Bæjarins besta


Bæjarins besta - 22.12.1999, Blaðsíða 16

Bæjarins besta - 22.12.1999, Blaðsíða 16
Benedikt og Hildur ásamt börnum sínum, tengdabörnum og barnabörnum árið 1993. Hér hefur Verzlun Bjarna Eiríkssonar verið til húsafrá 1935. ennþá hvenær ég hætti. Það var 13. janúar 1968.“ Og ástæðuna fyrir því að Bene- dikt steinhætti fikti sínu við rey kingar hefur hann á reiðum höndum: „Það var vegna þess að dóttir okkar hafði verið í kirkjuskóla þar sem sýndar voru myndir af lungum reyk- ingafólks. Hún sagði við mig: Pabbi, ég vil ekki að þú fáir svona svört lungu. Ef þú hættir ekki, þá fer ég að reykja!" Ekkert af börnum þeirra Hildar og Benedikts reykir. Benedikt segir litla sögu af Einari syni sínum til marks um þá staðfestu sem býr í börnunum öllum: „Einar var að byrja í fyrsta bekk íVerzl- unarskólanum. I fyrstu frímín- útum snýr sér einhver skóla- félaginn að honum og biður hann um eld. Einar kveðst ekki eiga neinn eld. Hvað, reykirðu ekki maður? Nei, svaraði Einar. Þáertu aumingi, sagði hinn. Það verður bara að hafa það, svaraði Einar, og hann hefur aldrei reykt.“ Einar og Bjarni Á æskuárum Benedikts og Hildar voru hornsteinar sam- félagsins í Bolungarvík tveir: Einar Guðfínnsson og fjöl- skyldan íEinarshúsi og Bjarni Eiríksson og fjölskyldan í Bjarnahúsi. Einsog áðurgetur var mikil samkeppni milli þessara athafnamanna. „Já, en það var alltaf í góðu“, segir Benedikt. „Þeir voru vissulega keppinautar, sérstaklega á árunum í kring- um 1930. Pabbi gerði út með Bjarna Fannberg, sem var mikill vinur hans og dugnað- arformaður á bátum hér og mikill fiskimaður. Þó að sam- keppni pabba og Einars væri mikil, þá sameinuðust þeir um málefni hér ásamt fleiri góð- um mönnum. Þar má nefna að þeir stóðu saman að stofn- un Ishúsfélags Bolungarvíkur 17. júní 1928. íshúsið var al- ger nýjung hér en fram að því hafði allur aflinn verið saltað- ur eða hertur. Þetta var fyrsta vélfrystihúsið á Vestfjörðum og hið þriðja á landinu. Pabbi sat alltaf í stjórn íshúsfélags- ins en Einar var formaður og framkvæmdastjóri, allt þang- að til Guðfinnur sonur hans tók við.“ Hvfld að taka til hendinni „Líklega var meiri metnað- ur í Einari en föður mínum“, segir Benedikt. „Þeir voru báðir hörkuduglegir menn. Einar var auðvitað sérstakur afreksmaður eins og menn vita, en ég hef verið að furða mig á því seinni árin hverju faðir minn kom í verk um æv- ina. Égskil þaðhreinlegaekki. Hann var jafnvígur að vinna inni á skrifstofu og fara út í hjall eða fiskihús, inn á töðu- völl eða út á reit á sumrin. Honum fannst það hvíld að fara frá skrifstofustörfunum og taka til hendinni. Svo átti hann til að fara um borð í bátana til að dytta að.“ Meðal þess marga sem þeir Einar Guðfinnsson og Bjarni Eiríksson áttu sameiginlegt, var að orð þeirra stóðu eins og stafur á bók, og hefur oft verið vitnað til þess. Bræðurnir í Bjarnahúsi Bræðurnir í Bjarnahúsi voru fimm. „Móðir okkar var alltaf heimavinnandi og sýndi okkur mikla ást og umhyggju og nánast dekraði við okkur“, segir Benedikt. „Á sunnu- dagsmorgnum færði hún okk- ur mjólk og kökur í rúmið og stundum sofnuðum við aftur. Þegar við fórum á fætur biðu okkar pressuð föt, stífaðar skyrtur og burstaðir skór og okkur var þvegið um hárið. Hildurhafði vísteinhvempata af þessu og það var ekki ör- grannt um hin unga mær bæri nokkurn kvíðboga fyrir því að taka við manni sem hefði í bernsku og æsku vanist svo miklu dekri hjá umhyggju- samri móður", segir Benedikt og lítur glettnislega á konu sína. „Reyndar var hún svo sem ekkert óvön því sjálf að stífa skyrtur, með sex bræður á æskuheimili sínu. En hvað sem því líður, þá hafa þau örlög okkar að ganga að eiga hvort annað leitt af sér mikla hamingju, sem endurspeglast í börnum okkar, tengdabörn- um og barnabörnum." Heilbrigðir lífshættir Þau Benedikt ogHildureru bæði komin yfir sjötugt en bera árin afar vel. „Maður er þakklátur að halda sér svona vel eftir þetta mikla vinnu", segir Benedikt. „En það hjálp- ar náttúrlega til, að við settum okkur að lifa heilbrigðu lífi. Við förum í sund þrisvar í hverri einustu viku og Hildur í sundleikfimi tvisvar í viku. Á árum áður fórum við með krökkunum í hjólreiðatúra og útilegur og ferðalög, oft ásamt okkar góðu grönnum í húsinu hér við hliðina. Við áttum ákaflega gott nábýli við Jóna- tan og Höllu og börnin okkar voru á svipuðum aldri.