Morgunblaðið - 14.12.2020, Side 21

✝ Perla Kolkafæddist í Vest-
mannaeyjum 31.
maí 1924. Hún lést
á Hrafnistu í Hafn-
arfirði 3. desember
2020. Foreldrar
hennar voru Páll
V.G. Kolka, f.
25.01. 1895, d.
1971, og Guðbjörg
Guðmundsdóttir, f.
08.10. 1888, d.
1974.
Perla var næstelst fjögurra
systkina, þau voru Guðmundur,
f. 1917, d. 1957, Ingibjörg f.
1926, d. 2015, og Halldóra, f.
1929, d. 2007.
Fyrri maður Perlu var Har-
aldur Kristjánsson, f. 22.02.
1924, d. 12.09. 2002. Börn þeirra
eru: 1) Björg, f. 14.09 .1944, gift
Robin Melkun, búsett í Houston,
Texas. Synir hennar eru a) Axel,
f. 1965, m. Þórunn Bergsdóttir,
börn þeirra eru Ómar Páll og
Björg, b) Sveinn, f. 1971, og c)
Poul, f. 1987, m. Marcie Melkun,
sonur Landon. 2) Margrét,
f.13.11. 1948, í sambúð með Þór-
halli Þorvaldssyni. Börn hennar
og manns hennar, Leifs Agnars-
sonar, d. 27.09. 2001, eru a) Mar-
grét Perla Kolka, f. 1972, m.
Hlöðver Hlöðversson, börn
þeirra eru Hekla Kolka, Mar-
grét Kolka og Egill Kolka, barn
m. Svala Karlsdóttir, börn a)
Davíð Þór, f. 1973, b) Ásta, f.
1976, c) Eva, f. 1978, d) Kristján
Karl, f. 1982, og e) Stefán, f.
1991.
Perla ólst upp í Vest-
mannaeyjum til 10 ára aldurs.
Þá fékk faðir hennar embætti
héraðslæknis í Húnavatns-
sýslum og bjó hún þar til 18 ára
aldurs. Hún kynntist Haraldi í
Vestmannaeyjum þar sem hún
vann á Landssímanum. Þau hófu
búskap í Reykjavík 1944. Perla
og Haraldur skildu 1967. Hún
var heimavinnandi húsmóðir í
mörg ár eins og tíðkaðist á þeim
árum. Þegar börnin fóru að
vaxa úr grasi hóf hún störf á
Landssímanum á talsambandi
við útlönd. Síðar réð hún sig til
Háskóla Íslands og vann þar
fram til starfsloka. Þar kynntist
hún seinni manni sínum, Stefáni
Sörenssyni. Þau áttu saman 35
ár, eða þar til Stefán lést 2010.
Perla var listræn og sótti
myndlistarnámskeið á yngri ár-
um. Hún aflaði sér framhalds-
menntunar í Öldungadeild MH.
Hún hafði unun af ferðalögum
og ferðaðist á ýmsa staði. Þau
byggðu sér líka sumarbústað.
Perla verður jarðsungin frá
Laugarneskirkju 14. desember
kl. 13. Vegna aðstæðna í þjóð-
félaginu verða aðeins nánustu
ættingjar viðstaddir. Athöfninni
verður streymt
https://youtu.be/Lylm6kI951Y og
virkan hlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlát
Heklu er Alba
Kolka, b) Haraldur
Kolka, f. 1976, m.
Lilja Guðmunds-
dóttir, synir Leifur
Kolka og Guð-
mundur Kolka, c)
Unnur Kolka, f.
1980, hennar dóttir
Hrafndís Kolka og
d) Kristján Páll
Kolka, f. 1983, m.
Lilja Kristbjörns-
dóttir, sonur Benedikt Kolka. 3)
Ása, f. 02.02. 1951, gift Sverri
Tynes, dóttir hennar og fyrri
eiginmanns, Jean Yves Coura-
geux, er Sara Kolka Courageux,
f. 1979, m. Peter Jörgensen,
synir Felix og Nói. 4) Elín Perla,
f. 23.12. 1957, í sambúð með Val
Arnarssyni, hennar sonur Úlfur
Kolka, f. 1981, hans sonur Pét-
ur. 5) Páll f. 28.10. 1959, d.
