Morgunblaðið - 03.09.2020, Qupperneq 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. SEPTEMBER 2020
✝ Rakel KristínMalmquist Jó-
hannsdóttir fædd-
ist 22. mars 1924 í
Borgargerði,
Hólmasókn í Reyð-
arfirði. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli 5.
ágúst 2020.
Tvíburasystir
hennar var Ingi-
björg Malmquist
Jóhannsdóttir, d. 10. janúar
2018.
Foreldrar hennar voru
Kristrún Bóasdóttir, f. 23 des-
ember 1882, d. 30. desember
1927, og Jóhann Pétur Malm-
quist Jóhannsson, f. 25. októ-
um, Guðmundi Magnúsi Krist-
jánssyni, f. 22. mars 1918, d.
1. desember 1996, hinn 22.
október 1943. Þau eignuðust
fimm börn sem eru: 1) Val-
gerður, f. 25. apríl 1944, og á
hún þrjú börn, átta barnabörn
og sjö barnabarnabörn. 2)
Svanhildur, f. 29. júní 1948,
gift Halldóri Guðnasyni og
eiga þau þrjú börn og sjö
barnabörn. 3) Reynir, f. 17.
nóvember 1950, kvæntur Sig-
rúnu Sigurþórsdóttur og eiga
þau þrjú börn og fimm barna-
börn. 4) Ebenezer, f. 23. maí
1959, kvæntur Láru Jónsdótt-
ur og eiga þau þrjú börn og
sex barnabörn. 5) Ásgeir, f.
27. desember 1964, á hann
fjögur börn.
Rakel og Guðmundur
bjuggu alla sína búskapartíð í
Skerjafirði.
Útför Rakelar fór fram í
kyrrþey frá Fossvogskirkju
hinn 19. ágúst 2020.
ber 1877, d. 16.
mars 1937.
Rakel og Ingi-
björg voru næst-
yngstar í 16 barna
hópi foreldra
sinna. Rakel missti
móður sína tæp-
lega fjögurra ára
gömul. Hún fór þá
í fóstur til Guð-
rúnar Magnúsínu
Valgerðar Péturs-
dóttur, f. 22. nóvember 1905,
d. 7. desember 1987, og Magn-
úsar Skúlasonar, f. 11. júní
1896, d. 31. janúar 1963. Þau
bjuggu í Skerjafirði þar sem
Rakel ólst upp.
Rakel giftist eiginmanni sín-
„Á þetta skemmtanalíf aldrei
að taka enda?“ varð mömmu oft
að orði þegar ég mætti, oftar en
ekki illa fyrirkallaður, í hádegis-
verðinn á sunnudögum.
Á mínu heimili, rétt eins og svo
mörgum öðrum, tíðkaðist þá að
elda lambalæri eða –hrygg í há-
deginu á sunnudögum.
Með lambakjötinu fylgdu
grænar baunir frá Ora, brúnaðar
kartöflur, gulrætur og rófur sem
pabbi hafði ræktað í garðinum
ásamt rabarbara-„sultutaui“.
Einnig var borin fram brún
„mömmusósa“ sem mér hefur
ekki enn í dag tekist að líkja eftir
og hef ég nú gaman af að gera
góðar sósur. Hádegin á sunnu-
dögum gáfu mér mikið og þau
verða ætíð tengd minningum um
mömmu.
Mamma missti mikið þegar
Inga tvíburasystir hennar dó í
janúar 2018. Ég spurði mömmu
skömmu eftir útför Ingu hvort
hún ætlaði nokkuð að feta í fót-
spor hennar fljótlega. Hún hélt
nú ekki og sagðist bara ætla að
deyja á næsta ári. Hún gerði gott
betur og bætti öðru ári við.
Já, þær tvíburasystur voru
með frekar svartan húmor. Ann-
að dæmi um það var ferð okkar
systkina allra til Namibíu árið
2015.
Ég kom að máli við mömmu og
sagði að það mætti nú ekkert
koma fyrir hana á meðan við vær-
um öll í burtu. Þá varð henni að
orði:
„Hafðu engar áhyggjur, Ás-
geir minn – ég læt þá bara frysta
mig.“
Þær systur voru nánast óað-
skiljanlegar eftir að þær samein-
uðust á ný á unglingsárum, en
þær voru aðskildar tæplega fjög-
urra ára þegar móðir þeirra dó
frá tíu börnum. Mamma ólst upp í
Skerjafirðinum en Inga ólst upp
austur á Reyðarfirði. Þær voru
síðan nágrannar í Skerjafirði og
síðar í þjónustuíbúðum í Furu-
gerði. Það var reyndar afar gott
að eiga tvær mömmur í Skerjó í
gamla daga, enda var maður
aldrei kaldur eða svangur.