“ Hafa sungið í kórum í 114 ár Og þau hjónin faraekki bara í sund. Þau eru sífellt á ferð- inni í margvíslegu félagsstarfi og ekki síst er það söngurinn sem þar á í hlut. Benedikt er bassi en Hildur er sópran og söngurinn erþeirralífogyndi. „Þó að Hildur sé komin á þennan aldur, þá heldur hún alveg sinni sópranrödd", segir Benedikt. „Og það er best að ég segi það umbúðalaust og opinberlega: Hún er búin að syngja í kór meira en 62 ár. Það þýðir að við tvö erum búin að syngja í 114 ár sam- anlagt." Þess má geta, að Hi ld- ur var einn af stofnfélögum Kirkjukórs Bolungarvíkur, þá enn á táningsaldri, og sá eini af stofnendunum sem syngur í kórnum enn þann dag í dag. Benedikt var einn af stofn- endum Tónlistarskóla Bol- ungarvíkur 1964 og fyrsti for- maður stjórnar hans. Hann hefursungið íblönduðum kór- um, karlakórum og kirkjukór- um. Hildur byrjaði að syngja í barnakór þegar hún var tíu eða ellefu ára. „Þá var Hulda Runólfsdóttir kennari og org- anleikari hér og hún kom á fót barnakór. Áðurhafði það verið venja í barnaskólanum að syngja morgunsöng. Ég minn- ist þess með gleði, því að mér fannst svo gaman að fá að syngja. Hulda lét okkur meðal annars syngja íkirkjunni. Svo fór ég í kirkjukórinn þegar ég hafði aldur til. Það voru nú ekki margir unglingar sem gáfu sig í að syngja í kirkjukór en ég er búin að syngja þar alla tíð síðan. Ég hef aldrei skilið að fólk hafi ekki ánægju af því að syngja í kirkju. Mér frnnst garnan og gott að sy ngja sálma og auk þess finnst mér það svo góður siður að fara í kirkju." Sálarhreinsun Benedikt: „Og góður fé- lagsskapur. Það er eins konar sálarhreinsun að fara í helgi- dóminn." Hildur syngur einnig í Kvennakór Bolungarvíkur. „Þar eru að mestu leyti ungar konur og ég er mjög upp með mér að fá að vera þar með." „Það var raunar tilviljun að ég lenti íkirkjukórnum",segir Benedikt. „Við höfðum bæði sungið hér í ungmennafélags- kór en ég ætlaði mér aldrei í kirkjukór. En síðan vantaði liðsauka. Árið 1948 var haldið mikið kóramót á Isafirði og það vantaði raddir og við vorum tveir eða þrír sem vor- um beðnir um að koma til aðstoðar og æfa fyrir mótið. Eftir það kom til tals að ég færi að syngja íkirkjukórnum en ég tók því fjarri í fyrstu. Samt varð það úr og ég hef ekki séð eftir því." Rómantík Þeir sem þekkja Hildi vel segja að hún sé ekki síður ljóðelsk en söngelsk. Þegar í æsku átti hún sérstaka bók þar sem hún skrifaði ljóð sem hún hafði sérstakar mætur á, ekki síst rómantísk ljóð eftir Davíð Stefánsson, Guðmund Böðvarsson, Tómas Guð- mundsson, Theodóru Thor- oddsen og Jóhannes úr Kötl- um, svo og þýðingar Magnús- ar Ásgeirssonar. „Ég sagði það til gamans í afmælinu hans Benna“, segir Hildur, „þegar einhver nefndi að ég væri ljóðelsk, að ég átti það ti I að lesa fyrir hann falleg ljóð, en eftir stutta stund var hann sofnaður. Það varróman- tíkin!“ Og þau Benedikt og Hildur brosa hvort til annars. Eins og allir hér vestra vita hefur Hildur Einarsdóttir verið afar atorkusöm í félagslífmu í Bolungarvík alla sína tíð og drifið annað fólk með sér. Þar má ekki síst nefna starf hennar í Kvenfélaginu Brautinni. Hildur var einn af stofnendum Leikfélags Bolungarvíkurárið 1968 og hefur farið með fjöl- mörg hlutverk á leiksviði. Félagslynd kona Einar sonur þeirra hjóna sagði eitt sinn í viðtali um æskuárin í Bolungarvík: „Mamma var mikil félags- vera og hennar útrás fólst í þátttöku í félagslífmu í Bol- ungarvík. Hún tók þátt í leik- list og söngstarfi og þegar við vorum að vaxa úr grasi voru alltaf sett upp tvö leikrit á vetri og fór mamma oft með aðalhlutverkin þar. Því kom það til að þegar Gullna hliðið var sett upp hjá leikfélaginu kom það í minn hlut að leika bæði engil og púka... Mamma hefur ætíð haft geysilegan áhuga á leiklist og lætur fá leikrit fram hjá sér fara hér í höfuðborginni.“ Benedikt: „Hildur er ein- staklega félagslynd, hefur mikla þörf fyrir að blanda geði við fólk og starfa með öðrum. Ég er stundum að stríða henni með því að hún þurfi alls stað- Húsið við Völusteinsstrœti sem Benedikt og Hildur byggðu sér um miðjan sjötta áratuginn og liefur verið heimili þeirra síðan. 16 MIÐVIKUDAGUR 22. DESEMBER 1999

x

Bæjarins besta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bæjarins besta
https://timarit.is/publication/1104

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.