Morgunblaðið - 17.08.2020, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 17. ÁGÚST 2020
✝ Jón Ingi Júl-íusson fæddist
24. desember 1932 í
Vaðlakoti í Gaul-
verjabæ. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Ási í Hveragerði 2.
ágúst 2020.
Foreldrar Jóns
Inga voru: Laufey
Jónsdóttir, f. 10.6.
1911 og Júlíus Á.
Helgason, f. 23.7.
1904. Stjúpfaðir Jóns var Halldór
Jónsson, f. 15.4. 1911. Jón Ingi
átti tvær alsystur, Sigrúnu og
Ingibjörgu og þrjár hálfsystur,
Guðnýju (látin), Ósk og Erlu (lát-
in).
Hinn 24.12. 1953 kvæntist Jón
Ingi eftirlifandi eiginkonu sinni,
Pálhildi Sumarrós Guðmunds-
dóttur, f. 30.5. 1935, og eignuðust
þau sex börn. Þau eru:
1) Erla Lóa, f. 29.6. 1952, gift
Jóhannesi Georgssyni og eign-
uðust þau einn son, Jónas Atla.
Erla var gift áður Magnúsi Indr-
Anton Bjarna, Árna Þórð og Hildi
Rós. Þau eiga eitt barnabarn.
6) Sigrún Stefanía, f. 22.7.
1969, gift Oddgeiri Má Sveinssyni
(látinn). Þau eignuðust þrjú börn,
Eystein Fannar, Írisi Önnu og
Stefán Má.
Jón Ingi vann ýmis störf, bæði
sem verkamaður og versl-
unarmaður. Lengst af starfaði
hann sem kaupmaður í kjötversl-
un. Hann rak kjötverslunina á
Laugavegi 32 til margra ára
ásamt öðrum. Árið 1969 hófu þau
hjónin sinn eigin rekstur á kjöt-
versluninni Kjöthúsið Ásgarði
fram til árið 1985. Þau héldu
áfram með kjötvinnslu og prjóna-
stofu í húsnæðinu í nokkur ár eft-
ir að þau hættu með verslunina.
Hann starfaði ásamt eiginkonu
sinni í kjötborðinu í Miklagarði
og svo til starfsloka í kjötborðinu
í versluninni Nóatúni. Hann tók
sveinspróf í kjötiðn 1990.
Hann var formaður í Félagi
harmonikkuunnenda til fjölda
ára og formaður í Félagi kjöt-
kaupmanna í nokkur ár.
Vegna aðstæðna í þjóðfélaginu
hefur útför farið fram hinn 7.
ágúst 2020.
iðasyni (látinn) og
eignuðust þau tvo
syni, Pál Inga og
Magnús Braga (lát-
inn). Hún á þrjú
stjúpbörn, sex
barnabörn og sex
stjúpbarnabörn.
2) Lúðvík Júlíus,
f. 11.11. 1953, og á
hann tvo syni, Guð-
mund Brynjar og
Magnús Má. Hann á
fjögur barnabörn.
3) Finnborg Laufey, f. 23.12.
1954, gift Eysteini Haraldssyni og
eignuðust þau fjögur börn, Krist-
in Jón, Axel Þór, Bjarka Pál og
Eydísi Lilju. Þau eiga níu barna-
börn.
4) Jón Ingi Guðmundur, f. 22.8.
1961, giftur Ástbjörgu Lilju og
eignuðust þau þrjú börn, Erlend
Inga, Davíð Örn og Jón Inga. Þau
eiga átta barnabörn.
5) Halldór Pálmar, f. 19.1.
1968, giftur Þóru Möller og eiga
þau fjögur börn, Sigrúnu Ósk,
Á hverjum degi heimurinn á fætur
ætíð fer
hversdagslegur vaninn lætur ekki
hæða að sér.
Vanabundin hringrás lífsins veitir
okkur skjól
venjan okkar öryggi er förum við á ról.
Lífsklukkan í brjóstum okkar tifar
hægt og hljótt
við vitum það að eftir bjartan daginn
kemur nótt.
Enginn væri regnboginn ef ekkert félli
regn
engin litafegurð brytist sólin ekki í
gegn.