Það er margs að minnast í
samskiptum okkar mömmu í
gegnum árin. Má þar nefna þegar
ég ákvað árið 1982 að bjóða mig
fram sem formann skemmti-
nefndar í Verzló. Margir fluttu
góðar ræður en mig vantaði eitt-
hvað til að vekja athygli.
Ég fékk því móður mína til að
mæta niður í skóla og ýta mér svo
upp í púltið. Þannig gat ég sagt
að ég væri að bjóða mig fram af
því að mamma vildi það.
Jú og viti menn; ég sigraði!
Takk mamma.
Eftir að pabbi dó árið 1996 fór
mamma af auknum krafti í trú-
félag Votta Jehóva við mismikinn
fögnuð fjölskyldumeðlima.
Ég taldi þetta bara jákvætt
fyrir hana sem mikla félagsveru
enda kannaðist ég við það sem
veiðimaður að það voru ekki allir
mjög hrifnir af því sem maður
gerði. Eitt sinn ræddi ég þessi
mismunandi viðhorf fólks varð-
andi inngöngu hennar í Vottana
við hana og þá sagði hún: „Hefð-
uð þið kannski frekar viljað að ég
færi meira út í áfengið? Mér þótti
það nú alltaf gott.“ Já, maður
bara spyr sig.
Takk fyrir að vera til mamma
mín og ná að lifa öll þessi rúmlega
96 ár. Það er mjög gott að eiga 53
afkomendur, svo ég tali nú ekki
um að hafa ekki þurft að fylgja
neinum af þeim til grafar þótt það
hafi nú munað litlu hjá mér í fáein
skipti.
Takk mamma mín fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig og þol-
inmæðina sem þið pabbi höfðuð.
Sorgin verður að söknuði og
minningin um þig, mamma mín,
lifir.
Örverpið þitt,
Ásgeir Guðmundsson.
Nú höfum við kvatt hana
ömmu mína í fallegri en látlausri
athöfn sem haldin var í kyrrþey.
Hún lifði langa, farsæla ævi og
þegar kallið kom var hún tilbúin
að kveðja okkur. „Hún er ís-
lenska konan sem allt á að þakka
vor þjóð“ söng hann Pálmi, sem
var svo viðeigandi, því þegar ég
hugsa um það þá er sagan hennar
ömmu saga þessa lands á tuttug-
ustu öldinni.
Hún fæddist inn í stóran
systkinahóp í sveitabæ austur á
landi laust eftir fyrri heimsstyrj-
öldina – næstyngst í 16 systkina
hópi og af þeim komust 12 á full-
orðinsár. En hún fékk stuttan
tíma í faðmi fjalla og fjölskyldu,
því móðir hennar dó þegar hún
var tæpra fjögurra ára. Eftir
móðurmissi var henni komið í
fóstur til vandamanna í Reykja-
víkur sem var kannski óvenjulegt
á þeim tíma.
Svo hún amma var hluti af
þeim stóra hóp sem fluttist á möl-
ina snemma á síðustu öld án þess
að vera nokkru sinni spurð.
Hún fór beint í Skerjafjörðinn
sem þá var meira eins og lítið
þorp í nálægð við borgina og þar
bjó hún í yfir áttatíu ár – í aðeins
tveimur húsum sem að skilja
örfáir metrar. Þegar seinni
heimsstyrjöldin skall á fékk hún
vinnu í sjoppu fyrir hermenn og
eignaðist þar kærasta, son beyk-
isins sem átti sjoppuna og fyrir
lok stríðsins voru þau búin að
stofna fjölskyldu, kaupa sjopp-
una og breyta henni í heimili þar
sem ég var húsgangur nær allt
mitt líf.
Í æskuminningunni var húsið
hjá ömmu og afa í Skerjó stórt og
rúmgott og garðurinn einstakur
– með leiksvæði, blómum, græn-
meti og svo stóru hænsnabúi sem
var mikil búbót. Amma sá um af-
greiðslu á eggjunum og það eru
hlýjar minningar tengdar því
þegar ungum dreng var treyst
fyrir sendiferð með tylft af eggj-
um í brúnum pappírspoka.
