Morgunblaðið - 28.11.2020, Side 35

Mávanesinu, á Ítalíu, auk þess að
eiga með þeim ljúfar stundir
þegar við fögnuðum saman út-
skriftum Ásbergs og Ella vorið
2012 í Bandaríkjunum. Síðustu
árin á Barðastöðum varð maður
vitni að því hvernig Úlfar ann-
aðist Dísu, æskuástina sína og
lífsförunaut í yfir sextíu ár af ein-
lægri ást og umhyggju í veik-
indum hennar. Við kynntumst
Úlfari á dýpri hátt síðastliðinn
áratug, þegar hann tók trúaraf-
stöðu sína með ákveðnari hætti.
Hann fól líf sitt og sálu frels-
aranum Jesú Kristi. Hann mætti
reglulega í kirkjustarfið sem Ás-
dís konan hans hafði stundað svo
dyggilega og átt drúgjan þátt í
að byggja upp. Þar hittumst við
reglulega og áttum margar góð-
ar stundir. Úlfar var vitur, ráða-
góður og víðsýnn, hjálplegur og á
bak við afstöðu hans og viðhorf
bjó yfirleitt djúp rökstudd hugs-
un, byggð á mikilli reynslu. Hann
reyndist okkur eins og svo mörg-
um afar vel. Hann var stólpi fyrir
marga og hans er sárt saknað.
Við erum þakklát fyrir að hafa
kynnst svona yndislegum manni
eins og Úlfari.
Við vottum fjölskyldu hans,
ættingjum og vinum okkar inni-
legustu samúð.
Hulda, Erlingur, Ágústa
María og Arnljótur.
Við sem ólumst upp á 7. ára-
tugnum í úthverfum höfuðborg-
arinnar kynntumst flest hefð-
bundnum hlutverkamynstrum
inni á heimilum. Það var ekki
raunin með þau Úlfar og Ásdísi.
Á þessu mannmarga heimili þar
sem voru sjö börn, foreldrar og
amma vann Ásdís úti, eins og það
var þá kallað, og Úlfar sat heima
á skrifstofunni og reyndi að hafa
hemil á krakkaskaranum þaðan
sem hann sat við skrifborðið.
Heimilið var opið og frjálslegt og
vinir barnanna nutu þess að
ganga þar inn og út og leika sér
að vild í þessari krakkaparadís.
Úlfar var sjálfur líka á fartinni.
Hann ók á drossíum og þurfti að
snatta í tengslum við innflutning
og sölu. Á tímabili flutti hann inn
sælgæti. Við Petrína dóttir hans
dirkuðum upp skáp með gotteríi
sem við gæddum okkur á svo
mánuðum skipti án þess að nokk-
ur tæki eftir því. Mörgum árum
síðar lét Úlfar okkur vita að hann
hefði nú orðið þess áskynja og
brosti í kampinn. Það var svolítið
lýsandi fyrir Úlfar að hann lét
okkur komast upp með þetta.
Hann sá meira en hann sagði, og
þegar hann sagði eitthvað við
okkur, þá skipti það máli. Eitt
sinn sat hann með okkur Petu
þegar við vorum yngri og ég var
að tala fjálglega um eitthvað og
hann bara hlustaði. Svo þegar
samtalinu var lokið kom hann til
mín og sagði: „Þú varst núna að
krítísera allt nema sjálfa þig.“
Ég hef oft hugsað um þessa setn-
ingu.
Ásdís kona Úlfars er ekki síð-
ur eftirminnileg og ég held að
hún hafi dáðst að dugnaði Úlfars.
Hún sagði einu sinni við okkur að
mestu skipti hve hann hugsaði
vel um sína fjölskyldu og sæi
henni farborða. Hann byggði hús
í Mávanesi 2 með fleiri herbergj-
um en þekktist á frumbyggjaár-
um Arnarness. Móðir hans, sem
ól hann ein og einan upp, fékk
stærsta herbergið og bjó með
fjölskyldunni uns yfir lauk.
Úlfar var frumkvöðull í ýmsu,
eins og t.d. í innflutningi frá
Kína. Og á allra síðustu árum
setti hann upp vefsíðu til að selja
skrautmuni á netinu. Alltaf að
leita viðskiptatækifæra. Aldrei
að gefast upp, eins og sást best í
þeirri umhyggju sem hann bar
fyrir Ásdísi sinni þegar hún var
orðin veik og lasburða. Nú
kveðja börnin og afkomendur
hans þau bæði, og geta svo sann-
arlega glaðst yfir minningum um
gott fólk sem fór eigin leiðir og
þorði að vera það sjálft. Blessuð
sé minning þeirra.
