- og
bygginganefndar. Bjarni fór fyrir
vösku liði fólks sem aldrei missti
móð né kjark, og veitti ekki af því
brekkan var brött og löng og sum-
um fannst stórhugurinn keyra úr
hófi. En Bjarna og félögum tókst,
sem betur fer, að mynda sam-
stöðu og áhuga safnaðarins sem
dugði til sigurs. Í dag er hið tign-
arlega og fallega guðshús bæjar-
prýði og stolt allra Hólmara, hvar
sem þeir búa.
Bjarni var í tæpa hálfa öld einn
af aðalstólpum Trésmiðju Stykk-
ishólms en ég átti því láni að fagna
að gerast þar, ungur að árum,
framkvæmdastjóri og hluthafi.
Þetta voru annasamir tímar,
verkefni af öllum toga, mest á
heimaslóð en líka víðs vegar um
landið, og það var mikið kapp í
mönnum að snúa vörn í sókn.
Starfsandi var góður og gaman í
vinnunni, en ekki síst var vinátta
og eindrægni milli manna, og þar
skipti miklu að kjarni eigenda,
Bjarni, Gulli og Biggi, voru vinir
og félagar úr músíkinni. Og ekki
má gleyma öllum hluthafafundun-
um, þar krufðum við málin,
hreinsuðum út misklíð og núning
og treystum vináttuna. Svo var
skálað og allt innsiglað með söng
langt fram eftir nóttu.
Tónlistin var Bjarna ríkulega í
blóð borin og fallega tenórröddin
hans hljómaði í áratugi í sönglífi
okkar Hólmara. Og þá munaði
aldeilis um Bjarna með hornin sín
í Lúðrasveitinni ásamt öllum hin-
um fórnfúsu forustustörfum hans
í þeim öfluga félagsskap.
Já, Bjarni lét muna um sig, þar
sem hann kom að, fylginn sér og
hreinskiptinn, en það skyggði
aldrei á gæsku hans, glaðværð og
hjálpsemi og fólki leið vel í návist
hans. Slíkra er gott að minnast.
Elsku Önnu og fjölskyldu sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Takk fyrir allt, Bjarni minn.
Ellert.
Það er hverju byggðarlagi
mikilvægt að eiga framtakssama
byggingameistara sem með
verkum sínum setja mark sitt á
mannvirkjagerð og þá um leið á
bæjarmyndina. Bjarni Ragnar
Lárentsínusson, byggingar-
meistari og tónlistarmaður, var
öflugur þátttakandi í samfélags-
málum í Stykkishólmi.
Átti ég margvíslegt samstarf
við hann í gegnum tíðina og
kynntist því vel hversu jákvæður
hann var og áhugasamur um að
bæta og byggja upp samfélagið.
Bjarni vann sem byggingar-
meistari og rak með samstarfs-
mönnum sínum Trésmiðju
Stykkishólms í áratugi. Á vett-
vangi þess góða fyrirtækis kom
hann að eða sá um byggingu
margra af stærri mannvirkjum
bæjarins auk fjölda íbúðarhúsa
og atvinnuhúsnæðis. Má þar
nefna félagsheimili og hótel,
grunnskólahúsið, íþróttamið-
stöðina og síðast en ekki síst
Stykkishólmskirkju hina nýju
sem hann sá um að reisa. En
Bjarni var ekki einungis bygg-
ingameistari kirkjunnar því hann
var jafnframt formaður sóknar-
nefndar Stykkishólmssafnaðar.
Elja hans og vilji við að tryggja
framvindu kirkjubyggingarinnar
og afla fjármuna til þess stóra
verkefnis var einstök og þakkar-
verð. En Bjarni kom að fleiri
málum í Stykkishólmi. Hann var
tónelskur og söng í kirkjukórn-
um í áratugi, spilaði í Lúðrasveit
Stykkishólms sem og í dans-
hljómsveit og var mikill áhuga-
maður um að efla Tónlistarskóla
Stykkishólms. Bjarni söng inn á
plötu með félaga sínum Njáli
Þorgeirssyni Söngdúetta við
undirleik Jóhönnu Guðmunds-
dóttur, skólastjóra Tónlistarskól-
ans. Þar var á ferðinni úrval vin-
sælla ættjarðarlaga.
Söngdúettana má oft heyra í út-
varpinu þegar tefla þarf fram
klassískum ættjarðarlögum, svo
sem Svanasöngur á heiði og
Hríslan og lækurinn, svo fátt eitt
sé nefnt af því sem Bjarni söng
með Njáli. Þau ár sem ég gegndi
stöðu bæjarstjóra í Stykkishólmi
leið vart nokkur vika án þess að
við Bjarni ættum samtöl eða
mæltum okkur mót vegna fram-
kvæmda.
Og eftir að leið mín lá suður á
Alþingi áttum við mörg samtöl
því Bjarni hafði áhuga á svo
mörgu sem fjallað var um á þeim
vettvangi og vildi óhikað koma
sjónarmiðum sínum og hagsmun-
um samfélagsins á framfæri.
Slíkir einstaklingar eru stjórn-
málamönnum mikilvægir því
ekkert er gagnlegra en að eiga þá
jarðtengingu sem fylgir því að
áhugamenn um framkvæmdir og
framvindu góðra mála láti í sér
heyra eða til sín taka í samtölum
við þá sem eru á vettvangi og
geta fylgt málum eftir.
Ég naut þess að eiga Bjarna
að vini og stuðningsmanni og vil
þakka og minnast hans á þeim
tímamótum er við kveðjum
Bjarna hinstu kveðju. Megi
minningin um hann lifa. Ég votta
eiginkonu hans Önnu Maríu
Bjartmars og börnum þeirra og
fjölskyldu samúð og bið þeim
blessunar.
Sturla Böðvarsson