Amma og afi eignuðust fimm
börn sem hvert um sig eignuðust
þrjú börn. Það lagði grunn að
stórum og samheldnum ættboga
sem taldi 53 afkomendur þegar
amma lést. Það eru ekki margir
sem lifa að sjá slíkan hóp.
Amma var af þeirri kynslóð
sem lagði grunn að nútímasam-
félagi sem er opið og býður alla
velkomna. Hún var fordómalaus
og tók öllum opnum örmum – og
þeir voru ófáir húsgangarnir á
hennar heimili. Þetta er þessi
kynslóð sem var forvitin, drífandi
og lagði mikið á sig fyrir betra líf.
Þetta var fyrsta kynslóð alþýðu-
fólks sem gat ferðast. Svo stolt á
ferð innanlands á Moskvitch-bif-
reið, þar sem slegið var upp tjald-
búðum til margra daga á Þing-
völlum ár eftir ár í góðum
frændgarði. Hlýjar minningar
um mokveiði og ömmu að flaka
murtu af mikilli snilld.
Það var líka farið til útlanda –
ekki oft en nóg til að sjá svolítið
brot af heiminum. Mikið sem það
gladdi mig að fá hana í heimsókn
til Brussel í hennar síðustu utan-
landsferð. Áttræð var hún lífs-
glöð kona sem spurði margs og
naut lífsins. Hún var stolt af sínu
fólki, en aldrei heyrði ég hana þó
tala um að hún væri stolt af sínu
æviverki.
En það mátti hún svo sannar-
lega vera og ég er stoltur af því
að vera afkomandi slíkrar konu.
Hvíl í friði, amma mín.
Ágúst Hjörtur Ingþórsson.
Dagurinn sem ég var búin að
kvíða svo lengi fyrir rann upp
hinn 5. ágúst síðastliðinn.
Þá kvaddi ein af mínum fyr-
irmyndum, nafna mín og elsku
amma mín í Skerjó, þennan heim
eftir rúmlega 96 ára veru í hon-
um.
Þrátt fyrir að hafa vitað hvert
stefndi og að hafa vitað að þetta
yrði sárt og erfitt var ekkert sem
undirbjó mig fyrir raunina og
hversu hjarta mitt mölbrotnaði.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
átt þig að, að strákarnir mínir
skuli hafa fengið að kynnast þér
og ég vona þeir muni alltaf eftir
þér.
Þér þótti svo vænt um okkur
fólkið þitt og þú varst svo stolt af
okkur. Síðasta samtalið okkar
var einmitt um það. Hversu mörg
við værum og hvað nýjustu börn-
in í fjölskyldunni hétu.
Nú hvílir þú með albúmið þitt í
fanginu sem ég bjó til 2011 og
uppfærði nú í ágúst. Með mynd-
um, nöfnum og fæðingardegi
allra í stórfjölskyldunni.
Síðustu dagana sem ég var hjá
þér svafstu, þú hafðir áhyggjur af
því en ég sagði þér að sofa bara
og hvíla þig, nærvera þín var
bara það sem mig langaði að
njóta. Sitja hjá þér og halda í
höndina þína.
Það var alltaf gott að vera hjá
þér og ykkur afa í Skerjó. Til-
hlökkunin var mikil þegar maður
vissi að förinni væri heitið til ykk-
ar eða að appelsínugula Ladan
ykkar afa væri væntanleg í Hafn-
arfjörð.
Elsku amma mín, takk fyrir
allt!
Takk fyrir að hafa alltaf verið
þolinmóð og góð við mig, takk
fyrir að hafa alltaf haft tíma, takk
fyrir allt sem þú kenndir mér,
takk fyrir að taka mér eins og ég
er og dæma mig aldrei fyrir neitt
sem ég kom mér út í, takk fyrir
alla hjálpina, takk fyrir að hafa
alltaf verið til staðar, takk fyrir
alla ómetanlegu samveruna, takk
fyrir allar yndislegu búðarferð-
irnar, takk fyrir að hughreysta
mig, takk fyrir að kenna mér að
það má vera hræddur, leiður og
fella tár, takk fyrir allan matinn,
fyrir allar kökurnar, pönnukök-
urnar og formkökuna með súkku-
laðinu sem ég elskaði, takk fyrir
allar góðu ómetanlegu minning-
arnar.
