Morgunblaðið - 14.09.2020, Side 19

fyrstu kynnum allt til síðustu
vikna Haffíar. Spjall um allt milli
himins og jarðar í fjölmörgum
göngutúrum, ganga um skosku
hálöndin, Edinborgarferðin síð-
astliðið sumar og nú fyrir
skemmstu ferð vinahópsins á
Snæfellsnes þar sem Haffí var í
essinu sínu við að leiða okkur um
svæðið og njóta. Þá var eins og öll
erfiðu veikindin væru á burt um
stund. Svona munum við minnast
elsku Haffíar, orkumikla gleði-
gjafans og dásemdar-vinkonu.
Elsku Ármann, Gunnhildur,
Tryggvi, Stefanía María, Ólafur,
systkini og fjölskylda Haffíar.
Megi góður Guð styrkja ykkur í
sorginni. Minningin um Haffí lifir
með okkur allt um kring.
Eydís Franzdóttir, Hildi-
gunnur Halldórsdóttir,
Kristín Mjöll Jakobsdóttir og
Þórunn Guðmundsdóttir.
„Ef þú þarft að spyrja mig að
einhverju, spurðu og þú munt
finna svarið í hjartanu.“ Þessi
setning sem þú sagðir við mig fyr-
ir stuttu lýsir þér svo vel, elsku
Haffí mín. Þú varst alltaf til staðar
og ætlar þér að vera það áfram.
Þín sýn á lífið var falleg. Þú sást
fegurðina í smáu hlutunum. Hlut-
um sem aðrir tóku kannski ekki
eftir og hreifst aðra með þér inn í
fegurðina. Birtan og hlýjan skein
úr augunum þínum og brosið lýsti
upp allt í kring.
Það er skrýtin tilfinning að
finna fyrir þakklæti og sorg á
sama tíma. Ég er þakklát fyrir að
hafa fengið tækifæri til að læra hjá
þér og læra af þér. Þú hafðir ein-
stakt lag á því að ná því besta fram
úr nemendum þínum, á svo
áreynslulausan og eðlilegan hátt.
Ég er þakklát fyrir okkar vináttu.
Hún var traust, falleg og heiðarleg
og aldrei bar skugga á hana.
Sorgin þarf að fá sinn tíma.
Hún er sár og erfið, en eins og við
vorum sammála um, þá tengist
sorgin ást og kærleika. Þú syrgir
af því að þú elskar. Ég ætla að
hafa það að leiðarljósi.
Takk fyrir okkar tíma saman,
elsku Haffí mín.
Elsku Ármann, Gunnhildur,
Tryggvi og fjölskylda. Guð gefi
ykkur styrk á erfiðum tímum.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt,
elsku hjartans vinkona mín.
Þín
Berglind.
Sumarkveðja
Ó, blessuð vertu, sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðarvötnin blá.
Nú fossar, lækir, unnir, ár
sér una við þitt gyllta hár,
nú fellur heitur haddur þinn
á hvíta jökulkinn.
(Páll Ólafsson)
Elsku Haffí mín. Þú fæddist á
þeim tíma árs sem sólin er hvað
hæst á lofti og upp frá því stráðir
þú sólargeislum í kringum þig.
Fyrsta erindi Sumarkveðju, ljóðs
Páls Ólafssonar, minnir mig á þig.
Framkoma þín var hlý og gleðin
sem skein úr fallegu bláu augun-
um þínum geislaði sem sólin sjálf
til okkar sem vorum svo lánsöm að
þekkja þig. Dillandi hlátur þinn
var smitandi og sá sem segir með
syngjandi og glaðværri röddu að
hlutirnir séu dásamlega skemmti-
legir yljar samferðamönnum sín-
um.
Þú sagðir þann kraft sem ís-
lenska náttúran færir okkur hafa
átt stóran þátt í þeirri ákvörðun að
flytja heim til Íslands eftir fram-
haldsnám erlendis. Þegar litið var
til tónlistargáfu þinnar hafði nátt-
úran sem Páll lýsir í ljóðinu meira
aðdráttarafl en steypan í stór-
borgum erlendis.