Sigríður Þorgeirsdóttir.
MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. NÓVEMBER 2020
✝ IngvaldurRögnvaldsson
fæddist á Akureyri
18. mars 1931.
Hann lést á Landa-
koti 17. nóvember
sl. Hann var sonur
hjónanna Rögn-
valds Jónssonar, f.
25.3. 1890, d. 13.12.
1938, og Jóhönnu
Aðalsteinsdóttur, f.
29.3. 1892, d. 18.11.
1989.
Systkini Ingvalds voru Axel,
Ragna, Kristín, Hulda og Pálmi
Rögnvaldsbörn, sem öll eru lát-
in.
Ingvaldur kvæntist Hafdísi
Gústafsdóttur, f. 13.9. 1937, frá
Reykjavík árið 1956. Þau eign-
f. 4.4. 1960. Börn hans og Þór-
eyjar Jónsdóttur, f. 30.8. 1963,
eru: a) Elísa, f. 26.11. 1982,
maki Scott Roberts, f. 17.9.
1982, og b) Atli, f. 26.10. 1990.
5) Eyrún, f. 9.11. 1967, d. 19.3.
2014, maki Sigurður Gunn-
arsson, f. 22.9. 1966. Börn
þeirra eru: a) Elfa, f. 9.5. 1990,
maki Sigurður Sveinsson, f.
15.8. 1979 og b) Andri, f. 25.10.
1994. Langafabörnin eru orðin
10.
Ingvaldur ólst upp á Ak-
ureyri til 17 ára aldurs og flutti
þá til Reykjavíkur. Bjó síðan í
Kópavogi frá árinu 1957.
Hann hóf nám í rafvirkjun
hjá SÍS og tók virkan þátt í fé-
lagsstarfi iðnnemasambandsins
og var formaður þess um tíma.
Vann í fjölda ára við rafvirkjun
hjá Pálma bróður sínum. Hann
vann í Rafbúð SÍS frá árinu
1970 til 1993 og síðan hjá Raf-
vörum hf. til ársins 1998.
Útför fór fram í kyrrþey að
ósk hins látna.
uðust fimm börn: 1)
Þóra, f. 17.2. 1957,
maki Pétur Krist-
jánsson, f. 31.7.
1952, barn þeirra
er Avantí Ósk Pét-
ursdóttir, f. 1.7.
1995. 2) Haukur, f.
5.8. 1959, maki
Henny Kartiga
Sary, f. 20.4. 1971.
3) Hörður, f. 12.10.
1960, d. 18.12.
2010, maki Sigrún Hallsdóttir,
f. 29.9. 1960. Börn þeirra eru: a)
Tinna, f. 15.8. 1981, maki Brynj-
ar Þór Bjarnason, f. 18.10. 1975.
b) Jens, f. 13.7. 1984, maki
Aleksandra Pantic, f. 29.8.
1987. 4) Barði, f. 18.3. 1962,
maki Valgerður Ragnarsdóttir,
Stóllinn hans Ingvaldar
tengdapabba er orðinn tómur. Í
stofunni hjá honum og Hafdísi
tengdamömmu a Ásbrautinni er
úrval góðra bóka. Bækur um svo
margt sem skiptir máli – land og
þjóð. Um þetta gátum við spjall-
að löngum stundum. Þekkingin
auðgar mannsandan og öfugt.
Djúpberg, eldgos, baggalútar,
landrof, jarðmyndun, jafnrétti,
samstaða, mannlífið, sagan, kaup
og kjör, verkalýðsbarátta og hel-
vítis íhaldið. Allt saman kraftar
sem takast á í sífellu.
Nu standa meira að segja
orðabækurnar að því er virðist
orðlausar. Tíminn hefur alltaf
betur þegar mannsævin er undir.
En tíminn hefur margar mein-
ingar. Örlítil snerting við hina
slitnu Íslensku orðabók í stofunni
fær hana til að tjá sig á ný: „tími,
–a, –ar K 1 það horf tilverunnar
að atburðarás er raðgeng, eitt
gerist á eftir öðru.“ Þetta var
nafnorðið. Lýsingarorðið er hins-
vegar: „tíminn L örlátur, osink-
ur; sanngjarn.“ Og svoleiðis var
Ingvaldur, –tíminn. Ég kom fyrst
á Ásbraut 21 snemma á attunda
áratug tuttugasta aldar. Heima-
sætan, hún Þóra kom með mig
heim til að sýna foreldrum sínum
þennan unga mann sem hún hafði
valið sem lífsförunaut. Ég steig
inn fyrir og svo átti ég bara
heima þar. Við hófum búskap í
svefnherberginu hennar Þóru.