08.05. 2011, m. Heiður Óttars-
dóttir, börn a) Perla, f. 1991, b)
Þórunn María, f. 2001, og c) Ótt-
ar Páll, f. 2007.
Seinni maður Perlu var Stef-
án Sörensson, f. 24.10. 1926, d.
07.01. 2010. Hans börn af fyrra
hjónabandi: 1) Auður, f. 28.03.
1946, d. 2019, synir hennar og
Sæmundar Guðmundssonar a)
Stefán Þór, f. 1962, b) Valur, f.
1968, sonur hennar og Herberts
Jónssonar c) Hermann, f. 1975.
2) Bragi, f. 14.08. 1949, d. 2018,
Mamma er látin, 96 ára að aldri.
Hún var sérstök á margan hátt og
var langt frá því að vera hin hefð-
bundna húsmóðir sem bakaði kök-
ur eða tók slátur. Margt af þeim
mat sem tíðkaðist á heimilum í
æsku okkar systkina sáum við
aldrei eins og t.d. hrossakjöt, hval-
kjöt eða siginn fisk. Ekki það að við
höfum saknað þess. Hún var ekki
fyrir að hekla eða prjóna, en var
mjög flink saumakona.
Mamma hafði mikinn áhuga á
fötum og tísku, var alltaf vel klædd
og snyrt. Hún elskaði liti og litrík
föt og alveg fram undir það síðasta
hafði hún gaman af því að fara í
búðir og skoða nýjustu tísku. Hún
fór ekkert án þess að setja á sig
varalit og ilmvatn. Rauða hárið var
stór hluti af hennar persónuleika
og sem betur fer náði hún því að
fara á hárgreiðslustofu nokkrum
dögum áður en hún lést, það skipti
hana máli. Hún bar sig vel, var
teinrétt í baki og létt á fæti.
Mamma var listfeng og sótti
námskeið í málun og höggmynda-
gerð. Eftir hana liggja margar
góðar abstraktmyndir. Hún hafði
gaman af því að sækja málverka-
sýningar og fórum við systkinin oft
með. Hún keypti mikið af lista-
verkum, bæði málverk og styttur.
Flest voru þau greidd með afborg-
unum. Á unglingsárunum á
Blönduósi voru ekki miklir mögu-
leikar á menntun. Landið var her-
setið og foreldrarnir vildu ekki
senda ungu stúlkuna suður í soll-
inn. Úr þessu bætti hún löngu
seinna, fór í Öldungadeildina í MH
og lauk þar mörgum áföngum.
Hún hafði þá skoðun að stærð-
fræði lægi ekki vel fyrir okkur í
ættinni, samt var enginn jafnfljót-
ur og hún að reikna í huganum.
Hún las mikið, sérstaklega
krimma, bæði á íslensku og ensku
á meðan heilsan leyfði.
Mamma hugsaði vel um heils-
una og fylgdist vel með nýjustu vít-
amínum og bætiefnum. Hún hafði
sama heimilislækninn áratugum
saman og var mjög ánægð með
hann, enda fór hún bara eftir því
sem henni sjálfri fannst, sagðist
þekkja sinn líkama best sjálf. Hún
var stjórnsöm og óráðþæg og því
reyndist það henni erfitt að taka
því þegar ellin fór að setja henni
skorður.
Mamma og pabbi skildu eftir 25
ára sambúð, en með seinni manni
sínum Stefáni átti hún 35 góð ár.
Mamma og Stefán ferðuðust mikið
Perla Kolka og voru Spánn og Kanó í mikluuppáhaldi. Þau voru miklir göngu-
hrólfar og gengu mikið innanlands
og utan. Það varð henni mikið áfall
að missa ferðafélagann, en Stefán
lést fyrir tíu árum. Ferðalöngunin
hvarf þó ekki og síðustu Kanóferð-
ina fór hún ein 93 ára, þá meira af
vilja en mætti.
Mamma og Stefán byggðu sér
sumarbústað í Kjósinni og áttu þar
margar góðar stundir meðan
kraftar leyfðu. Barnabörnin minn-
ast allra góðu stundanna í „Kof-
anum“, en bústaðurinn gekk alltaf
undir því nafni.
Háum aldri fylgir sá ókostur að
samferðafólkið er mestallt fallið
frá. Mamma var búin að missa
systkini sín, eiginmann og son og
síðasta vinkonan lést í haust. Það
verða margir til að taka á móti
henni hinum megin en hún trúði
sjálf á „Sumarlandið“ og sagðist
hlakka til að komast þangað.
Hvíl í friði, elsku mamma.
Björg, Margrét (Magga),
Ása og Elín (Litta).
Þær eru margar minningarnar
um Perlu ömmu okkar, sem fyrir
okkur var Kolka ættmóðirin og
væntanlega stór þáttur í að við
frændsystkinin höfum borið
Kolka-nafnið áfram með stolti og
til barna okkar. Perla amma tók
það ekki í mál að vera kölluð nokk-
uð annað en Perl’amma, fyrir alla
afkomendur og ekki einhver
langamma. Henni fannst það ekki
við hæfi, enda var hún fyrsta Perl-
an á Íslandi og því fylgdi ákveðinn
status. Ömmu sá maður aldrei ótil-
hafða, hún hafði alltaf hárið sett,
bláan augnskugga og varalit, var í
flottum silkiblússum (sem hún yf-
irleitt lagaði eitthvað til í sauma-
vélinni) og setti upp perlufestar
sem komu frá Kanó. Hún bauð upp
á kaffi og með’í, af því að allt var
hægt að lækna með einu sérríglasi.
Terturnar með marengs, perum
og rjóma og fjölkornabrauð með
salamí var alltaf hægt að fá og eig-
inlega mátti maður ekki fara án
þess að klára diskinn og helst allar
veitingarnar. Hún sagði það sem
henni fannst, lá ekki á skoðunum
sínum og lét ekki segja sér hvernig
hlutirnir áttu að vera. Það má
segja að hún hafi verið kona á und-
an sinni samtíð, með áhuga á tísku,
ferðalögum, tungumálum og list-
um en líka fimm barna móðir.
Móðurhlutverkið var kannski ekki
það sem hún hafði ætlað sér í lífinu
en hún var til staðar fyrir fjölskyld-
una þegar á reyndi og meira en
það. Kannski hefði hún viljað
ganga listaveginn, hún naut þess
að mála en hún menntaði sig seint
og vann svo stóran hluta af lífi sínu
í Háskóla Íslands sem hún bar
mikla virðingu fyrir. Hún elskaði
lífið, liti og fólk og þau voru ófá fjöl-
skylduboðin í barnæsku þar sem
fullorðna fólkið naut allra bestu
veitinga meðan börnin léku sér á
löngu, teppalögðu göngunum í
Espigerðinu tímunum saman.
Perla amma var „karakter“,
hún hafði alltaf eitthvað að segja
og þó að hún væri ekki sátt við að
kona yrði forseti í fyrstu þá var
hún sjálf mjög framúrstefnuleg.
Hún ruddi brautina fyrir okkur
hinar sem sjálfstæð, fráskilin og
hamingjusamlega endurgift og
hún bað ekki neinn um að gefa sér
pláss, hún tók það einfaldlega. Hún
sýndi að það var hægt að vera
ákveðin kona sem réði sínu eigin
lífi og vera elskuð eins og hún var.
Hún gaf líka orðum nýja merk-
ingu og munu mörg orð lifa áfram í
fjölskyldunni á „kolkísku“ – eins og
orðin smádýrin, úlpa og lopalöpp,
sem afkomendur Perlu vita að
þýða eitthvað allt annað. Þótt hún
ætti erfitt með að samþykkja að
næsta stopp væri dvalarheimilið
(dætur hennar gerðu allt til að
gera flutningana bærilegri) þá var
hún samt „drottningin“ á deildinni
og það fór ekki fram hjá neinum.