Ég man að ég hreifst af þeirri
birtu sem umlék þig þegar við
kynntumst í Kvennó aðeins 13 ára
gamlar. Að þriggja ára námi loknu
var förinni heitið í MR og eftir að
hafa gengið menntaveginn saman
í sjö ár hafði verið lagður grunnur
að ævilangri vináttu okkar. Við
bjuggum báðar erlendis um nokk-
urra ára skeið en aldrei hefur
þráðurinn á milli okkar slitnað og
á hverjum vinkvennafundi verið
sem við hittumst í gær.
Eins og sönnum vinkonum
sæmir þá glöddum við hvor aðra,
hvöttum hvor aðra, dáðumst að
verkum hvor annarrar og ekki síst
nutum við samverustundanna sem
gáfust. Þar varst þú einlæg, sönn
og gafst alltaf ríkulega af þér. Þú
varst í senn heimskona og nátt-
úrubarn. Þú varst með afbrigðum
hógvær hvað varðar öll þín afrek á
sviði tónlistarflutnings og hljóm-
sveitarstjórnunar. Það sama átti
við um Maxa en þegar þú sagðir
frá því einstaka ævintýri birti yfir
andliti þínu sem sólin væri.
Í gönguferð okkar rétt fyrir af-
mælið þitt í júlí höfðum við lengi
vitað í hvað stefndi. Það var mjög
óraunverulegt, þótt við hefðum
rætt það áður. Þarna var hins veg-
ar svo komið að við rifjuðum upp
fyrstu kynni í Kvennó og vorum
því næstum komnar einn stóran
hring. Á þessari stundu horfðumst
við í augu og grétum yfir því að
hringurinn færi senn að lokast.
Það var heiður að fá að vera vin-
kona þín á meðan við ferðuðumst
43 hringi í kringum sólina en samt
fannst okkur tíminn allt of stuttur.
Vinátta þín er mér ákaflega
dýrmæt og þú munt lifa í hjarta
mínu alla tíð.
Hafðu þökk fyrir allt, elsku
Haffí.
Blessuð sé minning minnar
elsku vinkonu og mínar dýpstu
samúðarkveðjur til Ármanns,
Gunnhildar Höllu, Tryggva Pét-
urs, Stefaníu, Ólafs, Maríu, Krist-
ínar Önnu og fjölskyldunnar allr-
ar.
Þín
Þórunn Elva.
Einn undurgóðan veðurdag ár-
ið 2006 hafði Hallfríður Ólafsdótt-
ir samband og sagðist vera með
hugmynd sem hún vildi kynna
okkur. Við þekktum til Hallfríðar
– ein okkar hafði þekkt hana allt
frá því í barnaskóla – og vissum að
það sem hún tók sér fyrir hendur
gerði hún vel og af brennandi
ástríðu. Það kom líka á daginn að
hugmyndin var einstök. Verkefnið
um músíkölsku músina Maxímús
Músíkús varð að stórkostlegu æv-
intýri sem átti eftir að vinna hug
og hjörtu barna um víða veröld og
opna fyrir þeim heim tónlistarinn-
ar. Við verðum ætíð stoltar að hafa
fengið að taka þátt í þessu ævin-
týri, gefa út bækurnar um Maxa
og kynna þær íslenskum og er-
lendum lesendum.
Fyrstu Maxímúsartónleikarnir
voru haldnir fyrir mörg hundruð
leikskólabörn. Þá komum við okk-
ur fyrir í tröppum Háskólabíós og
fylgdumst með. Börnin biðu
spennt eftir að sýningin hæfist og
iðuðu í sætunum, skríktu og skröf-
uðu. En jafnskjótt og sagan hófst
og fyrstu tónarnir liðu um húsið
og teikningar Þórarins M. Bald-
urssonar birtust á tjaldinu tóku
töfrarnir við. Þá þögnuðu öll börn-
in sem eitt og störðu bergnumin
upp á svið. Það mátti heyra saum-
nál detta í salnum. Þegar tónleik-
unum lauk og börnin tíndust út í
daginn hljómaði hugljúfa lagið
hans Maxa á vörum þeirra og
gleðin var við völd. Enda segir í
einni bókinni um Maxímús: „Hvar
sem tónlist hljómar, þar verða all-
ir glaðir.“ Á þessu andartaki feng-
um við staðfest hvílíkan fjársjóð
Haffí hafði skapað. Við vorum
djúpt snortnar.