Þetta var ekkert flókið, börnin
voru jú bara fimm og svefnher-
bergin þrju, nóg að bíta og
brenna og svo áttum við öll eftir
að tala og gera svo mikið saman í
allaveganna um það bil fimmtíu
ár að það var betra að byrja
strax.
Fjárlögin á heimilinu voru
„mitt er þitt – það er nóg handa
öllum.“
Ingvaldur gat gert við allt. Ef
ekki var hægt að gera við það þá
lagaði hann það bara. Enn eru á
okkar heimili raftæki sem voru
dæmd ónyt fyrir fjörutíu árum
sem hann lagaði og virka enn full-
komlega. Hann og fjölskyldan
hafði og hefur mikla ást á landinu
og vissi meira um það en nokkur
maður sem ég hef kynnst á æf-
inni. Steinasöfnun var hans
ástríða og á efri árum afhjúpaði
hann mikla listræna hæfileika
þegar hann hóf samvinnu við
náttúruöflin og fór að skapa list-
muni og skartgripi ur steinasafn-
inu af mikilli athafnasemi. Finna
má verk eftir hann mjög víða.
Ekki síst var hann umhyggju-
samur og elskulegur heimilisfað-
ir sem reyndist fjölskyldu sinni
og tengdum frábærlega og besti
afi og langafi í heiminum. Elsku
Hafdís og fjölskyldan öll; sorgin
er fylgifiskur ástarinnar, en ástin
vinnur alltaf að lokum. Ég sam-
hryggist ykkur innilega. Þó ég
viti ekki hvert allir góðir menn
fara þegar þeir deyja þá veit ég
að Ingvaldur fer þangað. Góða
ferð elsku Ingvaldur.
Petur Kristjánsson
„Hann var ljúfmenni sem allt
vildi fyrir mann gera.“ Þetta voru
orð eins af viðmælendum mínum
sem ég hringdi í þegar ég var að
taka saman þetta greinarkorn. Í
þessum einkunnarorðum og
mörgu fleiru birtust mannkostir
þessa vinar míns sem hér er
kvaddur.
Ingvaldur stundaði nám í raf-
virkjun við Iðnskólann í Reykja-
vík veturinn 1954-1955 og vann
jafnframt sem iðnnemi á náms-
samningi hjá Rafmagnsdeild SÍS
á Hringbraut 121. Meistari hans
var Haraldur Jónasson rafvirkja-
meistari. – Það var á þessum ár-
um sem leiðir okkar Ingvalds
lágu saman í samtökum iðnnema.
Hann var kjörinn formaður Iðn-
nemasambands Íslands (INSÍ)
haustið 1954 og endurkjörinn
1955. Haustið 1954 beitti hann
sér m.a. fyrir stofnun Iðnnema-
félags Akureyrar. Ég sat með
honum sem ritari í stjórninni
fyrra árið og sem varaformaður
það síðara. Fyrra árið voru með
okkur í stjórninni þeir Baldur
Geirsson og Magnús Guðmunds-
son, báðir nemar í rafvirkjun, og
Óskar Valgarðsson, nemi í vél-
virkjun. Við Baldur, Magnús og
Ingvaldur tengdumst á þessum
árum vináttuböndum sem entust
vel. Síðast hittumst við í sum-
arbústað Baldurs og Fríðu í
Grímsnesi sumarið 2012. Baldur
lést 2018.
Það er margs að minnast frá
árunum í iðnnemasamtökunum.
Skrifstofa Iðnnemasambandsins
var á þessum tíma í ca. 30 fm
leiguhúsnæði á jarðhæð á Óðins-
götu 17. Þar hittist sam-
bandsstjórnin til funda og þar
þinguðu líka stjórnir nemafélag-
anna. Þegar málgagn samtak-
anna, Iðnneminn, kom út var
safnað liði til að ganga frá blaðinu
til áskrifenda. Það var vissulega
sími á skrifstofunni, en farsímar
voru ekki til á þessum tíma og því
gat það verið þrautin þyngri að
boða til skyndifunda, því nemar
sem bjuggu í leiguhúsnæði úti í
bæ höfðu sjaldnast aðgang að
síma. - Seinna fluttist skrifstofan
á Þórsgötu 1 og síðar á Skóla-
vörðustíg 19 sem var fyrsta hús-
næðið í eigu iðnnemasamtak-
anna. – Um störf samtakanna má
lesa í bókinni ’Með framtíðina að
vopni – Hreyfing iðnnema og lífs-
kjör í 100 ár’ eftir Helga Guð-
mundsson, sem út kom 1998; afar
fróðleg bók.