Og þó hún hafi verið ákveðin og
viljasterk, og óhefðbundin í ömmu-
hlutverkinu, þá var hún Perla líka
amman sem allir vilja eiga, sem
sagði alltaf „sæl elssskan“ og
kvaddi á sinn hugljúfa hátt:
Ble ble, amma mín, við munum
sakna þín.
Sara Kolka.
Elsku amma mín. Ég er svo
þakklátur fyrir að hafa fengið að
kveðja þig. Þú hefur alltaf verið ein
af mínum helstu fyrirmyndum í líf-
inu. Þú varst svo lífsglöð, ung í
anda og sagðir alltaf svo skemmti-
lega hluti. Þér tókst alltaf að búa til
ný orð yfir eitthvað hversdagslegt
og gafst öllum gælunöfn, sem voru
notuð öllum stundum. Ég held
mikið upp á mitt, Lobo (Úlfur á
spænsku), sem þú gafst mér í
vöggugjöf og nota það í dag sem
listamannsnafn í tónlistinni. Ég
hugsa með hlýju í hjarta til allra
stundanna sem við áttum saman
og þá sérstaklega til allra stund-
anna í barnæsku minni, í Espigerði
og uppi í kofa (sumarbústað). Ég
þarf ekki annað en að skella Ellu
Fitzgerald og Louis Armstrong á
fóninn til að vera kominn þangað í
huganum. Takk fyrir allt sem þú
kenndir mér og gerðir fyrir mig
amma mín. Ég get ekki lýst þakk-
læti mínu í orðum.
Þinn
Lobo,
Úlfur Kolka
Við kveðjum Perlu Kolka móð-
urömmu mína og nöfnu sem lést á
Hrafnistu 96 ára gömul. Perla
amma var glæsileg kona og sterk-
ur karakter. Hún hafði þykkt rautt
hár og hugsaði alla tíð vel um heils-
una og útlitið. Gekk mikið og borð-
aði hollan mat. Það skilaði líka góð-
um árangri eins og sjá má á háum
aldri hennar. Amma lagði mikið
upp úr því að vera vel tilhöfð og fín
og hafði ákveðinn stíl sem passaði
vel við persónuleikann.
Amma var listræn og málaði
myndir. Hún safnaði alla ævi lista-
verkum og átti fallegt heimili. Hún
hlustaði á djass og las mikið. Hún
var sjálflærð í spænsku en hún og
Stefán eiginmaður hennar ferðuð-
ust mikið til Spánar á meðan hann
lifði. Amma hafði gott ímyndunar-
afl og fylgdi bara þeim reglum sem
henni hentuðu. Ímyndunaraflið og
sköpunargáfan kom fram á ýmsan
hátt svo sem hvernig hún notaði
sín eigin nöfn yfir ýmislegt og
ýmsa og köllum við það gjarnan
kolkísku.
Amma varð langalangamma í
nóvember 2019 og það var sérstak-
lega ánægjulegt þegar hún hitti
nýjasta afkomandann í sumar og
náðum við myndum af þeim rauð-
hærðu tveimur með 95 ára aldurs-
mun og af fimm ættliðum Kolka-
kvenna.
Perla amma var engri lík og erf-
itt að ímynda sér að hún sé farin.
Við huggum okkur við að hún átti
langt og gott líf og að hún sé núna
komin til Stefáns síns og Bróa son-
ar síns. Hún lifir áfram í huga okk-
ar afkomendanna, í skemmtilegum
sögum og heimatilbúnum orðum
Kolkagengisins.
Margrét Perla Kolka
Leifsdóttir.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. DESEMBER 2020
✝ AðalbjörgGunnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
9. maí 1976. Hún lést
á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 20. nóv-
ember sl. eftir stutt
veikindi. Foreldrar
hennar eru Jóhanna
Geirsdóttir fram-
haldsskólakennari,
f. 27. maí 1951, og
Gunnar Hauksson forstöðumaður,
f. 1. febrúar 1951, d. 26. ágúst
2009.