Takk fyrir að hafa staðið með
mér í 43 ár!
Ég trúi því að nú sértu með afa
og Ingu ömmu í Sumarlandinu,
Paradís, hinum megin við regn-
bogann, eða uppi hjá tunglinu og
stjörnunum eins og Alexander
segir.
Örlögin sáu til þess að ég
gleymi útfarardeginum þinum
aldrei.
Milli athafna datt ég og braut á
mér höndina, höndina sem þú
hélst í á meðan þú svafst.
Það kom samt ekki annað til
greina en að klára daginn þinn
fyrir þig og það gerði ég.
Höndin gat beðið, þetta var
dagur tileinkaður þér, það var
það eina sem skipti máli. Ég fór í
lok dags og lét koma henni saman
aftur.
Það voru átök, miklar deyfing-
ar og að lokum aðgerð með mörg-
um skrúfum og plötu.
Í lyfjamókinu eftir aðgerð stóð
ég mig að því að hugsa að ég yrði
nú að drífa mig til þín og segja
þér frá þessum vandræðum mín-
um …
En þú fórst með mér í gegnum
þetta verkefni og passaðir mig,
ég veit það.
Takk elsku amma í Skerjó fyr-
ir þig og hafa verið besta amma
sem hægt var að hugsa sér.
Ég elska þig alltaf og mun
sakna þín alltaf.
Þín
Rakel.
Rakel Kristín
Malmquist
Sálm. 86.11
biblian.is
Vísa mér veg þinn,
Drottinn, að ég
gangi í sannleika
þínum, gef mér
heilt hjarta, að ég
tigni nafn þitt.
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744
Þökkum auðsýnda samúð og fallegar
kveðjur vegna andláts ástkærrar eiginkonu
minnar, móður, tengdamóður og ömmu,
SVANHVÍTAR KJARTANSDÓTTUR,
Lambhaga 20, Selfossi.
Þráinn Guðmundsson
Sigrún Eggertsdóttir
Hildur Eggertsdóttir
Hjalti Eggertsson
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við
andlát og útför elskulegrar eiginkonu,
móður, dóttur og tengdadóttur,
GUÐBJARGAR KRISTÍNAR
LUDVIGSDÓTTUR,
Langholtsvegi 44.
Stefán Þ. Sigurðsson
Skarphéðinn Davíð Stefánsson
Sigurbjörg R. Stefánsdóttir
Dagur Stefánsson
Katla Borg Stefánsdóttir
Jóna Borg Jónsdóttir
Ludvig Guðmundsson
Sigurbjörg R. Stefánsdóttir
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
RAFNAR ARNDAL SIGURÐSSON,
lést á Hrafnistu, Hafnarfirði, fimmtudaginn
20. ágúst. Útförin hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hins látna.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Báruhrauns fyrir einstaka
umönnun.
Laufey Elína Sigurðardóttir
Þorgerður Kristjánsdóttir Þorgeir Axelsson
Elína Dís, Axel Þór og Anney Fjóla
Okkar ástkæri
SKÚLI GESTSSON
frá Syðra-Seli,
Hrunamannahreppi,
lést fimmtudaginn 27. ágúst á
dvalarheimilinu Brákarhlíð í Borgarnesi.
Útför hans fer fram frá Hrunakirkju fimmtudaginn 10. september
klukkan 14. Vegna aðstæðna í samfélaginu verður athöfnin
einungis fyrir nánustu fjölskyldu og vini.
Innilegar þakkir fyrir sýnda samúð og hlýhug.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Gestsdóttir
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og langalangafi,
TRAUSTI EYJÓLFSSON
frá Hvanneyri,
Hjúkrunar- og dvalarheimilinu
Brákarhlíð í Borgarnesi,
lést sunnudaginn 30. ágúst.
Útförin fer fram frá Reykholtskirkju laugardaginn 5. september
klukkan 14 að viðstöddum nánustu aðstandendum.
Athöfninni verður steymt á www.kvikborg.is.
Fyrir hönd ættingja og vina hins látna,
Jónas, Hólmfríður, Líney, Hildur, Kristbjörg, Áslaug,
Hermann Helgi og Eysteinn Traustabörn
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar