Morgunblaðið - 15.06.2020, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. JÚNÍ 2020
✝ Elín EbbaSkaptadóttir
fæddist á Lind-
argötu, beint á
móti súkku-
laðigerðinni
Freyju, 3. ágúst
1941. Hún lést á
Landakotsspítala
2. júní 2020.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Margrét Borghild
Hafstein, f. 1919, d. 2008 og
Skapti Jónsson skipstjóri frá
Hrísey, f. 1914, d. 1986. Systkini
Elínar eru
Þórunn Sóley Skaptadóttir, f.
1943, Pétur Hafstein Skaptason,
þeirra Skapta er Kristófer Víðir
Skaptason, f. 4.9. 2002. Dóttir
Skapta og Hólmfríðar er svo Ás-
dís Elín, f. 9.4. 2011.
2) Haraldur Jóhannesson, f.
2.6. 1973, maki Soffía Guðrún
Gísladóttir, börn þeirra eru Jó-
hanna Kara, f. 17.1. 2010 og
Fróði f. 15.6. 2012.
Elín bjó fyrstu árin í Reykja-
vík, síðan flutti fjölskyldan
norður á Akureyri. Elín tók
landspróf frá Héraðsskólanum á
Laugarvatni. Þegar Skapti faðir
Elínar réð sig til starfa hjá Mat-
vælastofnun Sameinuðu þjóð-
anna bjó fjölskyldan víða um
heim, í Úrúgvæ, Argentínu og á
Indlandi.
Elín starfaði í snyrtivöru-
versluninni Sápuhúsinu um ára-
bil eða þar til hún giftist Víði og
gerðist húsmóðir, sem var það
sem hún vildi alla tíð vera.
Jarðarför Elínar fór fram í
Lindakirkju 10. júní 2020.
f. 1945 og Jón
Skaptason, f. 1951.
Elín giftist 1970
Jóhannesi Víði Har-
aldssyni flugstjóra,
f. 2.6. 1939. Börn
þeirra: 1) Skapti Jó-
hannesson, f. 8.7.
1971, maki Hólm-
fríður Sigurðar-
dóttir.
Hún á af fyrra
hjónabandi Jökul
Trausta Ingvason, f. 19.8. 1998
og Matthías Ingvason, f. 1.7.
2000. Fyrrverandi sambýliskona
Skapta er Linda Björk Waage.
Hún átti fyrir Ingva Stein Jóns-
son Waage, f. 12.1. 1995. Sonur
Þegar ég fluttist til Reykja-
víkur átta ára gamall í október
1943 ásamt foreldrum mínum og
systrunum Ragnheiði og Sig-
rúnu var okkur yngra aðkomu-
fólkinu mikill andlegur styrkur
að því, að í nettu timburhúsi við
Lindargötuna bjó enginn annar
en Skapti Jónsson, einkabróðir
Önnu móður okkar, og Margrét
Borghild (Ebba) Hafstein eigin-
kona hans. Elín Ebba, elsta barn
þeirra, var þá á þriðja ári og
Þórunn Sóley rétt ókomin í
heiminn. Á heimilinu bjó einnig
Þórunn Eyjólfsdóttir, móðir
Ebbu, sem reyndist okkur systk-
inum góð viðskiptis.
Skapti var þá stýrimaður á
togaranum Belgaum og stóð í
hættulegum Englandssiglingum,
en var m.a. í landi á sjómanna-
daginn vorið eftir, þar sem ég
gat horft á hann í kappróðri með
skipshöfn sinni. Við þetta bætt-
ist að þegar ég kom í Austurbæj-
arskólann í bekk hjá Steinunni
Bjartmarsdóttur var henni sér-
stök ánægja að geta frætt mig á
því, að Ebba Hafstein hefði verið
meðal bestu nemenda sinna á
löngum ferli.
Kynni mín af fjölskyldunni við
Lindargötu urðu ekki mjög sam-
felld gegnum árin, fyrst af því að
Skapti flutti um tíma til Akur-
eyrar til starfa hjá frænda okkar
Guðmundi Jörundssyni, síld-
veiðisnillingi og togaraeiganda
frá Hrísey. Hins vegar var gleði
mín yfir þeim næg til að endast
ævilangt, eins og raunin hefur
orðið. Þannig voru þau Ebba og
Skapti með fallegustu hjónum og
samrýnd eftir því, og dæturnar
tvær hvor annarri aðdáunar-
verðari. Það spillti svo ekki fyrir
þegar bræðurnir Pétur og Jón
bættust í hópinn, drengir með
hjartað á réttum stað og dugandi
hvor á sínu sviði.