Barátta iðnnemasamtakanna á
þessum tíma beindist vissulega
einkum að bættum kjörum og
menntun iðnnema, jafnt í skóla
sem á vinnustað. En Ingvaldur
horfði víðar um sviðið. Hann var
róttækur í skoðunum, skipaði sér
í raðir sósíalista og vinstri manna
og studdi málstað verkafólks al-
mennt. Í „stóra verkfallinu“ 1955
fannst honum t.d. sjálfsagt að við
byðum fram krafta okkur á verk-
fallsvaktir um helgar og jafnvel
eftir að vinnudegi lauk. Við fé-
lagarnir vorum stoltir af Ingvaldi
þegar hann hélt ræðu á útifundi
Fulltrúaráðs verkalýðfélaganna
á Lækjartorgi 1. maí 1954 og
þegar hann ávarpaði 26. þing Al-
þýðusambandsins 1958. Og á sín-
um tíma skipaði hann sér í raðir
hernámsandstæðinga. – Eftir að
Ingvaldur lét af störfum í Iðn-
nemasambandinu var hann í hópi
ungmenna sem beittu sér fyrir
stofnun Æskulýðsfylkingar í
Kópavogi.
Farsælu dagsverki er lokið, en
minningin lifir. Ég sendi Haddý,
börnunum og skyldmennum öll-
um hlýjar samúðarkveðjur.
Gunnar Guttormsson.
Ingvaldur
Rögnvaldsson
✝ Jóhann Péturfæddist 5. júlí
1926 á Ísafirði.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Vestfjarða 17. nóv-
ember 2020. For-
eldrar hans voru
Guðrún Arnbjörg
Hjaltadóttir, f. 25.
júní 1903 á Ísafirði,
d. 27. janúar 1995
og Ragnar Bene-
diktsson Bjarnarson skipstjóri,
f. 23. maí 1899, d. 18. febrúar
1941. Jóhann Pétur var næst-
elstur í röð sjö systkina, elstur
Hjalti, Ragna Guðrún, Guðni
Jóhannes, Þórunn Maggý, Stef-
án Ævar og yngst Karen. Eig-
inkona Jóhanns Péturs var Sól-
veig Sigríður Pétursdóttir, f.
20. október 1934, d. 11. sept-
ember 1964. Foreldrar hennar
Eva og Guðmundur Atli. 2. Guð-
mundur Jens, f. 19. janúar 1959,
maki Soffía Þóra Einarsdóttir,
f. 24. apríl 1961. Börn þeirra
eru: a) Ragnar Arnbjörn, f. 31.
október 1984, maki Þóra Matt-
híasdóttir, f. 30. mars 1986,
börn þeirra eru Óskar Helgi,
Þórunn og Jóhann Pétur, b)
Einar Ási, f. 24. febrúar 1986,
maki Guðbjörg Ebba Högna-
dóttir, f. 5. apríl 1992, börn
þeirra eru Guðmundur Högni
og Hilmir Þór, c) Sólveig Guð-
munda, f. 31. janúar 1991, maki
Valtýr Þórarinsson, f. 2. apríl
1991.
Jóhann Pétur ólst upp á Ísa-
firði fyrstu árin, sex ára fór
hann í sveit að Látrum í Aðalvík
og var þar í tvö sumur. Átta ára
fór hann að Gerðhömrum í
Dýrafirði en þar bjó Guð-
mundur Jens Benónýsson ásamt
ráðskonunni Júlíönu Hjaltadótt-
ur. Þar leið Jóhanni Pétri eins
og hann hefði alltaf átt þar
heima. Þegar hann var fjórtán
ára réð hann sig sem vinnu-
mann til Valdimars Krist-
inssonar á Núpi. Þar var hann í
tvö ár sem vinnumaður og póst-
ur frá Núpi út á Ingjaldssand.
Hann stundaði sjómennsku og
síðar smíðar í nokkur ár. 1950
fór Jóhann Pétur að vinna við
bílaviðgerðir, hann fór til
Reykjavíkur og lærði réttingar
í Bílasmiðnum og síðan Kól-
umbus. Hann starfaði á Straum-
nesfjalli hjá Bandaríkjaher. Eft-
ir það fór hann að vinna á
bílaverkstæði en um 1960 stofn-
aði Jóhann Pétur bílaverkstæði
ásamt félaga sínum Halldóri
Halldórssyni, en það hét Bíla-
verkstæði Halldórs og Jóhanns,
seinna meir Bílaverkstæði Ísa-
fjarðar. Síðustu 30 árin starfaði
Jóhann Pétur nær eingöngu við
að rétta laskaða bíla og almenn-
ar boddýviðgerðir. 78 ára hætti
hann á bílaverkstæðinu og fór
að sinna aðaláhugamálinu en
hann var búinn að vera hobbí-
bóndi síðan 1960, árið sem þau
hjón Jóhann Pétur og Sólveig
flytja í Efri-Tungu, þar sem
hann átti heima alla tíð síðan.