Þannig er víst tilveran og þannig
þrífumst við
þekkjum okkar takmörk vel og lífsins
mörgu svið
sorg og gleði systurnar sem fylgjast
alltaf að
órjúfanleg heild sem hvorki spyr um
stund né stað.
Í vantrú meltum það að pabbi fallinn
sé nú frá
um stund þá staðnar tilveran og
verður dimm og grá
því einmitt þessi pabbi sem að kvaddi
um óttubil
í þessu lífi hefur bara alltaf verið til.
Sálin verður auð og tóm og tíminn
staldrar við
stundin myrka þykk og þung en svo
fer allt á skrið
Tárin streyma niður kinn og kökkurinn
er sár
með eftirsjá í huga þökkum öll hin
góðu ár.
Minningarnar sækja á og margt um
hugann fer
myndir birtast endalaust í hugum
okkar hér
Tregablandnar tilfinningar togast á um
stund
tárvot augun myndrænt skoða
margan gleðifund.
Nú aldan brotnar mjúklega við
Sumarlandsins strönd
Sólarlagið litar birtu nýja sjónarrönd
um sveitina ber golan hljóðlát fréttina
um það
að nú sé pabbi kominn heim á
æskudraumastað.
(Bergljót Hreinsdóttir.)
Hann pabbi okkar er lagður af
stað í ferðina sem við öll förum –
ferðina í sumarlandið þar sem
ríkir eilíft sumar og þar sem
engin veikindi eða erfiðleikar
eru til.
Hann er vafalaust búinn að
krækja sér í nikku og byrjaður
að spila. Það var það besta sem
hann vissi, harmonikkan og hann
urðu eitt í hvert sinn sem hann
spilaði og allt í kringum hann
lifnaði einhvern veginn við, varð
bjartara og glaðlegra og kallaði
fram bros á andlit þeirra sem á
hlýddu. Ósjaldan vöknuðum við
systkinin við glaðlega harmon-
ikkutóna og dagurinn gat bara
orðið góður. Pabbi fæddist í
Vöðlakoti í Gaulverjabæ á að-
fangadag árið 1932 og var því á
áttugasta og áttunda aldursári
þegar hann lést.
Hann unni sveitinni sinni og
gat ekki hætt að dásama fjalla-
sýnina sem þar við blasti og átti
minningar um að sitja á hól við
bæinn þar sem hann horfði dá-
leiddur á sjálfa Heklu gjósa. Það
var fögur sýn og mikilfengleg.
Pabbi elskaði lífið og sá alltaf
spaugilegu hliðarnar á hlutun-
um. Hann var mikill sögumaður
og húmoristi og við eigum ófáar
minningar um skemmtilegar
sögustundir, óteljandi brandara
og svo var hann hagmæltur líka
og gerði margar góðar vísur.
Við Apavatn reistu hann og
mamma sér fallegan bústað þar
sem við dvöldum löngum stund-
um og þar voru ræktaðar kart-
öflur í anda langafa og voru
fyrirmælin alltaf skýr, við áttum
að gera þetta eins og afi hans
hafði kennt og alls ekki öðruvísi!
Pabbi var kjötiðnaðarmaður
og kaupmaður og voru yngstu
börnin Halldór og Sigrún meira
og minna með honum og
mömmu í búðinni, hún í burð-
arrúminu í kompunni, hann í
kassa á búðargólfinu! Að þessu
höfum við oft hlegið en þau
mamma og pabbi voru vinnusöm
og verkglöð svo uppeldið fór
bara fram þar sem þau voru
stödd hverju sinni!
Já, þær eru fjölmargar og
góðar minningarnar sem við
systkinin eigum um hann elsku
pabba. Það verður skrýtið að
hafa hann ekki lengur meðal
okkar, aðfangadagurinn verður
öðruvísi þar sem „jólasveinninn“
okkar er ekki lengur þar til að
fagna nýju aldursári með stór-
fjölskyldunni. En við þekkjum
hann það vel að við vitum að
hann mun fagna sjálfur með sínu
fólki í Sumarlandinu og þá verð-
ur sko nikkan þanin!