Það eru sannarlega forréttindi
að hafa fengið að fylgjast með æv-
intýrinu frá byrjun. Frá hugmynd
til bóka og viðamikilla sinfóníutón-
leika víðs vegar um heim, útgáfu í
mörgum heimsálfum og margvís-
legra verðlauna, svo sem Fjöru-
verðlaunanna, Barnabókaverð-
launa Reykjavíkurborgar og
Heiðursviðurkenningar útflutn-
ingsverðlauna forseta Íslands fyr-
ir einstakt framlag til að auka
hróður Íslands á erlendri grund.
Það eru forréttindi að hafa fengið
að starfa með svo hæfileikaríkri
konu. Haffí var hlý og góð og hóg-
vær og hún var feikilega klár. Ná-
kvæm og fagleg, hugsaði alltaf í
lausnum og gaf endalaust af sér.
Það var bjart yfir henni og hún hló
svo dillandi hlátri að hún lýsti upp
allt í kringum sig. Hún fylgdi
verkefnum sínum eftir af alúð og
natni til hinstu stundar.
Við hörmum fráfall hennar tak-
markalaust. Þökkum fyrir gefandi
samstarf og yndislega samfylgd.
Hugur okkar er hjá foreldrum
hennar, eiginmanni, börnum,
systkinum og öðrum ástvinum.
Megi kraftur Haffíar og lífsgleði
fylgja þeim og umvefja alla tíð.
Fyrir hönd Forlagsins,
Hólmfríður Matthíasdóttir,
Sigþrúður Gunnarsdóttir,
Valgerður Benediktsdóttir.
Íslenskt tónlistarlíf verður ei
samt án Hallfríðar Ólafsdóttur.
Sinfóníuhljómsveit Íslands verður
ei söm án Hallfríðar. Við kveðjum
allt of snemma frumkvöðul og fyr-
irmynd, framúrskarandi lista-
mann sem flutti okkur tónlist á
ógleymanlegan hátt.
Hallfríður var leiðandi flautu-
leikari Sinfóníuhljómsveitar Ís-
lands í rúma tvo áratugi. Hún lék
einnig einleikskonserta með
hljómsveitinni allt frá árinu 1996,
þegar hún lék flautukonsert Carls
Nielsens. Auk þess flutti Hallfríð-
ur konserta eftir Þorkel Sigur-
björnsson, Einojuhani Rauta-
vaara og W.A. Mozart. Á Myrkum
músíkdögum árið 2019 frumflutti
Hallfríður konsert fyrir flautu og
fagott eftir Pál Ragnar Pálsson,
sem sérstaklega var saminn fyrir
hana og eistneska fagottleikarann
Martin Kuuskmann.
Framlag Hallfríðar til fræðslu-
starfs er ómetanlegt og vann hún í
nánu samstarfi við hljómsveitina
við þróun á fræðsluverkefninu um
Maxímús Músíkús. Fyrsta bókin
kom út snemma árs 2008 en bæk-
urnar urðu alls fimm. Síðasta tón-
listarverkefnið um Maxímús Mús-
íkús var pantað af SÍ og
Fílharmóníusveitinni í Los Angel-
es fyrir Íslandshátíð Fílharmóní-
unnar árið 2017. Maxi er órjúfan-
legur partur af Sinfóníuhljómsveit
Íslands og mun halda áfram að
gleðja og fræða börn hér heima og
erlendis.
Hallfríði var umhugað um
hljómsveitina sína og starf henn-
ar. Hún var öflugur leiðari, skap-
andi, metnaðarfull og hæfileika-
rík. Við munum njóta framlags
hennar til menningar og mennt-
unar um ókomin ár.
Gleði Hallfríðar, orka og hvatn-
ing var einstök. Við þökkum fyrir
einstaka samstarfskonu, félaga og
vin. Hvíl í friði, elsku Hallfríður.
Innilegustu samúðarkveðjur til
Ármanns, Gunnhildar Höllu,
Tryggva Péturs, fjölskyldu og
vina.