Bræður Aðalbjargar eru Hauk-
ur viðskiptafræðingur og Valur
framhaldsskólakennari. Eig-
inkona Hauks er Rakel Svans-
dóttir grunnskóla-
kennari. Dætur
þeirra eru Helena
Bryndís, Hildur
Telma og Hekla
Katrín. Kona Vals er
Ragnhildur Sigurð-
ardóttir grunnskóla-
kennari. Börn þeirra
eru Gunnar Freyr,
Ásdís, Kári og Daði.
Aðalbjörg ólst
upp í Breiðholtinu
og gekk í Fellaskóla. Hún bjó síð-
ustu 11 ár í Austurbrún 4 í íbúð á
vegum Öryrkjabandalagsins. Hún
starfaði í 14 ár við handverk hjá
SES design.
Útförin fór fram í kyrrþey 26.
nóvember 2020.
Kærleikur Guðs
er líkt og demantur
sem fellur til jarðar
og splundrast
í óteljandi kristalla.
Einn þeirra
er ætlaður þér
svo þú fáir notið
þeirra verðmæta
um eilífð.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Um leið og við kveðjum okkar
kæru Aðalbjörgu viljum við þakka
fyrir allar gleðistundirnar sem við
áttum saman. Aðalbjörg varð fyrir
slysi þegar hún var lítil stúlka sem
varð til þess að hún varð að hætta
hefðbundnu skólanámi. Læknir og
hjúkrunarfólk gerðu allt sem þau
gátu og önnuðust hana eftir bestu
getu. Það var Aðalbjörgu mikið
lífslán að eiga einstaka fjölskyldu
sem hefur gert allt sem hún hefur
getað til að gera líf hennar sem
uppbyggilegast og ánægjuríkast.
Aðalbjörgu var margt til lista lagt,
hún var mikil handverkskona, hún
var alltaf að skapa eitthvað, hún
var mjög gjafmild og gladdi oft vini
sína með fallegu handverki. Aðal-
björg átti til græskulaust skop-
skyn og var búin að gefa út tvær
brandarabækur sem mamma
hennar tók saman með henni. Að-
albjörg eignaðist marga vini enda
hafði hún svo kærleiksríka nær-
veru og hafði mannbætandi áhrifa
á alla. Aðalbjörg fór iðulega í bak-
arí og keypti ný brauð sem hún gaf
fuglunum á Tjörninni, þeir þekktu
hana orðið vel.
Við vottum Jóhönnu, Hauki, Val
og fjölskyldu einlæga samúð.
Alfreð, Ásta og fjölskylda.
Jón Höskuldsson.
Aðalbjörg Gunnarsdóttir er lát-
in í Reykjavík aðeins 44 ára að
aldri. Okkar fyrstu kynni voru í
Galtalækjarskógi. Eins og oft er
þegar Íslendingar bera saman
bækur sínar kom í ljós að þær Að-
albjörg og Heiðrún Erika dóttir
okkar Guðmundar voru saman á
leikskólanum Hólaborg.
Aðalbjörg var fyrsta barn for-
eldra sinna, þeirra Gunnars og Jó-
hönnu. Hún var heilbrigð, skýr og
skynsöm. Æskan einkenndist af
glaðværð góðrar fjölskyldu við
heilbrigðan leik, ást og kærleika.
Tilveran átti eftir að snúast á hvolf
við slys þegar fótboltamark féll á
höfuð hennar. Þá var hún níu ára.
Eftir það var lífið stöðug áskorun.
Aðalbjörgu var það ljóst að fjöl-
skyldan var það besta sem hún
átti. Pabbi sem hún missti fyrir
aldur fram og saknaði alltaf,
mamma sem studdi hana á allan
þann hátt sem unnt var til að að-
laga lífið sem best, bræðurnir og
„krakkarnir“ þeirra sem hún elsk-
aði einlæglega og stórfjölskyldan
áttu öll sinn sess í hjarta hennar.
Það var gefandi og gaman að
eiga við hana samtal um ýmis mál-
efni og hún var örlát á vináttu sína,
vel máli farin og fljúgandi mælsk.
Gjarnan með spaugsyrði á vör og
brandara í uppsiglingu. Hún kunni
vel að meta það að búa í litlu íbúð-
inni sinni á níundu hæð í Austur-
brúninni. Þaðan fylgdist hún meðal
annars með veðrinu í Skálafelli við
skíðaskálann þar sem hún minntist
svo margra góðra stunda. Hún var
einlægur félagsmaður í skíðadeild
Hrannar og þar eignaðist hún
marga góða vini. Stöðugt velti hún
því fyrir sér hvort hún gæti ekki
komið meira fjöri af stað í skíða-
deildina með leikjum og gaman-
sögum sem hún kunni svo vel.
Þessara sagna fengum við líka að
njóta á góðum stundum. Hún las í
stjörnuhimininn og stutt er síðan
hún sagði mér frá stjörnunni Mars
sem sást svo skýrt á næturhimn-
inum fyrir skömmu.
Jólin voru sérstakt tilhlökkun-
arefni og gott ef hún var ekki allt
árið að undirbúa þau. Hugðarefnin
voru fjölmörg. Hún prjónaði teppi
úr lopa sem voru hreinustu list-
munir, sjöl og klúta. Bjó til mottur
undir kaffibolla og tölvumýs og svo
ótal margt fleira. Allt með það að
markmiði að gleðja þá sem stóðu
hjarta hennar nærri. Starfsöm og
glöð gekk hún til vinnu sinnar fram
undir það síðasta.
Aðalbjörgu var svo ótal margt
til lista lagt og það mátti líka svo
ótal margt af henni læra. Hún fann
sína eigin leið í stíl og tungutaki,
sagði stundum: „Ja, maður verður
bara að vera maður sjálfur“ og hún
var svo sannarlega góð í því að
vera bara hún sjálf. Gekk daglega
þúsundir skrefa og fannst ekki
verra ef maður hafði oftast ekki
roð við henni.
Á þessari kveðjustundu er efst í
huga mínum þakklæti fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum
saman, fyrir öll skiptin sem hún
kom mér til að hlæja hjartanlega.
Síðast en ekki minnst fyrir fölskva-
lausa vináttu stúlku sem var mikið
gefið en fékk rauða spjaldið þegar
lífsleikurinn var vart hafinn.
Við Guðmundur sendum Jó-
hönnu, Hauki, Val og fjölskyldunni
allri einlægar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Aðalbjargar
Gunnarsdóttur.
Vilborg Runólfsdóttir
Harmafregn, Aðalbjörg Gunn-
arsdóttir lést 20. nóv. 2020. Hvað
segir maður þegar vinur fellur frá?
„Tilvera okkar er undarlegt
ferðalag. Við erum gestir og hótel
okkar er jörðin.“
Við höfum fylgst með Aðal-
björgu í 44 ár, fyrst dugleg lítil
stúlka, svo dugleg fullorðin kona
sem bar þunga byrði. Kankvís og
kenjótt.
Við vinir Aðalbjargar áttum
árlega glaðar stundir, lásum
saman brandara úr brandara-
bókum Aðalbjargar og við glödd-
umst. Oftast lauk Aðalbjörg
brandaranum sem við völdum
okkur, þar sem hún kunni þá alla
utan að.
Við höfðum áætlað að halda
saman haustfund í Skálanum
okkar í september sl. en það
brást. Við viljum þakka yndis-
stundirnar sem við áttum saman
með Aðalbjörgu í ferðalögum,
göngutúrum, afmælum og fund-
um. Hún var mikill gleðigjafi,
alltaf stutt í húmor og kæti og
hún fékk okkur öll til að hlæja
með sér. Elsku Jóhanna, við
hugsum hlýtt til þín og þinna,
innilegustu samúðarkveðjur.
Margrét og Torfi.
Aðalbjörg
Gunnarsdóttir
Hjartans þakkir fyrir ómetanlegan stuðning
og hlýju við andlát og útför ástkærs
eiginmanns, föður okkar og afa,
JÓNS VILHJÁLMSSONAR
rafmagnsverkfræðings.
Jóhanna Rósa Arnardóttir
Vilhjálmur Jónsson
Svavar Brynjúlfsson
Erna Dís Brynjúlfsdóttir Valur Tómasson
Birta Rós, Brynjar Smári og Sóldís Rún