Elsku besti pabbi, okkar frá-
bæra fyrirmynd og vinur, takk
fyrir allt, við sjáumst öll seinna, í
Sumarlandinu góða, Nangijala.
Erla Lóa, Lúðvík, Finnborg,
Jón Ingi, Halldór Pálmar og
Sigrún Stefanía Jónsbörn.
Elskulegur afi, langafi og vin-
ur, heimurinn er fátækari án þín
og verður þín sárt saknað í lif-
anda lífi. Megir þú vaka yfir okk-
ur öllum og njóta friðsældar á
nýjum stað.
Afi var hvers manns hugljúfi
og mikill skemmtikraftur. Þegar
litið er um öxl og minningar um
afa rifjaðar upp er margt sem
stendur upp úr. Stundir okkar
afa hafa verið svo innihaldsríkar
að skrifa mætti heila bók um allt
það sem við gerðum saman og
þær minningar sem tengjast afa.
Á æskuárunum var löngum
stundum leikið heima hjá ömmu
og afa á Hraunbrautinni. Þar var
maður eins og fuglinn frjáls og
fljúgandi og fékk mikið frelsi til
að bralla ýmislegt. Tíkin hún
Týra vaktaði okkur barnabörnin
í garðinum og ef við fórum of
langt frá lét hún vita af okkur.
Maður var heilu og hálfu dagana
að leika sér í klettunum við
Kópavogskirkju, klifra upp á þak
og hoppa þaðan í grasbrekkuna í
garðinum og sækja sér gulrætur
í næsta garð, stundum við lítinn
fögnuð. Stundirnar í kjötbúðinni
í Ásgarði voru margar. Ég man
enn lyktina eins og úr sláturhúsi,
í kjallaranum, þar sem skrokk-
arnir fengu að hanga þar til kjöt-
iðnaðarmeistarinn (afi) myndi
skera þá niður. Þá fékk maður
stundum að hjálpa til við að setja
afskurðinn í hakkavélina. Síðan
bar maður tilbúna bakkana upp
hringstigann upp í búð eða inn í
frystikælinn til geymslu.
Skemmtilegast var að fara inn
kæliklefann og svo inn í frysti-
klefann og hanga þar inni eins
lengi og maður gat þolað.
Þær voru ófáar samkomurnar
og böllin sem maður fór á með
afa þar sem hann var í aðal-
hlutverki og spilaði á nikkuna
sína. Harmonikkan var hans líf
og yndi og spilaði hann reglulega
fyrir okkur þegar við komum í
heimsókn og svo fyrir langafa-
börnin alveg þangað til hann gat
ekki meir.
Það var eitt sem einkenndi afa
sérstaklega, hvar sem hann kom
í heimsókn, alltaf þegar hann
þurfti að hvíla sig lagðist hann á
bakið á gólfið og fékk sér blund.
Afi var alltaf mikill húmoristi
og hafði hann mjög gaman af því
snúa út úr öllu eins og honum
einum var lagið. Hann hafði
mjög gaman af að stríða langafa-
börnunum sínum með útúrsnún-
ingum og fá þau til að bregðast
við hvert á sinn háttinn. Þegar
börnin eru spurð hvers þau
minnast um afa sinn þá er það
pot og stríðni og að hann spurði
alltaf „hvað heitir þú?“ og „hvað
ætlar þú að verða þegar ég verð
stór?“
Afi var gæddur mörgum kost-
um og var hann iðinn við að fara
með frumsamdar vísur eftir
sjálfan sig og aðra upp úr þurru
þegar sá gállinn var á honum.
Eftir því sem aldurinn færðist
yfir urðu þær beittari og klúrari.
Meðan við gátum hlegið okkur
máttlaus yfir þessum vísum þótti
ömmu oft nóg um en hafði þó
lúmskt gaman af þeim.
Hvíl þú í friði elsku besti afi,
langafi og vinur.
Kristinn (Kiddi), Inger, Vík-
ingur Atli og Kári Steinn.