Sjómannsferill Skapta varð
mjög fjölbreyttur, ekki síst
vegna þess að hann starfaði all-
lengi í fjarlægum löndum og við
góðan orðstír sem ráðunautur
hjá Þróunarstofnun SÞ. Það kom
því í hlut eldri barnanna þegar á
leið að rækta tengslin við föð-
ursystur sína og fjölskyldu
hennar. Þetta gerði Elín Ebba af
mikilli alúð og elsku, þannig að
áður en varði voru þær Anna
móðir mín orðnar nánar vinkon-
ur, ásamt Helgu Sóleyju yngstu
systur minni. Fyrir þetta allt
verð ég að fá að þakka, jafn-
framt því að samhryggjast öð-
lingnum Jóhannesi Víði og son-
um þeirra. Þau hjónin voru ekki
ung lengur, en áttu lengri sam-
búð skilið. Eins og sá veit sem
allt veit, hefði móðir mín sagt.
Hjörtur Torfason.
Elsku mamma, amma og
tengdamamma.
Nú höfum við kvatt þig í
hinsta sinn og sitjum nú og rifj-
um upp lífið með þér.
Hvernig það var að koma til
þín í morgunmat þar sem þú
reiddir fram veitingar eftir hvers
manns höfði. Hvað þér fannst
gaman að sitja úti í náttúrunni
og tína ber og hvað þú hafðir
gaman af því að sulta og reiða
fram þína eigin framleiðslu af
sultum, geli og drykkjum.
Þegar Skapti og Halli voru
litlir þá eldaðir þú þríréttað fyrir
alla strákana þína. Fékkst þér
svo afgangana sjálf.
Og þannig var það líka þegar
heila herdeildin mætti til þín á
laugardagsmorgnum.
Hver og einn fékk sinn sér-
sniðna morgunmat og þegar við
guttarnir vorum búnir að borða
fylli okkar þá fórum við inn í eld-
hús og fengum smákökur með
m&m.
Þú vissir alltaf hvað hver og
einn vildi.
Það er merkilegt hvernig líf
fólk skiptist upp í kafla og að fá
að heyra lífssögu þína með orð-
um fólks sem þekkti þig áður en
þú varðst mamma og amma opn-
ar augu okkar fyrir því að þú
áttir þér fleiri hliðar en það að
vera eiginkona Víðis, mamma
Skapta og Halla, tengdamamma
Soffíu, Lindu og Fríðu og amma
heillar herdeildar af börnum,
Ingva Steins, Kristófers Víðis,
Jökuls Trausta, Matthíasar, Jó-
hönnu Köru, Ásdísar Elínar og
Fróða.
Mark þitt situr í okkur öllum
því þú hlúðir að okkur öllum og
við yljum okkur með minning-
unum um þig, elsku Elín.
Jón bróðir þinn rifjaði m.a.
upp að þú hefðir haft unun af
tónlist og lestri á bókum og ljóð-
um. Þú sóttist aðallega í að lesa
ljóð eftir Davíð Stefánsson.
Við litum því í bækurnar þín-
ar og ein ljóðabókin opnaðist á
þessu ljóði sem okkur fannst við
hæfi.
Óður til lífsins
Lengi heilluðu hugann
heiðríkir dagar, alstirnd kvöld,
líf þeirra, ljóð og sögur,
sem lifðu á horfinni öld.
Kynslóðir koma og fara,
köllun þeirra er mikil og glæst.
Bak við móðuna miklu
rís mannlegur andi hæst.
(Davíð Stefánsson)
Við elskum þig og þín verður
sárt saknað.
Skapti, Fríða og herdeildin.
Elín Ebba
Skaptadóttir
Með sorg í hjarta
langar mig að skrifa
nokkrar línur um
Guðmund bróður
minn. Hann var einstakur maður
sem vildi allt fyrir alla gera. Því-
líkur dugnaðarforkur, bæði til
sjós og lands. Hann var til fjölda
ára til sjós, bæði á loðnu og síld
og síðast á trillu. Hann var góður
veiðimaður. Það var alltaf til-
hlökkun þegar hann kom heim í
sveitina á æskuheimili okkar á
Reykjum í Mjóafirði. Hann var
alltaf á fullu, að gera við, í hey-
skap, í smalamennsku o.fl. Oft
kom hann á bátum með flutninga
í Reyki.
Ég man þegar ég var á síld-
arplaninu í Mjóafirði, þá hringdi
ég í hann og spurði hvort hann
gæti sótt okkur síldarstelpurnar í
Mjóafjörð og farið með okkur á
Norðfjörð á ball og aftur heim.
Það var alveg sjálfsagt og hann
gerði það. Hann var skipstjóri á
Hafrúnu þá.
Guðmundur og Kristlaug kon-
an hans voru með búskap uppi í
Engidal, Bárðardal. Kristlaug sá
um búskapinn en Guðmundur
stundaði sjóinn af krafti. Hann
lét þó ekki sitt eftir liggja þegar
hann var í landi.
Þau voru einstök snyrtimenni
hvar sem þau voru. Það var gam-
an að koma í Engidal til þeirra.
Öllum húsum var vel haldið við öll
þessi ár. Landgræðsla hefur allt-
af verið þeirra hjartans mál.
Þegar Guðmundur var 56 ára
greindist hann með krabbamein
sem hann barðist við af mikilli
hörku. Hann sagði oft: „Við
krabbinn erum að berjast en ég
Guðmundur Þór
Wium Hansson
✝ GuðmundurÞór Wium
Hansson fæddist 2.
mars 1938. Hann
lést 30. apríl 2020.
Guðmundur var
jarðsunginn 7. maí
2020.
ætla að hafa betur.“
Á rúmu ári fór hann
í þrjár stórar að-
gerðir. Hann barð-
ist við krabbann í
mörg ár og hafði
betur að lokum.
Nokkrum árum
eftir sigurinn við
krabbameinið
greindist hann með
kransæðastíflu.
Vegna þess fór hann
til Reykjavíkur og fékk inni hjá
dóttur minni sem bjó á 3. hæð.
Dóttur minni, sem er hjúkrunar-
fræðingur, brá við að sjá krans-
æðasjúklinginn fyrir utan dyrnar
eftir að hafa hlaupið upp þrjár
hæðir og hafði miklar áhyggjur
af honum. Hann mælti þá: „Stella
mín, ég ætla ekki að drepast úr
svona ómerkilegum sjúkdómi.“
Hann var svo lánsamur að eiga
þessa glæsilegu og góðu konu
sem stóð við bakið á honum í öll-
um þessum veikindum.
Honum þótti mjög vænt um
bernskuheimilið sitt á Reykjum í
Mjóafirði. Reykir voru hans
draumastaður. Hann vildi að hús-
ið yrði gert upp en náði því miður
ekki að sjá það klárast.
Guðmundur var mikil skytta.
Ekki fyrir löngu vorum við á
ferðinni í Engidal og kíktum á
þau hjónin. Það var kalsaveður
og hvít jörð. Þá var Guðmundur
nýbúinn að skjóta hvítan ref.
Hann hafði litið út um svefnher-
bergisgluggann og séð refinn.
Hann sagði: „Þá náði ég í brand-
inn og sendi hann inn í eilífðina
gegnum opið gluggafagið.“ Geri
aðrir betur.
Ég gæti endalaust sagt sögur
af bróður mínum enda nóg til. Að
leiðarlokum vil ég þakka þér,
elsku bróðir, alla tryggðina í
gegnum árin og hvað þú varst
alltaf góður við mig og mína.
Hvíldu í friði, kæri bróðir.
Þín systir,
Sigríður Wium og fjölskylda.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Minningargreinar
Þegar ég hugsa
um fyrstu minning-
ar mínar um ömmu
fer ég alltaf í Heiðarselið.
Möndlugrautinn á jólunum,
pönnukökur með rjóma og sultu
en aðallega litla herbergið þeirra
niðri sem ég var eiginlega pínu
sannfærð um að hefði töframátt
því amma virtist geta búið til
hvað sem var í því herbergi. Hún
saumaði á okkur kjóla (þótt ég
væri nú ekki alltaf sátt við að
vera í eins fötum og litla systir
mín), hún saumaði fyrir okkur
rúmteppi, sem er ennþá í her-
berginu hennar Eriku Míu og
hún virtist geta málað hvað sem
var. (Þótt hún væri sjálf mjög
Vigdís Ragnheiður
Viggósdóttir
✝ Vigdís Ragn-heiður Viggós-
dóttir fæddist 28.
nóvember 1930.
Hún lést 23. maí
2020.
Útför Vigdísar
fór fram 8. júní
2020.
gagnrýnin á eigin
verk).
En það var ekki
fyrr en þau afi komu
í heimsókn til okkar
í Manchester 2009
að ég eiginlega
kynntist ömmu sem
fullorðin mann-
eskja. Við drógum
þau með okkur út
um allt og í staðinn
sögðu þau okkur
bæði gamlar sögur af mörgum
ferðalögum þeirra um heiminn.
Og amma var svo þolinmóð við
Chris, hún talaði hægt á íslensku
á meðan hann talaði hægt á ensku
til baka, og einhvern veginn
skildu þau hvort annað mjög vel.
Og ég fékk þann heiður að þekkja
þau bæði pínu betur eftir þá ferð.
Ég man líka alltaf eftir því þeg-
ar við komum í heimsókn með
Eriku Míu til ömmu og hún leyfði
hún henni að borða heila krukku
af bláberjasultu í einu af því
henni fannst hún svo góð og hún
sagðist vera amma hennar og að
þetta væri hennar sulta þannig að
hún mætti þetta alveg.
En amma var ekki bara góð að
búa til sultu, hún var listamaður,
saumakona, ævintýramaður og
síðast en ekki síst yndisleg amma
sem var alltaf til staðar og hún
var alltaf hreinskilin.
En vá hvað ég sakna hennar og
ég vildi að ég hefði getað sagt
bless við hana og gefið henni eitt
stórt síðasta knús en hún mun
alltaf lifa í hjarta mínu og knúsið
verður að bíða betri tíma, þangað
til ég er búin að læra helminginn
af því sem hún kunni. Þá kannski
hittumst við aftur á betri stað.
Guð geymi þig elsku amma.
Berglind.
Fallega, hlýja og dásamlega
amma mín var mér ofboðslega
kær og átti stóran þátt í uppeldi
okkar Finnboga bróður. Hún
hafði mikil áhrif á mig í gegnum
árin. Hún var fyndin, sniðug, hlý,
snögg, skoðanamikil og föst á
sínu. Hún kenndi mér að standa
með sjálfri mér, vera hreinskilin,
ekki gera of mikið úr hlutum sem
ekki voru það stórir og gaf mér
skilyrðislausa ást. Hún naut þess
að syngja, hún málaði fallega,
bakaði listilega og átti stóran og
flottan vinahóp. Hún átti líka og
elskaði vel og heitt hann afa minn
Finnboga, en hann valdi víst
hana, eða það sögðu þau alltaf
bæði þegar ég spurði hvernig þau
kynntust.
Hún amma mín kenndi mér að
sauma og prjóna og baka og
stoppa í sokka og fæðuhringinn
og reima skóna og margt meira,
en mest kenndi hún mér með og
án orða, hvernig maður nýtur sín
í lífinu sáttur. Hún hafði óendan-
lega mikla trú a mér og kom á
hverja einustu sýningu og alla þá
viðburði sem ég hef staðið að, í öll
afmæli, boð, fermingar, brúðkaup
og nafnaveislur og hjálpaði mér á
stórum tímamótum eins og við út-
skriftarverkið mitt í Listaháskól-
anum og þegar við Baldur misst-
um Munin okkar. Þrátt fyrir
óendanlegan stuðning skildi hún
ekki alltaf hvað ég var að gera og
hvernig ég ætlaði að lifa á því sem
ég var að gera og var alls óhrædd
að láta það í ljós, en alltaf mætti
hún!
Sambandið okkar var fallegt,
hreinskilið og hlýtt. Ég á eftir að
sakna hennar meira en orð fá
lýst.
Elsku amma mín, megi allar
góðar vættir vaka yfir þér og ég
bið fyrir kveðju hinum megin við
hæðina.
Þórey Björk Halldórsdóttir.
Sofðu, hvíldu sætt og
rótt,
sumarblóm og vor þig
dreymi!
Gefi þér nú góða nótt
guð, sem meiri’ er öllu’ í heimi.
Elsku pabbi minn. „Þá fer ég
bara að sofa“ voru síðustu orðin
þín. Sáttur við lífið, ævin þín var
orðin nógu löng.
Og þú svafst vært þessa síð-
ustu nótt, umvafinn ástvinum
sem héldu í hönd þína þar til yf-
ir lauk. Það gerist ekki fallegra
og betra.
Og nú ertu kominn í sumar-
landið til mömmu og þið farin að
Guðmundur Skúli
Kristjánsson
✝ GuðmundurSkúli Krist-
jánsson fæddist 16.
desember 1929.
Hann lést 21. maí
2020.
Útförin fór fram
í kyrrþey.
skipuleggja garð
með blómum og
trjám, og já, ekki
gleyma að vökva.
En þið mamma
kynntust á balli í
Mjólkurstöðinni ár-
ið 1952 (gerist ekki
rómantískara) og
fóruð saman gegn-
um lífið í blíðu og
stríðu í 64 ár, Ekki
alltaf sammála og
stundum mikið ósammála en allt
leyst á endanum.
Það gat gerst er við vorum í
heimsókn og verið að spjalla
saman að heyrðist „nei, Ása
mín, þetta var nú ekki svona“
eða „bíddu nú við, bíddu nú við“.
Þá hafði maður eitthvað rangt
fyrir sér og svo var pexað smá-
stund þar til hægt var að skjóta
inn orði og byrjað á nýju mál-
efni.
Þú áttir mörg áhugamál og
hafðir dökkgræna fingur, hugs-
aðir vel um þá garða sem voru
við húsin ykkar. Best man ég
eftir garðinum á Nönnustíg 3.
Þar var alltaf verið að laga og
breyta, færa til beð, fánastöng-
ina, plöntur og fleira, settar nið-
ur stjúpur, hádegisblóm, flauels-
blóm og morgunfrúr fyrir 17.
júní. Þetta var það sem þú gerð-
ir best; breyta, bæta og laga.
Líka að gera nýtt. Endurbæta
húsin sem þið bjugguð í, byggja
við, breyta herbergjum en helst
ekki mála inni, vildir frekar
veggfóðra. Og ef allt væri tekið
saman væri komið stórt hús,
ekki með stigum, en það voru
alltaf stigar eða tröppur hjá
ykkur.
Já og líka með kartöflu-
geymslu, því þú hafðir gaman af
að rækta þær og voru reynd ým-
is afbrigði og glaðst yfir góðri
uppskeru. Og ekki má gleyma
Grafarkotinu. Eyðibýli sem þið
fóstruðuð og gerðuð upp og var
ykkar um árabil og áttum við
margar góðar stundir þar.
Ég man margar góðar stundir
með þér. Ég lítið stelpuskott að
hafa mig alla við að fylgja þér í
1. maí-göngu, þú varst fánaberi
og ég að rifna úr stolti. Ég pínu
áhyggjufull, vantaði höldur á
klukkustreng sem átti að fara á
handavinnusýningu en því var
reddað; þú bjóst þær til úr
krossviði – tveir fallegir svanir.
Ég að æfa mig fyrir bílpróf, ég
veit ekki hvort okkar var meira
stressað en ég náði prófinu. Við
á leið heim í mat, þú stórstígur
og ég enn að reyna að hafa við
þér.
Og svo var það allt hitt sem
þú gerðir, allir fallegu gripirnir
sem urðu til í kjallaranum, enda-
laust fallegir gripir, bara að
nefna það og þá var það gert
fyrir mann, þetta eru listaverk
sem við njótum nú.
Ég gæti haldi lengi áfram en
nú er mál að linni. Þú varst ekk-
ert fyrir svona greinar. En ég er
þakklát fyrir þá stund sem við
áttum saman í janúar sl. er við
minntumst 90 ára afmælis
mömmu. Það er ómetanlegt að
hafa átt þessa góðu stund sam-
an. Flest okkar að hitta þig í
hinsta sinn.
Takk pabbi fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig og mína.
Takk fyrir samfylgdina öll
þessi ár og ég kveð þig með
þökk og kærleika.
Þín dóttir,
Sigríður Diljá.