Útför Jóhanns Péturs fer
fram frá Ísafjarðarkirkju í dag,
28. nóvember 2020, kl. 14.
voru Pétur Jón-
atansson og Guð-
munda Kat-
arínusdóttir,
bændur í Neðri-
Engidal, Skut-
ulsfirði. Börn Jó-
hanns og Sólveigar
eru: 1. Guðrún, f.
17. maí 1957, d. 16.
mars 2014, sam-
býlismaður Björn
Bergsson, f. 26.
janúar 1951, börn Guðrúnar og
Guðmundar Kjartanssonar, f. 7.
ágúst 1952: a) Jóhann Pétur, f.
16. mars 1977, maki Nanna Vil-
borg Harðardóttir, f. 14. ágúst
1985, sonur Eyjólfur, móðir
hans er Sigurborg Magn-
úsdóttir, b) Bjarki, f. 10. janúar
1979, maki Þórdís Guðbjörg
Guðmundsdóttir, f. 3. ágúst
1981, börn þeirra eru Guðrún
Elsku Jóhann Pétur afi, afi í
Tungu.
Við hittumst fyrst á Ísafirði
þegar ég var nýfæddur í þenn-
an heim. Ég var skírður Ragnar
eftir pabba þínum og langafa
mínum og Arnbjörn eftir
mömmu þinni og langömmu
minni. Fljótlega mynduðum við
mjög sterk tengsl sem áttu eftir
að að styrkjast enn frekar þeg-
ar fram liðu stundir. Ég man
vel eftir því hversu frábært var
að koma í Tungu og vera hjá
afa. Á tímabili átti ég hálfpart-
inn heima í fjárhúsunum þar
sem maður fékk að gefa roll-
unum og læra margt sem mað-
ur hefur notið góðs af í gegnum
lífið. Ég man það sumar þegar
ég fékk fyrst að fara með þér í
laxveiði í Laugardalinn. Þá
hafði góðvinur þinn Kristinn
fallið frá og þú bauðst mér að
koma með þér. Næstu árin urðu
ferðirnar í laxveiði fleiri og það
var merkilegt hvað þú náðir
alltaf að setja í fisk. Árin liðu og
alltaf hófust okkar samræður í
þessa áttina: „Jæja hvernig hef-
urðu það afi?“ „Ragnar, ég er
alltaf hress.“ Sem sagt, það var
aldrei neitt sem amaði að hjá
þér. Það var hreint magnað að
fylgjast með þér í öllu sem þú
gerðir. Mjög yfirvegaður, já-
kvæður með eindæmum, húm-
oristi með mikið jafnaðargeð og
einstaklega góður maður. Ég er
mjög glaður með það að hafa
hitt á þig áður en þú kvaddir og
getað sagt þér allt af létta. Þeg-
ar ég var ungur maður var ég
ákveðinn í því að ef ég myndi
einhvern tímann eignast dreng
þá myndi ég skíra hann eftir
þér. Í dag á ég tvo drengi og
eina stúlku, annar drengjanna
er alnafni þinn. Flestallir
krakkar eiga sér sínar hetjur í
lífinu, hetjur sem geta allt í
þeirra augum, þú varst ein af
mínum hetjum.
Ég vil þakka þér fyrir alla
okkar samleið í gegnum lífið.
Þín verður sárt saknað alla tíð
en maður mun brosa við að
hugsa um allar góðu stundirnar,
um einstakan mann og afa.
Ragnar Arnbjörn.
Elsku langi var góður langafi.
Það var gaman með honum í elt-
ingaleikjum í stofunni hjá
Gumma afa og Þóru ömmu. Það
var líka skemmtilegt að koma í
heimsókn í Efri-Tungu, leika
með dótið og fá kex. Svo var
alltaf gaman að fara út í fjár-
húsin og sjá allar kindurnar
hans. Ég sakna langafa mikið og
ég man eftir honum í huganum
mínum. Þetta var góður langafi.
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir)
Guðmundur Högni.
Jóhann Pétur
Ragnarsson
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is