Fyrir hönd Sinfóníuhljómsveit-
ar Íslands,
Lára Sóley Jóhannsdóttir
framkvæmdastjóri.
Haffí var einstök, framúrskar-
andi listakona, femínisti og móðir,
glöð og hlý. Mörg falleg orð gætu
lýst henni, því allt sem hún gerði
var uppbyggjandi, gott og vandað.
Fyrst heyrðum við af henni sem
fyrirmyndarflautunemanda hjá
Benna og sem frábærri barn-
fóstru hjá þeim Gústu. Svo var
hún allt í einu orðin ung kona, þau
Ármann luku námi í Tónó og
héldu ástfangin til Bretlands og
síðan Frakklands til að fullnuma
sig í tónlist.
Heim komin var Haffí ráðin á
flautu og piccoló í Sinfóníuhljóm-
sveit Íslands og varð leiðandi
flautuleikari frá 1999. Forystu-
hlutverkinu sinnti hún af mikilli
festu og dugnaði, og naut sín eins
og syngjandi fugl á grein. Hún var
örugg, hafði dásamlegan flaututón
og spilaði af hjartans lyst, sprúð-
landi af kunnáttu og tjáningar-
þörf. Brahms var hennar maður,
sem heyrðist svo greinilega þegar
flautan fékk sóló.
Þegar óbóleikarinn ég var val-
inn sessunautur hennar varð sam-
starf okkar bæði náið og ánægju-
legt, enda kom Haffí hress til leiks
á hverjum morgni og lífgaði ald-
eilis upp á daginn. Það var hægt að
ympra á túlkun eða jafnvel tónhæð
án þess að tilverunni væri veru-
lega ógnað. Merkingar orða og
þýðingar milli tungumála voru
ræddar í þaula og alltaf í vinsemd.
Hún tók oft að sér einleikarahlut-
verk með hljómsveitinni og skilaði
öllu með miklum sóma.
Við í Blásarakvintett Reykja-
víkur nutum líka krafta hennar í
nokkur góð ár, en þar var hún frá-
bær liðsmaður bæði á sviði og utan
þess, ekki síst á ferðalögum.
Sessa og ég vorum svo lánsöm
að eignast frekari vináttu hennar
þegar Maxímús-verkefnið hófst,
en þá þurfti hún oft að reka ýmis
erindi í nágrenninu og leit inn þeg-
ar smá hlé kom í þéttskipaða dag-
skrá hennar. Hún var full af ákefð,
orku, sköpunarþörf og framtíðar-
áætlunum. Seinni árin var Haffí
einnig orðin öflugur hljómsveitar-
stjóri og hafði húmor fyrir því að
tveir óbóleikarar í Sinfó birtust á
sviði Eldborgar í Hörpu í skota-
pilsi þegar hún stjórnaði tónleik-
um með verkum íslenskra kven-
tónskálda.
Auðvitað glöddumst við yfir vel-
gengni músarinnar músíkölsku og
fengum líka að taka þátt í mörgum
gleðistundum með þeim Ármanni,
Gunnhildi, Tryggva, Stefaníu,
Ólafi og allri fjölskyldunni.
Líf Haffíar var auðugt, hún
starfaði við það sem hún hafði eld-
legan áhuga á og var umvafin elsk-
andi fjölskyldu og vinum. Það er
hörmulegt og óþolandi að missa
svona dásamlega konu allt of
snemma.
Við Sessa sendum Ármanni,
börnunum, foreldrum og öðrum
ástvinum hennar innilegar samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning
Haffíar.
Daði Kolbeinsson.
Veistu
að vonin er til
hún vex
inni í dimmu gili,
og eigirðu leið
þar um
þá leitaðu
í urðinni
leitaðu
á syllunum
og sjáðu
hvar þau sitja
lítil og veikbyggð
vetrarblómin
lítil og veikbyggð
eins og vonin.
(Þuríður Guðmundsdóttir)
Þótt fregnin af andláti Hallfríð-
ar hafi ekki komið á óvart var hún
engu að síður þungbær. Sorg yfir
ótímabærum örlögum góðrar vin-
konu sem var hrifin burt allt of
snemma frá eiginmanni, börnum
sínum, foreldrum og systkinum.
