Morgunblaðið - Sunnudagur - 26.07.2020, Blaðsíða 13

26.7. 2020 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 13
Mireya segir oft stórt og vandasamt verk-
efni að setja saman verk nokkurra listamanna
á sýningu. Af því hafi hún reynslu sem list-
rænn stjórnandi alþjóðlega tvíæringsins
Ferskra vinda, sem nefndur er hér á undan.
„Þá þarf að setja allt saman þannig að allir séu
ánægðir. Þess vegna hef ég núna látið pabba
taka sína stefnu og unnið svo í kringum og út
frá henni til þess að fá heildarmynd á þetta.“
Baltasar segir litinn á veggjunum í Hlöðunni
sérstakan. Hann sé grár, alveg hrá stein-
steypa. Spennandi sé að hengja upp í slíku
rými.
„Margir á kúpunni“
Þegar líður á seinni hluta samtalsins ber kór-
ónuveiruna blessuðu og áhrif hennar á góma.
„Það voru sex sýningar hjá mér sem fóru út af
borðinu,“ segir Mireya og segir þessa sýningu
sennilega eina verkefni sitt á þessu ári. „Við
erum bara heppin að fá að gera þetta því við
vitum að það koma ekki alltof margir og Víðir
verður ekki reiður,“ segir hún glettin.
Verkefnaleysið hefur áhrif á marga innan
myndlistargeirans. „Við erum háð því að kom-
ast út með verkin okkar, sýna þau og selja,“
segir Mireya. Hún átti að vera fulltrúi Íslands
á menningarhátíð í Tókýó í aðdraganda Ól-
ympíuleikanna í borginni, sýningunni í Japan
sem nefnd var hér á undan. Það átti að vera í
apríl en ekkert varð úr og eru verkin nú föst
þar.
„Þetta verður ekki þannig að það verði
hægt að ýta öllu fram og halda svo áfram þeg-
ar allt fer af stað, því öll söfn og allir sýning-
arstaðir eru bókuð tvö eða þrjú ár fram í tím-
ann. Það verður því hætt við margar
sýningar,“ segir hún. „Ég átti að vera með
mjög mikilvæga sýningu í París í haust. Ég
heyri ekkert í þeim. Þau svara ekki einu sinni
póstum af því það líður öllum svo illa yfir að
geta ekki sagt neitt.“
Eitthvað er um sýndarveruleikasýningar.
„Auðvitað er það eitthvað en kemur aldrei í
staðinn fyrir alvörusýningar, bara viðbót. Eitt
af því sem margir myndlistamenn óttast er að
þetta verði framtíðin. Að við lifum í ein-
hverjum sýndarheimi með listina.“
Margir eru hræddir um sitt lífsviðurværi.
„Og margir bara á kúpunni. Fólk sem er með
vinnustofu á leigu þarf enn að borga leiguna.
Það er það sem er ólíkt með okkur og tónlist-
armönnum. Það hefur verið rætt hvað þeir hafi
það bágt því þeir eru háðir samkomum og
rými. En tónlistarmaðurinn er kannski bara
með eitt hljóðfæri. Við erum með vinnustofur
og efniskostnað, við erum eins og lítil fyrir-
tæki. Kostnaður sem við þurfum að borga í
hverjum mánuði og komumst ekki undan
hvort sem við höfum tekjur eða ekki.“
Þá segir Mireya ekki nægan stuðning vera
að fá frá stjórnvöldum. „Þau átta sig ekki á því
– skiljanlega því þau þekkja ekki þennan heim
– hvað það er sem myndlistarfólk þarf til að
lifa af.“ Það þurfi að hafa verkefni til að hægt
sé að sækja um styrki frá ríkinu vegna farald-
ursins. En hvernig er það hægt þegar engin
verkefni er að fá? „Hvernig áttu að sækja um
styrk fyrir verkefni sem er ekki lengur til stað-
ar? Ég held að aðeins örfáir „styrkjaklárir“
hafi náð að sækja um þetta,“ segir Mireya.
„Þetta er mjög erfið staða fyrir alla einyrkja.“
Annars hefur faraldurinn haft minni áhrif á
vinnuna sjálfa. „Maður hefur lifað Covid-lífi
allan sinn feril því maður er alltaf að vinna
einn,“ segir Mireya.
„Annaðhvort sleppir maður því að vinna
með Covid-konseptið eða maður tekur sér
tíma til að melta það, held ég. En ég held samt
að allir séu komnir með svo mikið ógeð á því að
það langi engan til að vinna með það. Það er
ekki skemmtilegt verkefni,“ segir hún. Mögu-
leiki sé á því seinna. „Kannski þegar maður sér
hverjar afleiðingarnar af því eru. Það eru allir
að vona að þetta hafi eitthvað jákvætt í för með
sér líka.“Morgunblaðið/Arnþór Birkisson
Vættir voru sagðar fylgja mönnum og passa þá. Þær voru krafturinn á bak við mennina.
Hér má sjá mynd Baltasars af sýningunni. Þessi er vísun í síðasta örninn sem verpti í Lóndröngum.