Við minnumst Jóns frænda
með söknuði. Hann var eldri
bróðir mömmu okkar, en þau
voru þrjú systkinin fædd í Vöðla-
koti í Flóa, Jón, Ingibjörg og
móðir okkar Sigrún; þau ólust
þar upp hjá ömmu sinni og afa
við gott atlæti. Síðar eignuðust
þau þrjár hálfsystur, Ósk, Guð-
nýju og Erlu.
Jón frændi eða Jón bróðir
eins og hann var jafnan kallaður
af okkur hafði einstaka hæfileika
til að sjá spaugilegar hliðar á til-
verunni og verða tilsvör hans og
uppátæki lengi í minnum höfð.
Hann lumaði á ótrúlegum fjölda
skemmtisagna og vísna svo allir
emjuðu úr hlátri og okkur
krökkunum stríddi hann óspart.
Jón og Palla voru einstaklega
samhent hjón og oftast nefnd í
sama orði. Við systur eigum
margar góðar æskuminningar
frá Hraunbrautinni í Kópavogi,
fjölskylduboðum og ferðalögum í
gegnum tíðina, að ógleymdum
réttunum á Snæfellsnesi. Þar
var Jón alltaf hrókur alls fagn-
aðar.
Jón var kjötiðnaðarmaður og
vann í ýmsum verslunum, svo
sem á Laugavegi 32 og í Ásgarði.
Á tímabili ráku þau hjónin
prjónastofu í Ásgarði. Það var
gaman að fara með í kjötbúð-
irnar og sjá þann ævintýraheim
sem blasti við þegar á bak við
var komið.
Jón og Palla fluttu í Hvera-
gerði og bjuggu þar hin síðari ár.
Þangað var alltaf gott að koma
og vel tekið á móti gestum með
góðum veitingum og jafnvel
harmonikuleik.
Jóni var margt til lista lagt.
Hann var góður teiknari, teikn-
aði t.d. falleg jólakort þegar
hann var ungur og seldi. Hann
bjó meðal annars til Vöðla-
kotsbæinn sem alltaf var upp-
lýstur um jólin hjá ömmu okkar.
Hann skar líka út í tré ýmsa fal-
lega muni.
Jón frændi spilaði gjarnan á
harmoniku í jólaboðum og fjöl-
skylduferðum. Börn hændust
mjög að honum og var hann oft
kallaður jólasveinninn sem var
ekki í búningi, enda skartaði
hann miklu hvítu skeggi sem
minnti óneitanlega á sveinka.
Auk þess var hann fæddur á að-
fangadag svo að tengingin við
jólin var augljós.
Við vottum Pöllu og öllum af-
komendum þeirra Jóns innilega
samúð.
Sigríður og Steinunn
Stefánsdætur.
Ævinlega er sorglegt þegar
gamlir og góðir vinir falla frá.
Jón var vinur vina sinna og ljúf-
menni fram í fingurgóma. Hann
hefði orðið 88 ára næstu jól. Í
nokkur ár hefur heilsu Jóns ver-
ið að hraka og nú síðla sumars
var komið að leiðarlokum. Kynni
okkar hófust nokkru eftir að Fé-
lag harmonikuunnenda í Reykja-
vík var stofnað 1977. Jón var
fljótt dottinn inn í hin ýmsu fé-
lags- og stjórnunarstörf og sann-
aði hugsjónaeðlið í félagsstarf-
inu. Hann lagði sig allan fram
um að gera sitt besta fyrir hin
nýstofnuðu samtök. Til liðs við
hljómsveit félagsins gekk Jón
snarlega og lék með henni inn á
þrjár hljómplötur við mörg tæki-
færi. Umrætt félag sem nú er 43
ára er enn í fullu fjöri, hefur
haldið uppi metnaði að tryggja
stöðu harmonikunnar í nútíma-
þjóðfélagi þar sem ýmsir tísku-
straumar ná völdum í heimi
hljóðfæranna. Auðvitað skapar
frumkvöðlastarfið hljóminn fyrir
hversu vel eða illa spilast úr og
ætla ég að þakka Jóni fyrir hans
þátt í því, hann dró aldrei af sér
að sinna hinum ýmsu verkum
innan félagsins og var frábær
samstarfsfélagi. Meðan ég lífs-
anda dreg mun ég ekki gleyma
samvinnu okkar er við stóðum að
móttöku norskra harmoniku-
félaga, en þá vorum við að end-
urgjalda boð sem við nutum ári
fyrr til Noregs. Símtölin okkar í
milli verða ekki talin á fingri
annarrar handar á þeim tíma, né
heldur síðar. Alltaf stóð heimili
Jóns og Pöllu á Hraunbrautinni
opið til að halda fundi og mót-
tökur gesta, innlendra sem er-
lendra á vegum félagsins. Palla,
kona Jóns, sá um að veitingarnar
væru lystugar og fallega fram
bornar. Lengi vel var Hraun-
brautin staðurinn þar sem
ákvarðanir voru teknar. Jón var
formaður FHUR í tvígang og
gerður heiðursfélagi 2010. Jón
lék listavel á harmoniku og
kunni ógrynni laga enda fluglæs
á nótur. Hann hafði tekið að sér
að spila á samkomum á vegum
Bandalags kvenna, á elliheimil-
um og fékk mig í samstarf með
sér. Árin urðu 33 í þessu gefandi
starfi með Jóni og talaði hann oft
um að fáum körlum væri boðin
aðild að kvenfélagi. Af þessum
vini mínum lærði ég mikið og
fjölda skemmtilegra laga er ég
held enn á lofti við ýmis tæki-
færi. Með Jóni er fallinn frá
starfsamur og glaðsinna maður
er naut sín í félagsstarfi og við
munum lengi minnast. Í hug-
skotinu verða geymdir gamlir
molar úr ferðum innanlands og
utan. Heimsókn til Målselv og
Senja Trekkspillklubb í Noregi
1982 stóð upp úr, þá fór saman
utan 50 manna hópur íslenskra
harmonikufélaga sem nutu gest-
risni Norðmanna. Þar var spilað
og sungið, dansað og hlegið fram
á nætur. Líka ferð með Þjóð-
dansafélagi Reykjavíkur til Dan-
merkur 2004 þar sem við lékum
undir dansi og nutum samver-
unnar. Sem vænta mátti var
jarðarför Jóns virðuleg. Eftir-
spilið, Kveðja til Pöllu, leikið af
diski, af honum sjálfum eftir
hann. Harmonikurnar hans
stóðu beggja vegna kistunnar við
altarið og voru bornar út á eftir
kistunni af ættingjunum, það var
fallegt og kom við mína við-
kvæmu strengi. Hafið þökk fyr-
ir. Ég sendi Pöllu, börnum og
fjölskyldum þeirra mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Hilmar Hjartarson.
Kveðja frá Félagi harm-
onikuunnenda í Reykjavík
Þeim fækkar nú óðum braut-
ryðjendunum í Félagi harmon-
ikuunnenda í Reykjavík. Jón
Ingi Júlíusson var svo sannar-
lega einn af þeim. Hann gekk í
félagið fljótlega eftir stofnun
þess og hinum félögunum varð
fljótlega ljóst að þar var kominn
maður sem var til í að láta verk-
in tala. Hann var ekki aðeins af-
bragðsharmonikuleikari, heldur
frábær félagsmálamaður. Jón
Ingi var fljótlega kominn í for-
ystu félagsins og þegar þurfti að
leika fyrir dansi var Jón Ingi
einn af þeim betri. Þær voru ófá-
ar skemmtanirnar og dansleik-
irnir á vegum FHUR, sem hann
tók þátt í. Jón Ingi lék með
hljómsveit félagsins í yfir þrjátíu
ár, m.a. á níu landsmótum. Það
var gott og gaman að vinna með
Jóni Inga. Hann var fljótur að
átta sig á aðalatriðunum og losa
sig við aukaatriði, þá var gam-
ansemi hans við brugðið. Hæfi-
leiki hans til að snúa út úr orða-
tiltækjum og málsháttum var
dæmalaus. Hann varð formaður
1985, á mjög viðkvæmum tíma í
sögu félagsins, en með lagni
sinni og ljúfmennsku tókst hon-
um að stýra félaginu farsællega
fram hjá þeim hindrunum, sem á
veginum urðu. Hann lék með
hljómsveit félagsins árum saman
og var einn af ómissandi félögum
þar.
Að baki honum stóð eiginkon-
an, hún Palla, en samvinna
þeirra var til mikillar fyrirmynd-
ar, sem allir tóku eftir. Palla var
ein af þeim sem stóðu að kaffi-
konum félagsins, en hún vann að
veitingasölu á skemmtifundum
félagsins og þær söfnuðu fyrir
hátíðarfána sem var afhentur á
10 ára afmæli FHUR og er
ávallt notaður við hátíðleg tæki-
færi.
Árum saman voru þau boðin
og búin að leggja félaginu lið og
gestrisni þeirra var einstök. Eft-
ir að þau hjónin fluttu í Hvera-
gerði árið 2005 drógu þau úr
þátttöku í félagsstarfinu enda
búin að vera í fararbroddi lengi.
Þó lék Jón Ingi í hljómsveitinni
eftir það, en hann var verðskuld-
að gerður að heiðursfélaga árið
2010 eftir mörg ár í formennsku
og óeigingjarna vinnu að fé-
lagsmálum. Félagar í FHUR
minnast Jóns Inga af virðingu og
hlýhug og senda samúðarkveðj-
ur til Pöllu og afkomendanna,
sem voru Jóni Inga svo kærir.
Friðjón Hallgrímsson.
Jón Ingi Júlíusson
Mig langar að
minnast Svanhildar
Jónsdóttur, sem ég
átti samstarf við í
yfir 45 ár. Svanhildur vann á
skrifstofu Loftorku Reykjavík
ehf. allan þennan tíma sem
gjaldkeri jafnframt því að sjá um
bókhald félagsins. Það er ekki
talið gott í mínu starfi sem
endurskoðanda að sama mann-
eskjan sjái um bæði þessi störf
hjá fyrirtækum, en Svana var
svo sannarlega þess trausts
Svanhildur
Jónsdóttir
✝ Svanhildur Jónsdóttir
fæddist 8. nóv-
ember
1942. Hún lést 4.
ágúst 2020. Út-
förin fór fram 13.
ágúst 2020.
verð, því nákvæmni
og samviskusamleg
vinnubrögð hennar
voru bara þannig að
allir báru til hennar
fullt traust og því
brást hún svo sann-
arlega ekki. Það var
því mjög mikilvægt
fyrir mig sem end-
urskoðanda félags-
ins að þekkja Svönu
og kynnast vinnu-
brögðum hennar. Sigurður Sig-
urðsson og Sæunn Andrésdóttir,
eigendur félagsins, gerðu sér
líka grein fyrir því hvílík gersemi
Svana var fyrir fyrirtækið. Trú-
mennska hennar og tryggð var
einstök því það hefur sjálfsagt
ekki alltaf verið auðvelt að mæta
til vinnu og sjá til þess að hægt
væri að standa við loforð um
greiðslur reikninga á þeim dög-
um, sem lofað hafði verið. Loft-
orka er verktakafyrirtæki og því
flestir starfsmenn þess karl-
menn, allt upp undir hundrað
manns á sumrin, og því karllæg-
ur kúltúr í gangi meðal starfs-
manna, en ég held að ég geti
sagt með vissu að samskipti
hennar og þeirra voru með þeim
hætti að allir báru mikla virð-
ingu fyrir Svönu og það var
gagnkvæmt því hún vissi, að eins
og hún voru menn að leggja sig
alla fram við að sinna sínum
störfum. Svana var líka áhuga-
söm um útivist og ferðaðist um
landið á sumrin og einnig fór hún
á gönguskíði á vetrum og var
gaman að ræða um þessi áhuga-
mál hennar þegar bókhald og
tölur voru afgreidd. Ég á því að-
eins jákvæðar minningar um
samvinnu okkar Svönu í gegnum
árin og minnist hennar með virð-
ingu í huga um leið og ég votta
fjölskyldu hennar og vinum sam-
úð mína við andlát hennar.
Stefán Bergsson,
endurskoðandi.