Söknuðurinn er sár.
Leiðir okkar Hallfríðar lágu
saman í Tónlistarskóla Kópavogs
fyrir um 40 árum. Við áttum að
spila saman á tónleikum og mætt-
um saman í tíma. Í því stutta
spjalli sem við áttum þar, blá-
ókunnugar og biðum eftir að kom-
ast í tímann, komst ég að því
hversu skarpgreind Haffí var og
hæversk. Þessi spilamennska okk-
ar markaði upphafið að vináttu
okkar sem aldrei bar skugga á.
Stuttu seinna kynntist ég drif-
kraftinum í henni þegar hún fékk
mig til að spila með sér á kven-
félagsfundi í bænum.
Unglingsárin liðu með yndisleg-
um samverustundum í góðum
vinahópi með systrunum Haffí og
Kristínu Önnu; útilega í hlíðum
Esjunnar og í Borgarfirði, afmæl-
isboð og áramótafögnuðir. Í Tón-
listarskólanum í Reykjavík hreifst
Haffí af strák sem var að læra á
klarinett. Hún var ósvikin gleðin
þegar hún sagði mér, á lýtalausri
dönsku, að hrifningin væri gagn-
kvæm. Haffí og Ármann áttu strax
svo vel saman, samstillt í tónlist-
inni og glæsileg.
Annað sem treysti vináttu okk-
ar enn betur var þegar við eign-
uðumst dætur okkar með stuttu
millibili. Þá var gott fyrir okkur
nýbakaðar mæðurnar að bera
saman bækur okkar þegar við fet-
uðum okkur áfram í þessu nýja
hlutverki. Móðurást hennar var
sterk, hún bar hag Gunnhildar
Höllu og Tryggva Péturs fyrir
brjósti og bæði hafa þau erft list-
ræna hæfileika foreldra sinna.
Haffí var gjafmild í list sinni og
mikið þótti mér vænt um þegar
hún spilaði við skírn dætra minna
og einnig ásamt Ármanni í brúð-
kaupinu mínu. Mín kæra vinkona
hefur þannig spilað á flautuna sína
á gleðistundum í lífi mínu, einmitt
á hljóðfærið sem ég heillaðist af
sem smástelpa. Þá tók Haffí ekki
annað í mál en að bæta dóttur
minni við í nemendahóp sinn þeg-
ar hún byrjaði í Tónlistarskólan-
um í Reykjavík.
Þrátt fyrir að stundum liði
nokkur tími milli funda var alltaf
gott að hitta hana, vináttuböndin
voru sterk og gleðin við völd.
Engum dylst að Hallfríður hef-
ur fengið gott veganesti úr for-
eldrahúsum enda svo vel gerð og
vönduð manneskja, blíð og glaðleg
sem skilur eftir sig mikið og fal-
legt orðspor. Líf hennar byggðist
á traustum og styrkum stofni og
þá arfleifð hefur hún veitt börnum
sínum.
Ég minnist brosmildrar vin-
konu af hlýhug og þakka henni
samfylgdina í gegnum árin.
Kristín Andrea.
Fráfall Hallfríðar Ólafsdóttur
er okkur hjónum mikið harmsefni.
Við urðum þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast þessari mikilhæfu
og yndislegu konu er hún kom ung
til náms í London ásamt sínum
ljúfa eiginmanni. Þá eins og
endranær hafði hún engar vífi-
lengjur á hlutunum en gekk þegar
til liðs við okkur sem leituðumst
við að halda uppi safnaðarstarfi og
öðru menningarstarfi meðal landa
okkar í borginni. Munaði ekki lítið
um framlag þeirra hjóna ekki síst í
kórsöng og hljóðfæraleik meðan
þeirra naut við í borginni.
Vinskapur okkar efldist enn við
það að kær vinskapur tókst með
Hallfríði og Sigrúnu dóttur okkar,
sem þá var einnig við tónlistarnám
í London. Hélst sá vinskapur óslit-
inn eftir að báðar fluttust heim og
á meðan báðar lifðu. Sigrún varð
krabbameini að bráð eins og Hall-
fríður, þá aðeins 34 ára. Í fram-
haldi af því beindist kærleikur
Hallfríðar og vinarþel enn frekar í
átt til okkar hjóna. Það var okkur
afar dýrmætt og getum við seint
fullþakkað umhyggju hennar og
elskusemi. Merkilegt finnst okkur
að dauðsfall þeirra beggja skyldi
bera nánast upp á sama mánaðar-
dag.
Eftir að við komum heim til
Hóla varð Hallfríður tíður gestur
þar og þá oft ásamt fjölskyldu
sinni. Þar eins og áður var hún um-
fram allt gefandi. Ófá voru þau
skiptin sem hún gaf kost á sér til
tónlistarflutnings í Hóladóm-
kirkju. Til sumartónleika var
stofnað skömmu eftir að ég kom að
Hólum. Voru þeir haldnir um
hverja helgi sumarmánuðina og
leitast við, þrátt fyrir lítil efni, að
hafa þá sem vandaðasta. Til þeirra
lögðu Hallfríður og Ármann mik-
inn skerf sem mér er skylt og ljúft
að þakka. Þá gleymist ekki fram-
lag hennar til hátíðarhaldanna
2006 í tilefni af 900 ára afmæli bisk-
upsstóls á Hólum. Þá lék hún ein-
leik við afhendingu fornbókasafns-
ins fyrir utan Auðunarstofu og á
hátíðarsamkomunni, hvort tveggja
af stakri snilld eins og hennar var
vandi.
Um persónuleg samskipti okk-
ar, sem ætíð voru mikið gleðiefni,
skal ekki fjölyrt að öðru leyti en því
að vænt þótti mér um að fá að
ferma Gunnhildi Höllu í Hóladóm-
kirkju og Tryggva Pétur í Garða-
kirkju. Þær stundir gleymast ekki
enda gerði fjölskyldan þær að dýr-
legri trúarjátningu, sem hún vafði í
umbúðir fagurs söngs og hljóð-
færaleiks.
Fyrir samverustundirnar
mörgu í gleði og sorg og fyrir allt
sem Hallfríður veitti okkur með
list sinni og mannkostum erum við
Margrét innilega þakklát.
Við trúum því að Hallfríður hvíli
nú í náðarfaðmi Guðs. Blessi hann
Ármann, Gunnhildi Höllu,
Tryggva Pétur, foreldra Hallfríð-
ar, systkini og aðra ástvini og veiti
þeim styrk í þeirra miklu sorg.
Blessuð sé minning Hallfríðar
Ólafsdóttur.
Margrét og Jón Aðalsteinn.
Ég sit hér í haustbyrjun, með
kveikt á kertum í kringum mig og
langar að minnast elskulegrar vin-
konu og samstarfskonu til margra
SJÁ SÍÐU 20
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. SEPTEMBER 2020
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma, langamma, langalangamma,
SOFFÍA KARLSDÓTTIR,
leikkona og revíusöngkona,
Kópubraut 20, Njarðvík,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja 6.
september, verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju þriðjudaginn
15. september klukkan 13.
Í ljósi aðstæðna verður aðeins nánasta fjölskylda viðstödd.
Streymt verður frá athöfninni á
https://tinyurl.com/y2kd6gye.
Jón H. Jónsson
Björg K.B. Jónsdóttir Óðinn Sigþórsson
Kristín G.B. Jónsdóttir Þórólfur Halldórsson
Jón H. Jónsson
Karen H. Jónsdóttir Vilhjálmur S. Einarsson
Dagný Þ. Jónsdóttir
Halldóra V. Jónsdóttir
Ragnheiður E. Jónsdóttir Marco Mintchev
ömmubörn og langömmubörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
ARNBJÖRG AUÐUR ÖRNÓLFSDÓTTIR,
Adda Örnólfs,
verður jarðsungin í Háteigskirkju þann 17.
september klukkan 13.
Þórhallur Helgason
Helgi Þórhallsson Edith Hermosura
Þóra B. Þórhallsdóttir Malcolm Barrett
Ragnhildur D. Þórhallsdóttir Örn Alexandersson
barnabörn og barnabarnabörn